Versnellen hoeft denk ik niet eens, maar ik weet zeker uit ervaring dat zijn gedrag sterk verbetert bij werken op het juiste niveau. School bekijkt het andersom, hij moet eerst bewijzen dat hij een goede werkhouding heeft en zich kan gedragen en dan is er meer mogelijk op gebied van uitdaging. Nou, zo blijven we in een cirkeltje ronddraaien.
Volgens mij, nou ja ik heb het niet echt zelf bedacht, degene die bij Q de IQ test heeft afgenomen legde mij het uit en ik sta er ook echt achter, hebben kinderen met een hoog IQ niet zo veel aan enkel versnellen of een moeilijker werkboekje krijgen. Ze moeten leren leren. Zoals Saskia al zei, ze moeten weten wat ze moeten doen wanneer het moeilijker wordt. Dit zijn ze niet gewend, uit het raam staren, onderuitgezakt in de klas zitten en nog aan de verwachtingen voldoen is immers wat ze gewend zijn. Deze kinderen zouden op een hele andere manier onderwezen moeten worden. Continu de vinger aan de pols houden en ze moeten echt nog leren leren. Wat die tester mij uitlegde was dat de meeste kinderen vanaf de babytijd leren dat dingen niet meteen lukken, ze door moeten zetten en / of iets op een andere manier moeten proberen zodat het wel lukt. Wanneer alles in een keer lukt ontwikkelen deze functies zich onvoldoende of niet en moet dit op een later moment, op school, geleerd worden. Hiervoor moeten ouders dus vaak steeds weer naar school. Leraren willen vaak wel maar hebben hier niet alle tijd en middelen voor. Ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben niet in hun schoenen te staan.
Precies zo verwoord zoals ik het dus steeds ervaar. Wat lopen wij tegen muren op hier wat dat betreft. Om zoveel verschillende redenen en allemaal even begrijpelijk, maar ondertussen is mijn dochter hier de dupe van. En ik als ouder ook trouwens. We hebben hier zelf maar een pedagoog ingeschakeld, die nu al zo'n vijf jaar mee kijkt. Allemaal op eigen kosten. En daar hebben we heel veel aan, gelukkig. Alle tips die we krijgen, bespreken we op school en vervolgens.. beginnen we weer op pagina 1. Onlangs heb ik al het mailverkeer tussen mij en school hieromtrent verzameld, want het was wel handig om dit in het dossier te hebben. Ik vroeg me toen al af waarom dit nu niet het geval is. Alles is toch steeds besproken en gemaild? Maar na het verzamelen van 9 pagina's mailverkeer, die allemaal dezelfde strekking hebben, brak er iets bij me. Toen heb ik er een mail bij gedaan met het vriendelijke, maar toch zeer dringende verzoek om heel rap om de tafel te gaan zitten. Ik zie mijn dochter namelijk steeds gemakkelijker worden, haar gedrag thuis verandert (ook alweer), maar ik baal ook van de enorme investering die wij gedaan hebben als ouders, waar niets uit voort komt. En dat omdat ik me drie weken terug afvroeg wat er gebeurd was met het leesvermogen van mijn dochter. We weten dat ze een voorsprong heeft. Dat wijst ook de wisc test uit. En dan heb je het er zo over op school (afspraak gemaakt, met hulpvraag; hoe stimuleer ik dochter op een fijne manier, want onderpresteren, gemakzuchtig etc.). En dan wordt er wederom een leestest afgenomen waaruit blijkt dat ze zo'n twee jaar verderop zit. Nogmaals; alle begrip voor de situatie binnen school en alles, maar op persoonlijk vlak vind ik dit wel frustrerend. Ik wil namelijk het complete beeld en weten waar en waarom het mis gaat en hoe we dit op kunnen lossen. Aan onze inzet als ouders zal het niet liggen. Nou ja.. goed.. geen idee of ik hier wat mee opschiet, maar het zit me hoog merk ik en ik voel me als moeder de zoveelste moeder die vindt dat ze een slim kind heeft. Het maakt mij zo onzeker!
Zou hey niet geweldig zijn als leerkrachten wel de tijd en middelen hadden om alle kinderen optimaal te begeleiden? Dus kleinere klassen en meer ondersteunend personeel, zodat er meer tijd en aandacht is voor alle kinderen. Toen oudste in groep 2 zat had hij een superleuke juf. Halverwege het schooljaar kon zij door haar zwangerschap niet meer voor de klas staan, maar wel nog ander werk op school doen. En voor de klas stond een vervangsyer. Zoon werd in die tijd regelmatig uit de klas gehaald voor extra werkjes. Geweldig vond hij dat. Juf omschreef hem ooit naar mij als ' de verstrooide professor' superslim en snel met leren, maar met gym zijn schoenen vergeten bijvoorbeeld. Helaas heeft deze juf nu weer gewoon 31 kinderen in haar klas, evenals juf van zoon. Dus de tijd voor dit soort dingen ontbreekt.
Dat is ook het probleem, de klassen zijn absurd groot. Mijn oudste dochter zou op de basisschool van mijn jongste de 37e leerling zijn in de klas De onderbouwklassen houden ze wel kleiner, wat betekent dat ter compensatie de bovenbouwklassen groter zijn.
Ik denk eerlijk gezegd ook dat leraren zich harder zouden moeten maken voor hun eigen werkplek. Ik snap écht dat je in een klas met al zijn het maar 25 kinderen je in je eentje niet iedereen kunt bedienen. De een heeft een keesachterstand, de ander kan niet goed rekenen, dan zijn er nog 1 of 2 met ADHD, nog een paar met een onstabiele thuissituatie, misschien hier en daar een overleden ouder en dan ook nog een hoogbegaafde. En die laatste past zich vaak prima aan, scoort lekker, loopt niet te storen, dus die kun je wel laten gaan. Terwijl kinderen die lager scoren er aan allerlei kanten bij worden getrokken door de IB'er, want scoren op toetsen is wel belangrijk. Hier gaf de juf al aan dat ze veel meer ondersteuning zou willen van de hb-coördinator, omdat ze echt geen tijd heeft om aan de leerbehoefte van de paar slimmeriken in haar klas (onze school trekt relatief veel slimmeriken aan, montessori) te voldoen. Op onze school is het echt puur een kwestie van geld, want iedereen wil dolgraag, maar de tijd, ruimte en materialen zijn er gewoon niet. En dan zit ik als leesmoeder weer eens te kijken hoe iemand bijles krijgt van de IB'er en dan breekt mijn hart wel een beetje, hoor.
Ik ben me al jaren hard aan t maken, het enige wat ik hiederdoor ervaar is dat ze me als een zeur zien en het vervolg is dat dit tijdens mijn functioneren terug wordt gekoppeld en laten we het maar netjes zeggen, geen positieve beoordeling krijgt...
Ik denk dat de volle klassen bijdragen aan de weinige tijd die aan specifieke kinderen gegeven kan worden. Waar het bij onze school vooral aan schort, is communicatie. Of vooral het gebrek daaraan. Ik mis pragmatisch denken en informatie halen bij de ouders & het informeren. Ik heb een zoon met een vermoeden van ASS en dus een slimme dochter. Twee totaal verschillende verhalen, verschillende klassen en toch zijn er overeenkomsten in de wijze waarop er niet gecommuniceerd wordt. Ik erger mij daaraan. Mijn dochter is ergens voor de vakantie geobserveerd door IB: geen terugkoppeling gehad. Ik word daar boos van, maar voor de werkbaarheid is het niet verstandig dat mee te nemen in de gesprekken. Het vraagt zoveel geduld en volhardendheid om ervoor te zorgen dat mijn kinderen krijgen wat ze nodig hebben. Maar goed, we gaan door!
Inderdaad, debq verwoord het ook precies zoals ik het hier ervaar. Mijn dochter wordt door de leraren een "modelkind" genoemd; ze is rustig, sociaal, doet wat haar gevraagd wordt en scoort hoog op Cito's. Met andere woorden: ze zit hele dagen uit het raam te staren, vraagt 0,0 aandacht en verveelt zicht kapot op school en thuis mag ik voor uitdaging zorgen Bij de vetgedrukte zin sprongen de tranen in mijn ogen, ook mij zit hel allemaal nogal hoog momenteel (dochter zit duidelijk niet lekker in haar vel momenteel).
En scholen zouden ook daar naar moeten luisteren! Hier ook een dochter die zich op school heel lang heel netjes heeft gedragen (en nog steeds eigenlijk, wordt ook een 'modelkind' genoemd, waar ze er wel een klas vol van wil hebben, maar ze zien inmiddels gelukkig wel dat dit alleen de buitenkant is)...en de jongste is ook een meisje dat haarfijn door heeft wat er van haar verwacht wordt (nog beter dan de oudste), waardoor ze totaal niet opvalt (tot ze verder gingen kijken, wat ze hier dus gelukkig wel doen - ook al moet je er zelf bovenop zitten).
Je moet dat juist terugkoppelen! Anders verandert er nooit iets. Ik ben hier heel simpel ik geworden: ik spreek met juf en ib er en ik eindig het gesprek met dat ik graag meteen een nieuwe datum prik voor de volgende afspraak om te kunnen evalueren hoe de gemaakte afspraken zijn gaan. EN dat werkt echt, ze voelen een druk omdat er een afspraak ingepland is en je dus resultaten wilt zien en horen. En je hent niet ineens drie maanden verder omdat niemand een afspraak heeft gemaakt. Nu werken ze op onse shoool redelijk geod mee maar ik heb vaak zat vrijblijvend te horen gekregen dat we nog gaan afpreken ennik maak dat meteen foncreet door te zeggen; prima pakken we de agendas erbij of mail me een paar mogelijkheden dan kies ik een geschikte dag.
Hier werden dat soort afspeaken gewoon continu afgezegd. Of ze gingen wel door maar dan was er gewoon niks gedaan. En inderdaad.. terugkoppelen dat je daar niet blij was leverde eerder het tegengestelde op dan iets positiefs.
Hier heeft die ene keer dat ik het gedaan heb uiteindelijk wel iets opgeleverd (er gebeurde niets en de ib'er reageerde toen gewoon niet op mails ed (ze had het te druk, wat overigens ook echt zo was, maar dan hadden ze voor een oplossing voor de ib-taken moeten zorgen), uiteindelijk heb ik de directeur er in betrokken en toen gebeurde er opeens heel snel wat). Maar ik ben het er mee eens dat het meestal beter werkt om er positief in te blijven staan en te blijven proberen ed.
O, wat erg! Het belang van het kind moet toch voorop staan! Ik kan me vreselijk opwinden over het rendementsdenken in het onderwijs en de zorg. Daar werk je met kwetsbare mensen, terwijl er alleen maar naar output wordt gekeken. En dat je dan een slechte beoordeling krijgt als je veel minder naar cijfers kijkt, vind ik helemaal verschrikkelijk.
Concrete afspraken heb je twee partijen voor nodig. School stelt zich in ons geval heel afwachtend op en zoiets als een observatie door een IB'er wordt amper besproken. Als in: "oh ja, X wordt binnenkort geobserveerd door IB". Tussen neus en lippen door met drukke kinderen er omheen. Mijn dochter heeft nog een 2e testdag voor de boeg, dan een gesprek met de ouders, dan inplannen adviesgesprek school.... ik verwacht pas diep in februari de mogelijkheid om door te pakken. Oh ja, dan is het weer 2 weken voorjaarsvakantie. Bijna een heel schooljaar naar z'n grootje omdat er NIET wordt doorgepakt. Mega frustrerend
Lekker is dat he... Zo werden vorig schooljaar op de allerlaatste dag voor de vakantie nog avi testen afgenomen om te zien waar ze stond, lekker op tijd 😏. Nu gaat het iets beter maar wat ik erg jammer vind is dat er in groep 3, en 4, volgens de IBer geen ontwikkelingsgelijken zijn.. Gelukkig krijgt ze op de BSO ook wat uitdaging. Meisjes waar ze veel mee speelt zijn 1 tot 1,5 jaar ouder en gaan nu over naar de volgende BSO groep. De leidster zei dat ze het over Q hadden gehad en hebben besloten dat ze activiteiten voor de hele groep of een gedeelte van de groep mag verzinnen, dit mag uitwerken en ze dit dan ook echt gaan doen. Super leuk en ik ben blij dat ze op de BSO nog beter naar haar behoeften kijken dan op school.
Ik heb hier al een tijdje niet meer meegelezen, maar alles is zo herkenbaar! Mijn oudste verveelt zich nu al 4 jaar op school en het is drama. Voor school is hij een ideale leerling, scoort uitstekend, dus haalt het gemiddelde mooi omhoog en bewaart zijn frustraties voor thuis, dus zij zie geen probleem. Dat mijn kind thuis soms onhandelbaar is en school als mega frustrerend ervaart en zelfs wel eens heeft geroepen niet meer te willen leven, daar lijken ze geen boodschap aan te hebben. Er is 1 juf die het goed heeft opgepakt, maar die heeft hij nu niet meer. En elke keer vraag ik weer het gesprek aan en begin gewoon ondertussen aan mijzelf te twijfelen of ik het dan toch niet verkeerd zie.
Dat is voor ons dé reden geweest om onze oudste te laten testen. Sommige mensen vinden dat geen valide reden. Wij begonnen ook aan onszelf te twijfelen, school vond dat ze toch al aardig wat uitdaging boden, maar wij hadden het idee dat het niet genoeg was. School is op zich niet veel actiever geworden in het aanbieden van extra's, maar ik voel me veel sterker om zeer geregeld bij de juf op de stoep te staan voor overleg. Heel ergens in de verte begint zelfs de overstap naar fulltime hb-onderwijs op te doemen, maar een wissel lijkt me heel lastig voor onze dochter, dus ik los het het liefst op deze school op. Het kost een paar centen, maar bij een bovengemiddelde score heb je voor jezelf misschien de rechtvaardiging in handen om meer op je strepen te gaan staan.
Ja, snap ik helemaal, speelt ook al een tijdje rond in mijn hoofd. Maar ik denk niet dat hij hb is, wel slimmer dan gemiddeld en hier op school is het zo dat je echt boven een bepaald IQ moet uitkomen voor ze je serieus nemen heb ik het idee. Wil mijzelf er ook niet mee in mijn vingers snijden.
Je hoeft het toch ook niet per se te melden op school? En mijn man zei eergisteren nog: als we haar niet hadden laten testen, had ik nooit gedacht dat ze zo hoog zou scoren (145, verder gaan de Nederlandse tests niet). Die zag ook wel dat ze een beetje sneller ging dan anderen en dingen wel snel snapte, maar die dacht ook dat ze gewoon wat intelligenter was dan de rest. Je kunt het echt niet altijd inschatten, het is je eigen kind en dan is veel normaal. Ik wil je niet pushen, hoor, maar die twijfel kan killing zijn. En ik weet natuurlijk ook wel dat een IQ-test niet alles zegt, maar een indicatie is het zeker, in elk geval voor de snelheid waarmee dingen opgenomen en verwerkt worden en vooral dát is belangrijk op school. En een goed verslag kan heel waardevol zijn, met tips voor thuis en op school. Je hebt trouwens pb.