Hi. Met oog op de situaties die gaande zijn in deze zieke wereld. Ben ik bang. En als ik er dan even wat langer bij stil sta, ga ik stuk van verdriet en bekruipt het gevoel van angst. Voorbeeldje, Die foto's van die kindertjes verdronken, omdat ze op de vlucht waren. Atoombommen,Rusland,IS,religekken,klimaat veranderingen, diersoorten die worden afgeslacht/uitgeroeid, koraal wat op zijn eindje loopt, nou goed enzovoorts, gewoon super grote problemen allemaal. Wij hebben bewust gekozen voor kinderen, om onze liefde te vermenigvuldigen, hun een goed leven te geven, en onze tradities voort te zetten, hun een prachtig onvergetelijk "zorgenloos" leven te geven. En ook toen, toen al spookte zo af en toe die gedachten door mijn hoofd "wat als", wat als we in een oorlog belanden, mijn kinderen, hun ouders voor hun neus zien vermoord te worden, of verbrand, en hun dan over blijven, moederziel alleen... schreeuwend huilend, opzoek naar eten,liefde en een warm bedje. (Dit is nu in de wereld al aanwezig!) dan wel niet in Nederland maar Wie weet hoelang dit nog duurt voordat we in het zelfde schuitje zitten Ben er niet obsesief mee bezig maar ik lees en hoor toch genoeg laatste jaren.. Oke ik hoop dat jullie een beetje kunnen begrijpen Waarom ik bang ben. Ik zie het alleen maar bergafwaards gaan. En zoals de meeste gaan we morgen weer opstaan en gaat ons leven verder zoals we het vandaag hebben achter gelaten. Het idee besluipt me, alvast koffers klaar te hebben staan met knijpkat, zout, vuur, enz enz. Misschien moet ik wel in therapie omdat ik zo denk, hoe leeft dit allemaal bij jullie? Zijn jullie écht zo nuchter dat je de houding aan neemt van ; we zien wel? Of? Nou ik verneem jullie reacties graag! Hoop niet op veroordelende reacties, we kunnen in mening verschillen, dat mag en dat respecteer ik ook, maar laten we voor elkaar lief wezen. When the last tree has been cut, when the last river has been poisoned, and the last fish has been caught, THEN (too late) we will find out,we can't eat money
Dit is herkenbaar hoor, ik schreef er gisteren een bericht over op m'n persoonlijke blog. Ouder zijn geeft me naast zoveel voldoening en dankbaarheid ook zoveel zorgen. Toch, ik blijf door leven en probeer er niet al teveel bij stil te staan. Ik laat ook niets uit angst voor een aanslag of iets. Ik ben een christen en put veel troost en kracht uit m'n geloof. Heb jij ook iets waar je troost en kracht in kunt vinden? Mocht je benieuwd zijn naar de lange versie, pb me dan voor de link naar m'n blogje. Wil hier niet spammen en te herkenbaar worden.
Ik herken wel iets van wat je aangeeft maar ben er niet dagelijks mee bezig. De zorgen of angst spiekt hier ook weleens om de hoek en dan meer vanuit mijn zoon bekeken als voor mijzelf. Maar ik weiger om in angst te gaan leven. Het komt zoals het komt en ik draag mijn steentje in positieve zin aan de wereld bij. Je dagelijks hier zorgen over maken lost het ook niet op of houd het niet tegen. En een koffer klaar zetten.. nee dat zou ik niet doen. Ik heb redelijk wat voorraad eten/flessen water/kaarsen en dat is voor ons oké.
Het blijft mij verbazen hoeveel mensen om mij heen ervan overtuigd zijn dat wij nooit oorlog mee zullen maken. Ik ben niet bang voor morgen, maar ik knijp wel in mijn handen voor hoe wij het hier hebben. Maar op de momenten dat ik denk aan gezinsuitbreiding etc komen er ineens beren op de weg die er normaal gesproken niet zijn. Dan kan ik soms teveel over de toekomst nadenken en het wel eens een vervelend idee vinden dat niks zeker is.
ik ben ook bang vooral om mn dochters. alleen.. het helpt niets. mijn angst gaat geen oorlog oid voorkomen. mijn angst zorgt alleen voor zorgen en mss juist voor nare dingen (intolerantie door angst voor buitenlanders). dus ik probeer er niet teveel aan te denken, dankbaar te zijn voor wat we hebben en mn kindjes het goede voorbeeld te geven in het helpen van anderen. zoiets..
Ik deel dezelfde mening als jou!!! Hoelang duurt het nog voor het TE dichtbij komt en onze kinderen dan.(die van ons allemaal) Ik vind dat veel mensen hun kop in het zand steken. Het "ver van mijn bed syndroom"
Het is natuurlijk een ongekende luxe, 70 jaar vrede aan één stuk. Maar, ook toen ik opgroeide hadden mijn ouders dezelfde angsten. Zij zijn nog naar die megademonstratie tegen atoombommen geweest. Het vlaggetje wat ze daarbij kregen heeft nog jarenlang aan mijn peuterstep gehangen. Denk eventjes aan de IRA en wat een rotstreken die geleverd heeft. De continue dreiging van een atoombom. Vietnam. We kunnen alleen maar hopen dat het nog heel lang duurt voordat wij het slachtoffer worden. Ik denk niet dat de mensheid verrotter wordt, ze is nog steeds net zo verrot als altijd.
Ik ben opgegroeid in de 70/80's - dezelfde angst heerste toen ook, en ik als kind was er erg gevoelig voor, en heb jarenlang in angst geleefd, wat later onterecht bleek, want alle doemscenario's bleken slechts dat: doemscenario's. Grappig genoeg kan ik alles juist nu (mede omdat mijn angst toen ook 'onterecht' was?) totaal relativeren, en ben ik enorm nuchter, en maak me totaal geen zorgen. Mijn advies: laat het los. Wat komt dat komt, maar de kans is groot dat er helemaal niets gaat komen, en dan heb je de beste jaren van je leven 'verspild' met onnodig bang zijn.
Dit dus. Elke tijd heeft zijn dreigingen (gehad) en dat zal altijd zo blijven. Nu wordt het natuurlijk breder uitgemeten in de pers, we hebben social media waardoor we zowat alles meekrijgen van wat er gaande is in de wereld. En ja, het komt ook allemaal dichtbij. Ik denk echter dat je met angst niks oplost. Ik wil niet zeggen dat je angst niet reeel is, maar in feite is het geen emotie waarmee je daadwerkelijk iets gaat bereiken. Je hebt er alleen jezelf mee. Het blijft rot.
Ik denk dat we niet alleen aan ons zelf moeten denken maar aan en met elkaar anders komen we nergens. Maar ik zie om mij heen alleen maar mensen die met zichzelf bezig zijn. Gunnen elkaar het licht niet in de ogen. (voordringen in lange rij, auto's die bijna dwars door je heen rijden, terwijl je bij een zebrapad staat, mensen die met zijn drieën naast elkaar blijven lopen of dit nou gaat of niet enz enz) Zucht dan hebben we nog een lange weg te gaan.
Dit. Maar ik kan niet ontkennen dat ik mij ook zorgen maak. Het hebben van kinderen komt met een grote verantwoordelijkheid. Je moet er toch niet aan denken dat wat we op tv zien ónze kinderen kan overkomen. Maar het moet niet leidend zijn in je leven. Ik ben nog altijd dankbaar dat mijn wieg hier stond.
Hier ben ik het absoluut mee eens. Terreur etc is iets wat altijd al speelde. Ik denk wel dat de overbevolking het momenteel erger maakt. Het wordt op sommige plekken op de aarde gewoon té vol.
Nou dit dus. Vandaag weer zo'n mafkees die het nodig vond om te gaan toeteren en gebaren omdat ik niet snel genoeg optrok bij het stoplicht. Laagstaande zon dus ik zag het ook niet goed. Ik was bijna geneigd om even uit te stappen om te vragen wat zijn probleem was. Ik denk ook weleens aan deze klote wereld waarin we leven want ik vind er weinig aan. Al die domme oorlogen, de godsdienstwaanzinnigen met al hun kronkels in hun kop etc Maar alles bij elkaar leven we in een prima landje mbt voorzieningen en regelingen en of die oorlog ooit komt, ik zou het niet weten en als we dan gaan dan maar allemaal tegelijk.
Ik maak me er echt niet druk om... De dingen waar ik controle over heb, daar houd ik mij mee bezig. Het hier en nu. En wat komt, dat komt, heb ik geen controle over. Gaat het mis, dan ga ik er dan wel weer mee dealen. Ik ga mij nu echt geen zorgen maken over dat soort dingen. Ik wil en zal niet leven in angst. Het komt zoals het komt.
Nou ik vind Nederland wat dat betreft juist een walhalla. Zo slecht is het daar echt niet gesteld met zulke zaken.
Ik schat in bij de kleinkinderen vsn mijn kleinkinderen. En ik kan je ook toekomstige zeer onrustige regio's als Centraal Azie aanwijzen. In die gebieden ontstaat absoluut een burgeroorlog als men de verkeerde stappen neemt Sorry, ik help je niet met deze post geloof ik.
Ik wil dit topic absoluut niet regileus draaien.. Maar bang ben ik niet.. Depressief ook zeker niet maar zou het ook niet erg vinden als morgen alles anders wordt en de wereld stopt.
Ik had vandaag weer in de auto dat er iemand de garage uit rijd. Waar ook nog eens duidelijk haaientanden staan en niet eens keek wat eraan kwam. Nu had ik snel door dat zij door ging reiden anders had zij zo der auto in mijn zoon geparkeerd. Woest word ik ervan. Hoe dom ben je als je een rijbewijs hebt en niet eens weet wat haaientanden zijn of dat je toch even moet kijken voor je iets doet. En dit gebeurd daar niet 1 keer, nee dagelijks. Dit is niet de eerste keer dat ik die vrouw tref. En nog weet ik de toeter dan even niet te vinden omdat ik te verbaast ben om hoe achteloos iemand met zo'n machine om kan gaan. Maar goed ik heb best regelmatig dat mijn bloed achter het stuur gaat koken van mensen die denken dat ze Mozes zijn.