Ooh ik heb ook wel een paar taboes Hele ontaarde moeder hier - bij de eerste echt ernstig moeten wennen toen we bij de echo te horen kregen dat het een meisje werd. Ik wist gewoon zeker dat ik jongens zou krijgen! -Mijn jongste dochter vind ik knapper dan mijn oudste dochter. - Mijn jongste is een enorme kattekop, haar oudere zus heeft een veel liever karakter. - Ze zuigen al mijn energie... continue ruzie maar toch ook niet zonder elkaar kunnen. - Ik geniet gewoon als ze even rustig een filmpje zitten te kijken. - De hele babytijd bij beide kinderen vond ik ronduit vreselijk, dat gehuil, niet slapen, continue moe en chagrijnig. En toch... wat hou ik veel van die moppies Ik zou er niet aan moeten denken om er 1 te moeten missen. Van beide kinderen houd ik evenveel maar het lijkt me heeeeerlijk als ze beide wat ouder en zelfstandiger worden.
Voor degenen die zeggen hun eigen kind het mooist te vinden: vind je jezelf dan ook het allermooist( als je kind op je lijkt )? Want voor mij neigt het naar de overtreffende trap van kapsones, als jullie begrijpen wat ik bedoel.. want stel je kind heeft nu donker haar, noem maar wat, en hij/zij was met een andere haarkleur geboren... had je hem/haar dan ook het mooist gevonden? Of gewoon puur om het feit dat het je kind is ( al dan niet genetisch eigen) vind je hem/haar het mooist? Vind je je vader/moeder ook de mooiste man/vrouw van de wereld? Ik probeer het gewoon te begrijpen wat maakt het dat de meesten hun eigen kind het mooist vinden? Maakt moederliefde dan blind?
ik ben geen baby-moeder. Ik vind de babytijd en trouwens de zwangerschap op zich echt verschrikkelijk. Ben je net klaar met de ene fles, moet je bijna de volgende alweer maken. om over het wennen aan vast voedsel etc etc maar te zwijgen. mijn kinderen zijn wel knap, hier geen ET. Bij de oudste haalde de zuster zelfs haar collega's op Hij heeft autisme, wat ik echt, zéker toen hij klein was, loodzwaar vond. Altijd opletten, geen seconde alleen laten. En als je wat zei, snapte hij er niks van. Hij is nu 20 en nóg moet ik blijven herhalen, herhalen, herhalen. Soms wordt ik er spuugziek van. Mijn middelste is een meisje. En echt, hoeveel ik ook van haar hou, zij haalt continue het bloed onder mijn nagels vandaan. gillen, tieren, janken, krijsen, stampvoeten wanneer ze haar zin niet krijgt (en dat is best vaak als je 6 bent ) En ze houdt dat ook rustig 5 uur vol Mijn jongste is eigenlijk het makkelijkste van de drie. Luistert het best, als hij gilt omdat hij zijn zin niet krijgt en ik zeg 1x boos dat hij moet stoppen, stopt hij ook. Hij lijkt ook qua uiterlijk en innerlijk het meest op mij van de drie, wat het voor mij wat makkelijker maakt, omdat ik hem beter snap. en uiteraard hou ik van alle drie evenveel...maar soms kan ik ze ook wel achter het behang plakken.
Ja hier ook taboes. Mijn oudste en ik zitten elkaar heel veel in de haren altijd. Het is een schat van een meid maar zo hyper soms en zo onzeker daar erger ik me aan. Ze krijgt ook meer op haar kop als de andere twee. De middelste is vrij makkelijk De jongste is superlief naar got wat een jankerd. Jankt om alles echt een kerel. Soms komt hij al jankend uit zijn nest en dan heb ik het alweer gehad voor die dag. Verder vind ik het loodzwaar en mis m'n vrijheid. In een volgend leven weet ik niet of ik er weer aan zou beginnen maar verder hou ik zielsveel van allemaal en kan ik ze geen dag missen haha
Maar waarom is het kapsones wanneer ik mijn kind mooi vind? Ik vind mijn vriend ook knap, is dat dan ook kapsones? En nee, ik vind mezelf niet mooi, maar sommige onderdelen zijn wel oké. 🤔Sorry, maar ik snap je niet zo goed.
Zoontje lijkt eigenlijk niet op ons. Volgens mijn moeder lijkt hij op mijn vader maar kan me die niet voorstellen zolang geleden en de foto's van in die tijd waren niet zo geweldig maar zie wel gelijkenissen. Weet niet of het moederliefde is, waarschijnlijk wel maar buiten dat is hij ook gewoon de mooiste Ik wil ook niks aan hem veranderen. Hij is vaak afwezig, in zijn wereldje, hoort niks,... heeft wel wat signalen waardoor hij misschien wat extra hulp gaat nodig hebben wat mij enorm frustreerd. Als moeder denk ik : dat 'anderen' zich maar aan hem aanpassen ipv andersom! Maar dat werkt jammer genoeg niet zo Ik vind het juist mooi om te zien hoe hij zich kan afsluiten van de wereld. Alleen helpen we hem niet als we niks doen mocht er extra hulp nodig gaan hebben. Maar een beetje angst dat we hem dan pushen in situaties waarbij hij soms niet meer puur zichzelf gaat zijn en aangeleerd gedrag gaat vertonen. Moeilijk uit te leggen, ... Voor mij is hij in alle opzichten perfect. Algemeen dan he.
Ik probeer gewoon te begrijpen ( maar wellicht vált dat niet te begrijpen 😃 waarom het moederschap bijna automatisch tot gevolg heeft dat men de eigen kinderen het mooist vindt. Stel , je kind heeft flaporen, een grote scheve neus en een bril met jampot glazen. Dan nog zou een moeder zeggen: ach, voor mij ben en blijf je de allermooiste. En ook lees ik vaak genoeg dat er vrouwen zijn die met hun eigen uiterlijk niet tevreden zijn( of zichzelf zelfs lelijk vinden) en dan hun kind wèl het mooist vinden met als argument dat ze het zelf op de wereld heeft gezet. Kijk, tuurlijk ik vind mijn eigen kinderen ook leuk lief en mooi. Maar dat neemt voor mij niet weg dat ik andere kinderen niet heel leuk mooi en lief zou kunnen vinden. Ik denk dat ik dat bedoel met het kapsones gedeelte, dat het bij mij overkomt dat het een het ander uitsluit voor sommigen( eigen kind mooi, andermans kinderen lelijk)
Ik vind mezelf nu niet mooi, ik heb overgewicht en dat vind ik niet mooi. Maar ik heb wel goede genen meegekregen mijn ouders zijn nu in de 60 maar vroeger waren zij echt mooi. Vooral mijn moeder! Mijn zussen zijn ook mooi, mijn jongste zus is model. Mijn man is écht een mooie man, ook hij is model geweest. Ook in zijn familie bijna alleen maar mooie mensen. Is dat arrogant om te zeggen? Misschien maar ik kan moeilijk zeggen dat het niet zo is. Maar ik vind mijn kinderen oprecht mooi. De oudste lijkt precies op mijn man. Dat was gewoon copy + paste. Blond haar, blauwe ogen, mooie kaaklijn, fijne neus, symmetrisch gezicht. De jongste lijkt meer op mij. Hij heeft dan wel lichter haar dan ik (ik ben donkerblond maar verf het bruin), hij heeft groene ogen, ook een fijne neus en dat worden ook vierkante kaken wanneer de babywangen weg zijn. Ik hoor standaard dat ik later veel huilende meisjes aan de deur zal krijgen. En dat geloof ik best. Dus qua uiterlijk vind ik ze heel mooi. Maar goed, de oudste zal geen player worden, daar is hij veel te autistisch voor. De jongste wel, maar die wil nu nog met mij trouwen
Ik vind andere kinderen trouwens niet lelijk! Kijk er zitten exemplaren tussen... Jaren geleden was een vriendin van mij bevallen. Ze was zelf niet heel lelijk maar ook niet mooi. Zwakke kin, grote uitpuilende ogen, haar vriend leek op een zwakzinnige hamster (ook qua IQ). Afijn ik ging op kraambezoek met mijn moeder. Ik had een tshirt gekocht: ik lijk op papa maar de dokter zegt dat het goed komt. En toen zag ik dat babytje. Ik durfde het tshirt niet te geven! Het was gewoon echt niet grappig. Maar ik zie regelmatig kinderen die ik net zo mooi vind qua uiterlijk als de mijne. Vaak zijn de ouders ook mooi. Soms slaat het een generatie over
Jeetje wat een herkenbare verhalen!!! Ik dacht echt dat ik de enige was die zo dacht over het moederschap. Ik heb een zoontje van 11 maanden. - toen ik erachter kwam dat ik een zoontje kreeg, baalde ik. en nu nog soms... ik wilde heeel graag een meisje. - elke keer is het gezeur met spugen, reflux of niet willen eten/drinken en dat ik zo gek word, kan het nou nooit 1 dag normaal gaan? - ik breng mijn zoontje ook 1 x per week naar het kdv, ook al ik vrij ben om idd leuke dingen doen voor mezelf. voel me daar totaal niet schuldig over. - soms mis ik mijn vrijheid en denk ik; ik had beter kunnen wachten, maar mijn wens was echt om jong moeder te worden. valt nog best mee toch?! haha
Heeel herkenbaar...! alleen ik hoopte op een meisje. en zeker het altijd rekening houden met je kind(eren). zelf sta je op de laatste plek
Ik denk dat je vanuit het 'houden van', iemand meestal mooi vindt. Er zijn ook mensen die niet een bijzonder uiterlijk hebben, maar die ik mooi vind door hun karakter. Zo zijn er ook mensen die ik lelijk vind, ondanks hun mooie uiterlijk. Ik sluit anderen niet uit, omdat ik mijn dochter mooi vind. Ik zie hoe zij door de wereld fladdert en hier en daar een glimlach brengt (vooral bij oudere mensen) en mede daarom vind ik haar mooi. Andere kinderen doen dat ongetwijfeld ook, maar die maak ik natuurlijk niet zo intensief mee.
Hier ook hoor Wat was ik stiekem heel blij dat we een zoon kregen, ik ben absoluut geen meisje-meisje Ik dacht altijd dat ik m'n dagen zou vullen met hem vermaken enz, maar wat ben heb ik toch de behoefte om dingen voor mezelf te doen, dat had ik totaal niet verwacht. Ik vind het ook gewoon zwaar, het moederschap, hij is erg druk en hyper (ADHD geconstateerd in dec.) terwijl ik erg rustig ben, dus dat slurpt energie. En ik dacht dat, omdat ik zo rustig ben, ik ook alle geduld van de wereld had, nou niks is minder waar, ik heb zo weinig geduld, vooral als hij te onzeker is om iets te doen, of dingen zelf doen, zoals zich aankleden. Maar ik vind het wel het knapste kind en nee ik ben zelf totaal niet knap, maar ja hij lijkt ook niet op mijn
Ik vind mijn kinderen echt heel erg leuk en daar hou ik zielsveel van. Maar met andere kinderen heb ik dus eigenlijk niks. Ik duld ze omdat ze er nu eenmaal bij horen maar verder voel ik er niets voor.
Ik vind mijn dochter zeker wel mooi. Niet de allermooiste van de hele wereld maar ze mag er zeker wezen Ik bel echt vaak zuchtend naar mijn moeder als dochter weer een draak is. Vind dit ook niet raar ofzo, het kan toch niet altijd leuk en gezellig zijn? Ik vond zwanger zijn echt niet leuk. Kreeg er ook geen speciaal gevoel van. Vond het vooral rete irritant dat ik zo vaak moest plassen. Toen ze geboren is had ik niet meteen dat oergevoel. Nee ik heb op recovery nog echt gedacht van shit waar ben ik aan begonnen. Ik was na een tijd zo op van de gebroken nachten dat ik haar maar gewoon bij mij in bed legde. Het was ook weer een hele om haarvaten afteleren Ik vind het heerlijk als ze naar school is en zie soms best op tegen de vakantie. Zeker nu ze een echte draak is. Ik verhef soms mijn stem wel eens als ze het bloed onder mijn nagels uithaalt. Maar op het eind van de dag is ze min beste maatje en hou ik zielsveel van haar <3 moeders die altijd zeggen dat bij hun alles perfect is daar geloof ik nooit zo in
Ik vind mijn dochters echt onwijs mooi, maar ze lijken niet echt op mij. Wel op hun vader, maar dan een veel zachter gezicht. Dat zegt mijn schoonmoeder ook altijd; van papa kregen ze het uiterlijk en van mama een zacht, fijn vrouwelijk laagje zodat ze fijne neusjes hebben etc.
-Ik heb mezelf tot 2 keer toe de eerste weken van de zwangerschap voorbereid op een jongetje, omdat ik bang was dat ik enorm teleurgesteld zou zijn bij de 20weken echo, ik wilde meisjes. Heb 2 meisjes gekregen, dus die zelfbescherming was nergens voor nodig. -Wij zijn allemaal hooggevoelig, en soms wordt ik helemaal krankjorum van de hooggevoeligheid van de kinderen. Dan zit ik al tegen het overprikkelde aan, en dan komt er zo'n overprikkeld kind wat ontploft waardoor de andere hysterisch wordt van het gegil van haar zus, en vervolgens klapt bij mij de boel en zitten we met zn allen te brullen. Terwijl ik ze graag wil helpen omdat ik het begrijp, maar het zelf ook niet altijd even goed onder de knie heb om die grenzen te bewaren -ik vind het zwaar. Ik heb een erg gecompliceerde lat relatie, en sta er dus alleen voor. Vader van de meiden is alleen minimaal in beeld. Het lijkt alsof iedere alleenstaande moeder het allemaal perfect voor elkaar heeft, kinderen naar school, sportclubjes, werk, huishouden en nog tijd om te daten/sociaal leven en ik vraag me echt serieus af welk gen ik mis waardoor ik dat gewoon niet voor elkaar krijg. -daarentegen heb ik er totaal geen moeite mee om soms gewoon zodra de kinderen op school zitten met een boek in bed te gaan liggen en er pas uit te komen wanneer ik ze moet ophalen. Zeker de laatste maanden heb ik het helemaal gehad met het idee van alles moeten kunnen, en begin ik me er voorzichtig bij neer te leggen dat ik dat gewoon soms harder nodig heb om op te laden dan dat ik die energie ga stoppen in het huishouden. -ik vind het nog steeds (na bijna 9 jaar ) een enorm vreemd idee dat ik moeder ben. Ik had nooit echt nagedacht of ik kinderen wilde tot de oudste zich onverwachts aankondigde, en het is me eigenlijk meer overkomen dan dat het een bewuste keuze was. Ik zou ze echt niet willen missen hoor, voor geen goud, maar soms heb ik echt het gevoel alsof ik gewoon moedertje aan het spelen ben en ik nog niet volwassen genoeg ben om moeder te zíjn.
Ik ben altijd blij als ze alle drie op school zitten. Ik kan oprecht teleurgesteld zijn als mijn brugklasser uitval uren heeft en ineens eerder thuiskomt. Ik baal dan oprecht want weg is de rust. Ik erger me ook vaak aan de kinderen. Alles maar laten slingeren, gemakzucht en altijd maar zeuren dat het avondeten niet goed is ( de oudste twee dan),huiswerk vergeten etc etc Hier gingen de kinderen tijdens mijn zwangerschapsverlof ook gewoon naar creche of Bso. Ik deed de oudste kinderen vaak extra naar de overblijf omdat ik geen zin had om ze weer uit school te halen en dan dat gedoe weer tussen de middag te hebben. Soms kan ik verlangen naar het moment dat ze zelfstandig genoeg zijn om op eigen benen te staan. Duurt nog wel even hihi Ik vind mijn kinderen wel mooi maar niet altijd. De oudste ziet in de winter heel erg wit. Ziet er niet fraai uit maar in de zomer is die poepiebruin. De middelste is een knappe meid van 11 jaar en de jongste is ook een knapperd met haar mooie krullen en blauwe ogen. We zijn een goed broedpaar hebben we vaker gehoord hihi
Mijn dochter is een kopie van mij, maar nog vrij van ouderdom: geen striae, geen cellulitis, geen rimpels, geen mee-eters of andere hormonale pukkels en vlekken, geen flubberbuik of zwembandjes, en het enige waarin ze niet op mij lijkt is de bos krullen op haar hoofd waar ik altijd van heb gedroomd maar die een generatie oversloeg. Ik teken ervoor hoor Los daarvan hecht ik niet zo'n enorme waarde aan uiterlijk. Beauty is in the eye of the beholder. Ja, ik vind mijn kinderen mooi, ieder op hun eigen manier, maar ik kan ook rustig van een ander kind zeggen dat ik die mooi vind. Lelijke kinderen ken ik dan ook niet, of ik zie dat gewoon niet, dat kan ook. Nu ik er bewust over na denk kan ik me eigenlijk helemaal geen lelijke mensen bedenken, ik ben daar heel neutraal in. De enige die in me opkomt die ik als niet-aantrekkelijk beschouw heeft dat meer te danken aan haar houding en gezicht wat altijd op onweer staat. Iedereen heeft mooie kenmerken en minder mooie, maar smaak is zo persoonlijk dat ik daar geen waardeoordeel aan hang.
Ik vind mijn kinderen mooi (ik gelukkig niet alleen). Dochtertje heeft btw flaporen en zoontje een bril met aardige dikke glazen. Dat maakt ze echter niet minder mooi. Ik vind het eerder nogal arrogant en kapsones overkomen dat kinderen met flaporen/grote neus/en een bril niet mooi zouden zijn. Ik kan overigens ook prima zien wanneer andere kinderen mooi zijn of niet. Ben overigens ook heel tevreden met mijzelf, al ben ik lang geen model haha. Ik geloof ook niet in lelijke mensen. Zelf ben ik heel lang onzeker geweest over mijn "bolle wangen". Mijn 1e vriendje, superknap en heel populair vond dat juist zo mooi aan mij. Zo zie je maar, wat de een niet mooi vindt, vindt de ander wel mooi.