Ik hoop dat ik het op de goede pijler plaats. Ik weet niet zo goed waarom ik dit schrijf maar ik denk om het van me af te schrijven. Ik heb al veel gelezen dat vriendschappen veranderen of dat familie veranderd. Sinds ik zwanger ben hoor ik mijn beste vriendin niet meer, de laatste keer heeft ze afgezegd en na wat pogingen om af te spreken is er niks van gekomen.. Familie waar ik een hele hechte band mee had spreek en zie ik nu bijna niet meer. Gesprekken over de app voelen alsof er " verplicht terug gepraat wordt". Terwijl we voor mijn zwangerschap elkaar bijna dagelijks spraken, zo spreek ik ze nu niet meer.. puur omdat er eigenlijk niet meer op me gereageerd wordt. Dit valt soms zo zwaar als ik even een moment heb waarin je veel denkt. Ik heb het geluk van nog een aantal goede vrienden die betrokken zijn en waarbij de vriendschap en band niet veranderd is, maar juist van de mensen die al heel lang dichtbij staan had ik dit niet verwacht, misschien komt het daarom zo hard binnen. Ik kan dingen moeilijk loslaten, dus mochten daar nou tips voor zijn, graag!
Helaas heel herkenbaar. Familie gelukkig niet maar wel vriendin waar ik afgelopen jaar hele jaar haar ellende heb aangehoord. Ze zat echt in de put en nog. Reden zwanger worden lukt niet. Eerlijk verteld dat wij ook probeerden zwanger te worden dus dan zou het geen verrassing zijn. Toen wij dus zwanger bleken hebben we dit meteen met 5 weken verteld en sindsdien alle contact heel moeilijk. Ze is nooit meer geweest en alle keuzes die we maken krijgen we de volle laag want het is niet eerlijk. Ze maakt ons ook zwart tegenover andere maar die weten haar verhaal niet en ik mag het niet zeggen. Veel gehuild en poging tot praten gedaan maar heb nu gekozen om zelf te gaan genieten en haar maar te laten. Heb hard m'n best gedaan om uit te praten maar helaas totaal geen 2 richtingen mogelijk. Misschien kun je bij die mensen langsgaan en vragen of er iets is? Misschien is het iets kleins wat met 5min wel uitgesproken is
@Madelief1991 Het is helaas mij ook niet onbekend. Ik ben nu pril zwanger maar kijk er niet bepaald naar uit om het tegen bepaalde familieleden te vertellen. Bij mijn vorige zwangerschap (welke helaas is geëindigd in een missed abortion) werd er ook niet al te enthousiast gereageerd en werd nooit eens gevraagd hoe het ging en hoe ik me voelde. Het enige wat je kunt doen is zelf zo neutraal mogelijk blijven zodat er van jou nooit iets gezegd kan worden. En daarbij moet je je lekker focussen op de mensen die wel blij zijn voor je. Komt allemaal goed, de kleine in je buik is het allerbelangrijkste.
Ik heb ook van geen vriendin meer wat gehoord sinds ik zwanger ben. Sommige familieleden val ik helemaal buiten vanwege mijn zwangerschap. Ik herken het! Sterkte!!
Vergis je niet. Wat voor jou de mooiste meest bijzondere tijd is ervaart een buitenstaander heel anders. Leuk gefeliciteerd en dan is t nieuws eraf.. dit icm je hormonen kan idd voor gevoelens zorgen. Welke termijn zit je nu?
Meid je weet n kleine 2 weken dat je zwanger bent? Je zit nog in de risico fase waarvan veel mensen toch denken eerst maar eens die 3 maanden voorbij.. En echt wat verwacht je? Hou daar ajb rekening mee. Anderen zijn niet 24/7 met andermans zwangerschsp bezig..
Oh en kog een toevoeging. Hier ook een rustigere fase gegad tofst jebineens verrast wordt met een babyshower! Weet je meteen waarom iedereen wat afzijdiger is 😊
Herkenbaar, contact met schoonfam is ook weken/maandenlang flink minder goed geweest nadat we het hadden verteld. Had wel een kleine reden, maar ook nadat het was uitgepraat was het niet meteen opgelost. kreeg daarna nog verwijt dat ik niks spontaan deelde over hoe het ging met mij of de kleine (ja wat wil je, als jullie zo reageren). Ook nu wordt er maar sporadisch gevraagd hoe het gaat. Maar ik gooi wel af en toe een appje eruit, bijv toen de kinderkamer bijna af was. Misschien dat het wel weer anders wordt als de kleine er eenmaal is. Voor nu vind ik het wel prima, ik heb genoeg aan mezelf Beste vriendin van vroeger heeft welgeteld 1x gevraagd hoe het ging, daarna nooit meer wat gehoord. Nu weet ik dat het van twee kanten komt en het ging daarvoor al wat moeizaam, maar had meer verwacht. Maar vind het wel even goed zo. Waar ik wel superblij mee ben is dat een hele goede vriendin van vroeger iets eerder dan ik zwanger bleek, zij durfde het niet te vertellen omdat ze wist dat het ons bijna niet lukte, maar toen bleek ik ook al heel pril zwanger en zij was ongeveer de eerste die het wist. En het heeft ons veel hechter gemaakt! We kunnen dingen delen en leven samen naar de laatste loodjes. Ik probeer maar te zien welke contacten wel goed gaan. En ik weet ook dat het nooit van 1 kant komt, dus zal er zelf ongetwijfeld ook een aandeel in hebben en zal het nooit totaal de schuld aan de andere kant leggen. Maar kies er nu wel voor om de energie in mezelf en de contacten die me wat opleveren te steken.
Je hoort dit echt bizar vaak. Een vriendin van mij zei: 'zwangerschappen en trouwen, daar verlies je mensen mee' en het is echt zo. Bij mij vooral in de familie-kring. Vaak is het jaloezie. Of mensen bereiden zich er alvast op voor dat je 'straks' geen tijd meer voor ze hebt (wat heus minder zal zijn, maar echt onzin is, vind ik, want ik zie het bijna nooit gebeuren bij vrienden met kinderen). Overigens ging het zwanger worden bij mij ook niet soepeltjes, maar ik heb altijd geprobeerd om enthousiast en betrokken te zijn bij zwangerschappen om me heen. Soms zwaar, maar uiteindelijk is een kindje zoiets moois, dat gun je iedereen!
@Hinti Ik heb inderdaad al eens aangegeven of er wat is omdat ik een onderbuikgevoel had, ze geven aan dat er niks is en dat ik het me verbeeld, alleen zo jammer dat 1 familie lid vervolgens wel over mijn zwangerschap zat te klagen bij een gemeenschappelijke vriend, waarom geen idee... Degene zei dit tegen me puur omdat ze merkte dat ik bij der aan het zoeken was, of zij meer wist en heeft me toen uiteraard op me hart gedrukt het te laten gaan, maar daar ligt nou net mijn struikelpunt haha. @Zonnetje2015 Dat is zeker zo hoor, ik merk ook echt wel dat het erger is dan normaal. En om heel eerlijk te zijn als ik goed nadenk en erover praat zaten bepaalde dingen eerder al niet goed, maar nu kan ik soms heel weinig hebben haha. ik zit nu in week 23.
Dat is wel vervelend dan word eigenlijk verwacht dat je spontaan van alles deelt terwijl het eerder je een rot gevoel heeft gegeven, niet raar dan natuurlijk. Zoals je het beschrijft probeer ik het ook te bekijken. Ik zou weer een stap kunnen zetten, maar stiekem blijft dan de vraag in mijn hoofd, waarom zou ik dat doen, om vervolgens er weer een rot gevoel aan over te houden als het niet gaat zoals ik stiekem zou willen. eigenlijk is het een beetje tegenstrijdig ik zou het willen maar eigenlijk ook niet.. En het is vaak dat het aan 2 kanten ligt natuurlijk, maar zoals je zelf al zegt, je hebt al genoeg aan jezelf.
Het is denk ook een keuze die je 'moet' maken: heb je er nu de energie voor, kun je een eventuele teleurstelling handelen? Of kies je (voor nu) even voor jezelf, je man, je gezinnetje. Je zou hooguit kunnen denken, ik probeer het nog (een/1) keer, dan heeft het in ieder geval niet aan mij / mijn inzet gelegen. Maar het moet wel goed voelen. En je moet er de energie nog voor hebben (ik zelf laat het voor nu zo, kan het simpelweg niet meer opbrengen qua energie en pijn. maar kies daarmee wel voor weinig echte ('real life') contacten, wat ik tuurlijk met momenten ook best wel mis). Soms is dit net de druppel waardoor een vriendschap (oid) leegbloedt. Je kunt de zwangerschap ook zien als een nieuwe kans: mensen ontmoeten in dezezlfde levensfase (bijv. bij zwangerschapscursus of -sport) en wellicht dat daar iets uit voorkomt.. Dat je nu iets 'verliest' wil natuurlijk niet zeggen dat je er nooit meer iets anders voor terugkrijgt! Enne denk vooral ook wel aan jezelf, lekker genieten en niet te veel stress (al herken ik je gevoel en gedachtes echt wel hoor). Sorry lang verhaal hoop alleen maar dat je het nog wel positief kunt zien
Helaas herkenbaar. Het deel van vriendinnen dan. Mijn beste vriendin zit zelf niet lekker in mijn vel. Afspreken is de laatste tijd wat lastig. Bij ons is er vanalles misgegaan in de afgelopen anderhalf jaar, maar bij haar lukte het zwanger worden wel vrij snel. Daar voelde ze zich al erg schuldig over. Ik heb al zo vaak gezegd dat ze zich echt niet schuldig hoefde te voelen, maar dat hielp niet echt. Nu bleek dat we weer zwanger zijn, en deze keer gelukkig alles goed, heb ik heel veel pogingen gedaan om af te spreken en het haar persoonlijk te vertellen. Op een gegeven moment vroeg ik aan haar of ze nog wel wilde afspreken enzo, en toen kwam het hoge woord eruit. Ze zit niet lekker in haar vel. Super vervelend natuurlijk en ik wilde haar opvrolijken. Dus toen maar via app gezegd dat ik zwanger ben. Dat is inmiddels een week of 9 geleden en nog steeds is een date er niet van gekomen. Meestal moet ik erover beginnen. Wel lullig...nu begon ze er laatst zelf over, maar toen lag ik met koorts in bed Erg lastige situatie en weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Afspreken gaat wat mij betreft zeker nog gebeuren, ben er niet klaar voor om het helemaal los te laten. Maar ben zo bang dat het zo onprettig/awkward gaat voelen. Ik blijf positief, maar soms is dat wel lastig