Ja of op het kdv bij het wennen (zoontje was 8 weken, huilbaby) je mag altijd bellen hoor, en als het je niet lekker zit, kom je m gewoon eerder halen.. eeh, nou mag het ook ietsje later dan afgesproken?
Haha oh ja dit! Toen mijn zoontje voor het eerst uit logeren ging (bij oma, 8 weken oud) zei iedereen ohh dat zal wel moeilijk zijn en je zal hem wel missen. Uhh nee eigenlijk vind ik het wel even lekker zo'n avond, mag dat ook? En dat ik het wel weer lekker vond om na mn verlof te gaan werken vonden ook heel veel mensen maar vreemd
Het liefst zou ik willen dat mijn man stopt met werken. Dan ga ik weer fulltime aan de bak. En dan staat elke avond als ik thuiskomt het eten op tafel. Heerlijk!
Écht! Zo mee eens! Sommige mensen denken dat ze alles maar mogen zeggen omdat zij het 'erger' denken te hebben. Toen mijn meisje net overleden was zei zo'n piep tegen mij: wees blij dat je in elk geval zwanger kan worden! Are you freaking kidding me? Hier op het forum kunnen ze er ook wat van. Je mag niet klagen want het kan altijd erger. Ja dus? Het kan ook altijd erger dan bij hen! Dat betekent niet dat je niet verdrietig mag zijn oid. Ik ben daar zó klaar mee. Empathie is blijkbaar erg moeilijk. En dat zegt meer over die persoon dan over jou.
Ik wil dat mijn man in elk geval 1 dag minder gaat werken. Maar ja dat kan niet tsss en ik maar alles in mijn eentje regelen, kinderen, huishouden, eigen bedrijf en alle shizzle erom heen. Tja zijn avondeten staat dus niet altijd voor hem klaar. Jammer dan. Verder is hij een goede partner en heel begripvol. Maar dit is echt een irritatiepuntje. Trouwens haha, gisteravond kwam er 1 huilend naar beneden. Ik stond in de keuken en bukte toen de deur open ging. En siste naar hem: deze is van jou! Hij keek me zo gek aan. Ja doeiii ik wilde net vikings gaan kijken
De middelste is momenteel regelmatig eng aan het dromen. Dus naast de regelmatig komende baby word ik ook wel eens wakker gegild door de middelste. Gelukkig is het snel over, makkelijk te troosten, maar toch weer wakker en je bed uit. Vaak sta ik dan een beetje foeterend op, in de hoop dat mijn man dat merkt. Hetgeen hij eigenlijk nooit doet. Soms geef ik hem een por, daar reageert hij meestal wel op. Maar vannacht was het nogal een harde por, ik ben benieuwd of het een blauwe plek oplevert, maar ik was er echt zo klaar mee. Heb je net je ogen weer dicht, kun je weer opnieuw beginnen. Het is niet zijn schuld, maar hij snurkte gewoon iets te tevreden. En dus die eigenlijk te harde por. Sorry!
Zo herkenbaar van de verantwoordelijkheid voelen! De eerste jaren heb ik dat niet zo gehad, maar nu ze ouder worden (en je meer los moet gaan laten) wel. En dan denken mensen misschien, dan breng je ze toch naar de oppas en heb je tijd voor jezelf? Dat werkt dus niet, dat gevoel blijft, misschien is het nog wel erger doordat ze niet bij me zijn . En als ze dan in de zomer een paar dagen bij opa en oma zijn 150 km verderop, moet ik daar 1 of 2 dagen heel erg aan wennen, daarna kan ik er echt van genieten, van de rust; niet meteen moeten eten want ze moeten op tijd naar bed; eerst lekker chillen op onze loungebank en rond 20:30 een keer gaan eten . Maar dan voel ik me weer zo schuldig dat ik geniet zonder kinderen, want oh jee straks gebeurt er iets met ze en kan ik altijd genieten zonder kinderen, maar dat wil ik natuurlijk niet! Nou goed, deze hersenspinsels vind ik echt heel zwaar sinds ik kinderen heb. En inderdaad, het is niet altijd zo aanwezig, maar op de achtergrond wel altijd een soort van druk die aanwezig is. Soms denk ik, mensen die geen kinderen kunnen krijgen mogen blij zijn dat ze deze zorgen nooit zullen hebben. Maar goed, ik snap dat de pijn van het geen kinderen kunnen krijgen heel groot is, heb die angst ook gevoeld en zou ook niet anders willen als ik opnieuw zou kunnen kiezen
Precies, maar het lijkt tegenwoordig of je helemaal niets meer kunt zeggen, want je kunt altijd wel iemand kwetsen ergens mee. Open, of lees bijv eens een topic over mensen die een nestje kittens heeft, of een pup wil kopen. Je krijgt dan gelijk naar je hoofd: neem toch een asiel hond, de asiels zitten boordevol. En mensen die een nest krijgen die zijn of hun dier om welke dan ook reden moeten herplaatsen, worden ook uitgescholden voor dierenbeul. Dus omdat de asiels vol zitten en er veel zwerfkatten zijn, mogen anderen geen pup of kitten? Ga toch eens weg met dat gezeur.
Eens. Ongewenst kinderlozen doen soms net alsof zij het middelpunt van alles zijn. Alles moet om hun strijd draaien en hun verdriet, want ja, iedereen heeft 'recht' op een kind en dus zij ook. Als je zoiets harteloos kan zeggen tegen iemand die net een kindje heeft verloren (Vlinder84), heb je ze toch niet meer allemaal op een rijtje? Het zal vast heel vreselijk zijn als je je grootste wens niet in vervulling ziet gaan. Het lijkt mij ook een soort rouwproces, dat je echt moet verwerken. Maar iedereen heeft zijn verdriet in het leven. Je kan dat niet met elkaar vergelijken, en dus kan je niet 'aanspraak maken' op meer begrip of alle begrip. Dat is gewoon een brug te ver.
Precies. Ik kan ook wel gaan zitten huilen omdat ik een autistisch kind heb én een adhd'er. Dat is ook gewoon k u t! Moet ik dan tegen andere moeders zeggen dat ze niet mogen klagen als hun kinderen een keer druk zijn of niet luisteren? En mag iemand die ongewenst kinderloos is dan wél tegen mij zeggen dat ik maar blij moet zijn met wat ik heb? Momenteel ben ik helemaal niet blij. Kan wel gillen! De oudste is zo ziek dat die al dagen amper iets zegt of eet en de jongste haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Het huis was vanmorgen helemaal netjes gemaakt door mij en hij trekt alles overhoop. En ik heb geen puf om op te voeden nu, dus lig op de bank met mijn telefoon en tel af tot mijn man thuis komt. Die zal de jongste flink op zijn donder geven en hem alles op laten ruimen. Ik wil het niet zien, ik wil het niet horen. Ik wil er even niks mee te maken hebben :x:x
oh zo waar! nou neem van mij aan ik ben 11 jaar ongewild kinderloos geweest en dacht al die tijd dat ik noooit me geduld zou verliezen of uberhoubt maar denken: waar ben ik aan begonnen.. Nou je raad het al: ik denk soms echt; waar ben ik aan begonnen ik mis me onbezorgde leventje is dit het nou? ook al zou ik ze voor geen goud willen missen, het is gewoon rete-zwaar en als je niet zelf meemaakt wat het betekend als je een huilbaby heb (ik x2) en alleen maar die rozewolk schets ziet van een moeder lekker uitgerust knuffelend in bed smorgens heb je geen idee wat de werkelijkheid is. Het is een zeer triest gevoel on ongewild kinderloos te zijn maar het geeft je geen recht om een moeder die ''klaagt'' te veroordelen mijn moeder zegt ook als ik loop te kankeren: er zijn duizenden vrouwen die zo met je zouden ruilen hoor! alsof ik het niet even zat mag zijn.
Snap je wel hoor maar vaak is het een beetje tegen wie je 'klaagt'. Ik vind het wel cru om tegen een kinderloze over kinderen te klagen, neem dan een ander slachtoffer. En voor de kinderlozen zit er ook een knop op de tablet om iets níet te lezen. Zelfde met kindjes met een beperking, tuurlijk mag je met een gezond kind klagen maar ik heb wel eens kromme tenen gehad toen ik bij een gesprek was met twee andere moeders waarvan de ene lichamelijk en geestelijk gehandicapt en de andere moeder een heel drama aan het maken over haar kind van 7 maanden wat niet zo kroop als die van de buren. Dat vind ik dan wel dom gezwets ja, klaag lekker tegen mij of weet ik wie maar niet tegen die vriendin over dát specifieke onderwerp.
Absoluut! Het is ook een beetje je verstand gebruiken. Wanneer mensen zeggen dat hun kind ook weleens druk is en dus mijn zoontje heus geen adhd heeft, dan vind ik dat zo onnozel. En dan maak ik daar graag een venijnige opmerking over wanneer ze hem echt eens meemaken 😇 hoe dan ook, er zijn altijd mensen die zich moeilijk kunnen verplaatsen in een ander. Simpel.
Ik zit nu al te denken wanneer mijn zoon weer een paar dagen naar oma kan te logeren. Bij het afscheid zeg ik natuurlijk de sociaal wenselijke dingen tegen hem als: mis jou, lief zijn, goed luisteren. Maar eigenlijk denk ik: oma, suuuuuuces ermee en ben ik hem al vergeten als de deur dicht gaat en ik op de bank plof met netflix op de tv. Ohhh uitslapen, uitgebreid lunchen bij vd Valk met mijn man en vervolgens weer richting bank en netflix. Soms denk ik na twee dagen laat ik maar eens bellen of alles goed gaat (gaat het altijd, oma en zoon zijn dikke vrienden). Wanneer is het weer vakantie???
Ik ben uitgerekend in de zomervakantie van mn stief kids. Super lieve kids hoor, maar heb tegen mn man gezegd dat ik niet wil dat ze hier verblijven (dus hele dagen incl slapen) als ik mn laatste loodjes loop of in mn kraamweek zit en hij aan het werk is. ML heeft geregeld dat ze tot en met zwangerschapsweek 42 bij hun moeder zijn (met uitzondering van de weekenden), en daarna als de kinderen hier zijn heeft hij vakantie. Weet niet of het echt een taboe is, maar zo voelt het soms wel 😳 Ze zijn altijd welkom hier en ik vang ze vaak op in hun vakanties, en nu wijs ik ze ineens de deur naar mijn idee. Maar als de kleine net geboren is mogen ze wel voor een middagje komen hoor om hun broertje of zusje te bewonderen, ook als mn man aan het werk is. Maar dat ik net na de geboorte van mijn eerste kindje hen ook continue alle aandacht en liefde moet geven en moet vermaken, nee daar moet ik niet aan denken.
Lees je mijn gedachten? Onze zoon gaat 1x per jaar een lang weekend naar z'n oma. Is het al bijna juli?
Nee joh, ik vind het heel begrijpelijk! Je zal alle rust nodig hebben om te herstellen en je kindje te leren kennen. Ik kan me voorstellen dat het als een afwijzing voelt, maar je weet zelf heel goed dat het niet zo is ik zou de mijne het liefst uit logeren sturen maar bij ons zou mijn moeder komen logeren om te helpen. Anders zou ik het echt niet redden! Ik ben omringd door snot, hete voorhoofden en hoesten. En mijn oudste gebruikt het liefst een hydrofiel voor zijn snot. Lekker zacht. En die hydrofiel legt hij soms op mij. Goor! Ik heb geen tijd om ziek te worden
Haha, herkenbaar. Ik bel ook haast nooit als ze gaan logeren. Mijn kinderen gaan in de schoolvakanties vaak een paar dagen logeren bij mijn schoonouders. Helaas gaan ze dan altijd op de dagen dat die vrij zijn en dat zijn nou precies mijn werkdagen. Dus ik 'heb er niks aan'. Mijn man wel, want die heeft ook altijd vrij in de schoolvakanties, dus die heeft elke keer gewoon 3 heerlijk relaxte dagen voor zichzelf. Daar baal ik wel eens van. Ik zou ook wel eens een paar dagen helemaal voor mijzelf willen hebben.