Dat snap ik heel goed! En dan heb je het nog niet eens over de bevalling zelf. Als jij thuis bevalt wil je daar geen kinderen omheen hebben. Als jij naar het ziekenhuis moet dan wil je niet nog effe oppas moeten regelen.
En ik ben zo stikjaloers op mensen die hun kinderen uit logeren kunnen doen. Helaas zijn mijn schoonouders te oud en hun appartementte klein voor 2 stuiterballen. Een middagje gaat nog wel maar dan is het echt klaar. Mijn moeder woont op 2 uur rijden en zou oudste wel een paar dagen kunnen hebben. Maar ze is maar alleen, dus ik ben beng dat jongste erbij erg druk is voor haar. En als we er echt iets aan willen hebben dan zouden we minimaal voor 2 nachten moeten gaan. Maar we hebben een mooi alternatief. We gaan met ons allen naar mijn moeder. En dan man en ik daar in de buurt een dagje wellness. Daar verheug ik mij echt op.
Maar wie ben jij om te bepalen tegen wie iemand mag klagen? Ik klaag ook weleens over mijn drukke oudste tegen een collega met ADHD dochter. En hij heeft dan vaak heel bruikbare tips, door zijn ervaringen. Ik ben jarenlang ongewenst kinderloos geweest en heb het ziekenhuis vaker van binnen gezien dan ik wilde. Maar dat betekende niet dat niemand tegen mij over zijn kinderen kon praten. Het deed me meer pijn dat mijn nichtje haar zwangerschap heel voorzichtig aan mij vertelde. Alsof ze zich schuldig voelde dat zij zonder problemen nummer 4 kon produceren, terwijl wij voor onderzoek 4 naar de gynaecoloog mochten. Het is k*** voor mij dat het niet lukt, maar ik kan nog steeds gewoon meeleven met een ander en blij zijn voor een ander. Dus... Is klagen tegen 'de verkeerde persoon' het taboe? Of moeten die personen tegen wie geklaagd wordt wat meer adtem worden. Als ik die vrouw van het gehandicapte kindje in het voorbeeld zou zijn, dan zou ik was iets gezegd hebben in de trant van " och, vergeleken met die van mij kruipt ie best goed" Ik vind het klagen pas vervelend worden als het de overhand krijgt. Als diegene ook echt niks meer positiefs weet over haar kinderen of haar leven.
Hier ben ik het mee eens. Ik zou het zelf erg vervelend vinden als mijn vriendinnen het gevoel zouden hebben dat ze niet tegen mij over (de problemen met) hun kinderen kunnen praten. Over 2/5/10 jaar heeft mijn zoon nog steeds een zware beperking en ik denk dat de houdbaarheid van een vriendschap waarbij iemand continu op de tenen moet lopen niet zo lang gaat zijn. En natuurlijk denk ik ook weleens, ach had ik die problemen maar. Maar meestal begrijp ik gewoon prima dat de kleinere problemen ook heel lastig kunnen zijn. Het scheelt dat mijn vriendinnen ook echt wel begrijpen dat de zorglast hier heel groot is en ook een klankbord voor mij willen zijn.
Wat een toppers dat jullie dit allemaal delen! Mijn taboe: Als ik zekerheid heb dat als ik nu zwanger word het een meisje is zou ik het direct doen.. Als het een jongen is dan weet ik het niet zeker of we een tweede willen... Zit er zelf best wel mee en daarom gaan we ook niet voor een tweede. Maar ik zie mezelf gewoon niet als jongensmoeder...
Mijn taboe: Ik vind het heerlijk om thuisblijfmama te zijn, lekker de hele dag bij m'n zoontje te zijn. En heb er totaal geen behoefte aan om weer aan het werk te gaan, ondanks dat ik een universitair diploma heb. Elke keer doen vraag of ik al een nieuwe baan heb, of ik druk aan het solliciteren ben. Het lijkt me wel lekker om over een tijd weer aan het werk te gaan, maar carrière maken, nee totaal niet mijn ding. En eerst nog lekker bij m'n kleine mannetje blijven en hopen dat er een broertje of zusje mag komen.
Herkenbaar ik ben al een jongensmoeder en ze zijn heel leuk maar ik wil geen derde jongen. Als ik 100% zeker was van een meid zou ik nu al zwanger zijn. Al spelen hier wat gezondheidsredenen mee om een zwangerschap niet aan te durven.
En daar ben ik dan weer ook jaloers op. Hier zijn gewoon geen opa's en oma's waar ze/We kunnen logeren. Die zijn allemaal overleden. Ik zou ze graag eens een weekend uit logeren doen, of gewoon ergens heen waar je zelf even 'het kind' kan zijn. Bij een volwassenere volwassene ofzo...Iemand die een soort basis voor je is...ofzo...Kan het niet zo goed uitleggen. Ik mis mn ouders en ben jaloers op de kindjes die een opa n oma hebben.
Oke........hier ook mijn bijdrage: Ik vind het oprecht zielig dat de twee kinderen van iemand die ik ken altijd maar naar de bso moeten terwijl mama meestal gewoon thuis is... Laat thuiskomen en dan binnen een uur in bed leggen....en de volgende ochtend weer vroeg naar school en weer bso.
Ik denk dat ik wel snap wat je probeert te zeggen. Sinds de geboorte van mijn dochter realiseer ik me pas echt hoeveel mijn ouders en de steun die ze geven, ook gewoon emotioneel, betekenen en ben soms ook bang dat te verliezen. Ze wonen ver weg en tel de dagen soms af totdat ze weer komen, ik ben hun kind en word dan ook weer even vertroeteld. Vind het heel erg voor je dat je je ouders moet missen. Mooi topic verder, lees het graag omdat ik het tot nu toe (eerste jaar) ook erg zwaar vind. Man werkt veel, ben in het buitenland zonder familie/vrienden en bijna alles is op mijn schouders terecht gekomen. Ben dolgelukkig met mijn dochter, maar soms denk ik dat ik me voorheen gelukkiger voelde met mezelf, voor zover dat logisch klinkt Zij is mijn droom die uitgekomen is en tegelijkertijd zie ik 's ochtends soms tegen de dag aan. Gek en zo tegenstrijdig
Is dat een taboe? Of veroordeel je haar? Is een verschilletje Weet je waarom ze naar de bso gaan? Misschien is ze wel overspannen oid? Na een dag als vandaag mag van mij de jongste elke dag wel naar de bso Niet omdat ik niet voor hem wil zorgen of daar te belabberd voor ben, maar omdat het moederschap loeizwaar is! En op de bso heeft hij het onwijs haarzijn zin, win-win, toch? De oudste wil ik juist liever thuis houden, teveel zorgen om hem momenteel. Maar ja, ook dat kan niet want hij moet naar school. Zo hebben we allemaal wat en doen we toch gewoon allemaal ons best? edit: eigenlijk ben ik dus jaloers op mensen die hun kinderen naar de opvang kunnen sturen. Omdat ik het helemaal niet leuk vind om tbm (mijn pc voert autocorrecties uit, er stond 'tam' haha, nou als ik iets niet ben! ) te zijn. Ook een taboe Ik ben dan wel mijn eigen bedrijf gestart, maar daar kom ik amper aan toe.
Huh? Ik wil er geen taboe van maken hoor. Maar juist moeders onder elkaar zouden elkaar meer mogen steunen.
Snap ik helemaal! De band die kinderen met grootouders (kunnen) hebben is zo bijzonder. Mijn vader is nog geen jaar geleden overleden. We missen hem zo enorm.
Hier de moeder van een kind die wel eens langer op de crèche zit terwijl ik al thuis ben: Ik vind het verschrikkelijk dat ik hem dan maar zo kort zie. Ik ben helaas chronisch ziek en moet op sommige momenten voor zoiets kiezen om een andere dag weer een leuke moeder te kunnen zijn
Haha, dit had ik ook kunnen schrijven! Mij zul je dus echt nooit tegen een kraamvrouw 'geniet ervan' horen zeggen. Ik vind zelfs dat je een kraamvrouw schuldgevoelens kunt aanpraten hiermee haha. 🙈