Hoe gaan jullie daar mee om? Ik heb twee kids waarvan de jongste nu 15 maanden is, helaas zit ik al volledig in de ziektewet sinds een aantal weken en ga ik elke week een paar uurtjes naar m'n werk. (Aangepast werk, kan zelf de uren bepalen) Sinds vorige week merk ik dat m'n heupen enorm achter uit gaan, vooral de rechter kant. Ik baal hier zo vreselijk van, doet ook ontzettend zeer. Bij de zwangerschap van m'n oudste zag ik in een rolstoel, was zo heftig dat mijn moeder mij bv naar het toilet moest brengen omdat ik er zelf niet heen kon lopen. Tweede zwangerschap veel last, 'aar kon ik veel rust nemen doordat de oudste al wat ouder was. Hierdoor heb ik tot laat in de zwangerschap nog veel kunnen doen. Ik loop al sinds 9 weken bij een revalidatie afdeling in het ziekenhuis (speciale fysio) ook zij gaf van de week aan dat ze veel verslechtering zag. Naast deze klachten zijn er nog een aantal.. ik voel me best depri eronder ik merk aan mijzelf dat ik de laatste tijd meer last heb van depressieve gevoelens, hele dag verdrietig, etc. Ik herken dit verder niet. (Nooit gehad ook) begin van deze zwangerschap had ik er ook wat last van. M'n partner begrijpt me niet, ookal probeert hij het wel te begrijpen. Hij zegt dat ik het zonnig moet inzien en het allemaal wel over gaat. Ook kijk ik enorm op tegen de bevalling (laatste was een spoed ok ivm behoorlijke fluxus waar ik lang van moest herstellen)
Ik heb het gelukkig zelf niet maar lijkt me inderdaad lastig. Een zwangerschap is topsport voor je lichaam, en je hebt al best veel klachten gehad bij eerdere zwangerschappen. Misschien helpt het om te proberen minder vast te houden aan het ideale plaatje en alle verplichtingen, en "lief" te zijn voor je lijf. Dat lijf flikt het toch maar mooi even om 3 kinderen te krijgen. Dat is niet iedereen gegund, tel je zegeningen en zit de storm even uit. Deze fase gaat ook weer voorbij. En als je echt somber bent: vraag hulp via de huisarts, want je mindset is wel heel belangrijk hoe je de komende maanden doorkomt. Beetje hulp en ondersteuning in het omgaan met je klachten en gevoelens kan dan soms heel goed helpen.
Tel je zegeningen en zit de storm even uit ? Je zult het het vast niet verkeerd bedoelen maar vind dit geen geweldige opmerking, Omdat een ander misschien geen kinderen kan krijgen mag je niet klagen en je er maar gewoon even over heen zetten ? En ja ik voel me stiekem een beetje aangesproken heb zelf 4 kinderen, 6 keer zwanger waarvan alle 6 meteen zwanger maar bij mijn vierde heb ik elke 2 weken een week in het ziekenhuis gelegen, ik moest 60 keer spugen per dag ik was uitgedroogd ik spuugde bloed door de maag en slokdarm irritatie ik kon mezelf niet meer bewegen ik had hulp nodig met douchen naar de wc gaan ik kon niet eens meer in de bak spugen zo slecht was ik, mijn man werkte alleen nog maar in de avond mijn moeder of schoonmoeder kwam dan in de avond en deden dan alles voor en met de kinderen, ze wasten mij douchten mij als ik mezelf weer eens onder gekotst had, daarnaast had ik vanaf week 23 zwangerschaps cholestase, enorme jeuk ik heb mezelf volledig open gehaald met messen en vorken omdat ik de jeuk niet verdragen, mijn familie moest me constant onder de steen koude douche zetten daarnaast vanaf week 24 ernstige bekkeninstabilleit en vanaf week 26 diabetes het heeft dus ook nog wel wat gevraagd van mijn familie.... En dan hebben we het nog niet eens over de drie kinderen die mama bijna niet meer zagen, de oudste die huilend bij de juf zat dat zijn mama dood ging, Ik en elk ander snel zwanger of niet snel zwanger veel of weinig miskramen .... Iedereen heeft recht op zijn nukken en mag ook klagen en balen van de zwangerschap( hoe die verloopt ) want willen we allemaal niet het liefste dat het rozengeur en maneschijn is ! en tuurlijk als het uit de hand loopt moet je er wat mee maar ik zou eerst eens beginnen met hulp vragen en hulp accepteren van familie,als je mensen in je omgeving hebt die je dingen uit handen nemen scheelt echt zoveel ! Het heeft Mij geholpen niet door te draaien
Misschien kun je gewoon zelf reageren op TS in plaats van los te gaan op mij, je maakt van mijn opmerking iets heel anders dan de intentie waarmee die is geschreven. Ik lees in de post van TS veel balen om het eigen lijf. Natuurlijk mag dat, zeker, en je mag ook klagen. Mijn opmerking ging over het somber worden. Daar kun je weldegelijk extra last van hebben. Ik zie dat het mensen dan heel erg kan helpen om veel van "het moeten" wat los te laten, en inderdaad bijvoorbeeld hulp te vragen.
Ik maak helemaal niets van jou opmerking, je zegt letterlijk dat ze haar zegeningen moet tellen en de storm uit moet zitten omdat het soms anderen niet gegund is, en daar reageer ik op, ik Zeg ook dat je het vast niet verkeerd bedoelt maar dat het geen handige opmerking is zeker niet wanneer het gaat om gevoelens, het is geen kleine teen die ze gestoten heeft en die pijn maar even moet doorstaan. Het spijt me als ik je het gevoel geef van jou opmerking iets te maken dat het niet is, dat is mijn bedoeling niet geweest, zoals ik in mijn eerste zin al aangaf, je zult het ongetwijfeld niet verkeerd bedoelen
Dankje hippo. Ja ik geloof in je zegeningen tellen. Dat helpt mij om door moeilijke dingen te komen. Ik zeg niet dat andere manieren niet mogen, maar dit is de mijne. Ik sta er blijkbaar anders in dan hoe jij tegen dit onderwerp aankijkt? Dat mag. Daarom wees ik je er al op om te reageren naar TS, ik heb geen behoefte met discussie met jou over dat ik het fout zie. Mijn leven, mijn manier, gewoon een tip van mij aan de TS. Iedereen mag daarmee doen wat 'ie wil. Niks? Prima. Mee oneens? Ook goed. Maar geen zin in discussie. Mijn insteek is om te erkennen dat je lijf het nu moeilijk heeft met deze heftige taak. Ik heb hierin absoluut recht van spreken want lig al 6 weken plat met strenge bedrust en heb waarschijnlijk nog weken te gaan. Mij helpt het om "lief" te zijn voor mijn lijf en de ruimte te geven die het nodig heeft om deze inderdaad mooie taak te volbrengen. Ja soms is het zwaar en de kwalen zijn balen, maar mij helpt dit meer dan klagen over de kwalen zelf, maar om het einddoel voor ogen te houden. Mijn manier...
Oh maar ik geloof ook absoluut in het tellen van je zegeningen en ook ik had al die tijd het eind doel voor ogen, vooral het je laatste bericht kan ik mij helemaal in vinden, maar zo kwam jou eerste bericht niet over, het kwam op mij over zoals ik al zei " er zijn mensen die dit niet mogen ervaren dus je hebt geen recht van klagen wees blij met wat je hebt " Ik zeg niet dat dit letterlijk is wat je zei maar hoe het op mij over kwam, maargoed dat is misschien het nadeel van internet.
Er wordt gevraagd hoe anderen hier mee om gaan, dus dat heb ik gezegd, mijn manier. Maar denk dat dit inderdaad op jou anders overkwam. Ik ben gewoon echt een rasoptimist, en eerlijk gezegd komen mensen daar ook voor bij mij. Om te proberen een positieve insteek vast te houden, en om (ondanks wat er verder allemaal voor rottigheid gebeurt) toch overeind te blijven. Dat wil niet zeggen dat klagen niet mág, maar is niet een manier die bij mij past. Het kost m.i. ook meestal alleen maar extra energie. Maar dat wil niet zeggen dat je niet erkend mag worden in de worsteling. Dat is heel wat anders.
Wat rot dat je je zo voelt. Ik heb ook zware zwangerschappen gehad, die gedomineerd werden door bekkeninstabiliteit en extreme misselijkheid/hyperemesis gravidarum. En ik herken je gevoelens van somberheid en verdriet vooral van mijn 2e zwangerschap. In die zwangerschap was ik emotioneel echt een wrak, had ook allerlei angsten, hyperventilatieaanvallen, sliep slecht en heb veel gehuild. Wat voelde ik me rot, schuldig tegenover iedereen (werk/kinderen/man) etc. Ik herkende het gevoel enigszins van een periode in mijn leven dat ik overspannen was en ik was vreselijk bang om ernstig depressief te worden, dat het nooooooit meer goed zou komen etc. Was een heftige tijd, herkende mezelf helemaal niet meer, waarvan VK al snel zei dat ik ook psychisch erg heftig op de hormonen reageerde. Dat gaf mij wel een beetje rust, dat het niet perse 'aan mij' lag, maar dat de hormonen er voor zorgden dat ik me zo voelde. Ik heb meerdere keren het aanbod gehad om hierover te gaan praten met maatschappelijk werk, psycholoog oid, maar uiteindelijk heb ik dat niet gedaan. Ik had zelf niet gevoel dat het zou helpen zolang als ik nog zwanger was. Het was vreselijk bikkelen vond ik, VK heeft ook aangeboden om vroeg te proberen te strippen, en later ook om te overleggen met gyneacoloog voor een (vervroegde) inleiding, omdat ik er zo doorheen zat. Ook dat heb ik uiteindelijk niet gedaan, maar het aanbod (de erkenning voor mijn gevoel) heeft me veel goed gedaan. Na de bevalling voelde ik me eigenlijk vanaf dag 1 een compleet ander mens. Weg waren vrijwel alle kwaaltjes en ik kon me na een paar dagen al bijna niet meer voorstellen dat ik me zo somber en angstig had gevoeld. Het waren bij mij dus echt de hormonen, die een heftige impact hadden op mijn psychische gesteldheid. VK was bij nacontrole ook vreselijk verrast om mij te zien, ik was echt een compleet andere vrouw in mijn doen en laten... Mijn derde zwangerschap was fysiek nog heftiger dan de tweede, maar ik zat psychisch veel beter in mijn vel. Wat dat betreft was het echt beter te hebben. Wat niet wegneemt dat ik soms ook vreselijk verdrietig, boos, teleurgesteld etc was, omdat mijn lijf niet wilde. Een flinke huilbui, schreeuwen, foeteren en vloeken en dan was ik weer een paar weken rustiger. En het bleef toch aftellen en afzien, 9 maanden is vreselijk lang als je (erg) ziek/beperkt bent Mijn tips voor jou zouden dus zijn: - bedenk dat ook die somberheid/angst een 'gewoon' kwaaltje kan zijn - praat er over met VK en denk er over na of je misschien fijn zou vinden om er met andere professional over te praten (er bestaat ook zoiets als een prenatale depressie) - vraag je partner om te stoppen met 'opbeurende/relativerende' opmerkingen (vond ik zo vreselijk, alsof hij me niet serieus nam ) - misschien helpt een 'lotgenoten' contact je, bijvoorbeeld een FB groep ernstige bekkeninstabiliteit of zo? (ik vond altijd wel prettig om te kunnen spuien bij mensen die hetzelfde doormaakten) - probeer een manier te vinden om af en toe stil te staan 'waar je het voor doet' en daar kracht uit te halen, bijv fantaseren over je baby, wat je na bevalling gaat/kunt doen. Ik had veel houvast aan het idee dat het tijdelijk was en dat ik ook de vorige zwangerschappen weer (volledig) hersteld was. Veel sterkte!
Bedankt voor je reactie! Ik ben mij bewust van het feit dat makkelijk zwanger worden niet voor iedereen is weg gelegd. Dit is ook te zien aan de tijd die tussen de oudste en de middelste zit, dat ik nu onverwacht zwanger ben is ook een wonder. Neemt niet weg dat het niet alleen de behoorlijke bekkeninstabiliteit is, daarnaast last van een chronische aandoening waarbij chronische pijn aan de orde van de dag is. Ik hou mij zeker vast aan dat het nog maar een paar maanden is, ik geniet van t bewegen in m'n buik. Het is al zo'n wonder! Maar schrik soms van de negatieve gedachten en gevoelens, eerlijk gezegd ken ik dat ook niet. Nooit gehad ook,positief zelve en ben nooit een klager geweest. Een aantal jaar geleden moest ik een revalidatie traject in, door m'n chronische aandoening. Ik kon niks meer, niet voor m'n eigen kind zorgen lag alleen maar in bed met uitvalverschijnselen en extreme vermoeidheid. Ik denk dat ik gewoon bang ben en dit er achter ligt. Angst voor de bevalling ook wel, laatste keer met een heftige fluxus op de spoed Ok beland. Gelukkig word er nu voor de bevalling al een hoop gedaan en kan in nu als de placenta niet loslaat binnen 15 min de Ok op. Misschien zeur ik ook wel... ik vind het gewoon pittig. Anders dan de andere zwangerschappen en herkende de depressieve gevoelens ook niet. Hopelijk zijn het gewoon de hormonen, ik ga daar maar van uit.
Einddoel, ik weet dat ik altijd chronisch over m'n eigen grenzen heen ga. Ben gewend om altijd maar door te gaan, ben geen klager. Heb een chronische pijnlijke aandoening, waar niemand mij ooit over hoort. Neemt niet weg dat ik het rot vind dat ik juist nu wel moet luisteren en een hoop stappen terug moet doen. Voor mijn gezondheid maar ook voor de kleine. Ik ben mij bewust van het feit dat andere het erger hebben/kunnen hebben. Ik voelde me alleen zo moedeloos met die 'depressieve' gevoelens. Eist met mijzelf en die gevoelens gewoon geen weg Ik tel mijn zegeningen zeker, ik weet ook dat zwanger worden niet voor iedereen is weg gelegd. dat zie je ook aan de tijd die er tussen m'n oudste en middelste zit.. ook bij ons heeft het jaren geduurd. Dat ik nu onverwacht zwanger ben is een wonder, zo zie ik het ook al was de schrik behoorlijk groot in het begin.
Wat lastig dat je je zo voelt. Ik ben ook een type wat altijd maar doorgaat en daardoor ook vaak door mijn (mentale) grenzen heen gaat. Ik heb deze zwangerschap erg last van mijn bekken en op dagen dat ik nauwelijks iets kan heeft dit zeker effect op mijn mentale gesteldheid. Wat bij mij werkt is praten met mijn moeder (heb namelijk niet het idee dat mijn man het echt begrijpt, hij steunt en kreunt nu al dat hij blij is als ik me weer beter voel na de bevalling en dan doe ik nog heel veel in huis wat ik echt met moeite maar kan doen). Soms stort ik echt even in bij haar en kan er daarna weer tegenaan. Wat je ook kan doen is toch naar de huisarts gaan en vragen hoe hier het beste mee om te gaan. Wellicht heb je baat bij gesprekken wellicht is er meer aan de hand maar ook dat je in de gaten wordt gehouden dat er na de bevalling geen pnd op de loer ligt. Even een dikke knuffel, zwanger zijn kan gewoon heel zwaar zijn, niet dat je er dan niet van kan genieten maar het is toch op een hele andere manier. (en ik heb ook een '2-vingers-in-de-neus' zwangerschap gehad dus weet het verschil nu heel goed.
Poeh, super lastig... Ik begrijp jouw depressieve gevoelens geheel; afgelopen voorjaar ben ik aan beide voeten geopereerd waardoor ik drie maanden niet tot nauwelijks heb kunnen lopen. Op een bepaald moment ben je er zo ontzettend klaar mee, ookal heb je er zelf voor gekozen en weet je dat er een einde aan deze periode komt.. Je onafhankelijkheid kwijtraken is echt verschrikkelijk. Ik zou zeker nog goed met je partner erover praten. Mijne is meer van de logische steun dan emotionele, maar ik had wel het gevoel dat hij mij begreep en had die logische inzichten ook wel nodig om anders naar de situatie te kijken. En praat met je verloskundige, er zijn therapieen die je kunt volgen voor jouw angsten. En verder misschien veel tijd voor jezelf proberen te maken, een hobby voor de afleiding?