Hilly dit was niet persoonlijk naar jou hoor. Iedereen moet doen waar hij/ zij zich goed bij voelt. Ik vind het in onze situatie onacceptabel, temeer omdat wij beide liever niet zouden hebben dat ons zoontje überhaupt het eerste jaar naar de opvang gaat omdat wij van mening zijn dat dit niet goed is voor een kind. Dit is waar we het samen over eens waren en waar we dus afspraken over gemaakt hebben voordat ons zoontje geboren werd. Omdat er inderdaad geld verdiend moet worden, kwamen we uit op max 2 dagen opvang in de week. Als hij zijn papa dag zou opgeven heeft dat dus gevolgen voor onze gezamenlijke idealen. Verder voor de mensen die sec reageren op het al dan niet hebben van een papa dag, dat was niet de essentie van dit topic, als daarmee alles was opgelost dan zou ik daar direct voor tekenen.
Maar er zit wel een groot verschil tussen geen zin er in hebben en daadwerkelijk het idee hebben iets niet te kunnen. Mijn man raakt echt lichtelijk in paniek als de kleine huilt, dat heeft niks te maken met geen zin hebben om luiers te verschonen. Ik kan me zo voorstellen dat dat bij meerdere mannen zo is (en wellicht ook sommige vrouwen). Niet iedereen heeft het in zich om goed met baby's om te gaan.
Uit jouw verhaal blijkt dat hij mogelijk het dan wel anders ervaart, alleen dat jij het liever niet hebt. Mede omdat jullie er voor de bevalling anders in stonden. Ik lees gewoon dat hij ook liever niet die papa-dag meer heeft en ja die ene dag kan het verschil maken voor de rest...
Waarom heeft hij een papadag? Hier is het bv zo dat hij 4 dagen werkt. Niet sinds onze dochter er is maar omdat het zo is. Dan vind ik het onzin om haar naar een opvang te brengen als hij toch thuis Is. Als hij vervolgens aan komt met "ik wil geen papadag" dan heeft hij pech.
Dat vind ik dan een reden om er juist mee aan de slag te gaan, omlerwn gaan met die angst etc. Er van weglopen lijkt me juist alleen maar een soort uitstel...
Hij heeft een papa dag omdat we hier samen voor gekozen hebben, zie mijn eerdere bericht. We staan eigenlijk sowieso niet achter ons kind wegbrengen het eerste levensjaar maar omdat we hiertoe genoodzaakt zijn omdat er geld verdiend moet worden kwamen we op max 2 dagen opvang per week met 2 dagen waarop ik thuis ben met ons zoontje en 1 dag waarop hij thuis is met ons zoontje. Bovenal vond hij het leuk en belangrijk om tijd door te brengen met zijn zoon.
In ons specifieke geval gebeurt dat ook wel, maar op andere manieren, niet door hem dan maar gewoon telkens alleen te laten met de kleine. Uitstel is ook niet erg trouwens, aangezien het probleem zich vaak met het ouder worden van het kind vanzelf oplost. Maar het voorbeeld is puur om aan te geven dat het niet per se een geval "geen zin" hoeft te zijn.
Ik begrijp je hoor ts. Mijn man en ik zijn het er ook over eens dat we 3 dagen opvang voldoende vinden. Omdat we beide een leuke baan hebben en ook onze carrière belangrijk vinden zijn we gaan middelen : beide 4 dagen werken. Als hij nu 5 dagen zou willen werken zou dat dus financieel iets doen en iets aan ons ideaal namelijk meer opvang nodig. En ik mag in mijn functie ook niet minder werken dus het zou voor beide invloed hebben. Als de reden dus zou zijn omdat hij het niet wil of geen zin in heeft dan zou mijn reactie zijn: jammer dan! Hier hebben we voor gekozen, dit is je verantwoordelijkheid! Ik vind debaby tijd ook geen piep aan en ik werd gek van niet slapen. En man wat mis ik mijn vrijheid soms. Maar dit is onze keuze geweest en we zijn volwassen dan verdiend ons zoontje ook ouders die er graag voor hem zijn. Tijden veranderen en het word ook weer beter. Er komt weer meer vrijheid. Maar voor nu kun je beter dragen ipv klagen en er, binnen de kaders die je hebt het beste van maken! Hier sporten we beide een dag of avond. We gaan regelmatig apart met vrienden op stap. En minimaal 1x per maand doen we iets samen en regelen we een logeerpartijtje of oppas. Ik denk dat het positief bekijken beter is dan dat hij zich zo laat frustreren. En echt mijn zoontje is nu 2,5 enhet is makkelijker. Ze gaan praten je kunt met ze spelen, wat uitleggen...dat wordt ook leuker voor je vriend! Overigens heb ik een gouden vent die hartstikke zorgzaam is al vanaf dat hij een dag oud was en vaak nog geduldiger is dan ik. De typische vrouwelijke verzorgingstaken zoals hier wel eens wordt genoemd kennen we dan ook niet echt. Het gaat echt 50/50. Behalve de bv dan die moest ik torn toch echt geven
Ik denk dat het niet perse naief is, maar je kúnt gewoon weg van te voren niet weten wat het ouderschap inhoudt. Je hebt het immers nog nooit gedaan (ook oppassen of een baan in de kinderopvang zegt niks over zelf ouder worden).
Nee dat moet niet perse, mijn man heeft dat ook niet hoor Maar dat is wel wat ts en haar man hebben afgesproken, ts wil namelijk niet dat het kindje vaker naar de opvang gaat... En als je als vader zijnde al niet eens 1 dag voor je kind wil zorgen.... dat vind ik niet getuigen van veel ruggengraat... zeker niet als je dat zo afgesproken heb Voor zover ik begrijp doet ts het meeste al om hem te ontlasten... waar neemt hij dan zijn verantwoordelijkheid voor het kind?
Tsja.. maar soms is het toch gewoon niet anders... Lekker makkelijk zeg... ik ben ook wel eens in paniek... en dan in dit geval een paniekaanval.... ook dan gaat het leven door... Als iedereen gelijk roept ooohh wat sneu! Dan ga je nooit je kind troosten...
Lastig, maar dingen kunnen natuurlijk veranderen op het moment dat je het echt ervaart. Ik zou samen gaan zitten en alles nog eens doorspreken. Hoe hij het ervaart, hoe jij het ervaart, wat jullie NU samen belangrijk vinden, enz. En dan zonder verwijten en zonder 'toen hebben we dat en dat afgesproken, dus dat moeten we nu nakomen'. Meer een oriënterend gesprek over het hier en nu. Mocht blijken dat jullie extreem ver uit elkaar staan en er geen mogelijkheid is om dichter bij elkaar te komen, dan kun je van daaruit verder kijken hoe en wat. Maar ik zou in eerste instantie proberen om samen tot een oplossing te komen. Kan me best voorstellen dat het inderdaad veel uitmaakt als hij die papadag niet meer heeft. Wie weet kan er van daaruit wel heel veel moois groeien?
Wanneer je samen voor een kind kiest, hoor je er samen ook voor te zorgen. Lekker makkelijk hoor, 'ik vind het niet leuk'. Het is potdorie je kind. Zorg er gewoon voor. TS, je moet jezelf hierin niet wegcijferen hoor. Hem het zoveel mogelijk naar de zin te maken. Probeer even met elkaar om tafel te gaan voor een goed gesprek. Schrijf desnoods op hoe jullie dit, samen, gaan aanpakken. Succes en sterkte!
Dank je! En ik heb de boel zeker weer even op scherp na een aantal fijne tips en reacties hier. Dank allen voor het meedenken!
Ben het hier helemaal mee eens. Ik hoor wel vaker dat (beginnende) vaders niet goed weten wat ze met zo'n klein baby'tje moeten, en die onwennigheid is misschien in het begin wat beangstigend of verlammend. Laat hem gewoon doen en wennen, iedereen moet in zijn rol groeien. Maar het 'niet leuk' vinden? Tja, het is geen PS4 die je afzet als je ermee klaar bent he?
Ben ik mee eens! En dan erbij. Voor moeders is het ook niet makkelijk! Ik ben ook regelmatig naar de gebruiksaanwijzing aan het zoeken want san snap ik er weer ff de ballen van en doe ik maar wat. Soms pakt dit goed uit en soms niet. Gewoon DOEN en je leert vanzelf.
Precies! Als ik dit zo lees mag ik echt in mijn handen knijpen met mijn man, hij deed vanaf dag 1 alles. Ik vond het doodeng onze dochter in bad te doen thuis, hij zette haar zo in de Tummy Tub.