In mijn zoektocht naar een andere 'opvoed'-aanpak stuitte ik op dit artikel. En ik wilde het graag met jullie delen, omdat er vaak topics worden geplaatst hoe er geworsteld wordt met het gedrag van de peuter/kleuter. Het geeft richtlijnen over een liefdevolle manier van grenzen geven en ook dat het niet zielig is om grenzen aan te geven. Dat je vanuit zelfvertrouwen kunt spreken en niet vragend of vanuit boosheid. En in de 'ik'-vorm (dit ben ik nu aan het oefenen ). Misschien vind je het onzin of misschien heb je er wat aan. Ik ben benieuwd. No Bad Kids – Toddler Discipline Without Shame (9 Guidelines) | Janet Lansbury
Ik mij er ook in vinden! Regel 4 had ik het laatst nog over met iemand. Mensen die maar mama dit en papa dat blijven zeggen, ook al worden hun kinderen ouder en kunnen ze 'ik' heel goed begrijpen. Het klinkt zo stompzinnig en je praat zo overduidelijk tegen een kind. Dat lijkt me voor een kind niet fijn voelen. Zo praat je ook niet met volwassenen onderling. Je bent gelijk en dat moet een kind ook voelen
En mijn kleuter komt thuis met het liedje "de ik boodschap is cool, ik zeg hoe ik me voel"... Dus ook zij leren al dat je het op die manier moet zeggen. Maar goed... dat van die CEO... lukt me op het werk al niet, laat staan thuis. Meer mensen daar moeite mee?
Ik denk dat het er meer om gaat dat je je boodschap duidelijk, met zelfvertrouwen en zonder twijfel moet overbrengen. Maar ik vind het ook lastig hoor. Verder het afleren om steeds ik ipv mama te zeggen. Ook moeilijk. Merk wel dat ik en jij beter overkomt. Over jezelf praten in de derde persoon is sowieso raar. Miss Appletree gaat nu eerst even koffie drinken hoor of Miss Appletree moet even naar de wc of Miss Appletree brengt je nu naar school.
Ik hoor mezelf ook nog regelmatig 'mama gaat....' of 'mama doet...' zeggen. Dat is wel een aandachtspuntje.