Ook dat probeer ik dan vanuit haar te bekijken maar zij wilde toch weten of ik er de hele dag bij kan zijn? Dan kan je toch verwachten dat ik aangeef dat niet te weten ivm de baby. Tsja moet ik dat dan niet zeggen? Moet ik dan ook al op mijn woorden gaan letten bij haar? Ik houd al zo veel rekening met het feit dat zij niet altijd op mijn kind zit te wachten. Laat hem bijna altijd thuis, regel opvang als ze wil afspreken. Ik zorg dat ik het zeker niet alleen maar over mijn kind heb tijdens gesprekken want ik weet hoe doodvermoeiend dat kan zijn. Maar op een gegeven moment is er voor mij een grens, ik wil ook mezelf kunnen zijn binnen een vriendschap. Ik ben niet de slaaf van de koningin die alleen maar ja en amen zegt. Sorry maar het zit mij echt hoog, en dat is niet alleen die bruiloft. Dat is een metafoor voor wat er al langer verkeerd zit in onze vriendschap denk ik. Ik ga eens goed nadenken over wat ik wil.
dit heb ik ook met 1 vriendin gehad die geen kinderen heeft en mij totaal niet kon begrijpen toen ik eenmaal moeder werd haar leven bleef hetzelfde en de mijne veranderde had ik met haar afgesproken appte ze dat ze een half uur later kwam tja met een kleine baby zijn dat gewoon geen handige dingen maar zij kon zich daar niks bij voorstellen
Dit is mij al zo vaak gebeurd met haar. Maar vond altijd dat ik daar niet over mocht oordelen omdat zij nou eenmaal niet weet hoe het is om een kind te hebben. Daar kan zij ook niks aan doen. Maar nu komt het wel tot een soort hoogtepunt.
Ik heb niet alles gelezen maar ik kan me jouw vorige topic nog herinneren. Maar was het niet zo dat ze ongewenst kinderloos is? Dat praat niets goed uiteraard maar dan snap ik haar 'dwarse' gedrag enigzins. Ik vind het heel vervelend voor je. Zij wil perse weten of je de hele dag komt maar ik snap in jouw geval, met het oog op de bevalling etc dat je daar nog niets over kunt zeggen. Dus misschien is het in dat opzicht maar goed dat je geen daggast meer bent? Wanneer gaat ze trouwen? Is het nu van zo'n groot belang dat ze nu direct antwoord krijgt? Dat vind ik een beetje vreemd..
Belachelijk. Ik zou die hele bruiloft gewoon laten. Wie denk ze wel dat ze is? Als mensen gaan trouwen worden sommigen een beetje heel erg egoistisch. Mijn vriendin zou het niet zijn.
Als ze idd ongewenst kinderloos is begrijp ik haar reactie juist heel goed. Dan wil je dat die ene speciale dag precies gaat zoals jij het wil! En nirt geconfronteerd worden met (pasgeboren) kinderen. Vrienden van ons hebben ook een onvervulde kinderwens en duidelijk aangegeven dat ze deze dag zonder andermans kinderen wilden beleven. En aangezien we zelf 2 jaar in een dergelijke situatie hebben gezeten begrijp ik dit goed. Indien de situatie dus idd zo is vind ik t niet gek dat ze vind dst je idd zeurt en jij je asn moet passsn. Wil je dit niet dan idd enkel avondgast of zelfs geen uitnodiging... Je hoeft nu tich ook nog niet te beslissen? Neem aan dat dit tot een pasr weken of zelfs dagen voor de bruiloft kan.
Ja, ik denk ook dat het deze conclusie is. Zij mist de vriendschap die jullie hadden. Dat doen jullie allebei. Het is goed om dat naar elkaar uit te spreken.
Wat als je je altijd moet aanpassen, omdat de ander het een moeilijk onderwerp vindt en jij altijd probeert voor haar een oplossing te vinden (zoals oppas etc) en nu ook weer in haar positie probeert te verplaatsen wat ze met haar kindje kan doen, zodat de bruiloft nog steeds haar bruiloft is. Ik had ook zon schoonzus en bij de eerst ook vreselijk op mijn tenen moeten lopen en bij de tweede zwangerschap zou dat weer gebeuren maar dat heb ik een stokje voor gestoken, mijn kinderen zijn er gewoon deal with it, ik heb het geprobeerd maar ik kan niet doen alsof ze er niet zijn. (en dit ging nog wel over naaste familie).
Als je hebt gelezen kan je lezen dat de vriendin van de week PERSE MOEST weten of wel of niet kwam... t's heeft aangegeven dat ze dat niet weet en oplossing aangedragen voor de baby, waarop de vriendin haar per direct heeft geschrapt als daggast
Ik zou er helemaal niet heen gegaan zijn toen mijn kinderen 6 weken oud waren. Dus ook niet 's avonds (zonder baby). Zeker bij de tweede voelde ik me toen helemaal nog niet fit, als ik langer dan anderhalf uur non stop rondliep had ik het gevoel alsof er een bowlingbal op mijn bekken rustte. Daarnaast had mijn zoontje heel erg de behoefte om te clusteren in de avonden, niet aan de borst kunnen stond gelijk aan huilen. En heel jammer voor wie dan ook, maar ik kan me niet ergens ontspannen als ik weet dat mijn pasgeboren baby ergens zonder mij hartverscheurend aan het huilen is omdat hij niet snapt waarom zijn veilige warme mama er niet is. Ik vind je vriendin trouwens ook erg kortzichtig, prima dat ze geen kinderen op haar bruiloft wil, ook prima dat ze geen uitzonderingen wil maken, maar om het jou kwalijk te nemen dat je de behoeftes van je pasgeboren kind voor die van haar stelt...niet Okay.
Nou sorry......ookal ben je ongewenst kinderloos, hoe pijnlijk ook.......mag een ander dan niet meer praten over haar kindjes. Niet meer genieten van die kleine hummels of moet je ze dan continu thuislaten omdat ze anders overstuur raakt. Lijkt me niet dat dat de bedoeling is. En uiteraard mag zij wel bepalen op haar eigen bruiloft of er wel of geen kinderen zijn. Dat is helemaal aan haar. Hoe verder ik lees, hoe meer ik me afvraag hoe dit nog een vriendin van je kan zijn. Je hebt nou eenmaal een kind, en straks 2.......die horen bij jou. Die moet zij dus ook accepteren.
Ben inmiddels wel zo benieuwd naar haar kant van het verhaal..maar goed, die gaan we natuurlijk niet krijgen.
Ik heb sterk de indruk dat ze je wil dumpen als vriendin en dit hele gebeuren als excuus gebruikt. Ik zou zeggen: Laat het gebeuren, ze is allang geen vriendin meer van je, en ik denk dat je een hoop signalen daarvan hebt gemist, of genegeerd. Je kunt beter je energie en liefde aan mensen geven waarmee je wel op één lijn zit en waar je meer raakvlakken hebt. Deze "vriendschap" is al tijden geleden over gegaan.
Ik begrijp echt niet dat je een pasgeborenbaby weigert. Het lijkt me heel pittig als je ongewenst kinderloos bent en dat dat confronterend is. Maar dat wil nog niet zeggen dat anderen dan altijd en dus ook niet op je bruiloft rekening met je moeten houden. Je moet zelf leren ermee om te gaan. Sowieso of je borstvoeding geeft of niet ik kan mij niet voorstellen zo vroeg al je kleintje ergens achter te laten. Prima als anderen dat wel kunnen maar dat van iemand verwachten gaat mij veel te ver. Ik vind het bv ook lastig naar kinderverjaardagen te gaan en kinderen samen te zien spelen terwijl mijn kleintje dat misschien wel nooit kan. Maar ik kom wel en bij ons zijn ze ook welkom ook al doet het zeer om dat te zien. Er zijn zoveel mensen die moeilijke dingen doormaken. Je eigen ellende verdwijnt niet door het andere moeilijk te maken. Ik begrijp dat echt niet.
Toen ik trouwde was mijn beste vriendin en getuige, net bevallen van een zoontje, toen 4 weken jong. Zij heeft alles zelf geregeld en mij er verder niet mee 'lastig' gevallen. Zij had in de buurt van het hotel een hotelkamer geboekt, waar ze ook zouden overnachten. We verzamelden bij ons thuis, daar was zij uitgenodigd en mocht de baby meenemen. Toen wij weg gingen, ging zij met man en kind naar het hotel, waar haar moeder was. Haar moeder heeft daar op baby en peuter gepast. Na de ceremonie is mijn vriendin gaan voeden, na het eten is ze gaan voeden en tijdens het feest. Ik heb niks mee gekregen van dit alles, zij vond het prima zo en heeft een leuke dag gehad. Ik kan mij voorstellen dat dit echt even niet leuk is, erg rigoureus ook om jou meteen maar als dag gast te schrappen. Zij is erg star, dit geeft jou stress, maar andersom ook. Persoonlijk, de baby is nog zo klein Probeer eruit te komen, dit zal je altijd bij blijven namelijk. Ik was getuige op de bruiloft van mijn toenmalige beste vriendin. Ik was daggast, had sinds een aantal weken, misschien 2,3 maanden een vriend (nu mijn man), maar hij mocht echt niet komen. Ik heb het geslikt, maar de vriendschap is stuk en ik vergeet dit ook nooit meer. Succes!
ik snap op zich heel goed dat iemand geen kinderen op zijn bruiloft wil. het maakt de sfeer heel anders en ik vind dat je diegene zijn wensen dan ook zoveel mogelijk dient tegemoet te komen. Maar een baby van 6 wkn vind ik echt een ander verhaal. Als het mij zou overkomen zou ik het heel lastig vinden... ik zou baby erbij niet echt een optie vinden; ik zou denk ik voor een compromis gaan voor alleen de avond komen. succes! erg verdrietig hoe zo'n (pech) situatie de vriendschap onnodig op de spits drijft
Nou dit vind ik dus ook! Pff niemand die van mij hoeft te verwachten dat ik mijn kind opzij zet voor hem/haar, niet op deze manier.
Dan ben ik misschien ook een slechte vriendin, maar naar mijn mening heeft een man waar je net enkele weken een relatie mee hebt ook niets te zoeken op mijn bruiloft. Dat vind ik losstaan van het feit dat jij getuige bent.
Nja dat van een nieuwe partner begrijp ik ergens nog wel... Een vriend mij had een vriendin,of die mee mocht, ik heb natuurlijk ja gezegd... 2/3 weken later was het weer uit...(in totaal hebben ze max 4 maanden ofzo wat gehad) En I heb nu op Mn trouwfoto's een mens staan wat ik niet eens ken en nooit meer zal zien
Jeetje je hoeft me niet zo aan te vallen!!! Ik heb dan idd een stukje tekst uit 15 pagina's gemist SORRY hoor! Maar dan blijf ik bij m'n punt! Die ene dag die in t teken van t bruidspaar staat mogen zij aangeven wat ze willen. Jii past je dan aan. 1 je kiest voor een oppas 2. Je kiest om tussendoor naar huis te gaan 3. Je accepteert de uitnodiging als avond gast. 4. Je gaat niet. Waarom moet iemand zo lang van te voren weten of jd komt. Ja ik ben ook getrouwd en wilde uiterlijk een week van te voren weten hoe of wat. Als er iemand met een newborn zit dan valt daarover te praten. ( bij ons alle kinderen welkom graag zelfs) Je vriendin zal moeten accepteren dat je dit nu niet kunt beslissen en als ze dit nirt kan jammer dan niet. Haar probleem.