Mijn vader is trouwens gestorven in zijn eigen slaapkamer. We hebben in die laatste weken dag en nacht afwisselend gewaakt als gezin. Heel pittig, maar ook heel mooi. Heeft ons als gezin sterker gemaakt, en we hebben veel mooie momenten gehad ook met mijn vader. Er is wel vrijwillige thuiszorg die kan komen waken. Wij hadden daar vast gebruik van gemaakt als het lang had geduurd.
Och jeetje, nog gecondoleerd zeg... Het is erg verdrietig om iemand zo te zien aftakelen, mijn schoonvader lijkt wel een heel andere man dan voor de diagnose, hij praat nauwelijks nog, oogt erg depressief, wat ik niet vreemd vind na steeds klap op klap te hebben.. De broer van mijn man, zijn zoon dus, is een paar jaar geleden overleden ook aan kanker, hij had een hersentumor, en is 30 jaar oud geworden, Dat was ook vreselijk om mee te maken. Dus wat dat betreft weten we hoe het kan gaan, ik zeg kan, omdat elk stervensproces weer anders zal verlopen, Maar gezien hoe hard hij de laatste weken achteruit gaat, heb ik erg het gevoel dat het gewoon niet meer zo lang duurt.
Gecondoleerd Danip. Ik herken heel goed wat je schrijft, ik heb hetzelfde meegemaakt. Bij mijn vader ging het ineens ook vrij hard, hij sliep veel en at en dronk heel weinig, ik was al blij als er een ijsje of een halve boterham inging. Hij kreeg morfine tegen de pijn en was dan soms in de war, maar tegelijkertijd wist hij dat hij in de war was. Hij heeft ook een euthanasieverklaring getekend maar gelukkig is hem een echte lijdensweg qua stikken en zo bespaard gebleven, hij verzwakte en is uiteindelijk rustig en zonder euthanasie weggegleden (wel kreeg hij toen extra morfine want hij was nog jong en zijn hart wilde niet opgeven). Ieder jaar vlak vóór zijn sterfdag voel ik mij heel verdrietig, maar als die dag zelf eenmaal aanbreekt dan sta ik eerder stil bij zijn bevrijding dan bij het feit dat hij er niet meer is. Over-lijden is inderdaad over het lijden heen zijn, en daar was/ben ik dankbaar voor. Hoe erg ik hem ook mis. TS ik wil je heel veel sterkte wensen met wat er komen gaat, ik hoop dat jullie een goed en mooi afscheid met elkaar zullen hebben en dat je schoonvader uiteindelijk rustig zal gaan.
Hier precies zo! Twee jaar lang hebben we onze vader af zien takelen tot hij uiteindelijk in een soort coma terecht kwam. Toen hij thuis stierf kwam er een soort rust over ons. Zijn lijden was over... onze onzekerheid was over. Natuurlijk missen we hem iedere dag, maar na het overlijden hebben we het een plaats kunnen geven. Gecondoleerd Danip, sterkte met de komende rouw periode. Ik weet niet of je moeder er nog is, maar houd die goed in de gaten. Ergens in de komende twee jaar kan het besef ineens hard aankomen. Daar waren wij al voor gewaarschuwd door de huisarts. Nogmaals heel veel sterkte, dit is een erg verdrietige periode.
Jeetje, twee jaar, dat is echt lang... kan me voor stellen dat je dan een soort 'rust' over je heen krijgt, De periode dat iemand uitbehandeld ziek is brengt zo'n onzekerheid met zich mee, dat herken ik wel.
Dankjewel, we hopen dat erg lijden hem bespaard blijft, hij lijd nu al zo erg. Morgen gaan we erheen, de dingen bespreken met elkaar.
Allereerst allemaal de beste wensen voor het nieuwe jaar! Wij zijn gisteren naar mijn schoonouders geweest. Wel wat dingen besproken, maar eerst maandag de huisarts afwachten, Schoonvader is niet uit bed geweest, hij is echt al heel ziek, heeft constant braakneigingen,eet een halve boterham oer dag en drinkt weinig. Geen idee wat en hoe dit verder gaat. Zielig om te zien is het wel. Zo kan iemand toch geen maanden meer leven? Gr taart.
Als hij al zo ziek is en niet binnen dan zal dit ws geen maanden duren... Helemaal met weinig eten en drinken. Echt goed met de huisarts bespreken hoe verder. Medicatie om mindr misselijk te zijn en geen pijn te hebben (als hij dat heeft). Als dit niet meer helpt of iemand wordt onrustig dan kunnen ze hem sederen. In slaap of bijna slaap brengen zodat hij het niet of bijna niet meer bewust mee maakt. Dit is wel vaak het moment om bewust afscheid te nemen. Kan het laatste moment zijn dat je echt een gesprek kan voeren.
Idd dit. Goede pijnmedicatie. Medicatie voor de misselijkheid en zn slaapmedicatie. Met weinig eten en drinken gaat het niet lang duren
Dat klinkt idd niet best. Bel desnoods de hap vandaag nog, als je veel pijn hebt duurt een dag afwachten op de ha nog zo lang. Al heb ik begrepen dat je sv een eigenwijze man Is . Veel sterkte de komende tijd...Dit klinkt eerder als dat je moet gaan denken in weken (mssn dagen...?) dan maanden...
De hap is gebeld maar die doen niets omdat hij geen pijn heeft, ook niet misselijk (zegt mijn schoonvader) maar wel constant braakneigingen en geen zin in eten. Hij ligt het liefst in bed, zonder iets of iemand om zich heen. Morgen maar met de huisarts bespreken.
Het lijkt me ook zo zwaar om te weten dat je lijf zo ziek Is en dat je de strijd gaat verliezen, hoe hard je ook zal vechten. Zo'n uitzichtloos gevoel...lijkt me vreselijk als het je overkomt. Mijn vader bleef altijd positief en haalde er nog uit wat erin zat. Mijn moeder stortte ook in nadat zij het nieuws kreeg dat ze uitbehandeld was. Ze zei niks meer en wilde alleen zijn. Zo vreselijk machteloos voel je je dan...
Net gebeld met mijn schoonmoeder, Het gaat steeds slechter met mijn schoonvader, sinds zaterdag komt hij niet meer uit bed, daar heeft hij de kracht niet meer voor. Eten en drinken is minimaal, Vanmiddag is de huisarts geweest, die heeft echt gezegt rekening te houden met het feit dat hij nu snel kan overlijden, Ik hoop voor mijn schoonvader dat dat ook snel gebeurt, want dit gun ik echt niemand, hij is nog wel 100% bij en heeft ook door hoe slecht hij er aan toe is, Het nare is wel dat hij steeds alleen wil zijn, niemand wil zien, niet wil dat mensen aan zijn bed komen zitten.. Hij wil oms niet belasten, maar door zijn starre,kille houding belast hij ons nog meer eigenlijk. Maar het is ok, hij kan waarschijnlijk ook niet meer anders. Morgen start de palliatieve zorg,ter ontlasting van mijn schoonmoeder. Wij gaan er deze week nog weer heen, met de kindjes, die we er echt wel bij willen betrekken, Het is een lastige week, onze jongste word 4 jaar donderdag. Feest vieren terwijl je daar in je hoofd echt niet mee bezig bent, maar ja, dat ventje verdient ook gewoon zijn verjaardag. Voel me erg verdrietig nu, heb het gevoel dat het nu allemaal snel kan gaan. Gr van taart.
Heel veel sterkte. Als je niet bij je schoonvader aan bed kunt/mag zitten voor hem. Wees er dan voor je schoonmoeder. Wat moet ze zich machteloos voelen...en jullie ook! Wat gaat het snel zeg...
Heel veel sterkte taartje... wat is het toch een klote ziekte! Ik heb helaas ook ervaring, mijn moeder heeft niet kleincellige longkanker sinds 2 jaar. Ze is een half jaar kankervrij geweest en toen kwam het terug in de hersenen. Dat is bestraald en nu een jaar later is het ook in haar longen weer terug. Ze was erg benauwd door vocht achter de long en in het hartzakje. Ik was heel bang haar kwijt te raken. Nu heeft ze inmiddels haar 3e kuur immunotherapie gehad en lijkt ze zich beter te voelen. Vandaag is de scan gemaakt om te kijken of het aanslaat. Ik hoop voor je schoonvader dat zijn lijden draaglijk is. En als hij niet de nabijheid van jullie wilt, zorg dan dat je met je schoonmoeder en andere familie hecht bent en praat met elkaar. Wij hebben het regelmatig over wat als het einde daar is. Het is heel confronterend en moeilijk om het erover te hebben maar uiteindelijk helpt het wel met de verwerking nadien... Nogmaals heel veel sterkte!!!
We proberen ook binnen onze mogelijkheden er voor mijn schoonmoeder te zijn. Het gaat heel snel nu, we hebben nog ergens een beetje hoop dat hij zich misschien nog iets beter gaat voelen om toch nog af en toe uit bed te kunnen, maar ik ben er bang voor...