Mijn man kreeg vandaag via facebook een berichtje van een vroegere vriendin van mij. Met de vraag of zij mij mocht bellen. We hebben nl al een paar jaar geen contact meer met elkaar. Vroeger was zij één van mijn beste vriendinnen, samen met haar man, waar ik ook erg goed mee bevriend was. Ik zag hen zo goed als dagelijks wel even. Toen ik naar de andere kant van het land verhuisde hadden we nog regelmatig contact: ik en zoon en later mijn man erbij gingen daarheen, of zij kwamen bij ons. Hun dochters zijn nog bloemenmeisje geweest op onze bruiloft, mijn schoonmoeder heeft hun jurkjes gemaakt. Nu is het zo dat zij, voor de geboorte van hun dochters nog een kindje gehad, wat verdrietig genoeg vlak voor zijn geboorte overleden is. Mijn vriendin heeft dat heel moeilijk kunnen verwerken, waarvoor ik echt alle begrip heb. Ook jaren na zijn overlijden was ze er met tijden erg verdrietig over, wat logisch is. Het contact werd een periode wat minder omdat ik altijd degene was die moest bellen, zij belde zelf nooit of nauwelijks. En als ik haar dan belde ging het altijd over negatieve gevoelens; ruzie met haar moeder, over een vriendin waar wat mee was, nooit leuke dingen eigenlijk. Op een gegeven moment heb ik wel weer gebeld, ze bood haar excuses aan dat zij nooit belde en het ging van haar kant uit ook weer wat spontaner zeg maar, Toen onze dochter geboren werd waren ze heel blij voor ons, ze zijn op het geboortefeest en bij haar doop geweest, maar toen onze zoon geboren werd, nu 4 jaar geleden heeft ze geen kaart gestuurd, niet gebeld, ze is niet op zijn geboortefeest geweest, helemaal niets. Dus ik was er klaar mee. Nu vertelde mijn man vanmiddag dus dat zij weer graag contact met mij wilde. Vervolgens verteld hij dus dat haar man 3 jaar geleden na een kort ziekbed is overleden......... Ik ben écht boos. Niet alleen om de hele situatie voorheen, maar ook dus, omdat zij ons (en dan voornamelijk mij) de kans heeft ontnomen om destijds afscheid van hem te nemen... Boos is misschien niet eens het goede woord, ik ben teleurgesteld en heel verdrietig...En voor mij hoeft het contact nu dus helemaal niet meer. Mijn man wil dat ik erover nadenk... Wat zouden jullie doen in dit geval?
Ik zou je man in het kort bij haar laten aangeven wat jouw gevoelens zijn, en dan haar reaktie afwachten. Zo heeft zij in elk geval de kans haar kant van het verhaal te geven. Dan kun je daarna besluiten of je al dan niet contact wil. En ik ben het er niet mee eens dat zíj jou de mogelijkheid tot afscheid nemen heeft afgenomen. Er was van beide zijden geen contact meer...
laat het eerst even bezinken. Zoals je man ook aangaf, kun je er wel over nadenken. mijn advies zou zijn om dat te doen als de eerste heftige emoties eraf zijn, dan lukt het beter om bij je gevoel hierover te komen denk ik. sterker nog, als je het 'even' laat rusten, heb je kans dat je dan vanzelf zult ervaren wat het beste voelt en probeer de stemmetjes die vele argumenten zullen hebben waarom je juist wel of juist niet contact kunt (laten) opnemen voor wat ze zijn en luister naar je hart. forceer geen keuze, je merkt het vanzelf. vertrouw daarop. veel sterkte met de situatie. liefs
Je verhaal lezende en o.b.v. je gevoelens, begrijp ik heel goed dat je nu de behoefte niet voelt om contact te hebben met je vroegere vriendin. Ik zou e.e.a. eerst eens een poosje laten bezinken, niets overhaast doen. Wanneer je de hele situatie op een rijtje hebt, je gevoelens wat meer een plekje hebben gekregen, kan je altijd nog beslissen wat je hier mee wil. Misschien kan je haar dit ook zeggen, zodat ze weet waar ze aan toe is? Sterkte
Er zat een jaar tussen. het laatste contact was dus de geboortekaart van mijn zoon, waarop wij geen reactie kregen. Tijdens de zwangerschap ook gewoon contact gehouden.
Ik bedoel het niet aanvallend naar jou. Ik ben zelf iemand die makkelijk het contact laat versloffen, dus probeer het van de andere kant te bekijken, zéker daar zij wellicht erg bezig was met de verwerking van haar verlies, je weet niet hoe dat haar houding jegens jou heeft beïnvloed - een stilgeboorte en je man verliezen op jonge leeftijd kan er psychisch behoorlijk inhakken lijkt me. Daarnaast had haar man toch het contact met jullie kunnen voortzetten?
Hey Mamabri, Dat is schrikken. Ik ben het daarom ook eens met je man en de andere dames, laat het even bezinken. Je hoeft het niet meteen te beslissen. Ik kan me voorstellen dat het voor je vriendin van vroeger ook allemaal niet makkelijk was. Eerst haar kindje verloren, toen haar man. Misschien had ze de kracht niet om je te bellen, was ze niet moedig genoeg, durfde ze de confrontatie niet aan met jullie wel gezonde zoon. Je hoeft ook niet weer beste vriendinnen te worden, ik denk dat je er nu over moet beslissen of je haar de keuze wil geven haar keuzes van toen uit te leggen. Luister naar je hart en je intuïtie en denk er rustig over na. Succes met je beslissing.
Nee, al kan ik me voorstellen dat je dat wel zo denkt. Zij was zeg maar "de dominante" in hun relatie en onderhield dus alle contacten. Ik weet de reden wel waarom zij geen contact heeft opgenomen na de geboorte van onze zoon. Dat was het feit dat hij een jongen is. toen mijn dochter geboren werd heeft ze gezegd: gelukkig dat het een meisje is, geen jongen...... en toen er dus na de geboorte van onze zoon geen reactie kwam wist ik al genoeg. Dat het er bij inhakt: ja dat begrijp ik ook wel. Maar om na 15 jaar je vriendin nog niet te kunnen feliciteren bij de geboorte van haar zoon gaat er bij mij eigenlijk ook niet in. Er zijn ook grenzen.
Oef dat is wel heel heftig.. Ik denk.. dat ik haar een brief zou sturen. Met je gevoelens hoe het destijds ging. En je gevoel hoe je dit nu ervaart. En dat je tijd nodig hebt om weer contact te krijgen. Wellicht een optie om eerst even het bij brieven (of mails) te laten en dan pas in real life of telefoon te praten? Sterkte meis!
Ik denk dat het feit dat het zoveel emoties bij je losmaakt dat je afscheid had willen nemen, betekend dat je nog veel gevoelens voor haar hebt. Wat heb je te verliezen door het contact weer te herstellen? Je kent niet het hele verhaal, je weet niet hoe het precies ging dat ziekbed. Misschien wilden ze die laatste weken helemaal niet doorbrengen met allerlei oude vrienden, maar alleen met elkaar. Ik zou ben zelf altijd heel trouw aan oude vrienden en vergevingsgezind. Wat kost een uurtje van je tijd om haar verhaal aan te horen? Daarna kun je altijd nog zien wat je ermee doet.
En ik vraag me af: Zijn jullie met zijn allen nu zo mild en ik zo hard? Overigens zei mijn schoonvader (die dus hetzelfde denkt als ik nu): Ze had je toen (haar man dus overleed) blijkbaar niet nodig, dus ik snap niet waarom nu wel......
Heel lullig, maar als ik mijn partner zou verliezen zou ik er waarschijnlijk ook niet aan denken om mensen op de hoogte te brengen die ik al een jaar niet heb gesproken. Ik zou het daarom ook niet persoonlijk opvatten, en focussen op het feit dat ze nu wel contact op neemt, blijkbaar is ze er nu wel klaar voor/mist ze je. Of je daar op in moet gaan is afhankelijk van of je de vriendschap nieuw leven in wilt blazen of niet.
Ik vind je eerlijk gezegd wel hard ja. Misschien had ze je wel nodig toen haar man gestorven was. Maar sommige mensen die rouwen zijn alleen in staat om een rinkelende telefoon op te nemen, maar niet om zelf een oude vriend te bellen.
Ik wil haar geen brief schrijven. Ik ben gewoon heel boos op haar. Ik was al boos zoals je begrijpt uit mijn verhaal, maar dit heeft het er helemaal niet beter op gemaakt. Aan de andere kant denk ik dat het voor haar een hele stap is om mijn man te benaderen. Destijds toen wij ook geen contact hadden, bleek later dat ze, doordat ze het steeds maar uitstelde, geen contact meer durfde op te nemen. Maar voor mij hoeft het niet. Zeker niet na wat er allemaal gebeurd is.
Dan nog ga ik ervan uit dat ze rouwkaarten heeft verstuurd. En ik ben niet verhuisd de afgelopen 8,5 jaar.
Ik vind dat je in deze situatie wel hard reageert, maar dat zegt natuurlijk niet dat jij een hard persoon bent. Ik (maar ik zit natuurlijk niet in jou situatie, voor mij Is dit een casus zonder de emoties die het bij jou losmaakt) zou denk ik wel de moed waarderen die het haar heeft gekost weet contact op te nemen en zou denk ik ook wel bereid zijn om even naar haar verhaal te luisteren. Toch wil ik je niet adviseren weer contact met haar op te nemen. Jij weet zelf wat het beste bij jou past. Daarom ook het advies het even te laten bezinken maar zeker je eigen beslissing (die bij jou past!) Hierin te nemen.
Poe, lastige situatie. Je hebt haar al 4 jaar niet gezien en bent verder gegaan met je leven. Vriendschappen kunnen verwateren en dat is zuur. Zij is haar kindje verloren en na een kortziekte bed ook haar man. Ik kan me voorstellen dat je in een rollercoaster komt en totaal géén behoefte hebt aan mensen om je heen. De ene heeft wel behoefte aan mensen, maar de ander niet. Misschien beseft ze nu pas wat ze allemaal wel niet kwijt is geraakt inclusief jouw vriendschap. Ik ben zelf snel wantrouwend naar mensen. Even heel zwart-wit: heb je me laten zitten dan weet ik niet of dat vertrouwen nog hersteld kan worden. Een kans wil ik het wel geven en kijken hoe het verloopt en wat ik erbij voel.
Zij had een jongetje verloren, en jij kreeg er een. Pijnlijk is dat dus voor haar, misschien moet je het ook van haar kant bekijken, misschien is ze wel jaloers, en omdat jullie die negatievekant gesprekken hadden en daarna beterschap beloofde kon ze het kennelijk niet aan om nog blij te zijn en dan kan je beter de eer aan je zelf houden, en dan kort daarop ook nog haar man... pfoe denk dat je moet na gaan wat zíj allemaal mee maakt. En nu, na een tijdje dat ze nu contact zoekt.. misschien wil ze het uitleggen, excusses maken, de draad weer oppakken... geef het een kans, is al genoeg ellende!
Ik denk dat wij zo mild zijn omdat wij geen (boze) emoties hierbij hebben en jij wel. Ik snap wel je eerste boze reactie, maar toch zou ook ik zeggen laat het even een paar dagen rusten. Je kent haar kant van het verhaal niet en ik kan me voorstellen dat ze door een hele moeilijke tijd is gegaan en daardoor misschien niet in staat geweest is om contact te leggen of houden... Nu heeft zij blijkbaar moed verzameld om weer contact te leggen dus ze is je niet vergeten. Ik zou denk ik eerst schriftelijk reageren en pas later in gesprek gaan. Desnoods laat je je man reageren wat je gevoelens zijn en dat je tijd nodig hebt.