Dit vind ik een mooie. De reden waarom ze het contact heeft laten gaan, is schijnbaar duidelijk voor je. Misschien haar nu dan de kans geven om uit te leggen waarom ze het contact weer zoekt? Beslis daarna...
Misschien kan je vanuit dat gevoel anders tegen de situatie aankijken en proberen dingen te vergeten. Maar misschien lukt dat niet.
Ik denk dat je hier je antwoord hebt, ongeacht wat wij / anderen hier nu over gaan zeggen of gezegd hebben... Je hebt onze meningen niet nodig, jij hebt je eigen mening en gevoelens hierover, je kunt die blijkbaar nu (nog) niet aan de kant schuiven om het contact weer aan te gaan, misschien is dat over een jaar of 5 wel anders, misschien verandert het nooit. Mijn mening? Zie deze poging van haar als een kans om de boosheid die je voelt naar haar uit te spreken, om te kijken wat het je oplevert als je het contact wel weer aangaat. En eenmalig een brief sturen, een mail, een telefoontje of misschien zelfs afspreken wil niet zeggen dat je voor de rest van je leven weer aan haar vast zit he... Kijk niet te ver vooruit, step by step. Maar, alleen als jij dit zelf echt wilt...
Duidelijk toch ,je wilt geen contact Punt. Wat iemand anders vind is dan ook niet belangrijk eigenlijk. Je man een simpel berichtje van de heeft geen behoefte aan contact terug laten sturen en klaar.
Dan is het toch duidelijk Mamabri, dat je geen contact meer wil en ook niet van plan bent om haar nog een kans te geven? Je bent niet verplicht om aan ons uitleg te geven, aangeacht wat de meeste van ons erover denken (dat je dat wel zou kunnen proberen zeker gezien wat zij heeft meegemaakt). Jouw besluit zit vast, nu is het denk ik aan jouw man over om dit aan haar door te geven. Als ik jou was zou ik dit topic laten sluiten, je klinkt idd heel emotioneel en de vele tegenstrijdige reacties hier gaan jouw mening vast niet veranderen , in tegendeel.
Ik snap eerlijk gezegd niet dat er niet meer mensen zijn die jou niet begrijpen! 😮 Laten we eerlijk zijn: hoe veel mensen zeggen wel niet 'zakt d'r maar in' voor veel minder! Ts heeft haar vriendin niet laten zakken, maar haar vriendin heeft ts laten zakken. Moet je dan, omdat ze haar man is verloren, maar alles pikken? Dit lijkt wel een heel goed 'excuus' om dan maar weer te zeggen: ach joh, vriendin kón ook niet anders. Feit blijft dat vriendin niet eens kon feliciteren met de geboorte van hun zoon. En dat was ver voor haar man ziek werd. Sorry hoor, maar zou pislink zijn. Het draait toch niet alleen om vriendin. Ts heeft ook een leven. Met mooie momenten. Ze is geen maatschappelijk werker? Ze waren vriendinnen, dat is 2 richtingsverkeer. Althans dat zou het moeten zijn. Mijn vroegere vriendin heeft ooit de vriendschap opgezegd. Ik ben mijn zoon verloren drie jaar terug. De bevalling moest nog gebeuren. En dus bracht ik haar op de hoogte. Volgende dag werd ik ingeleid. Geen telefoontje of niks. Gekwetst was ik. Nadat ik haar belde, bleek dat ze er niet aan gedacht had. De afstand was (letterlijk) groot, en daardoor dreven we uit elkaar. Dat zij mij kort daarvoor wel veel nodig had, was ineens vergeten. Een dag na overlijden van onze zoon, belde ze me terug om de vriendschap te beëindigen. Ik denk nu nog vaak aan haar. Boos en gekwetst. Ik heb haar nog eens gesproken, maar mooi niet dat ik haar vertelde weer zwanger te zijn. Ik snap heel goed, toen je dit topic opende, je niet precies wist wat je er mee wilde. Misschien is het goed, dat je zo veel adviezen kreeg het weer een kams te geven. Want daardoor kon jij je tegenargument geven. En je bent er nu wel uit! Het heeft je gevoel helderder gemaakt en bevestigd. Succes met alles weer een plekje te geven.
Aangezien de emotie hoog zit zou ik mij even onthouden van reageren naar haar. Je opent een topic, dat geeft mij het idee dat het voor jou heel dubbel is. Ik zou het even laten gaan tot je voor jezelf weet waar jij je het beste bij voelt. Desnoods reageer je gewoon helemaal niet. Je bent haar niks verplicht.
Precies dit! Ik zou hetzelfde reageren als jij mamabri. Maar waarschijnlijk ben ik ook niet zo vergevingsgezind, als je me echt gekwetst hebt. Ik zou dus ook echt geen contact meer hoeven.
Ik begrijp eigenlijk niet dat je hier om meningen/adviezen vraagt, terwijl je al zo zeker weet dat je geen contact meer wilt. Het is toch duidelijk dan, ze dwingt je ook nergens toe, heeft alleen geprobeerd het contact te herstellen. Geef gewoon aan dat jij daar geen behoefte aan hebt, klaar. Om te zeggen dat zij jou het afscheid heeft ontnomen vind ik niet terecht. Je zegt dat je ook goed bevriend was met haar man, dus hij heeft ook een aandeel gehad hierin. Ik ben zelf veel te soft dus ik ken dit soort boosheid niet, maar dat wil niet zeggen dat jij zo hard bent. Ik zou alleen als ik jou was haar poging tot contact afwijzen en het daarbij laten. Dus ook niet haar nog verder zwart maken hier op het forum.
Ik heb alleen de eerste paar pagina's gelezen, dus misschien zeg of vraag ik iets dubbel, sorry daar dan voor. Je boosheid is te voelen in je berichten. Wat een rotsituatie. Ben je boos omdat je het gewoon rotstreken vindt, of omdat het je gekwetst heeft/nog steeds kwetst/vul maar in? Achter boosheid schuilt vaak veel meer dan alleen die oppervlakkige boosheid zelf. Misschien voelde je vriendin zich te schuldig na het niets meer laten horen na de geboorte van je zoon, dat ze zich bezwaard voelde of schaamde om contact op te nemen toen haar man overleed. Of een van de andere redenen die hier genoemd zijn. Wat ik zelf zou doen, maar dat is persoonlijk.. Ik zou haar de kans geven om het uit te leggen, om haar kant te vertellen. Het lost misschien helemaal niks op, en de vriendschap hoeft er niet mee terug te komen als jij dat niet meer wil. Maar wellicht kun je het dan wel voor jezelf afsluiten. Dat je er nog altijd zo boos om wordt, geeft aan dat het je nog voldoende raakt. Hoe fijn zou het zijn als die boosheid plaats zou kunnen maken voor misschien wel acceptatie en begrip? Wat verlies je ermee als je haar kant aan hoort? Hooguit wat tijd. Denk er even over na TS. Van alle emoties, brengt boosheid je het minst ver
Ik snap de kant van je vriendin, en ik snap jouw kant, wat betreft het geen contact meer hebben. Maar ik snap niet zo goed waarom je boos bent dat je geen afscheid hebt kunnen nemen van haar man, want jullie hadden toch geen contact? Als je zo graag afscheid had willen nemen, waarom dan pas als hij dood zou gaan contact en niet daarvoor al? Ik weet niet hoe ik het precies moet omschrijven maar het neigt voor mij een beetje naar hypocriet. Als hij zo belangrijk voor je was had je eerder ook al contact met hem kunnen zoeken. En je vriendin verdient geen schoonheidsprijs wat betreft contact onderhouden en het omgaan met dat jij een zoontje zou krijgen, maar ze heeft wel van tevoren heel duidelijk aangegeven hoe moeilijk ze het ermee had. Dus dat ze geen contact met je opnam komt niet zomaar uit de lucht vallen. Misschien nam zij jou wel kwalijk dat je haar gevoelens niet genoeg probeerde te begrijpen (even buiten beschouwing latend of dit ook zo was of niet). Maar ik snap ook dat het voor jou heel pijnlijk is geweest dat ze jou niet eens heeft gefeliciteerd. Maar ik vind dat je de 'schuld' niet alleen bij 1 van jullie kan leggen.
Jetje wat denken naar mijn mening een hoop dames kort doordeweeks bocht! Dus TS zou maar moeten blijven geven geven en geven In een vriendschap is het toch geven en nemen. Hoort contact toch van 2 kanten af te komen.... Ik begrijp TS heel erg goed. Als op een gegeven moment contact maar alleen nog van mijn kant af moet komen zou ik er ook behoorlijk klaar mee zijn. Als ze dan ook nog lullig deed als onze zoon geboren was dan al helemaal maar als ze na 4.5 jaar weer belt met de mededeling dat haar man is overleden. .. terwijl we altijd goede vrienden waren dan hoeft het van mij ook niet meer.. Mama bri ik vind je niet hard... ik zou hetzelfde gereageerd hebben... Maar wat ik wel zou doen. .. is je gevoel nu parkeren zeg maar en over een paar dagen nog eens rustig over na denken...
Dank je wel, zo is het precies naar mijn gevoel. ik heb haar niet laten vallen, zij heeft mij laten vallen, om na een paar jaar mij ineens te missen.... En ik heb dit topic geopend om advies en juist door alle antwoorden ben ik eruit gekomen wat ik wilde omdat ik het in mijn hoofd op een rijtje wilde zetten. En toen ik er gisteren uit was heb ik om een slotje gevraagd op dit topic (wat iemand opperde), maar dat zit er nog niet op.
Ik ben gelukkig dus niet de enige die boos en gekwetst zou zijn..... Ik kan mijn gevoel wel parkeren om erover na te denken, maar mijn mening blijft toch wel staan.
Ik denk, en begrijp me alsjeblieft niet verkeerd want zo is het echt niet bedoeld, dat je al wist diep van binnen nooit meer contact te willen, maar omdat het zo'n precaire situatie betreft je het ergens toch moeilijk vond om te knoop door te hakken. En dat je daarom advies wilde. Want in elk antwoord dat je heeft weerleg je de situatie of argumenten. Jij weet als enige wat er is gebeurd tussen jullie en jij kan alleen die beslissing maken. Niet eens je man, alleen jij. En nu weet je het echt zeker. Ik zou er ook mee stoppen als je gevoel zo duidelijk is. Er is gewoon iets gebroken en een vriendschap is gebaseerd op vertrouwen en dat is nu weg. Heel jammer, maar soms lopen die dingen zo.
Zooooo wat reageer je vanuit emoties. Vooral ook erg dwars. Maar dat vind ik wel vaker bij je. Ik heb wel eens meerdere reacties gelezen van jou. Ook met bijv rekening houden met mensen die kinderen zijn verloren en bruiloften en kinderen enz. Het is 9 van de 10 keer jou mening, punt en anders wil je het niet zien. Dwars gedrag brengt je niet altijd overal en heel eerlijk? Als heel leuke vriendin kom je mij ook niet echt over dan.