Ja ik helaas. Mijn moeder heeft vorig jaar de dag voor kerst de diagnose longkanker gekregen, zonder hoop op herstel. Na een zware twee maanden (longontsteking die uitmondde in het verwijderen van de longkwab met tumor en ontsteking, darmperforatie door uitzaaiingen) heeft ze besloten geen chemo te ondergaan. Ze is eind april overleden, uiteindelijk heel plotseling. Kreeg een tia (dachten ze), een paar dagen later was ze volledig verward en niet meer echt bij. Weer een paar maanden geleden is ze overleden. De (niet verder onderzochte) conclusie was dat de kanker ook naar haar hoofd (en borst) was uitgezaaid. Dus van een petscan in december met alleen een tumor in haar long en tumorcellen in haar lymfen naar een darmperforatie door de kanker in maart tot overal uitzaaiingen in april. Zo kan het dus gaan. Maar er zijn zoveel verhalen als dat er patiënten zijn. Heel veel sterkte de komende tijd.
Eigenlijk is de onzekerheid over 'hoe verder'? Nog het ergste. Hoelang nog? Wat voor lijdensweg moet die man nog door....
Bah wat een vreselijk verhaal zeg.. A.s zaterdag gaan we weer naar ze toe, om onder andere ook te praten over wat als hij zelf niets meer aan kan geven, maar ook wat hij verder zou willen, en verwacht van ons bijvoorbeeld. De huisarts komt ook vanaf nu twee keer in de week, ik neem aan dat hij met mijn schoonvader en ons bekijkt wat te doen toch? En een huisarts kan ook thuiszorg inzetten lijkt mij? Het is nu nog allemaal zo onduidelijk, vanmorgen hoor je binnen een kwartiertje dat de longarts niets meer kan doen, en dat hij overgedragen word naar de huisarts. Mijn gevoel blijft nog heel erg hangen in, zijn er dan echt echt geen opties meer? Terwijl ik echt wel heb gehoord dat die er niet meer zijn. Toen we weggingen zei de longarts, meneer ik wens u een rustige tijd toe. Die snap ik nu nog steeds niet goed die uitspraak.
Jeetje wat heftig zeg.. Mijn schoonvader heeft ook de diagnose uitbehandelde longkanker, Maar er word ook niet meer verder gekeken waar er dan evt nog uitzaaiingen zitten, Wij hebben vanmorgen gevraagd waarom niet? De arts vertelde dat wanneer iemand uitbehandeld is vanwege in dit geval longkanker, ze niet de meerwaarde inzien van een scan of verder onderzoek aangezien er toch niets meer aan te doen is. Het klinkt heel harteloos, maar zo zit het in ons geval.
Ja ik ervaar nu deze tijd van onzekerheid en angst , het niet weten hoe het verder gaat wel heftig inderdaad.
Hier ook ervaring, gelukkig zonder langdurig ziektebed voor mijn vader. Diagnose (uitbehandelde) longkanker april 2011. Juni nog uitgebreid mijn vaders verjaardag gevierd waar werkelijk iedereen kwam omdat het indirect ook een soort afscheid was. Half juli is hij naar het winkelcentrum gelopen en kwam erg benauwd thuis, mijn moeder heeft hem toen direct naar de huisarts gebracht die hem weer doorstuurde met de ambulance voor een opname. Hier zuurstof gekregen en hij had eigenlijk best praatjes. Tweede nacht in het ziekenhuis heeft hij waarschijnlijk toch een herseninfarct of iets gehad en was daarna niet meer aanspreekbaar, nacht erop is hij overleden. Toen wel schrikken natuurlijk zo snel maar ben blij dat een lange lijdensweg hem bespaard is gebleven. Ik wil jullie veel sterkte wensen ts, praat nog veel over dingen die je altijd nog wilde zeggen of niet durfde uit te spreken, dat heb ik niet gedaan en kunnen doen en heb daar wel spijt van..
Taartje wat een verdrietig nieuws. Je zit nog in de fase van ongeloof het moet allemaal nog landen. Ik zit in de zorg en vaak is de termijn die genoemd wordt een overschatting ( de gezegde prognose en het uiteindelijke blijven leven is korter) Wat er al gezegd wordt palliatieve zorg met goede pijnstillend. Helaas kan er ook een longbloeding optreden dan overlijdt de patiënt. Vaak wordt er geen reanimeer beleid op papier gezet . Een longbloeding is vaak acuut en kan enorm veel paniek geven bij familie en bellen dan 112. Wijnazijn dan verplicht om een reanimatie op te starten wanneer er niets op papier staat. Dat is voor de familie vaak traumatisch. Ik zou dit ook met de huisarts bespreken want als je in een acute sitautie komt is dat heeel vervelend. Heel veel sterkte
Hier ook het verlies van een dierbare met longkanker met uitzaaiingen in de hersenen. Dierbare wist het zelf ook niet maar werd wat vergeetachtig en kreeg pijn in het hoofd. Binnen 2 maanden na de uitslag 'terminaal' overleden (vervroegd door euthanasie). Het klinkt misschien even wat hard maar als ik je schoonvader was zou ik echt even nadenken waar zijn grenzen liggen. Wil hij het uitzingen tot het eind? Dus inclusief een (zwaar) ziekbed? Of wil hij dat voor zijn? Stel dan tijdig een euthanasie verklaring op waarin duidelijk staat aangegeven wat je wensen zijn. Mijn dierbare is op deze manier een ziekbed bespaard gebleven. Wij vonden die keuze heel moeilijk en ongelooflijk sterk en op dat moment wilden we het zelf natuurlijk niet maar achteraf ben ik er blij om. Mijn dierbare ging heel snel achteruit trouwens. Houd daar ook rekening mee. Weinig energie meer. Moest zich al gauw in een rolstoel laten vervoeren etc. Heel heftig. Nog een tip. Hoe zwaar en verdrietig het ook is besef je ook dat jullie ook de kans hebben gekregen om goed afscheid te nemen. Niet iedereen krijgt die kans. Pak deze dan ook aan en doe nog de dingen samen die jullie willen doen (en kunnen doen). Spreek alles uit wat je wilt zeggen en, als je schoonvader het aan kan, bespreek ook zijn voorkeuren over het naderende afscheid. Het werkt niet voor iedereen maar in ons geval hielp het om ook dat samen te doen. Maak foto's, huil maar lach ook veel en probeer er veel bij te zijn zodat je later met je man herinneringen kunt delen van deze tijd. Heel veel sterkte!!!!
Oh en wat meisje1977 zegt is ook heel belangrijk. Zorg voor goede pijnstilling. Bij ons scheelde dat aanzienlijk, dierbare heeft daardoor (grotendeels) zichzelf nog kunnen zijn tot aan het eind.
Bedankt voor alle steunde woorden, en tips en adviezen allemaal, Zaterdag gaan we naar ze toe en zullen zeker bepaalde dingen meenemen in ons gesprek die jullie aangeven! Gr taart.
Hier met mijn lievelingsoom (83) meegemaakt. 2 jaar geleden zijn heup gebroken, altijd pijn gehouden, deze werd erger. Dit werd verweten aan die breuk toen. 18 oktober gevallen in de steeg.. nog op de fiets naar mijn oma gegaan. Daarna nooit meer gefietst en liep achter de rollator vanaf toen. Sindsdien ging het lopen steeds slechter en steeds meer pijn. 2 december, opname in het ziekenhuis. Meneer u bent gezond, niks aan de hand. 6 december, ambu hem opgehaald omdat hij niet eens meer de kracht had op zijn telefoon op te pakken of medicijnen in te nemen. 8 december: uitgezaaide nierkanker, het zat overal.... 10 december naar het hospice, dit was de laatste dag dat hij bij bewustzijn is geweest en wij afscheid hebben kunnen nemen. 14 december overleden.... Ik heb gezien hoeveel pijn mijn oom heeft geleden... echt praat over die dingen. Dit gun je niemand...
Wat een een rotnieuws! Heel veel sterkte! Hoe is je man er onder? Ik zou inderdaad goed kijken naar een euthanasieverklaring omdat hij nu nog bij zijn volle verstand is om daar duidelijkheid over uit te spreken. Je weet niet hoe lang het gaat duren. En hoe snel. Mijn opa en oma hadden een duidelijk draaiboek klaar liggen voor verschillende situaties en met daarin ook wel/geen euthanasieverklaring, een niet reanimeren verklaring en hoe de crematie geregeld moest worden. En wij waren 2 jaar terug daar erg blij mee. Mijn opa had prostaatkanker en was hartpatiënt. Ging de goede kant op. Tot april 2014. Eerst moeilijk instelbare INR waarde (stolling). Daarna volgende een hartaanval. Ze hebben nog geprobeerd te dotteren. Maar hij knapte maar niet op. Begin juni vonden ze de oorzaak de kanker was uitgezaaid in zijn hele lichaam. Wij waren best boos dat ze daar niet eerder naar hadden gekeken. Hij had veel pijn in zijn botten omdat daar de kanker zat. En hij moest gecatheriseerd worden. En nog meer ellende. Het is heel snel gegaan. Op 8 juli is hij overleden. Hij is alleen overleden. Ik was maandag 7 juli de hele dag bij hem en heb hem verzorgd. Op dinsdag was er overdag allerlei familie langs geweest. Hij was ook best goed die dagen, alleen erg afwezig door de pijnmedicatie. Maar het plan was om hem op woensdag nog even lekker in de tuin te zetten in een stoel met zijn vertrouwde sigaartje. Terwijl de artsen ondanks de uitzaaiingen hadden gezegd daar kan je nog wel minimaal 3 maanden mee door lopen. Maar niet dus. Mijn opa was ook echt op en was het zat. Al dat gepruts en toeters en bellen aan zijn lijf. Hij is vlak voor zijn overlijden naar een geweldig hospice overgebracht.
Het kan soms zo snel gaan...leg idd goed vast wat hij wil qua pijnbestrijding, euthanasie, uitvaart etc. Dat Is zo fijn als het straks zo ver mocht komen. Mijn moeder Had niks vastgelegd, mijn vader alles. Van mijn moeder wist ik niet eens of ze begraven of gecremeerd wilde worden. Ze wilde het er niet over hebben...Het gevoel dat ik nog steeds niet zeker weet of We haar afscheid hebben geregeld zoals ze het Had gewild knaagt nog steeds een beetje...
Mijn man is er eigenlijk wel rustig onder, mijn schoonvader is eigenlijk vanaf de chemo's drie maanden geleden alleen maar ziek geweest en ook steeds slechter geworden, de laatste drie weken gaat het heel slecht met hem, hij slaapt veel, kan bijna niet meer lopen, eet nog maar een boterham per dag, is heel benauwd, en heel moe, dus eigenlijk wisten we wel dat het echt niet goed met hem ging, dus de uitslag van gisteren zorgt ook wel voor 'rust' in die zin weet je nu waar je staat, er is niets meer te doen, want je blijft toch in al die maanden de hoop houden dat het dan toch nog misschien...... Maar het is op deze manier al echt lijden voor die man, zielig om te zien. Hij wil thuis overlijden, dat heeft hij gisteren al te kennen gegeven, dus we moeten goed gaan kijken hoe we het zo kunnen regelen dat zijn wens uit kan komen.
Ook ik kan je adviseren om alles vast te leggen, mocht hij dat willen. Wij hebben met mijn vader zijn hele begrafenis besproken: welke muziek, zijn levensverhaal tot aan de tekst van zijn bidprentje. Het was moeilijk maar ik ben blij dat we dit samen konden doen en hem een mooi afscheid konden geven zoals hij het wilde. Pijnbestrijding bespreken is ook belangrijk. Maar dat zal de huisarts sowieso bespreekbaar maken. Mijn vader koos voor euthanasie. Maar doordat hij besloot te stoppen met behandeling voor longontsteking, was hij 48 uur later al "natuurlijk" gestorven. Euthanasie zou ik zelf niet te sprake brengen. Dat is iets waar iemand zelf voor kiest en volledg achterstaat. Is een nogal heftig besluit. Euthanasieverklaring omdat hij nu nog bij volle verstand is heeft sowieso geen nut. (Zoals iemand zei) Euthanasie vindt alleen plaats bij volle verstand. Er zal geregeld gevraagd worden of hij het nog steeds wilt. Zelfs nog vlak van te voren. Heel veel sterkte en kracht voor nu en de komende tijd!
Pff vreselijk die aftakeling zo te zien he. Je voelt je dan ook zo machteloos. Jullie zouden kunnen kijken voor palliatieve zorg. Om je schoonmoeder in de zorg te ontlasten.
Ja die aftakeling is erg naar om te zien, machteloosheid voelen we ook wel inderdaad, het enige wat je kunt doen is er voor ze zijn. Palliatieve zorg gaan we het ook zaterdag over hebben, mijn schoonmoeder heeft al aangegeven dat ze bij bepaalde zorg wel hulp nodig heeft. Hij was bijvoorbeeld afgelopen zaterdag gevallen, hij heeft haast geen kracht meer namelijk, mijn schoonmoeder kon hem nauwelijks alleen weer overeind krijgen.. wij wonen bijna een uur rijden van hun af,dus kunnen ook niet zomaar even snel hulp bieden. Maar goed, we gaan het zaterdag allemaal wel bespreken en dan komt er vast een oplossing uit, gelukkig is de huisarts ook in beeld die heeft vast ook ideeën en wegen die we kunnen bewandelen.
Je kunt ook even kijken op de website van de VPTZ... Wij hebben toen ook gebruik gemaakt van vrijwillgers. Heel fijn!
Mijn vader is 2 weken geleden overleden aan kanker. In juni hoorden we dat hij het had, de prognose was 2 jaar. Maar de laatste 3 weken voor zijn dood takelde hij enorm hard af. Het rare is dat ik het ziek zijn, en vooral die laatste weken verdrietiger vond dan zijn overlijden. Al ben ik er wel ondersteboven van en erg verdrietig, het lijden is voorbij. Ik heb er meer rust in dan ik had gedacht. Ik vond het vooral moeilijk en heftig om mijn sterke vader te zien veranderen in een man die alleen nog op bed kon liggen. Hij bleef zo dapper en positief. Dat vond ik zo hard, ik wist wel beter. Heel veel sterkte!