Nou ik begrijp je helemaal hoor! Mijn man heeft een eigen zaak en hij heeft er ook een handje van om op de meest onlogische momenten ineens te besluiten om thuis te gaan werken. Ik vind het vooral irritant als hij thuis gaat werken als ik vrij ben. Hij zit dan echt in mijn aura. Vraagt mij dingen, bemoeit zich met wat ik doe. En ergste vind ik nog als ik gewoon even lekker tv wil kijken en zijn telefoon continue overgaat en dat hij steeds meemormelt met wat hij aan het typen is. Hij heeft niet voor niets een bedrijfspand .
richt een andere werkplek voor jezelf in, en verf hem roze bijvoorbeeld in jullie slaapkamer een bureau. duidelijk dat dat jouw plek is. mijn man werkt vooral thuis. ik zou het echt vervelend vinden om 24 uur per dag bij elkaar op de lip te zitten dus hij werkt op zolder.
Komt misschien een beetje verkeerd over nu. Vind het heerlijk als hij er is op dagen dat ik niet aan mijn studie werk (dinsdag, zaterdag en zondag). Maar die dagen gebruiken we dan ook om met elkaar of met zijn drieën op een leuke manier tijd door te brengen. Heb al eerder een gesprek met hem gehad over waarom ik niet prettig kan werken als hij er is en dat begrijpt hij, maar toch is hij elke keer weer thuis. Dat stofzuigen is inderdaad een voorbeeld dat hij het alweer vergeten is dat mijn concentratie belangrijk is. Ik wil niet elk moment dat hij wel iets doet waardoor ik uit mijn concentratie raak moeten zeuren en vragen of hij stopt. Voorheen ging ik gewoon zelf ergens anders werken, maar nu met bekkeninstabiliteit en de zwangerschap werkt dit ook niet. Dan moet ik lopend en met ov mijn laptop en boeken meenemen. Zodra ik moet plassen (elk uur dus aangezien ik zwanger ben) alles inpakken en meenemen en na het plassen weer opnieuw installeren en verder gaan. Snap gewoon niet waarom hij niet nog even een maandje kan doorbijten. Hij heeft een auto met benzine van het werk, een prachtig kantoor, leuke collega's, verzorgde luxe lunch maar vanwege het gemak is hij liever thuis.
En dit dus inderdaad. Rondlopen, bellen, ijsberen tijdens het bellen. Dingen aan mij vragen. Eigen werkplek zit er helaas niet in qua ruimte, we hebben genoeg oppervlakte maar qua indeling is het niet mogelijk een aparte afgesloten werkplek voor mij te creëren. Misschien is het inderdaad ook het gevoel dat hij kan werken wanneer hij wil en nergens anders naar om hoeft te kijken en ik vaak op mijn tenen loop en ondanks de pijn toch zoontje ophaal, boodschappen doe, schoonmaak, enz. Zijn dag lijkt voorbij zodra hij thuis is, terwijl die van mij pas ophoudt als zoontje om 20.00uur op bed ligt en het huis weer op orde is. Als ik hem vraag dan mee te helpen krijg ik steeds weer het: Ga jij dan 60 uur per week werken. (Hij rekent in dat geval graag zijn reistijd mee om zijn gelijk even kracht bij te zetten.)
Met dat laatste ben ik het eens, maar ik snap wel dat je je zo kan irriteren als iemand eigenlijk totaal geen rekening houdt met je. Dat is net zo goed denigrerend. En zoveel wordt er niet gevraagd, tot april TS een beetje ontzien dat ze thuis goed kan doorwerken. En als je zo graag thuis wil werken, dat je dan ook wat meer in huis doet dan stofzuigen op de raarste momenten
He gat wat vervelend. Ik zou toch een serieus gesprek aangaan. Ook straks met de tweeling, dan moet hij toch serieuzer zijn handjes gaan laten wapperen, omdat je het anders gewoon niet redt. Ik krijg persoonlijk de kriebels van mannen die hun werkuren als verdediging gebruiken. Alsof zorgen voor de kinderen niet net zoveel, nee zelfs meer tijd en energie kost!
Oohh vreselijk zeg die aanstelleritus van je man over dat werken.... echt ongelofelijk... dat zulke mannen nog bestaan zeg
TS, hebben jullie besproken hoe dat gaat na de geboorte van de tweeling? Gaat hij dan minder werken? Of wat is het plan? Ik vind namelijk dat hij er heel luchtig over doet. En hij plaatst zichzelf een beetje in het middelpunt van alles. Zo komt het toch over.
Ah hij werkt 60 uur. En jij dan? Jij zit lekker op je luie kont zeker de hele dag? Ik zou best met hem willen ruilen hoor. Kan hij straks ook 2 kinderen baren. En alles alleen doen én afstuderen. Dit zou mij zo'n knallende ruzie waard zijn.
Na de geboorte gaat hij de 2 dagen dat ze naar de opvang gaan de ochtend thuis werken zodat hij sochtends kan helpen. 1 dag komt mijn schoonmoeder oppassen. Zelf ga ik 3 dagen werken. Plan was dat alles voor studie dan ingeleverd zou zijn dus dan heb ik niet meer die tijd voor mijn studie nodig en dan vind ik het prima om meer zelf te doen en als hij veel thuis werkt. Misschien is het nu ook alle frustratie die er bij mij even uit komt. Feit dat ik alles op mijn schouders neem om het thuis soepel te laten verlopen. Als ik het niet doe hebben we soms gewoon geen eten in huis, of halve boodschappen, geen luiers, zoontje die om 9uur pas naar bed gaat omdat het koken eten en douchen veel te laat pas gebeurd. Een huis dat continu vies is als ik jet niet doe. Ik doe op zoek ga naar een basisschool voor zoontje, ik die alles egel rondom de komst van de tweeling en wat daarbij komt kijken. Dat ik het daarom gewoon minder kan hebben als hij dan ook nog eens in op de spaarzame momenten dat ik ect aan de slag kan met mijn studie dat hij dan ff lekker mijn rust en concentratie af neemt door te besluiten thuis te blijven.
Brr.... dat laatste. Gaan mijn nekharen van overeind staan. Tegelijk klink je gestresst en gespannen dat zal je ook zijn met een deadline voor je. En ik lees verschillende dingen: Je loopt op je tandvlees en houd je toch alles in huis draaiende. Je past je aan zijn wensen aan om twee dagen opvang in te leveren. Hoe kan dat? Wat wil jij? En wat heb je daar voor nodig? Als je twee dagen opvang inlevert kan je ook gaan voor de middenweg. Of je neemt een schoonmaakster. Of je zoekt wel ergens een rustige plek om te werken. Er zijn genoeg mogelijkheden waardoor jij ervoor kan zorgen dat je scriptie af komt voor je verlof. Durf te kiezen voor jezelf, vooral in deze tijd van zwangerschap en afstuderen.
En vertel je vriend dat je teleurgesteld bent over zijn niet meewerkend gedrag. Dat het je kwetst en dat je echt wat anders van hem verlangd. Succes met je scriptie!
Vergeet het zuchten niet of het ´ik moet ook overal aandenken´ Herkenbaar. Ik mis vooral veel communicatie bij TS.
Ik snap je helemaal. Toen mijn vriend aan het afstuderen was wist ik gewoon dat ik hem niet moest storen en dat ik zijn vaak humeurige stemming gewoon moest negeren. Nu ben ik aan het afstuderen en doet hij hetzelfde bij mij. Ik zou even goed met je vriend hierover praten. Het is niet niks om af te studeren terwijl je zwanger bent, al een kind hebt en ook verantwoordelijk bent voor het hele huishouden.
Heb je niet teruggereageerd met: oh ja, goed idee, lijkt me heerlijk om wat minder uren te maken dan dat ik nu doe.. Ik zou echt een goed gesprek aangaan: dit zijn de feiten, zo haal ik mijn studie niet. Prima als je thuis komt werken, maar ik ben ook aan het werk en wil niet gestoord worden. En als je eerder thuis bent, prima, kan jij mooi de boodschappen doen, dan stofzuig ik vanavond wel. Als we zo doorgaan zoals nu, duurt het gewoon een jaar (of in ieder geval een langere tijd) langer voordat ik aan het werk kan. Het is kiezen of delen. En verdeel de taken meer. Desnoods maak je een lijstje voor hem. (Doe ik voor mezelf altijd ) want het lijkt me alsof ie totaal geen idee heeft wat het allemaal inhoud, je studie, het huishouden en de zorg voor je kinderen terwijl je zwanger bent van een tweeling. Succes!