Hallo, Misschien een vreemde vraag, maar wel een vraag waar ik zelf mee worstel. Wij zijn bezig voor een 3e kindje, helaas in november en afgelopen weekend een mk gehad. En nu vraag ik mezelf af, wil ik nog wel doorgaan? Moet ik geen genoegen nemen met hetgeen dat ik heb? In november was ik redelijk nuchter, natuurlijk baalde ik maar het ging wel. Afgelopen weekend was ik emotioneel, waarom ging het nu weer mis? Maar wanneer besluit je nou om een kinderwens los te laten, en hoe doe je dat? Liefs
Niet/moeilijk. als de wens er is, is die er. Ik ben vorig jaar geopereerd waarbij mijn baarmoeder weg is gehaald, terwijl wij eigenlijk nog een kinderwens hadden. als je moet moet je, maar om heel eerlijk te zijn is de wens niet weg. Het is een kwestie van loslaten in mijn geval.
Oei moeilijk. Ik was ook graag doorgegaan voor een derde, maar omdat zwanger worden voor mij ook niet vanzelfsprekend gaat hadden we eigenlijk al snel besloten niet door te gaan. Het was voor mij vooral een afweging 'kan ik het aan om nog eens jarenlang met hoop/teleurstelling te leven?' en dat antwoord was duidelijk 'Mee'. Vervolgens keken we naar ons gezin, en begonnen we de zegeningen van 2 gezonde jongens te tellen. En mijn leeftijd speelde ook een rol intussen. En het is ook druk genoeg met twee. Maar ondertussen krijg ik nog steeds bij elke dikke buik en babietje in mijn omgeving de kriebels. Ik troost me met de gedachte dat oudste heelgraag kinderen wil. En hij heeft al beloofd dat ik mag oppassen
Heftig.. Ik snap dat jouw situatie anders is, je had geen keuze maar hoe ben je met het verdriet/ loslaten omgegaan?
De vraag die jij jezelf stelde, stel ik mezelf ook. Kan ik het aan om nog een mk mee te maken? Best erg om er alweer van uit te gaan dat het misgaat.. Hoe ben je omgegaan met het moment dat jullie hadden besloten om niet voor een 3e te gaan? Als ik er nu aan denk dat ik dat gesprek met mijn man heb dan barst ik in tranen uit terwijl het misschien wel beter zou zijn om het bij 2 te houden.
Zijn er nog meer ervaringen? Misschien vrouwen die graag een 2e/ 3e/ 4e etc wilde maar de man niet.. Die moeten op een bepaalde manier toch ook een kinderwens loslaten?
Mijn sz heeft na 6 jr eindelijk haar kindje in armen mogen sluiten en na een jaar gingen ze het weer proberen, helaas is dat nu 5 jr geleden en na de laatste ivf/ werd buitenbaarmoederlijke zwangerschap dus miskraam, dit had zo'n inpact dat hij heeft gezegd ik ben er klaar mee, we hebben een kind en ik heb jij nog en jou wil ik niet kwijt. Het is afscheid nemen, rouwen en ik herken dat ook wel van mezelf. Voor mezelf had ik een eind datum gezet en toen het moment daar was was het goed, niet minder moeilijk, maar ik mocht het loslaten. Rouwen blijf je doen en de keuze wanneer het klaar is, maak je samen.
Mijn man wou niet meer, hij heeft al 2 dochters uit een eerdere relatie en hij wou het bij 1 van ons samen houden, daar was ik het eerst ook mee-eens, we hebben er lang overgedaan om zwanger te raken, dus dat wouden we niet nog een keer en zijn leeftijd speelt ook heel erg mee. Toen John een jaar was was de kinderwens weer ineens daar en toen had m'n man zich al laten helpen en daar stond/staat hij nog steeds achter. Ik heb het echt wel 2 jaar moeilijk gehad op sommige momenten en daarna kwam de rust wel bij mij, maar ben door een rouwperiode gegaan, ik moest afscheid nemen van een grote wens, maar nu denk ik het is goed zo. Over ong 2 maand krijg ik een neefje erbij en als ik dan denk zou ik dat willen (nog een kleintje)? Dan is het antwoord nee! Maar dat komt ook omdat het met John al lastig is (ADHD) dus het is goed zo, maar dat heeft even geduurd
Ik denk dat het bij jou nu ook nog zo 'vers' is (en de tweede keer), dat het daardoor lastig is om er nu nuchter naar te kijken. Andere situatie, maar mijn man wil geen kinderen meer...dan houdt het toch ook enigszins op, hoe graag ik het ook wil. Kinderen krijgen doe je samen, is mijn mening (in de situatie dat je een partner hebt dan natuurlijk ). De wens is er nog steeds en zal vermoedelijk ook niet weg gaan, maar ik zal er mee moeten leren leven (al hoop ik er natuurlijk nog op dat hij van mening verandert).
Dat was best moeilijk. Bij ons was het het lange wachten. Terwijl we wisten (beiden zijn onderzocht) dat er medisch niks in de weg staat om zwanger te worden. De beslissing is niet van de ene dag op de andere genomen. Dat proces was eigenlijk al gestart voor de tweede er was. Het moeilijkste moment was de afspraak om spiraaltje te laten plaatsen. Zo definitief. Maar daarna was er ook opluchting. En het scheelde dat ik hormonaal niet de hele tijd op en neer vloog. Ik had nogal last van PMS, en dat is met spiraal ook verleden tijd. Is er bij jou onderzocht waarom het mis is gegaan? Is er een medische reden dat je meer kans hebt op een miskraam? Of "gewoon" vette pech. Snap dat het je niet in de koude kleren gaat zitten. Voor de buitenwereld is het 'ach jammer' maar voor jou voelt het echt al als jouw kindje wat je dan kwijtraakt. En dat is heel verdrietig. Hoe staat je man hierin? Ik zou echt een goed gesprek met hem aangaan. En als jullie dan allebei superhard moeten huilen om het idee dat er geen derde komt. Dan is het misschien een goed idee om wel door te gaan. De enige die dat kan beslissen ben jij, samen met je man
Ahh wat moeilijk ik wil je vast veel succes wensen met de beslissing die je gaat nemen. Een vriendin van mij heeft ook 2x een miskraam gehad en durfden het toen ook niet meer aan. Ze hadden toen 1 kindje. Maar het gevoel bleef en uiteindelijk na een half jaar zijn ze er weer voor gegaan en na een half jaar was het raak.. Uitgerekend in maart. Dus bij hun heeft uiteindelijk toch het gevoel overwonnen. Maar ik snap het dilemma heel goed, wij hebben ook gezegd (al weet je natuurlijk nooit hoe je er op dat moment over denkt) mocht er iets misgaan, dan beginnen wij er niet meer aan.. dan zouden we ons liever willen richten op wat we al hebben en niet weer voor de onzekerheid willen kiezen.
Hoi! Wat fijn dat jullie de tijd nemen om te reageren.. @ Caithy Bedankt voor jouw reactie. Wij hadden/ hebben ook een "einddatum" in gedachte maar het lijkt me wel heftig als het moment daar is dat je het dan moet loslaten.. Heb je in de weken/ maanden daarna ook nooit gedacht dat je toch verder wilde gaan? @ Dina88 wow, dat lijkt me ook heftig.. Als je nog een kinderwens hebt maar je man zich laat helpen.. Heeft het in die 2 jaar niet voor wrijving gezorgd tussen jullie? Ik ben daar bang voor dat ik het mijn man kwalijk ben. @ NiekeKris klopt, het is pas een paar dagen geleden.. Ik wil en ga die beslissing nu ook niet nemen maar de optie stoppen speelt wel door mijn hoofd. Ik hoop voor jou dat je man nog van mening verandert . @ Fietwordtmama nee er is niks onderzocht. Ik had de vk gebeld om te vertellen dat het weer mis was gegaan, ze reageerde heel lief maar over onderzoeken hebben we het verder niet gehad. Ik ga er vanavond met mijn man over praten. Mijn man staat/ stond ook open voor een 3e, wel nadat ik had aangegeven het graag zou willen. Bij hem speelt het leeftijdsverschil een grote rol. Hij is thuis de jongste van 3, scheelt 7 jaar met de oudste en 5 jaar met de middelste en heeft vroeger weinig aansluiting met hun gehad. @ Eva3006 daar ben ik ook bang voor. Stel dat we besluiten om te stoppen, dat de wens blijft en ik na zoveel weken/ maanden alsnog ga zeggen dat ik het graag zou willen. Jouw laatste zin is hier ook van toepassing, ik ben gezegend met 2 kinderen, waarom zou ik weer de onzekerheid opzoeken of een evt. volgende zwangerschap wel goed zou gaan. Lastig hoor.. Genoeg stof om over na te denken in ieder geval..
Het is toch wel zinvol om je bloed te prikken. Een vertraagde schildklier kan oorzaak zijn van miskramen. Ook een te hoog homocysteine gehalte kan miskramen veroorzaken. Beide kun je laten testen. Voor een normaal homocysteine gehalte is een goede balans nodig tussen foliumzuur, B2, B6, B12, zink, magnesium en betaïne. Samen zorgen ze voor een goede methylatie, en daardoor een gezonde homocysteine. Het is dan zeer raadzaam om gezond en gevarieerd te eten en een goede multi te slikken. Bloedonderzoek kan uitwijzen of er van een bepaalde stof een groter tekort is. Succes!
Ja tuurlijk was het moeilijk, daarom moet je ook echt afscheid nemen van je wens. Maar samen heb je de datum geprikt en dat is het dan ook. Ik ben redelijk nuchter hoor en het was zeker even slikken. Het was tijd om verder te gaan. En nu vind ik het heerlijk want die kids zijn al zooooo zelfstandig (er zou ook een leeftijdsverschil van 4 jr tussen zitten). Nu ben ik bezig met welke herinneringen gaan we samen maken en samen ervaren.
Oh,wat lastig en moeilijk! Ik heb een zoontje van 3 jaar en begin vorig jaar een missed arbortion gehad. De rest van het jaar op een laag pitje want we moesten dringend op zoek naar een koopwoning, die we nu hebben sinds oktober En heb net deze week een positieve test in handen,hopelijk gaat deze zwangerschap goed... wat de uitkomst ook zal zijn,dit wordt mijn laatste zwangerschap over 3 maanden wordt ik 40 jaar en dan houden we er mee op. Vind het wel lastig maar heb er redelijk vrede mee.
Haihai, Hier ook grote twijfel of we voor een 3e willen proberen.. Ons hart zegt JA!! Ons verstand zegt hmmmm... We hebben altijd gezegd dat een groot gexin ons leuk lijkt, maar wij zijn ook erg gehecht aan ons leven buiten de kinderen om.. (Klinkt dit raar? Ik ben geen ontaarde moeder hoor ) Ook heb ik 2 rotzwangerschappen gehad en niet hele vlotte bevallingen. Dat helpt ook niet mee, al zou ik dat moment van een kindje voor het eerst op je buik krijgen nog wel 20x willen overdoen. Ik voel me soms zo egoïstisch. Dat ik nu 2 geweldige, gezonde kindjes heb, maar nog steeds méér wil.. Ik kan het niet beslissen wat ik nu wil. Ook mijn mannetje niet. Maar voor mijn gevoel tikt de klok maar door en als we ervoor kiezen het wel nog een keer te proberen, wil ik er ook niet teveel tijd tussen zegmaar.. (begrijp me niet verkeerd, ik ga er niet zomaar vanuit dat het pats boem lukt ) Moeilijk he? Aan mijn antwoord heb je ook niet echt iets, maar was wel echt op zoek naar een topic als deze
Hahah, maakt niet uit. Wat betreft de twijfel over een 3e die hadden we hier ook, in augustus besloten om ervoor te gaan. Succes met het maken van de beslissing.