Wij hebben er 2. Een dochter van 4,5 en een zoon van 1,5. Ik vind het best een behoorlijk stuk intensiever dan 1 kind en ik ervaar het als zwaar. Wel stonden wij volledig achter de keus voor 2 kinderen (nog steeds hoor!). Ze zijn wel heel leuk samen. Grote zus Is echt een geboren moedertje en zoon laat alles lekker toe, die vindt het heerlijk om zo betutteld te worden. Al hebben ze natuurlijk ook weleens ruzie. Maar je moet alleen voor een tweede kiezen als je er zelf achter staat. 2 Is echt heel anders dan 1. En je begint weer van voor af aan met flesvoeding, gebroken nachten, de ondeugende dreumes streken Etc etc. Het ging net allemaal wat makkelijker met onze dochter oen onze zoon kwam dus We moesten weer schakelen. Nu begint alles langzamerhand weer makkelijker te worden. Makkelijker een daagje weg zonder een hutkoffer aan flesjes enzo, hij begint duidelijk te maken wat hij wil (eten/drinken/slapen etc kan hij nu zeggen) etc.
Ik snap je hoor. Ik vind t dan zelf juist een nadeel dat allle aandacht alleen naar Dafne gaat. Daarom zit ze op een kdv, en moet ze thuis ook weleens wachten. Vooral omdat ikzelf ook mezelf weleens boven haar stel. Maar ik wil idd geen verwend kind Iemand zei dat ze enigskinderen kent, die allemaal meerdere kinderen hebben. Vind ik niet echt een argument. Ik heb een zus, maar wil zelf maar 1 kind. Niet omdat ik het niet fijn vind een zus te hebben. Ik kan heel goed met mn zus overweg.
Ik herken het goed hoor, wij moeten er notabene voor naar het buitenland. Maar die molen is maar tijdelijk en ik wil achteraf niet denken 'had ik maar...' Maar goed, hier gelukkig geen ervaring met miskramen, dus ik heb misschien nog gemakkelijk praten...
Ik ben zelf enigskind, mijn moeder was ook enigskind. Ik ben het eens met wat iemand hierboven zei: het is niet zielig maar wel een groot gemis. Ik heb gewoon heel weinig familie nu mijn moeder overleden is en veel zorgen over mijn hulpbehoevende vader waar ik alleen mee moet dealen. Al zou ik een zus hebben aan het andere eind van de wereld met wie ik slaande ruzie had, dan nog zou er iemand anders zijn, zou ik me minder alleen voelen. Verder wat eerder gezegd is.. Het kan erg beklemmend zijn als alle aandacht continu op je gevestigd is. Ik had vaak het gevoel dat er altijd 2 paar ogen over mijn schouder meekeken wat voor geniaals ik nu weer ging doen. Zelf wou ik ook perse 2 kinderen. Ja die eerste jaren is het misschien drukker, maar er komen misschien nog wel 40 jaar na de babytijd waarin je een gezin vormt, dus ik zou ook naar je langetermijn -wensen kijken
Het leven is niet maakbaar. Een 2e kindje is geen garantie op een goede band, geen verwend kind etc. Iedereen maakt zijn eigen afweging. Ervoor kiezen om niet voor een 2,3,4 etc te gaan is om welke reden dan ook oké!
Dit verhaal hoor ik inderdaad ook regelmatig van mijn moeder, die enig kind is. dat ze altijd iemand miste: geen zus, geen broer....niemand die bepaalde dingen zoals bijv een gezamelijke jeugd met haar heeft. Toen mijn oma overleed (dit jaar 30 jaar geleden) is mijn moeder in een soort depressie gekomen. Het heeft echt heel lang geduurd voor ze daar mee om kon gaan. Mijn oma was ook nog eens mijn moeders beste vriendin, ze deden alles samen. Toen zij overleed had ze voor haar gevoel geen familie meer (wel haar gezin natuurlijk en ooms en tantes) maar zij heeft dat inderdaad als een enorm groot gemis gezien. Als kind, maar ook als volwassene. Daarom wilde ze een groot gezin. Zodat de kinderen veel aan elkaar hadden later. Maar ondanks dat wij, mijn broers en ik geen ruzie met elkaar hebben, hebben we ook totaal niks met elkaar. We komen niet bij elkaar over de vloer, we bellen elkaar nauwelijks (1x per jaar ongeveer), zien elkaar alleen als we toevallig allemaal bij mijn moeder zijn (ongeveer 1x in de 3 jaar). Heb pas nog tegen mijn moeder gezegd dat als zij komt te overlijden, de kinderen elkaar waarschijnlijk nooit meer zullen zien. Dat vond ze heel erg om te horen, juist omdat zij meer kinderen wilde "voor elkaar later', maar het zit er gewoon niet in. We zijn veel te verschillend.
Mijn eerste(n) was een tweeling. Ik heb dus nooit voor de overweging gestaan. Het is een beslissing van jou en je partner, laat de rest gaan zou ik zeggen.
De enige band die ik met mijn broer deel is een bloedband. Maar voor mij staat een bloedband niet garant voor een warm contact. Ik kies liever zelf mensen uit waar ik wel of niet mee wil omgaan. En ik kan oprecht zeggen dat ik zeer warme gevoelens ( absoluut geen seksuele!!) heb voor bepaalde mensen in mijn omgeving die biologisch niets van mij zijn. Ik denk altijd bij mezelf : mijn man is ook niet biologisch "eigen", maar van hem houd ik toch, samen met /van mijn kinderen het allermeest op deze aardbol.
Ik denk dat het niet per definitie zielig is om enig kind te zijn. Mijn gedachte was alleen als wij er beiden niet meer zijn is ze wel "alleen". De band die ik met mijn broers heb is niet altijd perfect geweest maar een hebben altijd elkaar gehad en dat is wel heel fijn. Wat ik wel hee jammer vind is dat veel mensen een beslissing maken op korte termijn. Geen zin jn slapeloze nachten bijv. Deze tijden gaan voorbij en kinderen worden groter en zelfstandiger. Hier nu 3 kids en de jongste 8. Ze hebben echt wel eens gedoe maar ze hebben ook echt een band en dat is zo heerlijk om te zien! Er wordt vaak gezegd bij twijfel niet doen. Bij deze vraag denk ik juist je twijfelt dus er is iets Wat het toch graag wil. Bedenk je dus hoe het zou zijn als je de eerste jaren voorbij bent. Is het echt een tweede kindje niet te willen of de angste voor die eerste jaren? Als je nu zegt okt windel dus ik doe het niet is het straks te laat en kun je het niet meer terug draaien.
En toch is samen opgegroeid zijn anders dan mensen kiezen om van te houden. Ik begrijp best dat niet iedereen een goeie band heeft met broers of zussen. Maar als je tenminste met elkaar praat, begrijp je bepaalde karaktertrekken wel beter van elkaar omdat je uit hetzelfde nest komt. Ik ben al twaalf jaar samen met mijn beste vriend, mijn man. En toch begrijpt mijn zus sommige zaken in een vingerknip, die hij nog steeds niet snapt. Bovendien: je kan nog zo'n goed team zijn met je man en kinderen, als er cruciale beslissingen genomen moeten worden over bijvoorbeeld de gezondheid van je ouders, lijkt het me toch altijd prettiger om dat samen met een broer of zus te doen. Zo heb ik dat destijds toch gezien bij zowel mijn moeder als mijn schoonvader, beiden enig kind.
Prima dat jij dat zo voelt met je zus, maar ik heb dat niet. Het is aan mij wat(en of) en voor wie ik gevoelens heb. Dat hoef jij niet voor mij te bepalen/beslissen. Daarnaast heb ik geen ouders dus die cruciale beslissingen zijn niet van belang.
De enige die de keuze kan en hoort te kunnen maken zijn jij en (indien aanwezig) je partner. Sommige enigst kinderen zijn erg gelukkig en missen niets. Andere missen wel iets. Sommige kinderen uit een gezin met meerdere kinderen zijn erg gelukkig en zijn blij met hun broer(s) en/of zus(sen). Anderen hebben helemaal niets met ze. Maak dus nooit de keuze voor een ander, of omdat het anders door een ander zielig gevonden wordt. Maar alleen omdat jij of jullie het willen.
Ik vind juist de ervaringen van mensen die zelf enig kind zijn veel meer zeggen! Dat zijn (in mijn geval ken ik meerdere personen) mensen die het zelf hebben meegemaakt. Dat zij apart van elkaar (en om verschillende redenen) zeggen er zelf nooit voor te willen kiezen. Zegt voor mij heel veel. Natuurlijk is een broer of zus geen garantie op succes en een geweldige band. Maar je geeft je kind wel de mogelijkheid om samen op te groeien, samen herinneringen te delen en in de toekomst een goede band te krijgen. Of in ieder geval steun aan elkaar of de mogelijkheid tot overleg. Die ervaring van het samen opgroeien (en dat kan zowel positief als negatief zijn) is echt niet te vergelijken met omgang met vriendinnetjes van school of in de buurt (die heeft ieder kind immers wel). Die gaan aan het einde van de dag weer naar huis. Hebben hun eigen gezin. En het contact is gewoon veel vrijblijvender. Ze kunnen zomaar uit je leven verdwijnen. Een broer of zus kom je vaak toch op verschillende momenten in je leven weer tegen en daarover blijf je dingen horen en elkaar zien (via je ouders of op familiebijeenkomsten). Daarbij hoeft het voor de band of het contact ook niet uit te maken dat een broer of zus ver weg woont. Of misschien zelfs in het buitenland zit. Ook denk ik dat je als ouders nog wel iets kunt doen aan de onderlinge band die kinderen hebben of krijgen. Een partner of vrienden kunnen je natuurlijk geweldig steunen in moeilijke tijden (zoals bij langdurige zorg voor je ouders, moeilijke beslissingen of het overlijden). Maar uiteindelijk kunnen zij niet de beslissing nemen. En komt het toch op jou alleen aan (en dit heb ik meerdere malen gezien). Een goede vriend zei: iedereen is er voor mij. Maar zij hebben hun eigen ouders en gezin nog. Ik heb straks niemand meer. En kan met niemand meer praten over mijn ouders of jeugd.
Waarom is iedereen zo bezig met "als ik oud ben dan zorgen ze alleen voor me". Ik zie mijn kind niet als mij toekomstige verzorger en lastige keuzes maak ik zelf. Die leg ik mijn kind of kinderen sowieso niet op. Ik zorg dat duidelijk vast staat wat ik wel en niet wil. Mijn zoon kan ook in het buitenland gaan wonen of weet ik wat. Ook als ouders heb je geen garantie dat je enige kind of kinderen bij je blijven en redelijk in de buurt blijven wonen. En een bloedband hoeft echt niet per definitie hechter te zijn hoor. Ik ken meer voorbeelden waar dat dus niet goed gaat als wel.. en nee ook bij overlijden vallen die elkaar ook niet in de armen vanwege hun gezamenlijke jeugd. Eerder weer een rede om elkaar in de nek te zitten. Jij moet gewoon je hart volgen en zegt dat 1 dan is dat prima. Meer even goed. Er is geen goed of fout. Ik zie bij ons op school steeds meer enig kinderen (bewuste keuzes) of juist 3a4 kinderen. Alles kan en is goed dus!
Wendy, het is niet zozeer het mij verzorgen, als meer, ze staat er alleen voor als wij ziek zijn en er voor ons keuzes gemaakt moeten worden. Ze kan het niet delen met een broer of zus. Ik wil iedereen danken voor de reacties. Het maakt het niet makkelijker. Wij zijn op dit moment heel blij mat onze lieve gezonde dochter. Op dit moment denk ik niet dat er voor ons een tweede komen zal.Mogelijk zeggen wij over 6 maanden iets heel anders en gaan we er toch nog eens voor.Voor nu laat ik het maar even rusten.
zielig? nee dat denk ik niet. Ik heb 3 broers en een halfboertje. Door omstandigheden bleef hij bij mijn moeder en zijn vader wonen en wij bij onze vader. Mijn broertje werd ook altijd mega verwend tot op de dag van vandaag, en daar gedraagt hij zich ook naar vreselijk irritant. Te lui om zelf iets te doen voor zijn spullen of centen en nergens meer blij mee. (hij is nu net 18 geworden en heeft een hele nieuwe auto gekregen) Maar goed dat ligt er dus ook net aan hoe je als ouder zelf bent. Mijn oom en tante waren beide ''oud'' toen ze mijn neefje kregen. Mijn tante was 38 en mijn oom 48...mijn neefje is super lief,niet enorm verwend maar hij word wel met alles helemaal de hemel ingeprezen en is o zo slim ect ect Een beetje wat Tuc benoemde een pagina terug. Persoonlijk heb ik er dus niet echt fijne ervaringen mee maar zoals ik al zei het is maar net hoe je zelf bent als ouder natuurlijk.
Mijn beste vriendin is enig kind en zij vindt het prima, ze wil zelf ook niet meer dan 1 kind. Alleen toen haar vader overleed miste ze wel iemand aan haar zijde om haar te helpen met de uitvaart en erfenis en dergelijke. Mijn man daarentegen, zou willen dat hij enig kind was. Hij heeft een zus waar hij een hele problematische relatie heeft. Dat gaat wel iets verder dan 'niet zo goed met elkaar overweg kunnen'. Ik ben wel heel blij met mijn broertje en zusje. Toch zal mijn eigen zoon enig kind blijven. Dingen gaan zoals ze gaan, enig kind of broers en zussen, het zal onder de streep weinig uitmaken. Als je meer kinderen wil lijkt het me dat dit voortkomt uit je eigen behoefte om meerdere kinderen groot te brengen. Je kind is zo eenzaam als het zich voelt. Dat kan enorm eenzaam zijn tenmidden van heel veel mensen of geliefd en gelukkig tussen slechts jou en je man. Het is verdomde relatief allemaal.
Ik denk dat één kind niet beter of slechter is dan meerdere kinderen. Beiden hebben voordelen en nadelen. Het lijkt me 'erger' om een kindje te krijgen omdat je omgeving je vertelt dat het zielig is als je dochter enig kind blijft. Ik zou echt niet tegen je eigen gevoel ingaan.
Voor mij een lastig onderwerp. Ik heb 3 kinderen, maar de oudste twee hebben hun couveuseperiode niet overleeft. De jongste is een heerlijk ventje, we boffen enorm met hem, ik zou ik graag nog een broertje of zusje willen voor hem en nog een kindje voor ons. Ik zag mij vroeger als moeder van 3 kinderen, maar niet op deze manier. Enige is dat ik enorm tegen de zwangerschap op zie en het toch wat eng vind. Gaat het goed, geen complicaties, niet nog een keer afscheid moeten nemen... Dat zijn voor mij redenen om het niet te doen, maar ik denk dat bij ons de wens groter is de angst. Zekerheid heb je nooit. Ik lees ook wel terug dat mensen tegen de babytijd op zien, ik kijk daar juist naar uit. Met mijn zoontje was ik nogal krampachtig na het verlies van zijn broertjes, ik hoop het een volgende keer wat meer ontspannen mee te mogen maken, aangezien er nu meer tijd tussen zit.