Ja dan gaat de bevalling vaak een stuk makkelijker, misschien wel van een dood kind,want een inleiding gebeurt vaak niet zomaar.
Niet perse. Ik ben met 37+6 ingeleid vanwege bekkeninstabiliteit. Het zou echt helpen om te bevallen. Mwah. Ik heb daarna nog 6 maanden in een rolstoel doorgebracht, een helse bevalling gehad en mijn zoon was er echt nog niet klaar voor. Een baby van 7 pond, die toch de couveuse in moest en het echt heel moeilijk had Kijk als het echt nodig is, dan zou ik dat zeker niet afwijzen! Maar die dode babykaart is niet eerlijk. Het wordt gebruikt om vrouwen angst aan te jagen. En nogmaals, als het echt nodig is, doe dan alles om moeder en kind te redden!
Nee, dat is het normaal ook niet. Maar bij mij vonden ze dat het wel nodig was. En hoewel ik dat toen een opluchting vond, wilde ik het bij mijn jongste echt niet meer. Bij hem met 40+5 spontaan begonnen en heerlijke waterbevalling gehad, met alerte, gezonde baby.
Even heel kritisch, maar hoe gezond kwam je over bij je eerste en hoe stond je er zelf tegenover. Want ik lees opluchting op dat moment. Als jij compleet uitgeblust aan het eind van je Latijn een inleiding bespreekt en de inschatting naast het medische ook is dat je mentaal er anders aan onderdoor gaat kan dat allemaal meegespeeld hebben in de beslissing je in te leiden. Of was het puur opbasis van de bekken? Lees wel vaker hier berichten van vrouwen die op het einde lopen met een zware zwangerschap en zowat smeken om een inleiding voorde 40 weken. Meestal lees ik dat verloskundige of gynaecoloog erg terughoudend zijn daarin. Hier in ziekenhuis ookdiezelfde ervaring, kreeg echt tot het laatste moment de ruimte om de bevalling spontaan te laten beginnen.
Er speelde wel meer mee ja, ik denk niet dat ik heel gezond over kwam. En bekkeninstabiliteit is ook wel een understatement zeg maar dus ja, op dat moment wilde ik dat het gewoon allemaal voorbij was. En ik weet zeker dat de artsen de inleiding met de beste intenties hebben voorgesteld (ik heb er niet om gevraagd). Maar de bevalling zelf was er geen begeleiding, het was veel te druk en heb oa daardoor slechte ervaringen en gevoelens aan overgehouden. Het is gewoon heel dubbel allemaal. En niemand had kunnen voorspellen dat het allemaal zo zou lopen (ik heb overigens geen ks gehad gelukkig) maar met de kennis die ik nu heb, zou ik er nooit meer mee akkoord gaan. En bij de jongste wilden ze het om dezelfde reden met 36 weken al doen! Ik heb moeten praten als brugman om mij gewoon door te laten lopen. En mijn kinderen waren echt geen moment in gevaar, zij hadden het veel te goed bij mij. Ik had het echter erg slecht, maar of dat nu met kindje in je buik is of kindje erbuiten, dat maakte lichamelijk geen verschil. Dan laat ik 100x liever het kindje groeien tot hij er klaar voor is.
Ik vraag me af in hoeverre het niet ook een self forfilling prophecy is. Iemand die zo tegen het idee van een ziekenhuisbevalling lijkt te zijn als ts zal natuurlijk ook veel gestresster zijn wanneer het tot een ziekenhuisbevalling komt dan iemand die vertrouwen heeft in de artsen en de situatie accepteert zoals hij is. Uiteraard spelen er meer factoren mbt complicaties, maar of je je op je gemak en veilig voelt heeft in mijn ogen meer te maken met je eigen instelling dan met de omgeving waarin je je verkeerd.
Goed dat je dit zo eerlijk aanvult, want dit is denk ik wel heel relevant. Achteraf is het makkelijker om te kijken, ik had beter door kunnen lopen, had best gekunt. Maar als het zo zwaar is wegen alle belangen. Wel super naar dat je geen begeleiding in het ziekenhuis hebt ervaren, daarin is mijn ervaring weer totaal anders.
Wat ik ook wel raar vind is dat je zo'n topic opent en verder niet ingaat op de mensen die hier de moeite nemen om te discussieren. Als je je ergert aan het woordje 'moeten' en niets ophebt met 'wereldvreemde' artsen die denken dat een baring plat op bed moet gebeuren met allerlei ingrepen, wie niet? Die tijd is volgens mij wel voorbij. Er zijn natuurlijk nog altijd horkerige artsen en vk's, maar dat zal je altijd hebben. Assertief zijn en rustig blijven helpt. En in het geval van nood: denk maar dat die mensen alles doen om jou of je kindje te redden. Ik zou eerder dankbaar zijn, om dan al in het ziekenhuis te zijn ipv op leven en dood met een ambulance afgevoerd te moeten worden.
Ik heb niet het hele topic doorgelezen dus reageer nu op alleen de eerdte pagina. Wat mij vooral opvalt ts is dat als iemand zegt dat je iets 'moet' je dan direct de kont tegen de krib gooit. In mijn ogen is dat puberale opstandigheid. Ik vind het heel goed dat je je verdiept in zaken rondom bevalling/zorg voor je kind en dat je daar kritisch naar kijkt maar dat neemt niet weg dat sommige zaken ook door professionals al lang bekeken zijn.. Je reactie Mbt hielprik bijvoorbeeld vind ik zwaar overdreven. Iedereen die een kind baart weet dat daarna de hielprik wordt uitgevoerd en dat je daar een keuze in hebt mocht je het niet willen (wat in mijn ogen een zeer onverstandige beslissing zou zijn). Dit is net zoals vaccineren waarbij je als ouders ook gewoon een keuze hebt maar je de informatie wel toegestuurd zal gaan krijgen. Mbt straf/boete voor niet inleiden met 42 weken is natuurlijk een vreemde vraag. Uiteraard staat hier geen boete op (behalve dan wellicht de 'straf' van een kindje welke een grotere kans op overlijden heeft) maar waarbij wel de risico's groter worden na het verstrijken van het termijn. Het schijnt inderdaad dat bepaalde complicaties wat sneller voorkomen bij een ziekenhuis bevalling maar dat kan ook zijn doordat een groot gedeelte van de thuisbevallingen (met name bij een eerste) worden verplaatst naar het zh door medische noodzaak of wens moeder en ze dus al met medische noodzaak in het ziekenhuis komen. Ik ben overigens een stuk rustiger in het ziekenhuis dan dat ik thuis zou zijn dus aan de hormonen ligt het niet dat ik uiteindelijk wel een ruggeprik heb gehad. Ik zou dus wat minder agressief reageren om het woordje 'moeten' dat geeft je al een hoop rust en verder bepaalde zaken/wensen goed met je verloskundige bespreken over hoe jij het graag ziet, dan kunnen zij aangeven tot op welke hoogte ze er medisch verantwoord in mee kunnen/willen gaan. En nu al zaken opzoeken die er nog bij gaan komen na de bevalling zodat je voor jezelf een onderbouwing hebt waarom je iets wel/niet laat doen.
Poeh alsjeblieft zeg, je bent zeker van die nieuwe generatie? Die waarvan de ouders jouw blokjes vroeger stapelden waardoor je nu niet weet om te gaan met frustraties en regeltjes. En dan ook nog jezelf flink overschatten door te denken dat je alles beter weet. Waarschijnlijk denk je ook dat je boven iedereen staat.. Bleh 🙄
,ik ben het echt niet eens met ts,maar dit slaat nergens op Waarschijnlijk zelf ook van de beschreven generatie?
Dit is precies waar ik aan moest denken Ik zou als ik jou was ts vooral lekker doen wat je zelf beter denkt te weten dan wie dan ook!! Maar dan achteraf mocht het fout gaan omdat je zo heerlijk eigenwijs en betweterig bent ook niet gaan klagen/aanklagen zoiets als "eigen schuld, dikke bult" Ik vind het vooral ontzettend sneu voor het wezentje dat zelf nog geen keuze kan maken maar totaal afhankelijk is van jou (onbezonnen) keuzes!! Ik hoop echt dat je je heel goed laat inlichten en goed in gesprek gaat met Vk/gyn en uiteindelijk zwaarder tilt aan het belang van je kindje dan je eigen belang voorop te stellen!!
Deze vrouw had overigens wel een medisch team paraat staan achter de camera. Ts; ik snap jouw aversie niet echt tegen het 'moeten' of de manier waarop er over de hielprik gecommuniceerd wordt. Maar goed, je hoeft niets natuurlijk. Zelfs als je 'medisch' bent , ben je niet verplicht te bevallen in het ziekenhuis. Doe ook zeker wel waar jij je goed bij voelt. Het valt me op dat veel vrouwen in dit topic jou onverstandig vinden, maar als je alle informatie hebt opgezocht (bij de bron! en niet op een vage website) en geanalyseerd dan kun je daar als volwassen vrouw best een conclusie uittrekken. De protocollen sluiten niet bij iedereen aan, en steeds meer vrouwen wijken ervan af.
Hier hetzelfde bij 41 weken een geplande keizersnede tegen mijn gevoel in. Artsen raadde vanaf het begin van zwangerschap van de tweede een geplande keizersnede aan gezien de eerste spoedkeizersnede. Ik was behoorlijk resistant ondanks dat de eerste en ik er beide niet waren geweest zonder de spoedkeizersnede. Ben nog steeds het ziekenhuis dankbaar voor de rustige overtuiging en mijn echtgenoot voor de gelande keizersnede anders was mijn tweede en ik er niet meer geweest. Artsen zijn hiervoor opgeleid en beslissen echt niet zomaar. Begrijp de argwaan niet zo zeer.
Nogal logisch dat er in een ziekenhuis meer complicaties zijn. Alle risico gevallen, alle inleidingen, alle thuisbevallingen waar iets mis dreigt te gaan gaat naar het ziekenhuis. Thuis kán je ook geen pijnbestrijding en een sectio al helemaal niet. Ik ben blij dat ik in het ziekenhuis bevallen ben, als ik thuis bevallen was, was ik dood geweest en m'n zoontje dus ook.