Ik slinger persoonlijk heen en weer... Als ik natuurlijk zwanger zou kunnen worden, dan waren we er al snel na J weer voor gegaan. Dus de ruimte en wens voor een tweede is er wel. Maar... Hij is niet zo allesverterend groot als de wens voor J was en we zien enorm op tegen het hele MMM-circus. Ik ga een nieuwe periode, met hormonen, met ziekenhuis in en uit, met mogelijk weer miskramen, echt heel erg niet leuk vinden. En dus aarzel ik...
Ik ben zelf enigst kind en zou het niet zielig noemen, maar wel een (groot) gemis. Als kind heb ik er nooit problemen mee gehad, maar achteraf heb ik het wel gemist om bv conflicten te hebben met iemand die zo dichtbij je staat als een broer of zus doet en niet een van je ouders is. Conflicten, meningsverschillen of ruzies met je ouders of vrienden is heel anders dan met een broer of zus en als ik nu terug kijk denk ik dat ik daar veel van had kunnen leren (qua ontwikkeling). En als je ouders ouder en afhankelijker worden of komen te overlijden sta je er echt helemaal alleen voor. Een broer of zus is natuurlijk geen garantie dat je er samen voor gaat, maar tijdens de periode dat mijn moeder in kritieke toestand op de ic lag, werd het mij wel duidelijk dat ik er echt alleen voor stond (emotioneel ook). Ik heb toen voor mijn vader gezorgd en steun gegeven en daarna mijn moeder thuis verzorgd en dan ben je echt alleen. En daarnaast zijn er van die kleine dingen.. Ik voelde mij bv verplicht te trouwen zodat mijn ouders dat konden meemaken en ik heb mijn grote droom om te emigreren laten varen. Edit: ondanks dat mijn ouders mij altijd los en vrij hebben gelaten (door bv niet op schoolreisje mee te gaan), ligt de focus natuurlijk wel geheel op jou -als enigst kind-. Mijn ouders hebben het echt top gedaan, ik zou. Niet weten hoe ze het anders hadden moeten doen, maar toch heb ik het altijd als beklemmend gevoeld om altijd het middelpunt van je ouders te zijn. Ook dat is weer heel anders als je dat met iemand kan delen. Een tweede kind willen krijgen zodat je kind niet alleen is vind ik geen goede reden, maar vind dat sommige ouders (helemaal als zij er geen ervaring mee hebben) wel heel makkelijk over dit omderwerp praten.
Tja dit blijft een moeilijk iets voor mij. want na een miskraam van 8 weken hebben wij een zoon mogen krijgen en een dochter. maar mijn meisje blijft alleen (zie onder). Ze hebben elkaar niet gekend. Is ze zielig misschien maar ze weet nu ook niet beter dat ze alleen is. Maar hier in hebben we geen keus. of we moeten de molen in wat ik dan weer niet wil ( selectie )
wij wilden graag een tweede kind, uiteraard omdat ons dat geweldig leek, maar daarnaast wilden wij ons zoontje graag de ervaring van het opgroeien met een broertje of zusje geven. Uit ervaring weet ik hoe fijn dat kan zijn. Niet alleen in de kindertijd maar ook op latere leeftijd. Toen mijn ouders vrij jong overleden was ik maar wat blij dat ik het gemis, het geregel en herinneringen kon delen met mensen die door hetzelfde heen gingen. De band met mijn broers en zussen is mij heel dierbaar en vind ik zelf niet te vergelijken met de band die ik met vriendinnen heb.
zelf ben ik enigst kind. vond het soms wel jammer, nu ook gezien ik verder in nederland geen familie heb, maar familie heet niet dat het gelijk voor altijd koek en ei is... heb vrienden/kennissen die nog meer voor me betekenen dan mijn eigen familie... dus daarvoor zou ik het niet doen.
Wij hebben 1 dochter, en wij vinden haar niet zielig, ze is lief en sociaal, heeft veel vriendjes en vriendinnetjes op school en sport. Thuis kan ze een monster zijn met een grote mond net als elk kind. Ja, ze heeft zeker wel eens gevraagd om een broertje of zusje. Helaas kunnen wij haar die niet geven, daar zijn we open en duidelijk in vanaf het moment dat wij dit zelf weten. We merken dat ze het geweldig vindt als er een vriendje/vriendinnetje/ neefje /nichtje komt logeren of als ze zelf uit logeren gaat, maar ook dat ze er daarna echt weer aan toe is om lekker op zichzelf te zijn. Ook is onze dochter niet "zo'n verwend" kind, dat wil zeggen, we verwennen haar zeker wel, soms gewoon omdat het kan. Ze gedraagt zich niet verwend, ik ken kinderen met broertjes en zusjes die dit gedrag wel laten zien. Heel veel succes met alle afwegingen...
Helemaal niet zielig ik wou dat ik enigskind was, de relatie tussen mij en mijn broer is niet bepaald leuk, altijd conflicten geweest als kind al...het gaat nu sinds ik zelf moeder ben goed maar ervoor vlogen we elkaar zowat aan mes en al! het is dus geen garantie voor de toekomst ik zou dus echt never nooit een kind erbij nemen voor het ''zielig'' en al HELEMAAL niet omdat een ander het zegt, gaat diegene dan ook voor jou snachts zijn nest uit? pfft Ik zelf heb een tweeling (mijn grootste geluk) was het een eenling geweest dan had ik het daarbij gelaten.
Nee het is niet zielig. Wat mij meer stoort is der vraag of ik het moederschap soms niet leuk (genoeg) vind omdat ik maar een kind heb (voorlopig). Echt belachelijk.
Ik vind enig kinderen niet zielig. Wij waren eerst ook overtuigd van één vanwege mijn gezondheid. Maar onze dochter is zo weg van haar kleine neefjes en nichtjes dat het bij ons de kriebels heeft aangewakkerd. En na een tijdje waren we om. In april verwachten we ons tweede kindje en heb er nog geen moment over getwijfeld of spijt gehad. Ik ccind dat het een keuze is die je samen maakt en waar je volledig achter moet staan, het is wel weer een hele verantwoordelijkheid erbij.
Ik ken diverse mensen die enig kind zijn. Allen een prima jeugd gehad en (over het algemeen) leuke mensen. Maar geen van allen wil zelf maar 1 kind. Dat zegt voor mij toch wel heel veel. De band met een broer of zus is levenslang en van jongs af aan. Niet te vergelijken met vrienden of andere familieleden (die zeker bij vrienden komen en gaan gedurende je leven ). Een goede vriend gaf aan dat hij de zorg voor zijn ouders heel zwaar vond. Er altijd alleen voor te staan. Niemand om zijn jeugd mee te delen (zowel als kind als later toen zijn ouders waren overleden). Alles komt op dat ene kind aan. En andere vrienden gaven aan dat ze ook onbedoelde druk voleden om het goed te doen voor hun ouders (er was er immers maar 1 om trots op te zijn). VerdEr moesten ze altijd op zoek naar andere kinderen om mee te spelen. Die hadden natuurlijk ook hun eigen gezin en dat ging voor. En ook met vakanties etc vaak alleen (je kunt en wilt immers nietaltijd vriendjes meenemen). Ik zie een enig kind dus zeker niet als zielig. Maar het opgroeien met een broer of zus en een direct familielid wel als een meerwaarde in het leven. En alleen als er echte duidelijke medische of sociale redenen zijn zou ik bewust kiezen voor 1 kind. Begrijp heel goed dat je na een lange mm soms geen keuze hebt! Daar gaat dit ook niet over. Maar veel "praktische" problemen zoals slecht slapen etc zie ik echt als tijdelijk. En geen reden om het niet te doen.
Hier blijft het waarschijnlijk ook bij 1. MMM, verdriet, teleurstelling en een pittig eerste jaar. Ik heb zelf een broer maar weinig contact. Man heeft geen broers en zussen ervaart geen gemis. Delen, ruzie maken leren ze wel bij de opvang.
Onze zoon zal ook enigkind blijven. Zielig? Helemaal niet. Hij zal het in de toekomst misschien lastig krijgen met de praktische zaken als we er allebei niet meer zijn, maar een broertje of zusje wil niet zeggen dat ze ook een goeie band opbouwen. Wij willen het om zoveel verschillende redenen niet en persoonlijk heb ik nooit nagedacht wat onze zoon hiervan zou vinden. Wij, als ouders, moeten achter de keuze staan voor een kindje, niet mijn zoon.
ik vind het ook niet zielig. Daarbij "neem' je een kindje omdat je dat zelf zo graag wilt, niet omdat je kind dat wil natuurlijk. hier 3 kinderen, de oudste was 13 toen de 2e geboren werd. Hij wilde heel lang een broertje of zusje. 2 jaar later werd onze jongste geboren. De oudste 2 kunnen heel goed met elkaar, maar zien elkaar nauwelijks. De oudste werkt en heeft zijn eigen leven natuurllijk ook. Maar de jongste 2 dus helemaal niet. En met helemaal niet bedoel ik dat ze nu al zegt dat ze haar broertje later niet meer wil zien als ze groot is. ik vind dat herkenbaar, ik heb dit ook met mijn broers gehad. We hebben geen ruzie, maar er is absoluut geen klik. als kind niet, en als volwassenen nog véél minder. Mijn jongste 2 lijken ook gewoon geen klik te hebben met elkaar. Dan kun je dus meerdere kinderen hebben, maar uiteindelijk hebben ze weinig aan/met elkaar.
Ik weet niet of t zielig is om enig kind te zijn. Ik weet wel dat ik me er een beetje aan erger als ik hoor dat ze juist niet zielig zijn omdat ze alle aandacht krijgen, al t speelgoed voor hen is enz. Alsof t zielig is als je dat moet delen met 1 of meerdere broertjes/zusjes. Een gevalletje de pot verwijt de ketel??
Heb niet alles gelezen. Hier 2 meiden maar ze zijn vreselijk verschillend en hebben beide bijzonderheden. De oudste heeft erg vaak last van haar zusje in meerdere opzichten en zitten elkaar vaak in de haren. Hier had het beter geweest voor onze oudste om enig kind te zijn.
Volg je eigen gevoel, laat je niet leiden door wat anderen wel of niet zielig vinden. Voor je kind kan je het toch niet voorspellen, de ene zal zich eenzaam voelen en de ander zal het juist heerlijk vinden. En hoe de zuster/broederlijke band later is kan je toch ook niet voorspellen. Ik vind het voor mijn kinderen wel eens zielig dat ze 1 van de vier zijn en mijn aandacht moeten delen of vaak op wachten op mijn exclusieve aandacht. Dit zal het heus niet zijn.. gevoelens hè
Ik gun mn zoon een broertje of zusje en het evt ongeboren kindje ook. De wens voor een 2e is er in principe ook vanuit mn eigen gevoel, maar de situatie is er hier niet naar. Nu een 2e kundje, zou absoluut een slechte beslissing zijn. Helaas..
Nou, dat zeg ik echt nooit tegen mensen hoor! Hier is het gewoon echt het sterke gevoel: 1 is genoeg. Ik ben daar niemand verantwwording over schuldig. Net zo min dat anderen met meer kinderen verantwoording schuldig zijn aan mij.
In de ideale wereld heb je goed contact met je broers en zussen ja. In real life blijkt toch een hele grote groep niets aan hun broer of zus te hebben. Ik zelf heb bijv 2 broertjes en er een zorg bij ipv gedeelde zorg om mijn ouders. Mijn beste vriendin heeft niets met haar broertje en die woont in het buitenland. Ook zij staat alleen voor zorg voor haar moeder. En daarnaast werk ik in de ouderen zorg, Hoeveel kinderen er onderling ruzie hebben,vaak al jaren! Vrienden kies je zelf, fam krijg je gewoon of ze nou leuk zijn of niet. Tuurlijk zijn er ook genoeg waar het wel goed gaat maar het is ook geen vasttaand gegeven waar je vanuit moet gaan. Wij kiezen voor geen 2de en nee ik heb geen problemen of mm achtergrond. Is gewoon een hele bewuste keuze van ons beide. En eerlijk gezegd, met wat is soms op tv hoor en zie zou ik hopen dat er meerdere soms beter nadenken voor ze voor 1 of meerdere kinderen gaan.
Ik zeg ook niet dat jij dat zegt , maar ik lees in dit topic regelmatig dat moeders met 1 kind het niet leuk vinden als anderen zeggen dat het zielig is voor t kind. Als tegen argument wordt er dan vaak gezegd: hij/zij is niet zielig hoor. Alle aandacht en al het speelgoed is voor hem/haar alleen. ik proef daar een beetje in dat het dan juist zielig is als je dat moet delen met meerdere kinderen. En dat vindt ik, als moeder van 6 kinderen, weer niet leuk om te horen.