Dat vraag ik me ook af. Ivm mijn werk kom ik weleens meldingen tegen van veilig thuis. Pas was er een melding die achteraf niet terecht was en dat doet wel iets met een gezin. Wees wel zeker van je zaak en niet alleen via via.
maar ja hoe zeker kun je überhaupt zijn als alles achter gesloten deuren plaatsvindt? dat vind ik eerlijk gezegd toch ook meer struisvogelpolitiek (ik kijk niet op want dan zie ik het leed....). als meer mensen de neiging hebben melding te doen dan zal er heus wel iets niet helemaal goed zitten daar. en dan zou ik dus idd anoniem een melding maken. ik zou heel goed met hun bespreken in hoeverre die anonimiteit strekt en hoe hun dat jou kunnen garanderen. welke informatie verstrekken ze wel/niet. bespreek waar jij bang voor bent (wraakacties e.d.) en zorg er dan verder voor dat de info die je verstrekt niet direct terug te leiden is tot jullie gezin (als in informatie die echt alleen bij jullie vandaan kan komen)... zou verder dan sowieso geen geboortedatum en naam van je kind in je handtekening hier opnemen, maar dat is gewoon meer een algemene tip. succes!
Ik doe het nooit meer in ieder geval. Wij deden ook een anonieme melding, maar hebben er heel veel gezeur mee gehad omdat 'per ongeluk' door veilig thuis/jeugdzorg onze naam is genoemd. Dus mijn tip; denk goed na voor je stappen neemt.
Dat is idd vervelend, maar dat zou ik nog duizend maal liever hebben dan een hulpeloos kind in een gevaarlijke of schadelijke situatie laten zitten. Iemand moet voor zo'n kindje opkomen, beter een keer teveel melden dan te weinig. 😰 Geloof mij, ik weet waar ik over praat. De horror waarin somiige kinderen moeten opgroeien voordat er ingegrepen wordt, stel dat het jouw kind zou zijn. It takes a village to raise (and protect) a child......💡
Het is idd het makkelijkste om bij zo'n gezin even met alle buren tegelijk & de wijkagent aan te bellen en na te vragen wtf ze mee bezig zijn. Dat zouden we hier doen. (safety in numbers ). Dan kan de wijkagent de melding doen (of iemand optrommelen, sommige gemeenten/woningbouwverenigingen hebben een soort sociaal werkers in dienst voor probleemgevallen)).
Kijk alsjeblieft uit en maak niet zomaar een melding! Ik heb heel lang geklier gehad met veilig thuis omdat mijn ex het als een spelletje zag om samen met zijn nieuwe vriendin zowel anoniem als onder eigen naam de ergste klachten over mij in te sturen en vrienden van ze aan te moedigen om dezelfde meldingen te doen. . Het ging van verwaarlozing, een onleefbaar huis tot seksueel misbruik. En jeugdzorg is zo'n rot instelling die elke melding móét checken, bepaalde meldingen zelfs onaangekondigd en met spoed. Ik heb ze een jaar lang elke paar weken over de vloer gehad, alle meldingen zijn uiteraard ongegrond verklaard, maar het maakt wat kapot bij een mens... je moet je eigen continu verantwoorden, ze verhoren je kinderen terwijl je er niet bij mag zijn... het was verschrikkelijk. doe dit iemand niet aan tenzij je 100% zeker van je zaak bent.
Via via betekent dus geen eigen ervaring. Ja ze moeten alle meldingen onderzoeken, helaas voor veel kinderen doen ze ondanks de wetswijziging nog steeds niet aan juiste en volledige feiten verkondigen en noteren. Bewust onjuiste beeldvorming wel. Hier helaas de ervaring dat er al door tig zorginstanties feiten uit hun eigen ervaring worden opgeschreven in rapporten dat vader het kind emotioneel mishandelt en verwaarloost, maar actie ho maar want als het op samenvatten en advies geven aankomt ligt blijkbaar het gedrag van 1 ouder aan beide ouders... Dus vertrouwen in jeugdzorg? Naar mijn mening niet geheel terecht.
Pfoe...ik schrik er van hoeveel mensen waarschuwen om niet een melding te doen, of zelf te bang zijn om een melding te doen. Als een volwassene via een instelling al niks durft te zeggen - hoe erg moet het dan voor een klein kindje zijn? Hoe gaat die er ooit uitkomen? Hoe gaat die zichzelf ooit verdedigen? Ik hoop dat niemand hier weet hoe eng, verontrustend en zwaar het kan zijn om dagelijks te leven in een onveilig huis, terwijl iedereen het kindje toch "zo zielig" vindt maar er ondertussen te laf voor is om iets te doen
Ze geeft niet letterlijk aan dat ze de informatie via via heeft, maar dat ze hun via via kent. Dat word in het midden gelaten. Mocht de info via via zijn dan zou ik toch een hartig woordje met 1 van hun gaan spreken en proberen over te halen om een melding te doen.
Nee, zo bedoelde ik het ook niet. Ik bedoelde dat het anoniem melden via een organisatie juist 1 van de meest laagdrempelige manieren is die ik kan bedenken om invloed uit te oefenen op een situatie.
Ik heb 1,5 jaar geleden veilig thuis gebeld ivm zorgen over mijn neefjes. Iedereen sprak ook altijd over de zorgwekkende situatie daar, maar niemand durfde actie te ondernemen ( incl ik, want mijn zwager is geen lieverdje). Uiteindlijk was ik getuige van een incident waardoor ik niet langer kon zwijgen of mijn hoofd wegdraaien. Ik heb in eerste instantie gebeld om advies en hun advies was om toch eerst zelf in gesprek te gaan. Ouders zullen het onderste uit de kan willen halen om te weten wie er gemeld heeft. Ook kreeg ik het advies om de school van de kinderen te tippen, zodat die ook goed zouden opletten. Uiteindelijk hebben zwager en schoonzus ( mede ook door inmenging van onze dominee) zelf professionele hulp gezocht en is er dus uiteindelijk geen officiele melding gedaan. Het gevolg is wel dat bijna mijn hele schoonfamilie mij verwijt dat de contacten binnen de familie bekoeld zijn en dat mijn zwager niet meer tegen mij praat. Maarja, dat is dan maar zo ( al zeg ik dat nu wel stoer, maar steekt het wel).
Lies, was dat het kofferbak verhaal? Ik meen me iets te herinneren... En toch ben ik plaatsvervangend trots dat je er iets aan gedaan hebt! Want het opkomen voor een kind, wat niet veilig is in de thuissituatie, vind ik persoonlijk belangrijker dan nog gezellig een bakkie koffie drinken met de familie. Maar dat komt wellicht ook omdat ik het vanuit het punt van het kind bekijk.
Zelf ben ik van mening dat je voor 1000% zeker moet zijn dat een kind in een onveilige omgeving opgroeit voor je veilig thuis inschakelt. Als de informatie niet juist is dan kan inmenging van een dergelijke organisatie veel kapotmaken. Maar als je 1000% zeker bent dat een kind onveilig opgroeit, dan vind ik ook dat je verplicht bent om je verantwoordelijkheid te nemen en te zorgen dat een kind weer veiligheid krijgt. En als dat is door een melding te maken, dan is dat maar zo. Zelfs als daar gezeik van komt.
Ik heb ook een melding gemaakt bij het AMK, een aantal jaren geleden. Het betrof hier ook familie. Één van de lastigste beslissingen ooit. Iedereen vond dat de kinderen onveilig waren (niet zozeer om uit huis geplaatst te worden, maar er moest iets gebeuren). Niemand deed iets en toen heb ik het gedaan. Met alle gevolgen van dien. Persoon zelf was laaiend, familiebanden kwamen onder druk te staan, veel ruzie en verwijten. Het is nooit meer helemaal hersteld. Ik was zelf teleurgesteld over het effect van de melding. AMK had de persoon goed doormaakt kon weinig doen. Alleen voor de kinderen heeft het wel voor verbeteringen gezorgd. Dat is het enige goede wat eruit is gekomen. Wij hoopten op hulp voor de moeder maar die leidde net zo makkelijk iedereen om de tuin en dan sta je met de rug tegen de muur. Maar goed, de problemen van toen zijn nu niet meer of amper aanwezig. Binnen de familie wordt er nooit over gesproken. Ik heb er heel veel stress en verdriet van gehad.
Heel herkenbaar! Iedereen (ook in de familie) sprak er altijd schande van hoe het er aan toe ging bij mijn zwager en schoonzus. Zelfs nadat ik er getuige van was geweest dat mijn neefje in een afgesloten kofferbak werd getopt en daarvan trillend thuis kwam, was iedereen het er over eens dat er nu toch echt iets moest gebeuren. Toen puntje bij paaltje kwam, was ik het zwarte schaap en " moest ik me er maar eens overheen zetten en weer normaal doen". Erg teleurstellend en verdrietig. Mijn zwager wil me niet meer spreken, dus als er een verjaardag is bij hun, zit de hele familie daar een beetje gezellig te doen en er wordt doodleuk geaccepteerd dat mijn zwager zich zo gedraagt en er met mij niet over wil praten. Ik heb er heel wat traantjes om gelaten, maar heb me er inmiddels bij neergelegd. Het doel was dat de kinderen geholpen werden en dat is (minimaal) gelukt. Vooral mijn schoonzus kan heel goed de schijn ophouden en liegen en mijn zwager heeft veel trekken van een narcist. Die verandert nooit. Er is nu enkel toezicht en daar moeten we het dan maar aan overlaten.
Ik zou aan iedereen vragen om melding te doen. En iedereen moet het houden bij eigen observaties en ervaringen. Dus geen "ik hoor van...." Hoe meer onafhankelijke meldingen binnen komen, hoe groter de kans dat ze er iets mee gaan doen. Over anonimiteit: Ik heb helaas ook een keer moeten bellen. Voor een gezin, dat ik niet kende. Ik kende alleen de naam van 1 kind en ik wist dat het een tweeling betrof. Gelukkig wisten ze gelijk over wie ik het had. Weken later hoorde ik van een kennis van mij, een bekende in dat gezin, dat er nog veel meer mis was en dat ze al in beeld waren. Ik was er des te gerust op, dat ik die melding had gedaan.
Ik weet het nog ja. Respect 👏🏼👍🏼, heel goed dat je de ballen had om actie te ondernemen en niet je handen ervan af te trekken zoals inderdaad-heel schokkend-vaak toch geadviseerd wordt ook in dit draadje al. Verschrikkelijk. Het belang en welzijn van het kind moet ALTIJD voorop staan, al is er maar een gegrond vermoeden dan zou er al tot een melding over gegaan moeten worden of advies ingewonnen. Soms kan je het niet 100% zeker weten, maar ALS er niks aan de hand blijkt te zijn met het kindje in het gezin dan hoeven de ouders natuurlijk ook niks te vrezen. Helaas loopt het natuurlijk niet altijd zoals het hoort, maar voor het meerendeel zijn dit uitzonderingen en doet Jeugdzorg e.d. prima werk.