Knuffels zijn vanaf 15 euro geloof ik, de grote wat duurder. Ze zijn wel heel goede kwaliteit! Davy crockett vonden wij ook fijn toen de kinderen kleiner waren. Geen ontbijt bij boeken! Stelt niks en is duur. In het winkeltje op Davy crockett koop je vers stokbrood voor 1 euro en de supermarkten zijn vlakbij. Fastpass kun je idd gratis halen. Als je buiten de schoolvakanties gaat zul je ze weinig nodig hebben denk ik, tenzij je in een weekend gaat. Dat raad ik je echt af!!
Houd in april rekening met drukte het is dan de 25e verjaardag van Disney Parijs. En veel hebben dan ook gewoon vakantie. In dld bijv hebben veel drie wk vakantie rond Pasen . Davy heb ik geen ervaring mee. Fastpas zoals de rest zei Knuffels heb je in allerlei soorten en maten. Er is verder ook veel anders leuks. Onze jongen bihv kocht elk trip je een beeldje. Wij hebben allemaal ons eigen disnryglas en soepkom en tshirt haha. Zoveel te krijgen. Veel plezier met de voorbereiding.
Wat hebben we genoten afgelopen midweek in disney. ondanks de drukte en kou hebben we echt genoten. Nu weet ik ook waarom er in die periode geen hotels meer te boeken was: er was een conferentie. Qua knuffels moet je idd gemiddeld 20 euro rekenen
Wij gaan volgende week een midweek naar Disney. We willen op maandag wel gewoon een groot deel van de dag het park op, ondanks dat we pas vanaf 15.00 in kunnen checken in ons hotel. Nu weet ik totaal niet hoe het zit met de files rondom Parijs als we 's ochtends vroeg zouden gaan rijden vanaf huis. Het is voor ons zo'n 4.5 uur rijden. Wat raden jullie aan? Vroeg vertrekken of rijd je dan vol de file in? Ander alternatief zou zijn om zondagavond te vertrekken en een hotel in de buurt te zoeken.
Zorg sowieso je dat voor 06:30 uur voorbij Antwerpen bent of pas na 09:00 uur bij Antwerpen bent. In het eerste geval kan je nog wel een stukje file pakken rondom Parijs en dan met name op de Francilien.
Wij gaan zelf voor je laatste optie, een dag eerder weg en dan in een hotel in de buurt overnachten. Op die manier kan je de dag erna heel de dag in het park genieten zonder dat je daar half brak rondloopt omdat je midden in de nacht bent opgestaan. 😉
4,5 uur zou ik gewoon smorgens gaan rijden. wj rijden er tussende 6 en 7 uur over en vertrekken altijd rond 5 uur smorgens. echt files nooit gehad. zowel in weekend als doordewk. wel dat het laatste stukje snelweg langzaam rijd maar dit si zon klein stukje. hebben we nooit echt hinder van gehad. laatste keer was dit in de avondspits en die is redelijk druk.
Meiden, ik heb een vrij uitzonderlijke vraag en de kans is klein dat één van jullie er antwoord op kan geven, maar toch; Hebben jullie enig idee wat het dichtstbijzijnde GOEDE ziekenhuis bij Disneyland (of specifiek B&B Torcy) is? Ons weekend Disneyland in november is nogal dramatisch geëindigd. Ik ga het hele verhaal hier niet neerzetten, maar we hebben 112 moeten bellen en ik heb een nacht in het ziekenhuis doorgebracht. Ik heb nog nooit zoiets dóódengs meegemaakt. Naast dat niemand er Engels sprak (of ze dat simpelweg gewoon weigerden) was het er ook echt ongelooflijk smerig, je werd weggestopt in een kamertje, op de gang lagen allemaal patiënten om hulp te schreeuwen - terwijl er nergens artsen of verpleegkundigen waren.. Dit was in Hospital Marne-La-Vallée - Centre hospitalier de Marne-la-Vallée (die valt dus af ). We zouden in de voorjaarsvakantie weer naar Disneyland gaan, en ik heb nog geen idee hoe groot de kans is dat ik tegen die tijd ook weer in staat ben om überhaupt te gaan - als ik maar een klein beetje twijfel, cancel ik alles, maar ik wil dan zéker een adres van een goed ziekenhuis achter de hand hebben 'voor het geval dat'. Ik weet dat, als er 112 gebeld moet worden, je het maar te doen hebt met het ziekenhuis wat het dichtst bij is, maar toch; stel dat we zelf naar het ziekenhuis toe kunnen, dan rij ik liever wat verder naar een ziekenhuis waar wel (een beetje) Engels gesproken wordt en waar de kwaliteit van de zorg gewoon goed is.. Iemand enig idee..?
Klinkt niet best shaddixx. He. Geen antwoord voor je. Maar miss bij ANWB of verzekering navragen? Of op specifieke Disney fora? Sterkte in ieder geval hopelijk ben je dan weer in staat te gaan.
Ik heb door mijn werk af en toe wel contacten met ziekenhuizen in het buitenland, dus ik wil van de week best voor je kijken? Overigens gaan wij zelf ook in de krokusvakantie en spreek ik zelf wel een aardig mondje Frans, dus mocht je echt om het hand zitten dan wil gerust via pb mijn telefoonnummer geven en je bij staan.
Wat superlief Cin85! Ik kan je verder niet helpen maar wil je veel sterkte wensen shaddixxx, hopelijk kunnen jullie gewoon genieten van een super vakantie! Wat betreft het rijden, wij wonen in de omgeving van Rotterdam en gaan altijd heel vroeg rijden. Tussen 4 en half 5 vertrekken zodat we inderdaad de files voor zijn. Wij vinden het niet erg om vroeg te rijden en kunnen elkaar afwisselen. Wanneer je dit niet prettig vind zou ik ervoor kiezen om een dag eerder te gaan en een hotel in de buurt te boeken.
Ah echt, wat ontzéttend lief. Ik moet er bijna om huilen Als je zou willen kijken, heel erg graag! Ik had het al nagevraagd bij B&B Torcy zelf, maar 'die waren niet in staat om me antwoord te geven' Ik kan inderdaad Disney zelf ook nog wel proberen, al denk ik dat zij wel het ziekenhuis 'aan zullen raden' waar we al geweest zijn. Ik hoop echt inténs dat het niet nodig zal zijn (en nogmaals, als ik daar een klein beetje aan twijfel, gaan we niet), maar ik denk dat het weten dat ik opties heb, mócht het nodig zijn, ook al heel veel rust geeft Mama Suus en Theepot ook bedankt voor jullie antwoorden!
Dat is niet lief maar gewoon menselijk. Ik krijg een pb alleen niet voor elkaar, zou jij mij een berichtje willen sturen? Ik weet wel hoe ik ze moet lezen. Maar hopelijk krijg je het niet voor elkaar om een 2e x in Disney ziek te worden!
Ik heb je een PBtje gestuurd Cin! Heel eerlijk? Eigenlijk gewoon echt heel erg kut Niet zozeer lichamelijk meer (want dat is allemaal verklaarbaar en 'kan geen kwaad'), maar op psychisch vlak zit ik echt héél diep.. Ik zal iets meer vertellen (met het risico dat het dan nog een enórme lap tekst wordt met het hele verhaal Voel je alsjeblieft niet verplicht om alles te lezen als je daar geen zin in hebt, dat begrijp ik uiteraard!); Op 30 oktober zaten we in de auto met z'n viertjes toen m'n hart ineens gek begon te doen. Dat heb ik wel vaker, dan slaat hij een paar keer over ofzo, maar dat houdt dan na een paar seconden weer op. Deze keer niet, hij bleef maar overslaan, ging razendsnel, ik kreeg het ontzettend benauwd en het voelde alsof ik elk moment weg kon glijden. M'n man heeft de auto langs de kant van de weg gezet en 112 gebeld. De ambulance is toen gekomen, ik ben daarin helemaal nagekeken, maar ze konden niets geks vinden. Ze konden alleen ook niet garanderen dat er niets aan de hand was geweest vóórdat zij kwamen. Ze raadden me aan om zo snel mogelijk een verwijzing naar een specialist te vragen, ook omdat ik al jaren een veel te hoge bloeddruk heb. Later die dag ben ik nog een keer naar de huisartsenpost geweest, omdat het nog steeds niet goed ging. M'n hartslag was nog steeds ontzettend hoog, net als m'n bloeddruk (ondanks de medicatie die ik daarvoor gebruik). Op de huisartsenpost heb ik toen medicatie gekregen om m'n hartslag omlaag te brengen en werd er nogmaals gezegd dat ik me écht door moest laten verwijzen naar een specialist. De volgende dag meteen naar m'n eigen huisarts geweest, maar die vond het allemaal wel meevallen. Na lang zeuren kreeg ik de verwijzing wel, maar niet met spoed, dus op de afspraak bij de cardioloog moest ik nog weken wachten. Hij heeft nog een keer naar m'n hart geluisterd, maar daar ging alles inmiddels prima mee. Ik voelde me in de dagen daarna ook wel weer goed, er was eigenlijk niets meer aan de hand. We hadden bij DLP jaarkaarten gekocht en die moesten voor 18 november omgezet worden in definitieve jaarpassen. We hadden dat weekend (4/5/6 november) een weekend Disney op de planning staan en omdat ik me wel weer prima voelde én geen 640 weg wilde gooien omdat we, als we niet zouden gaan, te laat zouden zijn om die passen om te wisselen, besloten we om gewoon te gaan. De eerste dag hebben we ingecheckt bij B&B Disneyland en zijn we daarna naar de parken gegaan. We hadden het helemaal top, met mij ging het ook prima, tot mijn man en ik in Space Mountain gingen. Hier waren we nog nooit in geweest, want onze zoon is nog te klein, maar nu waren m'n moeder en broertje ook mee, dus konden onze kinderen bij hen blijven wachten. Hoewel ik die hoge bloeddruk al jaren heb en me er nooit druk om heb gemaakt, liep ik me nu ineens enorm op te fokken om de waarschuwingsbordjes die in de wachtrij hangen; met hartklachten en/of een hoge bloeddruk moet je niet instappen. Toch in de rij blijven staan natuurlijk, mezelf verteld dat ik me niet zo moest aanstellen en dat er echt niets zou gebeuren. We mochten hélemaal vooraan zitten, supertof natuurlijk, maar toen ik de beugels naar beneden trok, raakte ik echt compleet in paniek Ik was er echt van overtuigd dat die 'hartklachten' door zouden zetten tijdens de rit en dat dat voor een hartstilstand zou zorgen. Gelukkig merkte een CM het echt metéén en hebben ze me er weer uit gelaten. Ik voelde me daarna echt ontzettend dom, want ik weet ook wel dat het in dit geval alleen maar in m'n hoofd zat. Maar goed, ik had gelukkig ontzettend lieve mensen om me heen, die allemaal heel erg begripvol zijn. De rest van de dag was gewoon helemaal super. Aan het eind van de dag besloot ik daarom dat ik best in the Tower of Terror kon In Space Mountain waren we nog nooit geweest, dus het was vast ook het 'onbekende' van die rit geweest die me bang had gemaakt. In the Tower of Terror was ik de vorige keer al tig keer geweest, daarvan wist ik al dat ik hem helemaal geweldig vond én dat ik al tig keer weer gewoon levend was uitgestapt.. Nou, ook dat liep net even anders In de wachtrij voelde ik me al héél ongemakkelijk, maar ik besloot om nu gewoon door te zetten, want door het te doen, zou ik ervaren dat er niks zou gebeuren en op die manier zou ik m'n angst wel overwinnen, dacht ik. Ook de CM hier zag meteen dat het niet helemaal top ging, hij heeft 3 keer gevraagd of ik okay was en ik heb gezegd dat hij de attractie maar gewoon moest starten. SPIJT! Ik heb echt gedacht dat m'n hart zou exploderen, zo snel als hij ging. Dat is uiteraard niet gebeurd, ik ben gewoon weer levend uitgestapt Goed, daarna hebben we besloten dat ik de rest van dat weekend niet meer in zulke attracties zou gaan. Superjammer, want wij leven min of meer voor zulke thrills, maar het was niet anders. Eerst de uitslagen bij de cardioloog maar eens afwachten, we hadden nu toch jaarkaarten dus die heftige attracties kwamen de volgende keer dan wel weer. We zijn terug naar het hotel gegaan, hebben gegeten en zijn redelijk vroeg gaan slapen, de volgende ochtend zouden we m'n moeder en broertje weer zien bij het ontbijt. Ik had er al helemaal zin in, voelde me weer prima en ben gewoon in slaap gevallen. Tot ik rond 23u ineens wakker werd met weer een bizar hoge hartslag, enorm benauwd, etc. Ik heb nog geprobeerd om 'eruit' te komen, maar het ging echt niet. M'n man is naar de kamer van m'n moeder gerend, zodat zij naar onze kamer kon komen om op de kindjes te passen. Daarna is hij naar de receptie gerend om ze 112 te laten bellen. Ik ben naar buiten gegaan, want kou wil nog wel eens helpen, maar ook dat was niet het geval deze keer. De receptioniste kwam naar buiten gerend om te kijken hoe ik eraan toe was, rende daarna meteen weer naar binnen om nog een keer 112 te bellen en om te zeggen dat ze écht op moesten schieten. De ambulance is gekomen, daarin ben ik weer gecheckt en het personeel (wat trouwens wél hun best deed om Engels te spreken, dat mag ook gezegd worden!) besloot dat ik mee moest naar het ziekenhuis voor meer onderzoeken. M'n man moest heel snel m'n jas en schoenen uit onze kamer gaan halen en daarna zijn we dus met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gebracht. En daar begon de hel pas echt.. Bij aankomst brachten ze me binnen, daar was een zaaltje met aan elke kant 3 bedden. In het midden waren ook nog 2 bedden neergezet, omdat er kennelijk te weinig plek was voor iedereen. Op de gang stonden nog 3 volle bedden en ik werd met bed en al maar gewoon in het gangpad geparkeerd. En toen liepen ze weg.. Ik zat nog steeds midden in die 'aanval' (zo noem ik het maar even), die steeds heftiger werd en dan weer afzwakte. Uiteindelijk werd hij zo heftig dat ik echt voelde dat ik 'het niet meer zou houden' en flauw zou vallen. M'n man is toen naar die ambulancebroeders gerend om dat te zeggen, waarna één van hen naar m'n bed liep, hem achterover klapte, me daarop neer liet vallen en weer wegliep Na een hele tijd wachten, kwam er eindelijk iemand die me meenam naar een ander deel van het ziekenhuis. Daar was ik heel blij mee, want ik dacht dat ik nu geholpen zou worden, maar dat was dus niet zo. Ik werd in een kamertje geparkeerd, die man liep weer weg en deed de deur achter zich dicht. In Nederland wordt je op de SEH direct aangesloten op allemaal apparatuur en constant gemonitord en in de gaten gehouden. Hier dus niet. Als ik daar dood was gegaan, waren ze daar pas achter gekomen op het moment dat ze weer terug naar het kamertje waren gekomen.. Na twee uur wachten kwam de eerste arts, die een heel verhaal vertelde in het Frans. Wij begrepen daar helemaal niks van, dus m'n man vroeg of hij Engels wilde spreken. 'I don't speak English', zei hij, en liep weer weg.. We hebben weer een hele tijd gewacht, tot eindelijk de tweede arts kwam. Die sprak half Engels, half Frans, maar hij maakte duidelijk dat er een röntgenfoto gemaakt moest worden, een ECG en er moest bloedonderzoek gedaan worden. Ook hij vertrok daarna weer, zonder dat ons nu helemaal duidelijk was wat er ging gebeuren. M'n man heeft meerdere keren op de gang gekeken of er iemand was aan wie we wat konden vragen, maar er was gewoon geen enkele arts of verpleegkundige. Alleen maar héél veel andere patiënten. Weer een uur later kwam er iemand die m'n bed naar een nog enger deel van het ziekenhuis bracht. Er was daar echt hélemaal niemand, er brandde geen licht, het was er doodstil, op de geluiden van allemaal machines na.. Ik werd daar weer op de gang geparkeerd en degene die me gebracht had, liep weer weg.. Na een tijdje werd ik naar binnen gehaald door een vrouw, die snauwde dat ik me uit moest kleden, de foto maakte, me weer terug naar de gang bracht en weer vertrok. Dan zit je daar dus, in een donkere, doodstille gang, terwijl je hartstikke bang bent en je ellendiger voelt dan ooit.. Ik geloof niet dat ik ooit zó bang ben geweest.. Na weer een tijd wachten, werd ik weer opgehaald door de man die me daarheen had gebracht. Ik werd niet naar het kamertje gebracht waar ik eerst lag, maar naar een kamer waar nog twee andere patiënten lagen. De ene, een vrouw, was de hele tijd aan het kreunen van de pijn (en werd ook niet geholpen, gemonitord of wat dan ook) en de ander was een man die echt lijkbleek zag en heel eng voor zich uit zat te staren. Het had echt zó in een horrorfilm gekund. *Deel 2 komt hieronder, het past niet in 1 bericht *
Na een uur was er nog niemand geweest voor een ECG of bloedonderzoek, na anderhalf uur nog niet, na 2 uur nog niet.. Op de gang waren allemaal mensen om hulp aan het schreeuwen, maar die kregen kennelijk ook niet de hulp die ze nodig hadden.. Ik moest al een hele tijd naar de wc, maar ik durfde niet, maar uiteindelijk hield ik het echt niet meer, dus gingen we toch maar op zoek. We vonden een wc, maar daar was het zo vreselijk vies.. Er was niet doorgetrokken, urine op de vloer, etc. We zijn verder gaan zoeken en vonden nog een wc op dezelfde gang, wat kennelijk ook een badkamer was. Daar was het nóg extremer. Urine, poep, braaksel.. Ik snap oprecht niet hoe dat mogelijk is in een ziekenhuis.. Alsof ze alles maar gewoon lieten gebeuren en er niemand was die ergens naar omkeek.. Terwijl we over de gang liepen, kwamen we langs kamers die wel ingestort leken te zijn. Overal stof, balken, losse stroomdraden.. En dan ben je in Frankrijk he, gewoon een Europees land, bijna in de hoofdstad.. Het leek echt wel een ziekenhuis uit een oorlogsgebied, die je altijd op het nieuws ziet en waar het ook een complete chaos is en de gangen vol liggen met patiënten.. Toen ik weer terug was op de kamer hebben we nog een uur gewacht voor er iemand bloed af kwam nemen. Over een ECG werd nog steeds niks gezegd. Na nog een uur wachten, kwam de arts weer terug, die zei dat mijn man mee moest komen naar de gang om iets te bespreken Uiteindelijk heeft hij alleen maar gezegd dat de röntgenfoto prima was, dat hij een ECG niet meer nodig vond en dat het wachten op de bloeduitslagen hem te lang duurde en dat ik dat maar in Nederland moest laten checken. Ik heb een briefje met een aantal waardes die volgens hem gecontroleerd moesten worden en een potje met kalmeringspillen meegekregen en toen ben ik weer buiten gezet. Niets gecontroleerd, terwijl de situatie nog steeds hetzelfde was.. En dan sta je daar.. We zijn met de taxi naar het hotel gegaan en daar hebben we, uiteraard, besloten om naar huis te gaan, zodat we in Nederland naar het ziekenhuis konden. Bij B&B waren ze echt zó ontzettend lief. Ze vonden het echt heel erg en we kregen diréct het geld terug voor de nacht die we nu cancelden. De onderzoeken bij de cardioloog zijn inmiddels achter de rug; met m'n hart is gelukkig niets ernstigs aan de hand. Ik heb een simpele hartritmestoornis, die is ontstaan doordat ik 47 kilo ben afgevallen. M'n lichaam moet zich constant herstellen en aanpassen naar het nieuwe gewicht en soms wordt dat gewoon 'teveel'. Dat kan verder geen kwaad en als m'n gewicht over een tijdje weer stabiel is, moet het vanzelf weer over gaan, maar dat neemt niet weg dat het nog steeds doodeng is als het gebeurt.. Omdat ik het in al die weken zo vaak aan 'doodgang' heb gekoppeld en elke keer zo vreselijk bang ben geweest, heb ik inmiddels een flinke paniekstoornis. Ik heb tig keer om hulp gevraagd, maar ook dit vond m'n huisarts 'wel meevallen'. Uiteindelijk toch een verwijsbrief naar een psycholoog gekregen, die beoordeelde dat het zo ernstig is dat ik meteen naar een tweedelijnspsycholoog moet. Onze huisarts (of ex-huisarts, inmiddels ) weigerde om daar een verwijsbrief voor te schrijven, want hij was van mening dat een tweedelijnspsycholoog helemáál overdreven was. Uiteindelijk is er na heel veel bellen etc. dan toch een verwijsbrief gekomen en gisteren heb ik, 10 weken nadat ik om hulp heb gevraagd, dan eindelijk een tweede gesprek gehad voor de diagnosebevestiging. Geen feestje natuurlijk, maar nu gaat er éíndelijk een traject opgestart worden. Omdat het zo lang geduurd heeft, is het allemaal alleen maar heftiger geworden; inmiddels durf ik zelfs niet meer in de Droomvlucht of Carnaval Festival Dus.. Zo verander je in een paar weken tijd van een vrouw die alles doet, de hele wereld aankan en voor wie een attractie niet extreem genoeg kan zijn, in een klein en bang meisje wat niets meer durft.. Ik begrijp het zelf eigenlijk nog steeds niet. 3 maanden geleden schreef ik in dit topic nog over hoe we m'n moeder probeerden over te halen om in the Tower of Terror te gaan, want dat leek me zo grappig voor de foto Die foto hebben we inmiddels, maar dan ben ík degene die daar in totale paniek op staat.. Maar goed, ik hoop binnen 2 weken te kunnen starten met m'n traject en ik ga echt kéíhard aan mezelf werken. Attractieparken waren echt onze grootste hobby en ik merk dat het nog steeds in me zit, alleen ligt er een hele dikke laag van angst overheen. Ik kan bijvoorbeeld zonder nadenken plannen waar we dit jaar allemaal heen zouden willen. In de voorjaarsvakantie naar Disneyland, een weekendje EuropaPark, misschien zit er nog een tof park in de buurt van ons vakantieadres.. En dan, terwijl ik daarmee bezig ben, denk ik ineens; ohja, maar ik zou daar op dit moment helemaal niets kunnen.. Daar wil ik écht van af. Misschien is Disneyland eind februari wel héél snel, dat weet ik pas tegen die tijd, maar het is in ieder geval iets om naartoe te werken! ♥ Nou, da's inderdaad een enórme lap tekst geworden, sorry
Jeetje Shaddixxx wat een verhaal!! Ik begrijp nu heel goed je angsten! En wat schandalig dat je zo behandeld wordt in een ziekenhuis!!!! En nu maak je mij zelf ook aan het schrikken, ik heb hetzelfde! Ik ben nl. 40 kg afgevallen en sinds een tijdje ook dat ik opeens echt het idee heb alsof mijn hart als een gek aan het racen is en dan is het net of ik buiten adem raak. Ik vind het heel eng, ik voel mijn hart dan ook heel hard bonzen en soms overslaan. Ik was vorige week al eens bij een (vervangende) huisarts geweest, maar die heeft alleen even mijn pols gevoeld (toen sloeg mijn hart slechts 1x over) en mijn saturatie gemeten, en dat was allemaal goed. Ik moest me maar niet te druk maken.... En nu lees ik jouw verhaal en dit herken ik zo goed! Die angst zit er ook in. Wij gaan in maart weer nieuwe jaarkaarten halen en ik wilde dan o.a. ook weer in Space Mountain gaan, maar ik ga dit nu eerst laten uitzoeken! Mijn vader is hartpatient, heeft inmiddels een pacemaker en afgelopen oktober nog een infarct gehad, dus ik maak me ook daarom continu zorgen.
Ook ik wil heel graag met ons gezin 2 volwassenen en 3 kids naar Disneyland Waar kan ik goedkope betrouwbare kaarten kopen en een niet al te duur hotel/appartement boeken voor een leuke prijs? Hoeft niet perse een disney hotel te zijn Is 3 dagen in het park genoeg of kan het ook met 2 dagen? Graag hoor ik jullie reacties!
voor je kaarten: Welkom bij DLP - kaarten | Dlp-kaarten.nl Voor je overnachtingen: wat is je budget en hoe ver wil je van het park afzitten? Welke periode wil je? Wil je de kinderen op 1 kamer hebben?
Ja, exact dat, ook dat hele harde inderdaad! Ook als hij helemaal niet snel gaat; dat harde gebonk is constant aanwezig. Ik kan natuurlijk niet voor jou spreken, maar in mijn geval betekent het dus echt helemaal niets. Ik heb 24 uur een holter gedragen, m'n hart is helemaal nagekeken met een echo, ik heb de afgelopen 2,5 maand regelmatig op de SEH gelegen omdat ik er ondanks alles tóch van overtuigd was dat er van alles mis was , maar m'n hart functioneert verder helemaal prima (en dat wéét ik dus wel, maar m'n lichaam vertelt me tijdens die aanvallen iets heel anders, waardoor toch die enorme paniek ontstaat..). Ik kan me goed voorstellen dat je het tóch uit wilt laten zoeken hoor, moet je ook zeker doen, al is het alleen maar voor je eigen geruststelling. Gewoon een verwijzing vragen, misschien kun je dan ook 24 uur zo'n holter dragen, dan wordt het in ieder geval allemaal geregistreerd!