De beste vriendin van mijn dochter(P) is heel gevoelig, ze heeft vaak moeite met nieuwe dingen en situaties. Bijvoorbeeld naar een kinderfeestje gaan is voor haar erg spannend, laatst kregen ze tijdens een spreekbeurt een atletiek training en ondanks dat ze de baan en de trainer kent geeft dit tranen bij haar. Nu sprak de moeder van P mij aan met de vraag of we even een gesprekje met de meisjes en moeders konden inplannen omdat P Mijn dochter (T) al een paar keer te spelen had gevraagd en T daar nee op geantwoord had. P is nu erg verdrietig, ze is bang dat T haar vriendin niet meer wil zijn en begrijpt niet dat T niet met haar wil afspreken, maar ze durft T er ook niet naar te vragen. Ik heb meteen aangegeven dat ik mijn dochter nergens over hoor dus dat ik denk dat er wat haar betreft met hun vriendschap niets aan de hand is, maar dat ik mijn dochter eens zal polsen. it heb ik gedaan en mijn dochter weigert een gesprek met de moeder van P er bij.... de reden hier voor is dat ze eigenlijk een beetje bang is voor die moeder want altijd als zij er bij is stuurt ze mijn dochter P bij de hand te nemen en voor haar te zorgen in een voor P moeilijke situatie (bijv. kinderfeestje) . De moeder mengt zich speelafspraakjes die haar dochter maakt, als P geen speel afspraak heeft kunnen maken en drie anderen meisjes gaan met elkaar spelen regelt ze het zo dat die drie niet met elkaar spelen maar een van hen met haar dochter gaat spelen (is bij mijn dochter ook al eens gebeurd) Mijn dochter geeft aan klaar te zijn met die moeder... niet met P, want dat is haar beste vriendin, daar zorgt ze voor als ze het moeilijk heeft, komt ze voor op als een ander kind in de klas zegt "waarom huil je nou weeeeeer???" dit doet ze op eigen initiatief en de juf bevestigd dit. maar ze snapt er niets van dat P niet zelf naar haar toe komt met de vraag "waarom wil je niet met me spelen?" Ze kan toch alles tegen mij zeggen, wij zijn toch vriendinnen! Aldus dochter. Mijn dochter geeft hierin haar grens aan en dat vind ik heel knap. Ik heb bij de moeder aangegeven dat ik met haar alleen een gesprek wil zonder de kinderen om dit uit te leggen. Dit gesprek hebben we gehad en viel niet heel goed.... De moeder van P betrok het hele gebeuren op mijn dochter en draaide het zo dat mijn dochter klaar zou zijn met de vriendschap. Nu stuurde de moeder van P mij een app waarin ze duidelijk maakt dat ze niet kan begrijpen dat mijn dochter haar dochter niet begrijpt omdat ze P elke dag een "gevecht ziet leveren in de klas" tegen zaken die haar emotioneel raken. Mijn dochter zou weten hoe bang p is haar als beste vriendin te verliezen... Ik vindt het allemaal nogal zwaar voor een meisje van 8 om te begrijpen allemaal. Moet ze er zo bewust mee bezig zijn hoe haar vriendin zich voelt of gaat dit te ver???
Zoals ik het lees gaat mij dit te ver. Tuurlijk moet je dochtertje rekening met haar houden, maar zoals ik het lees gebeurt dat al, maar jouw dochtertje is niet verantwoordelijk voor haar.
oef ik vind ook dat die moeder heel veel verwacht van jouw dochter. Haar dochter heeft wat lastigheden en het lijkt dat jouw dochter dat prima accepteert en hiermee om kan gaan, heel knap! Maar daar ligt toch echt de grens naar mijn mening. Jouw dochter mag zichzelf ontwikkelen hoe ze dat wil en dit hoeft niet af te hangen van de problemen van een ander meisje! Niemand is verantwoordelijk om de problemen van een ander op te lossen, al helemaal niet als je 8 bent! We moeten mensen accepteren om wie ze zijn en helpen en ondersteunen waar nodig, maar dat doet ze blijkbaar al. Ik vind het best ernstig klinken wat zij van jou dochter verwacht. Laat jouw dochter lekker kind zijn en zich ontwikkelen en geen verantwoordelijkheid over een ander kindje te hoeven dragen.
Exact dit. Als ik dit zo lees, mengt moeder zich er veel te veel in, en dat vindt jouw dochter weer vervelend.
Ik zou die moeder terug appen, dat jouw dochter haar best doet, maar niet verantwoordelijk is voor begeleiding in moeilijke momenten. Dat je het hier verder bij wil laten en de kinderen het samen op laat lossen, daarvoor zijn ze oud genoeg en moeten ze ook de kans krijgen om dit samen op te pakken. Ipv de moeders erbij.
Wauw. Mijn zoons hebben autisme en hebben ook hun problemen, maar ipv de wereld volledig op hun af proberen te stemmen leer ik ze juist stapje voor stapje om zichzelf te kunnen handhaven. Lijkt me voor deze moeder ook wel een heel goed idee. Zo maakt ze een watje en buitenbeentje van haar dochter
Het is jammer dat die moeder niet haar energie steekt in het helpen haar dochter haar eigen boontjes te laten doppen . Als moeder van een hoogsensitieve dochter van bijna 8 sta ik wel eens aan de andere kant, maar probeer haar zoveel mogelijk te helpen haar eigen weg te vinden in de contacten met de kinderen. Ik ben er niet bij in de klas, ze zal dat toch op eigen kracht moeten doen, leren omgaan met de 'niet-sensitieve' kinderen en de vervelende dingen in het leven zoals afwijzing, verdriet e.d. Als mijn dochter bepaalde dingen niet durft te zeggen tegen een vriendinnetje, dan probeer ik haar wel te helpen wat ze zou kunnen zeggen en uitleggen hoe reactie misschien zou kunnen zijn, maar ze zal het toch echt zelf moeten zeggen. En zo niet, tja, dan niet. Dat is dan haar keuze en als de consequenties niet leuk zijn, dan leert ze daar van. Misschien dat ze het de volgende keer wel durft? Dat heet opgroeien, geloof ik ? En ik begrijp mijn dochter soms ook niet, laat staan dat ik van een klasgenootje zou verwachten dat die dat wel doet...
Jullie willen niet weten hoe blij ik ben met jullie antwoorden. Ik kan en ga dit ook niet vragen van mijn dochter en ik ga haar "beschermen" tegen die moeder. Ik heb die moeder al een bericht gestuurd dat ik veel te zwaar vindt wat zij van mijn dochter verwacht en dat haar bemoeienissen mijn dochter het gevoel geven dat ze niet goed genoeg zorgt voor haar vriendinnetje terwijl ik juist van de juf terug hoor dat ze niet alleen voor haar vriendinnetje zorgt maar ongeveer voor de hele klas. Na het gesprek met die moeder en de volgende dag de app wisseling negeerde de moeder van P me compleet op het schoolplein ze beende met een rood hoofd langs me heen terwijl ze naar de tegels keek.... Ik heb een gesprek met de juf gehad(moeder P gaf aan dat ze school er buiten wilde houden omdat dit om een niet schoolse zaak ging) de juf is het met mij eens dat kinderen hun problemen samen moeten oplossen en dat beide meisjes best in staat zijn hier zonder de moeders uit te komen. En ook dat ik mijn dochter mag beschermen voor zulke geforceerde gesprekken. Mijn dochter is bij de juf geweest met de vraag of ze met haar kon praten, en aan de hand daarvan hebben T en P woensdag een gesprekje met de juf om de lucht te klaren. Dit was het idee van de juf, I love de juf. Mijn dochter was ook erg blij met het idee. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de juf ook gevraagd heb mijn dochter tegen die moeder te beschermen als ze haar op school wil aanspreken zonder mij er bij, mijn dochter is niet opgewassen tegen deze moeder. De juf begreep het helemaal want er is vorig jaar ook al eens een gedoe in de klas zelf geweest met deze moeder waarvan de hele klas van slag was.
Inderdaad, dit gaat te ver. Het kind en haar gedrag zijn volgens mij het grootste probleem niet, maar de moeder die alles wel even 'regelt' en beslist voor haar dochter en anderen. Mijn dochter heeft een vriendje en vriendinnetje met autisme en heeft alle begrip voor hun problemen en gaat daar goed mee om. Natuurlijk houden we er rekening mee met kinderfeestjes en speelafspraken, maar mijn kind is niet verantwoordelijk voor hun problemen en dat verwachten hun ouders ook niet van haar. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dochter geen gesprek met die moeder erbij wil, ze maakt het veel te zwaar. Ik zou ook duidelijk maken dat je je dochter en het vriendinnetje zelf met zulke dingen niet gaat belasten. Geef ook bij de leerkracht aan dat je dit niet wilt hebben, ook niet op school voor ze echt teveel op je dochter gaat leunen/hangen en zij zelf nog maar moeilijk vriendschappen met andere kinderen kan onderhouden of met sporten en schoolreisjes steeds aan haar gekoppeld wordt.
Ik hoopte op een reactie van een moeder van een hoogsensitief kind. Ik wil de moeder van P en P zelf namelijk heel graag begrijpen. Ik snap dat het voor die moeder heel lastig en moeilijk is om een verdrietig meisje thuis te hebben die niet zeker is van haar vriendschap, dat doet je als moeder verdriet. maar wat jij zegt is zo waar. alleen denkt de moeder van P , en dat zegt ze ook letterlijk, dat P deze dingen niet zonder haar steun KAN oplossen. Mijn dochter heeft mij naar aanleiding van het handelen van deze moeder wel eens letterlijk verweten "jij lost nooit iets voor mij op, dat doet de moeder van P wel!!!" Ik heb haar toen uitgelegd waarom ik niet alles voor haar oplos, ik wil namelijk dat ze dat zelf leert en dan is deze klas met 18 kinderen een hele veilige plek om dat te leren.
Je hebt het goed aangepakt! Ik heb ook een kind met autisme, maar ik ga geen ander kind aanpakken om voor hem te zorgen. Hallo, dat is toch bizar? Het klinkt alsof deze moeder een grote rol speelt bij de problematiek van haar kind
Dit denk ik ook.... ze werkt het in de hand dat dit meisje nooit leert om haar eigen boontjes te doppen.....
Jeetje.. ik raak de kluts al een beetje kwijt, laat staan een meisje van 8! Het ligt in deze aan de moeder en ik vind het echt superknap van jouw meisje dat ze zo duidelijk haar grenzen aanheeft. Ik heb ook een beetje het idee dat de moeder van vriendin dit niet zo goed kan handelen omdat zij zichzelf ook wel realiseert dat ze niet de juiste begeleiding aan haar dochter geeft, ze reageert namelijk heel aanvallend en verwijtend naar nota bene een kind van 8! Nee hoor, ik ben het volledig met je eens! Je dochter is geen oppas. Zij moet juist haar dochter begeleiden zodat ze straks in de grote mensen wereld zich weet te redden. Begeleiden doe je dus niet door dan maar te zorgen dat er altijd maar iemand is om mee te spelen maar juist om met het gevoel om te leren gaan en het niet als een afwijzing te zien. Haar uit te leggen dat het niet aan haar ligt ect.
Het maakt mij enorm boos en verdrietig dat deze vrouw dit doet met mijn dochter en haar zo het gevoel geeft dat ze het nooit goed kan doen met P terwijl ze zo goed voor haar zorgt. Ook denk ik dat door toedoen van moeder deze vriendschap kapot gaat.... dat zou zo jammer zijn voor de meiden.... P is een hartstikke leuk en lief kind en een fijne vriendin voor mijn dochter. Ik heb mijn dochter beloofd dat ze nooit meer een gesprek hoeft aan te gaan met deze moeder er bij. We hebben zo'n gesprek in groep 4 al eens gehad.... nooit weer!
Ik ben de kluts al bijna twee weken kwijt vanwege dit gedoe..... maar ik ben zeker super trots op mijn dochter, ze geeft haar grens heel goed aan en die respecteer ik. Ik ben daar ook heel duidelijk in geweest tegen die moeder, en dat vond ze denk ik niet leuk.... Ik probeer het bij mijn dochter niet groter te maken dat dat het voor haar is, P is haar beste vriendin en ze heeft woensdag met de juf een gesprekje dat ze zelf geregeld heeft. En ze hoeft geen gesprek met die moeder! Ik laat haar helemaal buiten wat die moeder allemaal van haar verwacht en wat die moeder en ik besproken hebben en hoe ik daar over denk.... maar ik heb er wel hoofdpijn van.... we staan lijnrecht tegenover elkaar, zij wil wel een gesprek en ik niet! dus die gaat er niet komen.
Je dochter is een vriendinnetje, een kind van 8, geen maatschappelijk werker ofzo. Ik zou dat ook tegen die moeder zeggen en tegen de juf, dat je niet meer hebben wilt dat je dochter daar voor ingezet wordt. Edit, het zal me niets verbazen als dit meisje niet hoogsensitief is, maar hij moeder zo overheersend is, dat ze weinig zelfvertrouwen heeft of (sociale) vaardigheden opbouwt. Net als dat die moeder het blijkbaar niet kan verkroppen dat je dochter geen gesprek met haar erbij wil. Het lijkt wel of het op haar manier zal en moet gaan!
Tja, het is lastig om een verdrietig en onzeker meisje thuis te hebben... maar dat hebben alle kinderen toch? Alle kinderen komen toch wel eens in tranen of boos thuis omdat kindje X of Y iets heeft gezegd of gedaan? C'est la vie. En ja, die van mij is sneller in tranen en trekt zich dingen meer aan, maar ik probeer haar te helpen te relativeren en te leren wat ze wel kan doen. Ze heeft bijvoorbeeld een beste vriendinnetje in de klas die best impulsief eruit kan flappen "Dan ben je mijn vriendinnetje niet meer!". Mijn dochter tilde hier heel zwaar aan, terwijl dat meisje na een uurtje al weer vergeten was dat ze dit gezegd had . Ik heb mijn dochter er bijvoorbeeld op gewezen dat dit meisje dit wel zegt, maar niet zo meent, want ze zijn toch nog steeds vriendinnen? En dat sommige mensen dingen zeggen die heel hard overkomen, maar dat het vaak niet zo gemeend is. Iedereen is anders. Hoogsensitief als mijn dochter is, is ze hier ook over na gaan denken en kon idd de conclusie trekken dat er -ondanks de harde woorden- eigenlijk nog steeds niets mis is met hun vriendschap. Nu kan ze het dus beter hebben als vriendinnetje er weer eens iets uitflapt, omdat ze beter begrijpt dat dit nu eenmaal karakter van dat meisje is. Het zou nooit bij mij opgekomen zijn om dat vriendinnetje of haar moeder aan te spreken ... Zo hoop ik haar te helpen op weg naar volwassenheid, er zullen nog heel wat harde woorden/onzekerheid/verdriet/teleurstelling etc haar kant op komen, zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar... Je doet het goed, thumbs up voor je dochter!
Hier helemaal mee eens. Mijn jongste van 6 is ook hooggevoelig, maar ik probeer haar juist weerbaar te maken tegen 'de grote boze wereld' . Daar ga ik haar vriendinnetjes niet mee opzadelen, ik leg ze wel uit hoe of wat als ze bij ons spelen en er gaat iets 'mis' in het gedrag van mijn jongste, maar ik verwacht niet dat ze op hun tenen gaan lopen daardoor. Mijn jongste moet het leren, anderen hoeven zich daaraan niet helemaal aan te passen. En dat gaat steeds beter, jongste houdt er bijvoorbeeld niet van om te schrikken, dus als grapje van een vriendinnetje vindt ze dat echt niet leuk. Het lukt haar nu om dat nu zelf te zeggen tegen een vriendinnetje. En als het allemaal niet lukt als ze thuis spelen bemiddel ik wel, maar dat is bij 'gewone' kinderen ook wel eens nodig. Maar ik ga niet een vriendinnetje op school inseinen zodat ze jongste kan helpen. Ik merk dat mijn dochter ook echt groeit hierin, mede door onze hulp. Zo was het vanochtend drama omdat ze een zelfgemaakte tas mee wilde nemen naar school, maar ze was bang dat 2 jongens (de niet zo sensitieve jongens zeg maar ) zouden gaan zeggen dat haar tas stom is. Vaak bleef ze dan in zo'n verdrietige bui hangen. Maar nu zei ik: je vindt de tas zelf toch mooi, wat een ander vindt is dan toch niet belangrijk? Als ze zeggen dat ze de tas stom vinden, zeg je; maakt mij niet uit, ik vind hem mooi! Ze keek me aan, dacht in zichzelf waarschijnlijk 'ja je hebt gelijk ook' en ging haar tas inpakken. Ben heel benieuwd straks of er nog iets gezegd is over de tas