Dit topic gaat over taboes. Taboes rondom het moederschap. Een voorkeur hebben voor geslacht, je kind vanwege zijn of haar karakter (of uiterlijk) niet zo leuk vinden of ronduit niet kunnen uitstaan, het ouderschap vinden tegenvallen,niet meer voor kinderen zouden kiezen mocht je het over kunnen doen, je ene kind leuker vinden dan je andere, ( bij de al wat oudere/jongvolwassene kinderen) teleurgesteld zijn in je kind(z'n keuzes (bijv tegenvallende schoolprestaties) kortom, taboes.. Moeilijk onderwerp wellicht maar hoezo eigenlijk? Want ook jij als persoon hebt een bepaald karakter en is het dan zo gek dat je het wellicht helemaal niet zo goed kunt vinden met je kind vanwege hetzelfde, of juist totaal andere karakter? Met je ene ouder klik je misschien beter dan met de andere, maar is het in dit geval minder een taboe/meer "geaccepteerd" om te zeggen? Wat is er eigenlijk "erg" aan als iemand zijn voorkeur uitspreekt of zegt dat z'n kind niet moeders mooiste is? (Extra vraag Je hoort/leest vaak de opmerking dat je als moeder je eigen kinderen het mooist/liefst/leukst vindt, maar is dat ook echt voor de meesten zo? En vind " je" dan alle andere kinderen automatisch lelijk( wat is lelijk) of niet leuk? Of is het gewoon een cliché wat mensen snel roepen? ) Ik lees en zie hier regelmatig discussies op een prettige manier verlopen, ik hoop dat dat nu in dit topic ook kan. Het is niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen, maar dit soort onderwerpen kunnen nu eenmaal confronterend zijn en helemaal vermijden kun je dat niet.
In vergelijking met veel mama's op dit forum zit ik volop in de taboesfeer, denk ik. Ik krijg hier toch regelmatig stevige opmerkingen te slikken... Even kijken. Ik vind het moederschap een loodzware taak. Ik hou van mijn kinderen, maar ik mis regelmatig de ongedwongenheid en rust van tevoren. Ik werk voltijds, net als mijn man, en ik heb maar weinig issues met het feit dat mijn kinderen voltijds naar de opvang en naar school gaan (vanaf 2,5 jaar dan nog). Ik ga graag werken. Ik breng mijn kinderen soms naar de opvang als ik zelf thuis ben om even wat tijd voor mezelf te hebben. Toen ik zwanger was van de eerste, was ik teleurgesteld dat het een meisje was. Toen ik zwanger was van de tweede, was ik teleurgesteld dat het een jongen was Gelukkig zie ik mijn kinderen doodgraag
Yes. Goed topic. Mijn inziens zouden er geen taboes (over ouderschap of wat dan ook) moeten bestaan. Vreselijk dat er zulke starre ideeën kunnen bestaan over hoe iets hoort of zou moeten, dat je je hart er niet meer over durft te luchten. Je kunt je soms zo vreselijk alleen of 'slecht' voelen, wat helemaal niet nodig is, omdat je in eigenlijk alle gevallen wel lotgenoten hebt en blijkt dat wat jij voelt helemaal niet zo raar is. Maar wat je zegt, ik hoop ook dat de Mama maffia hier weg blijft. Alleen zonder oordeel kun je eerlijk over zulke taboes praten. Dan mijn eerlijke bijdrage: Het heeft wel een jaar geduurd voor ik kon zeggen dat ik van mijn eerste zoon hield. Ik vind het nog steeds erg als ik daar aan terugdenk... Ik heb altijd van mezelf gedacht dat ik een oermoeder was, gemaakt om van kindjes te houden en voor ze te zorgen. En oh wat schrok ik toen ik helemaal geen overweldigend gevoel van liefde voelde na mijn bevalling. Ik dacht alleen maar: 'wie ben jij? Ik ken je niet en ik snap je niet. ' Ik vond hem vreselijk lief, maar niet anders dan een kindje waarbij ik op kraamvisite ging. Geen gevoel van: jij hoort bij mij en ik zal nooit iets groters kennen dan dit. Ik heb er enorm mee geworsteld... Ik voelde me ZO schuldig naar mijn zoontje toe! Hij verdiende toch gewoon een moeder die oneindig van hem hield? Als ik het soms aandurfde om dat uit te spreken, kreeg ik reacties als: 'ach ja, soms is het geen roze wolk... als je een zwarte bevalling hebt gehad of enorm aan slaaptekort lijdt, zorgen hebt om je kind om zijn gezondheid of omdat hij niet goed eet, dan voel je je niet meteen gelukkig nee.' Echt heel lief bedoeld van mensen die dat zeggen, maar ik voelde me er alleen nog maar lulliger door. Ik dacht: oh, maar ik moet dus een REDEN hiervoor hebben. Maar ik had geen zware bevalling of ziek kind, hij at prima en sliep na een week al door. Ik had geen excuus! Nouja, nu achteraf weet ik: mijn excuus was dat ik het gewoon nodig had om te wennen aan het moederschap, te wennen aan dat jongetje dat mijn prachtige zoontje is en dat mijn liefde voor hem is gegroeid. Ik zou nu niet meer zonder hem willen, maar oh wat was ik ooit bang dat dat gevoel nooit zou komen...
Mijn kind is nog in aanmaak dus ik heb geen ervaring, maar ik denk dat het als erg gezien wordt omdat moeder-kind-relatie overal gezien wordt als onvoorwaardelijke liefde. Als je dan bijvoorbeeld zegt dat je je eerste dochter mooier vindt dan je tweede dochter dan past dat niet met die onvoorwaardelijke liefde die je zou moeten hebben voor je kind of zo.. ?
Ik zag mezelf vroeger altijd maar met 1 kind, een dochter.....en ik kreeg dus mooi twee jongens. Ik heb erg aan ze moeten wennen maar nu zou ik natuurlijk nooooit zonder ze kunnen.
Ik was stiekem heel erg opgelucht dat onze zoon een zoon was. Ik ben zelf geen meisje-meisje en heb echt moeite om bij mezelf een fatsoenlijke staart te maken. Laat staan dat ik een klein beweeglijk meisje een leuk kapsel zou moeten geven. En stiekem speel ik zelf ook liever met Hotwheels en Lego dan met Barbies. En hoewel ik het zwanger zijn, bevallen en moederen over een baby echt heel fijn heb gevonden ben ik heel erg blij dat ik één kind heb. Ik heb niet heel veel energie (nooit gehad ook) en vind één kind genoeg. Ik geloof echt dat ik geen leuke moeder zou zijn met meerdere kinderen. Petje af voor de moeders die het kunnen! Ik heb echt veel respect voor jullie.
Mijn oudste was een hele pittige baby en ik heb heeeel vaak gedacht;'Is dit het nu?!' ik ben echt door diepe dalen gegaan haar eerste jaar. Ik had heel veel moeite haar te leren kennen, omdat iedere keer als ik dachr dat ik haar begreep, ze ineens weer alles anders deed. Ze huilde veel, heel heel veel, en ik heb toen een keer zo hard staan schreeuwen uit machteloosheid. Ik zat in een tweestrijd; 'ik kán dit niet, ik wíl dit niet' vs 'ik hou zoveel van dat kleine meisje'. Ik vond dat echt lóeizwaar. En bij mijn tweede zette ik me schrap, ik verwachtte weer zo'n periode... maar vanaf dag 1 ging het goed. Ik voelde direct een klik met haar, ik begreep haar meteen, ik bleef haar begrijpen. Geen machteloosheid, niks. Dat verschil vind ik nog steeds moeilijk. Na dat eerste jaar is de band met mijn oudste wel énorm gegroeid overigens, het was echt dat eerste jaar waarin de wolk vaker donker was dan roze. En nu snak ik soms ook naar tijd voor mezelf, ik verheug me er op dat de jongste straks naar de psz gaat (dat gaat zij leuk vinden! Maar 4x 2uur per week ga ík ook heeeel fijn vinden ).
De meeste mensen hier kennen mijn ideeën over taboes wel ok komt ie: Ik wilde liever meisjes. En ik vond het héél erg dat ik die niet kreeg. Bij mij was er een duidelijke aanleiding: ik kreeg eerst een meisje, maar zij stierf in mijn buik. Ik wilde tijdens mijn tweede zwangerschap háár terug. En toen werd hij op mijn buik gelegd. Dat gevoel van liefde kwam in de vorm van angst: hij gaat dood. Ik sliep niet, had nachtmerries, bleef maar controleren of hij nog leefde. En toen hij echt ziek werd was het drama wel compleet natuurlijk. Ook ih zkh week ik niet van zijn zijde, het was obsessief. Het nam pas af toen hij 3 was en ik emdr kreeg. Later bleek hij autistisch te zijn. Heel moeilijk lerend maar zo'n lief jongetje Daarna weer zwanger. Weer geen meisje! Maar toen hij geboren werd kwamen daar nog net geen engeltjes zingend van een regenboog gegleden. Geen angst en depressie, ik steeg op van geluk! Hij was een veel makkelijkere en heel gezonde baby. Tot hij 1.5 werd. Toen werd hij een draak. Ik vond hem echt héél vervelend, werd er wanhopig van. Hij bleek adhd te hebben en ik vind dat echt doodvermoeiend. Het irriteert me mateloos. Vooral zijn woede aanvallen en dat hij dan dingen expres stuk maakt. En toch, ik vergeef hem keer op keer. Het cliche is hier namelijk waar: ik vind mijn kinderen het mooist. Ze zijn allebei knap, dit hoor ik ook vaak van anderen en de jongste heeft nog zo'n lieve babyface. Verder: het valt me tegen. Ik had liever rustigere en makkelijke kinderen gehad. Ik heb mezelf jaren in dienst gesteld van mijn gezin en was dat op een gegeven moment zo zat dat ik wilde scheiden en tegen mijn man zei dat hij de kinderen mocht houden. Dikke doei allemaal! Natuurlijk kon ik dat niet echt, maar het feit dat die gedachten in me opkwamen waren een teken dat het niet goed zat. Dat ik mij teveel opofferde, teveel toeliet en niet genoeg gesteund werd. Daarom spreek ik mij nu júist uit voor dit soort taboes. Het mág er allemaal zijn! Ik schaam me er niet voor. Ja mijn kinderen zijn écht de leukste, mooiste, schattigste etc. En soms zou ik de tijd terug willen draaien, dat ik nog vrij was en geen energiezuigers had. En bij de volgende wil ik wéér heel graag een meisje. Waarom ik uberhaubt nog een kind wil? Omdat ik gek ben. Kan niet anders en als het toch weer een jommetje is, ga ik gillen. Om er vervolgens weer net zoveel van te houden. En gék van te worden. Want kids suck. Echt.
De tropenjaren (3 kids onder de 4) zijn voor ons heeeeeel zwaar geweest, ik ben er bijna aan onderdoor gegaan. Nu gaat de jongste bijna naar school en denk ik: 'ik heb het overleefd'...wat was dot zwaar! Lijkt hier op het forum soms ook wel een taboe met mama's dir alles genieten vinden en alles voor elkaar lijken te krijgen...
@MotherMary, je beschrijft wat ik ook heb ervaren, en nu soms nog. Een heel akelig gevoel en niemand die het herkent, voor zover ik het al uit durfde te spreken. Bij mij was het een soort gevoel van detachment. Alsof ik niet gehecht was aan hem. En dat terwijl ik dol op hem ben . En ja, het is zwaar. Het slaapgebrek, de peuterbuien, het slechte eten. Ik mis het leven van voor het moederschap ook vaak genoeg.
Ik ga nog even nadenken over hoe ik mijn gedachten op een rijtje krijg. Maar verder veel herkenbare dingen.
Even een zin van je gekopieerd : Wat is er eigenlijk "erg" aan als iemand zijn voorkeur uitspreekt of zegt dat z'n kind niet moeders mooiste is? Als ik voor mezelf spreek, ik vind het erg omdat ik het helemaal niet herken. Ik vind mezelf vanalles behalve perfect, maar mijn zoontje is voor mij de perfectie van het heelal en is onderweg naar de perfectie van het multiversum. Iemand die nog groeit mag op zijn pad foutjes maken he. Dit wil niet zeggen dat het erg is als iemand zijn of haar kind minder vind maar ikzelf heb dit totaal niet waardoor ik het ook niet kan begrijpen. Op je extra vraag. Ja ik vind mijn kind de mooiste, liefste, schattigste. Ik vind andere kinderen ook mooi en lief maar totaal geen vergelijking met mijn zoontje. Het is voor mij echt een eer om hem bij ons te mogen hebben. Hij is mijn God, mijn alles. Natuurlijk is niet alles perfect, hier zijn ook minder leuke fases zoals nu. Gaat net naar school, wennen, luistert naar niks, is ineens zo wild, treuzelt heel erg. Vermoeden op iets meer, misschien add. Dus ik zit ook vaak te zuchten maar toch is hij voor mij de perfectie van het heelal en je kan niet groeien zonder fouten te maken of frustraties te uiten. In mijn zwangerschap had ik een voorkeur voor een jongen. Of tjah,... ik wist al op 10/11 jarige leeftijd dat ik een manneke ging krijgen met de naam D.... Zou toch even schrikken geweest zijn als mijn gevoel helemaal fout was al die jaren. edit : zoontje heeft mij ook sterker gemaakt. Ik was onzeker, stil, had paniekaanvallen, sociale angstfobie,... Door hem is dat allemaal verdwenen. Ik ben in groepen nog stil en ben sociaal nog onhandig maar ik ben socialer, durf contact te maken, geen paniekaanvallen meer. Ik heb hem ook een tijd 'gebruikt' als schild. Met hem voelde ik me sterker.
Nou. Ik vind mn oudste bij tijd en wijle echt een klotekind. Een jankert. Een redeloze zeiksnor. Een dramaqueen. Een stresskip. Ze was al een huilbaby en is dat eigenlijk nog steeds. Het stomme: als ze ziek is hoor je haar niet. En ik vind dat ik dat niet mag vinden. En dan vind ik het toch en dan baal ik van mezelf. Ook omdat ze vaak ook een geweldige schat is. Zorgzaam. Slim. Vrolijk. Betrokken. Maar toch: die momenten van redeloos janken en zeiken en etteren. Die trek ik buitengewoon slecht.
Ik heb een zoon en dochter Mijn oudste een super makkelijk kind maar dan komt mij tweede een meisje een grote diva vanaf dag 1 Ik zal nooit vergeten dat de kraamverzorgende en familie zei dit word nog wat .... En het is moeilijk met dr ontzettend temperamentvol En soms zou ik willen dat ze wat meer op dr broer leek En jaaaaa ik vind mijn kinderen echt de aller aller allermooiste van de wereld
Oh ik ben een en al taboe. - ik ben m'n kinderen minstens een keer per dag spuugzat. - ik was een klein beetje teleurgesteld dat de baby geen jongetje was. - ik vind het heerlijk om de kinderen bij de oppas te laten en zelf naar de kapper te gaan of te gaan winkelen. Heb daar echt geen moeite mee. Ook niet als ze nog heel klein zijn. - ik vind het soms jammer dat ik zelf niet meer op de eerste plek sta en continu rekening moet houden met m'n kinderen. - ik word altijd boos op m'n dochter als ze zich aanstelt omdat ze "bang" is voor een chihuahua terwijl we zelf ook een hond hebben. Of andere onredelijke angsten. Heb daar weinig begrip voor. Maar ben vooral heel gelukkig en gezegend met vier prachtige meisjes, die ik soms maar al te graag achter het behang plak.
Ik vind mijn kinderen zeker niet de mooiste, slimste, allerleukste kinderen die er zijn. Ik zie regelmatig kinderen die mooier zijn, die slimmer zijn en die zich beter gedragen dan de mijne Maar van mijn kinderen houd ik veruit wel het meeste! En het maakt me helemaal niets uit dat mijn kinderen niet het allermooiste zijn, of het allerslimste zijn. Ik houd zielsveel van ze om wie ze zijn en daar gaat het volgens mij om. Verder fantaseer ik vrijwel iedere dag over mijn vroegere leven, toen ik volwassen was, alleen woonde, en kon doen wat ik wilde. Ik mis de tijd voor mezelf enorm. Ik fantaseer zelfs soms over de tijd dat ik een oude vrouw ben, en dan ook weer alle tijd voor mezelf heb hahaha. Ik zou ze natuurlijk niet willen missen (nee, echt niet ) maar wat vind ik het soms zwaar, dat racen de hele dag tussen je werk, studie en je kinderen, totaal geen tijd voor jezelf en de hele dag wel iemand die je nodig heeft. Totaal onderschat toen ik aan kinderen begon Onze tweede was een huilbaby (verborgen reflux) en dat was een loodzware tijd. Pas na 7 maanden kon ik voor het eerst naar haar kijken en me echt overweldigd voelen door mijn liefde voor haar. Dat heeft dus echt lang geduurd en de roze wolk was enorm ver te zoeken. Genoeg 'taboes', maar ik heb ook lak aan taboes en ben open over alles. Ik heb niet de behoefte om een perfecte moeder te zijn en dat ben ik ook zeker niet. En ook dat, vind ik ok en menselijk. Het is zoals het is en wat het onderwerp dan ook is, is het dan ook prima voor mij.
Ondanks dat we maar één kindje hebben mis ik af en toe echt enorm de vrijheid. Nu wordt hij natuurlijk wel ouder, maar goed op deze leeftijd laat je 'm niet even alleen thuis. Een van de redenen dat we geen 2e willen is ook o.a. de vrijheid die je dan weer moet inleveren. De zeur/dram/ik-moet/ik-wil/jij-bent-stom dagen moet ik heuuuul hard op mijn tanden blijven en mijn geduld bewaren. Ik vind het ook er pittig dat het op school niet helemaal vlekkeloos verloopt, omdat hij snel overprikkeld is. En denk dan wel eens: waarom kan het niet "normaal" gaan. Waar heb ik gefaald? Terwijl het zo'n lief en gevoelig kereltje is met een hartje van goud!