Snap de reden van dit topic niet zo. Je opent dit om meningen te horen en als iemand het niet met je eens is dan maak je die met de grond gelijk Ik zou eens aan je vriendin vragen wat precies de reden was waarom zr je niet meer hebt gebeld. Zal vast wel iets gebeurd zijn want haar nan en zoon hebben dus blijkbaar ook nooit meer contact met je gezocht? Vreemd aangezien je zegt dat je daar ook goed mee om kon gaan. Vraag het eens. Je zal de eerste niet zijn waarbij contact verbroken is door een klein misverstand. En dat kan iets zijn wat jouw nooit opgevallen is maar wat de ander wel pijn gedaan heeft.. Daarna kan je altijd zeggen wel of geen contact. Bij ons is hierdoor contact met familie verdwenen. Door een klein zinnetje vsn mijn ouders die de ander verkeerd opvatte en daar zn conclusie uit had getrokken. We hebben ze jaren niet gezien. Totdat dit tijdens een begravenis ter sprake kwam. Jaren weg gegooid en jaren frustratie voor NIKS!
Nee, toen ik gisteravond dit topic opende twijfelde ik nog. Ik heb mijn man gister ook gezegd dat ik erover na moest denken. Juist door de antwoorden die precies de vinger op de zere plek leggen van "jij dit en jij dat", de dingen waarvan tegen mij gezegd werd die ik zogenaamd fout hebt gedaan, maken mij pijnlijk duidelijk dat ik die fout niet gemaakt heb. Dat zij degene is die geen contact meer opnam. Het feit dat jullie blijkbaar de emotie van het scherm af konden voelen spatten is omdat de dood van haar man er bij mij in hakte. Het mag dan wel 3,5 jaar geleden zijn dat hij is overleden, ik kreeg het bericht pas gisteren natuurlijk. Mag ik dan emotioneel zijn?
En bedankt he? En dat met dat andere topic toen hebben jullie met zijn allen ook dom lopen verdraaien. Daarbij ben ik een leuke en trouwe vriendin, vind het knap dat jij vanaf je schermpje kun zien dat dat niet zo is. Jammer deze reactie.
Ik heb in dat andere topic niet gereageerd, alleen maar gelezen. Dus ik heb niks verdraaid daar. Mijn mening baseer ik puur op basis van je eigen berichten. Misschien niet leuk, maar zo kom je op mij wel over.
Ik begrijp je gevoelens wel.... min of meer een soortgelijke situatie hier. Maar aangezien je er een topic over opent, zal het je toch wel ergens dwars zitten... aan je reacties te lezen raakt het je nog steeds ergens wel en ben je er dus niet "klaar" mee). Ik zou haar verhaal aanhoren. Laat haar gewoon bellen, wanneer ze dan alleen maar over haarzelf zit te praten en negatief is, weet je voldoende. Dan zoekt ze iemand om tegenaan te mopperen. Wie weet is de situatie wel iets anders dan je denkt. Misschien heeft ze in dezelfde periode dat je zoon geboren werd, te horen gekregen dat haar man ziek was. De felicitaties izacs er toen bij knooppunt geschoten en later "durfde" ze wellicht niet meer....
Dat mag je. Meningen staan vrij, ook die van mij Daarbij: vind je het niet raar dan dat zij mijn man benaderd met de vraag of ze me MAG bellen? Dat is echt niet voor niks. En heus niet omdat ik zo'n moeilijk persoon in omgang ben, dat ben ik niet nl. Ik ben wel recht voor de raap (zij trouwens ook), dus waarschijnlijk weet/voelt ze zelf ook wel aan dat ze te ver is gegaan deze keer.