Wat moeilijk zeg! En het is nu nog maar zo kort geleden en dan ook nog twee keer zo dicht op elkaar. Ik kan me goed voorstellen dat je nu twijfelt, toch zou ik me nog niet laten ontmoedigen op dit moment. Als het verdriet straks wat is gezakt kan je er misschien anders naar kijken en dan toch besluiten het nog eens te proberen. Ik denk dat ik dat zelf in ieder geval zo zou doen, want hoe gelukkig je ook al bent met je kindjes, de wens voor nóg een kindje kan net zo groot zijn als de liefde voor de kindjes die je al hebt. Ik verlang zelf op en af enorm naar een vierde. Op momenten dat het niet goed met me gaat (ik zit nu in zo'n fase) moet ik er niet aan denken maar als ik me beter in mijn vel voel wil ik niets liever. We hebben 3 gezonde jongens waar we zielsgelukkig mee zijn maar ik mis nog iets, het voelt voor mij nog niet écht af. Maar een vierde zal er hoogstwaarschijnlijk toch niet komen omdat mijn man het echt niet wil, wat me vaak dan extra verdrietig maakt. Maar, en dat snap ik heel goed, hij ziet mij veel liever weer gelukkig en gezond dan dat we nu voor een vierde kindje gaan en ik nog jaren in de kreukels lig. Het is nu tijd voor mijzelf om te herstellen van een langslepende PTSS, met alle gevolgen van dien en ik denk dat hij ergens wel een punt heeft als hij denkt dat ik het wil als een soort van opvulling, om me beter te voelen. Kortom; moeilijk! Ik zal me er bij neer moeten leggen dat ik nooit meer een kindje zal dragen en baren, dat ik nooit een dochter zal hebben (waar ik ook moeite mee heb) en dat dit het gewoon is. Ik hou zielsveel van mijn jongens hoor, begrijp me niet verkeerd maar toch zal ik hier mee om mogen leren gaan.
Ik moet helaas ook afscheid nemen van mn wens voor Nog een 4e kindje. Mijn man vond het na de geboorte van de 2e eigenlijk al goed. Hij veranderde (gelukkig) van gedachte en we kregen een 3e kindje. Voor mijn gevoel is het nog niet compleet, maar mijn man wilde echt geen 4e. Hij heeft wel gezegt dat als het een verrassing is het welkom is, maar er bewust voor gaan wil hij niet. Ik zal het moeten accepteren, al vind ik het soms wel moeilijk. We zijn nu gezegend met 3 kinderen waarvan de oudste niet helemaal gezond is (geen ernstige dingen) en de jongste groeit minder goed wat we in de gaten moeten houden en slaapt slecht doordat hij af en aan verkouden is. Niet helemaal zorgeloos dus, maar gelukkig geen heftige dingen. In periodes dat we wat meer zorgen om de oudste en de jongste hebben of dat de jongste heel slecht slaapt vind ik 3 kinderen meer dan genoeg, maar als het allemaal weer lekker loopt vind ik het moeilijker om te accepteren dat het hierbij blijft. Toen mijn man na de 2e aangaf dat het voor hem goed was heeft het wel een tijd geduurd voordat ik het echt geaccepteerd had (ik denk dat dat pas kwam toen de 2e een jaar of 2 was) Nu ben ik ivm onze verhuizing de baby spullen die niet meer gebruikt worden aan het weg doen en dat valt me soms wel zwaar, voelt zo definitief. Je bent nu nog emotioneel Door de mk. Het maakt je onzeker (zelf ook een mk gehad) en dat blijft. Hoe meer je weet hoe minder je zou willen weten. Neem iig nog geen definitieve maatregelen. Laat het bezinken en kijk dan verder. Heel veel sterkte.
Wij besloten na ruim een jaar "werken" aan een tweede kindje, een jaar waarin ik steeds zieker werd, een jaar waarin we uitgebreid hebben besproken hoe ver we, als het niet spontaan zou lukken, zouden gaan voor nog een kindje, besloten dat we gezien onze leeftijd, bekkenklachten in mijn zwangerschap, een klein beetje hulp acceptabel vonden. Na dat jaar zijn we bij de gyn terecht gekomen en die dacht dat ik endometriose had. Na een kijkoperatie bleek dat dit klopte, heel veel verklevingen van eileiders waardoor deze vergroeid waren en grote cystes op de eierstokken. Ik wilde perse weten waar ik aantoe was want ik kon de hoop, onzekerheid, het verlangen en verdriet, en het zieker worden en de pijn daardoor bijna niet meer aan, ik moest weten of het allemaal nog zin had..... Toen we een paar weken na de operatie bij de gyn kwamen voor controle hadden wij al begrepen dat er veel kunst en vliegwerk uit de kast gehaald zou moeten worden als we nog een kindje zouden willen..... En dit zouden we niet aan gaan.... De gyn was verbaasd maar ook opgelucht over ons besluit, dit was heel verstandig, aangezien we met alle kunstgrepen minder dan 5% kans hadden op een zwangerschap en vanwege mijn leeftijd en ernst van de endo de kans dat het mis zou gaan best groot zou zijn..... Als je dit besluit (voor zover er echt een keus was voor ons) ben je er nog niet, sterker nog, dan begint het pas.... We hebben heel veel verdriet gehad, en heel veel moeite om het los te laten, vooral ik.... Nu 3 jaar verder is het goed, al een poosje hoor, ik besefte me al vrij snel dat we enorm veel geluk hebben dat we onze dochter hebben kunnen en mogen krijgen, dat is echt een wonder. Soms heb ik er nog verdriet van, maar dat is voor mij oké. We kijken vooral naar wat we wel hebben, en we hebben het heel goed samen. Het is bij ons wellicht anders dan bij jullie maar zoals mijn gyn zei" iedere vrouw gaat door een soort rouwproces als er geen kindje meer bij komt" of dit nou geen 2e,3e,4e of 5e kindje is dat maakt niet uit, en voor de ene vrouw is dit moeilijker dan voor de ander. Sterkte met het verlies en ik hoop dat jullie de voor jullie juiste weg in vinden.
Sorry, ik lees nu pas je vraag Het is nog niet helemaal weg. Het is wel minder, puur omdat ik weet dat het niet meer kan. Maar dat maakt het niet dat de kinderwens weg is of zo. Maar wat niet kan, kan nu eenmaal niet en dan kijk ik maar naar de 3 kinderen die ik wél heb. En ik bedenk dan hoe fijn het is dat ze naar school gaan en langzaam groter worden en ik weer een beetje mijn handen vrij krijg. Ik probeer het dus van de positieve kant te bekijken.
De wens voor een 3e opzij gezet, gezien de grote zorg van de oudste. Kans op herhaling is groot en meer zorg kunnen we emotioneel/ financieel niet aan. De wens, het gevoel, is er nog maar zullen we niet meer vervullen. Verstand en gevoel zitten elkaar wel eens in de weg maar verstand blijft het winnen..
Tip: hou een dagboek bij, doe ik nu bijna een jaar en je ziet heel duidelijk hoe je gevoelens zich ontwikkelen. Mijn doel was iets anders, mijn man wil geen 4e, ik wellicht nog wel, maar mijn twijfel daarover was/is groot. Door mijn gevoelens op papier te zetten, ontdekte ik patronen, bijvoorbeeld in mijn cyclus, rondom mijn eisprong verlang ik naar een kindje, rondom mijn menstruatie juist helemaal niet. Dit is voor mij heel verhelderend geweest en helpt mij ook los te laten.
Dat heb ik inderdaad ook gedaan en inderdaad rond de eisprong is het het heftigst, maar helaas voor mijn menstruatie bleef ik hoop houden, ondanks dat ik weet dat het niet kan en iedere maand weer teleurgesteld. Voor mijn man is 5 kinderen echt genoeg, wat ik aan de ene kant begrijp, maar aan de andere kant ook weer niet. Ik hoopte zelf ook dat het hormonen waren, maar helaas is de wens na 3 jaar nog groter. Ik heb voor me eigen nu besloten dat ik me wil laten helpen en hoop dat mijn wens dan afneemt, want een zesde kindje komt er niet meer. (al zou mijn man ja zeggen dan denk ik dat er wat mij betreft nog wel eentje zou komen, maar die kans is niet aanwezig)
Je zou ook de mirenaspiraal kunnen overwegen. Je cyclus verdwijnt dan (meestal) volledig. Dat heeft bij mij voor veel rust gezorgd.
Ik kan niet tegen hormonen en heb alles de pil geprobeerd, implanon, de pil (meerdere varianten), nuvaring. Omdat we de condooms zat zijn gebruiken we nu de femcap.
Hier was de wens zo groot dat we na 2 keer een bbz te hebben doorgemaakt (en ik onvruchtbaar ben) hebben gekozen voor ivf. Mijn wens werd gedurende alles wat we mee maakte alleen maar groter. Achteraf kan ik alleen maar zeggen dat ik ontzettend blij ben dat we deze keuze hebben gemaakt, want ik zou haar voor geen goud willen missen. Ik ben wel blij dat er (door de hele weg ernaartoe) meer tijd tussen nr 2 en 3 zit dan gepland. 5 jaar. Maar ik kan nu veel meer mijn aandacht op de jongste richten. Heerlijk! Veel succes!
Wauw, ik zie nu pas jullie vele reacties. Wat fijn om jullie verhalen/ ervaringen te lezen. Tot op heden hebben wij nog geen beslissing genomen. Ik twijfel heel erg en mijn man begint (weer) over het leeftijdsverschil..
over het leeftijdsverschil zal ik je helpen je man uit de droom te halen Ik heb 3 kinderen, van 20, 6 en 4. De oudste was ruim 13 toen de 2e geboren werd. 2 jaar later werd de jongste geboren. De oudste 2 kunnen het prima met elkaar vinden, ondanks het leeftijdsverschil. de middelste en de jongste kunnen elkaars bloed bijna drinken, die kunnen absoluut niet met elkaar, vinden elkaar ook niet aardig (en zeggen dit ook openlijk tegen mij ) Heel vervelend, maar die liggen elkaar gewoon niet. Terwijl daar maar 2 jaar tussen zit.
Hahaha .. Onze kinderen schelen 17 maanden en zijn (meestal) echte vrienden en spelen vaak samen. Mijn man komt uit een gezin van 3 en was de jongste thuis, hij heeft vroeger aansluiting met zijn broers (5 +7 jaar ouder) gemist. Hij wil dat niet voor onze evt. 3e. Ik kom uit een gezin van 3, ik ben de oudste (zusje 2 jaar + broertje 5 jaar jonger) en ik had en heb nooit een band met ze gehad..
Dat bedoel ik dus....het leeftijdsverschil maakt eigenlijk geen bal uit: ze kunnen met elkaar of niet. Ik heb zelf 2 oudere broers en 1 zusje en heb met geen van drie een band. We hebben geen ruzie, maar we hebben gewoon niks met elkaar, onderling zij ook niet met elkaar.
Over het leeftijdsverschil: Ik scheel 10j met mijn oudste broer, 4 jaar met mijn zus en 2 jaar met mijn broertje. Wij hebben echt allemaal een hechte band. Onze ouders hebben altijd gezegd met 4 zijt ge en met 4 zult ge u verstaan Wij hebben zeker wel gekibbeld maar echt grote ruzie nooit gehad en dat zal ook niet gebeuren.
Hier zit er bijna 5 jaar tussen. Maar de mannen zijn echt dol op elkaar. Spelen ook samen. Oudste zoekt filmpjes op netflix die jongste ook leuk vind. Houd echtrekening met hem. En jongste is gewoon een schatje die alles met oudste wil delen.
Ik wilde nog even laten weten dat we hebben besloten om het toch nog een keer te proberen. Nu hopen op een plakker!
Goed dat je het nog een keertje gaat proberen, als je er niet klaar voor bent om dit op te geven of een plaatsje te geven. Hier om medische redenen is het absoluut afgeraden nog zwanger te zijn. Heb 2 x last gehad van erg hoge bloeddruk van begin de zwangerschap en laatste keer nog diabetes erbovenop en vochtophoping op de buik. Om dan 3 dagen na de keizersnede een bloedklonter in mijn hersenen te krijgen. De kans dat het weer voorkomt is groot dus ja, dan kan je de kinderwens snel opbergen hoor. Ondertussen is mijn man gesteriliseerd en kunnen we genieten van onze twee geweldige boys!
Ik duim voor je! Tussen mijn tweede en derde kind zit ruim vier jaar, en 1x bbz, MA in tweede trimester, nog twee keer MA en als gevolg van dit alles zes keer op de operatietafel.. Ik kon het dus niet loslaten, integendeel het verlangen werd alleen maar sterker door het verlies. M'n vierde kind kwam trouwens weer probleemloos tot stand zeg maaR