Hoi meiden, Mijn zus heeft een zoontje van 2,5 jaar die bijna niet praat. Hij zegt papa, wawa, tatu, ato en dan nog wat brabbelwoordjes maar niet heel veel. Maar hij is bijna niet te verstaan, zegt woorden niet na en gebruikt vaak de verkeerde klank. Hij begint wel wat 2 woordzinnetjes maar nog steeds geen echt geen verstaanbare woorden. Nu zijn heeft het bureau gezegd dat er verder gekeken moet worden. Er zijn nog wat dingen die mij opgevallen zijn: hij maakte tot zeker anderhalf jaar bijna geen oogcontact en lachte nooit echt, hij deed wel een soort klank die op lachen lijkt maar zijn gezicht en ogen lachten niet mee. Het lijkt erop dat hij sowieso bijna geen contact probeert te maken met anderen. Hij liep best laat (ruim anderhalf). Hij heeft nooit pijn lijkt het wel, hard gevallen maar gaat gewoon door. De broer van mijn zwager (dus de oom van mijn neefje) heeft autisme. Nu ben ik bang dat het dat misschien kan zijn omdat er een erfelijke factor is bij autisme maar ik hoop het niet natuurlijk... Ik ken nog 2 gevallen waarbij oom en neefje allebei autisme bleken te hebben. Weet iemand hier meer van? Wanneer komt dit aan het licht? En maak ik me onterecht zorgen? (dat hoop ik van harte)
Mijn zwager is autistisch, onze jongste vertoont ook autistische kenmerken en heeft waarschijnlijk wel een autistische stoornis (maar geen autisme). We zitten nu nog vooral in de 'afwachtende' fase, kijken hoe hij zich ontwikkeld maar word over een paar maanden wel al gescreend ervoor. Ik weet niet of zoiets erfelijk is, onze andere 3 kids hebben het niet, neefje ook niet.
Tegenwoordig kan je een kindje vanaf 18 maanden al laten onderzoeken op ASS. Vaak volgt er dan een voorlopige diagnose, omdat het kindje nog zo jong is. Maar hoeft dus niet. Bij hele jonge kinderen is het wel lastiger een diagnose te stellen. Dingen die je noemt kunnen wel kenmerken zijn van ass. 1 op de 100 mensen schijnt ass te hebben. Het enige wat zij kunnen doen is zorgen dat er goed gekeken wordt en evt al onderzoeken laten uitvoeren. Sommige instanties zijn daar wel echt beter in omdat ze gespecialiseerd zijn in autisme. Waar ben je bang voor? Dat je neefje ass heeft of dat het erfelijke deel in de familie zit? @MamaChantal, mag ik vragen wat je bedoelt? Wel autistische stoornis maar geen autisme? Volgens de dsm 5, het handboek voor psychologen welke in is gegaan op 1 januari jl maar eerder ook al gebruikt mocht worden, wordt er geen onderscheid meer gemaakt. Asperger, pdd-nos, klassiek autisme etc bestaan niet meer. Je hebt ass (autisme spectrum stoornis) of niet, zoals ik het begrepen heb.
Bang dat hij autisme heeft. Mijn zus denkt alleen aan een spraakachterstand en dat het wel weer goed komt alleen ben ik bang dat er meer aan de hand is omdat ik hem over het algeheel 'een beetje anders' vind dan andere peuters van deze leeftijd. Hij lijkt in zijn hele doen en laten geen peuter van 2.5 maar jonger en hij maakt zo weinig contact naar mijn gevoel. Maar dat is heel subjectief, ik hoop echt dat hij gewoon laat gaat praten en het bij trekt...
Ik kan me voorstellen dat je bang bent voor autisme. Ik zou je moedergevoel (erg) serieus nemen en nu vooral stappen gaan zetten om meer duidelijkheid te krijgen of er iets speelt of niet. Heb je een verwijzing gekregen? Ik weet wel hoe dit soort angsten aan je kunnen knagen , bij jonge kinderen weet je nooit zo goed welke kant het op gaat. Wat ik mezelf altijd voorhield, als er iets is dan kan ik het maar beter weten en als er niets is dan komt dat ook uit de onderzoeken en dan ben ik ook wijzer. Sterkte.
Mijn zoon heeft ass. Ging met 2 jaar en 1 a 2 maanden, zoiets, praten, maar ging toen heel vlot praten en was achteraf niet laat of opvallend. Liep vlot, met 14 maanden. 18 maanden is gemiddeld, dus met 'ruim anderhalf' is je neefje niet laat. Mijn zoon kon zich 10x achter elkaar op dezelfde locatie zijn hoofd stoten. Gaf een ontevreden geluidje, maar deed het erna direct nogmaals. Resultaat was een hele rij blauwe plekken op zijn voorhoofd. (Ging dus echt harder dan ik dacht) Nooit huilen uit pijn. Geen oogcontact, geen contact op zich. Ja dat vind ik wel opvallend. Ik weet natuurlijk niet welke stappen je zus gaat nemen. Probeer, voorzichtig, je angst uit te spreken. Noem geen autisme, maar zegt dat je ziet wat je ziet. Dus zonder conclusies. Voor je zus kan het namelijk wel fijn zijn als iemand zoiets ziet, wat zij misschien ook ziet (maar niet wil of kan toegeven). Heel veel mensen zijn namelijk geneigd om te zeggen "het komt wel goed". Als zij stappen onderneemt nav het slechte praten kunnen de hulpverleners ook aangeven als ze wat meer zien. Mijn zus, met pedagogische opleiding(en), vertelde mij vanaf 10 maanden al dat zij het vermoeden had van ass bij mijn zoon. Niet leuk om te horen, maar uiteindelijk voor mij wel de ondersteuning om mijn zoon op 4 jarige te laten onderzoeken. Iedereen zei "ik zie niets" of "het valt wel mee" of iets in die richting. Anderen vinden het vreemd dat zij het wel zei en geven ook aan dat ze dat niet op prijs zouden stellen. Wees dus wel voorzichtig met wat je zegt Als er sprake is van ass kun je dit niet meer weghalen, maar vroegtijdige hulp kan wel veel goed doen.
Ass is erfelijk ja hier 1 zoon met autisme. Ik blijf zelf trouwens wel altijd denken in de 'hokjes' van autisme. Mijn zoon heeft pdd-nos, dat is heel duidelijk. Mijn man heeft geen diagnose maar heeft asperger, zeker weten. Testen is voor hem niet nodig, hij is mobile app developer en kan heerlijk de hele dag bezig zijn met de pc. Mijn zus heeft onlangs onderzoeken gestart, zij lijkt erg op mijn zoon qua gedrag. Iets dat ik héél moeilijk vind. Mijn jeugd was heel zwaar omdat zij er zo'n stempel op gedrukt heeft. Daar kan zij niets aan doen, maar ik wil dit echt voorkomen bij mijn kinderen. Vanuit het cb gaan ze verwijzen begrijp ik? Ik zou dat afwachten. Tussendoor wel al logopedie opstarten. Sterkte!
Hmm zijn behandeld therapeut is denk ik nog wat 'ouderwets' Ze is lerares in dit vakgebied en heeft er ontzettend veel verstand van. Zij, maar ook anderen (kinderarts, neuroloog, geneticus, cb) vermoedden een stoornis die aanverwant is aan autisme. Hij maakt wel contact, o.a. daarom geen 'gewoon' autisme
En hierom blijf ik dus wel vasthouden aan de verschillende gradaties van autisme. Het is namelijk niet waar dat autistische mensen geen contact maken of niet sociaal zijn. Het beeld waarbij een kind wiegend op de grond zit en geen contact maakt, is klassiek autisme. En ook in dat spectrum zitten gradaties. Mijn zoon begon pas toen hij 3 was met praten, daarvoor slechts enkele woordjes. Hij kijkt ons niet aan, maar praat wel tegen ons, zoekt contact, komt knuffelen etc. Hij liep toen hij 11 maanden was helemaal los. En huilde echt wel wanneer hij viel. Maar hij is zeker autistisch. Het wegdraaien van de ogen heeft niet elke autist, hij wel. Ook loopt hij altijd op mensen af met een hond 'mag ik hem aaien?' Bijzonder genoeg maakt hij met dieren intensiever contact
Vermoeden ze een syndroom? Want bij een syndroom spreken ze ook wel van autistiforme kenmerken, dan is de oorzaak geen autisme, maar het syndroom, de kenmerken komen wel overeen. Is het wel contact maken normaal, of de active-but-odd variant van pdd-nos? Ts: het klinkt alsof er wel kenmerken zijn, of het voldoende is voor een diagnose weet ik niet. Vroegdiagnoses komen wel voor, mijn zoon was net 2.
Even over dat lopen (tussendoor) bij haar op het bureau hadden ze gezegd dat een kind met 18 maanden wel moet kunnen lopen, anders is het laat. Haar zoontje was laat volgens hen. 18 maanden is dus niet gemiddeld lijkt me? Overigens ken ik zelf weinig kinderen die na 18 maanden pas gaan lopen, meestal rond een jaar of 14 maanden.
Mijn dochter was zo laat. Mijn zoon liep los voor zijn eerste verjaardag. Mijn zoon heeft een hele zware vorm van autisme, mijn dochter voor zover ik kan beoordelen (ze is dus anderhalf, loopt net los) niet, in ieder geval niet in de mate van mijn zoon. Motoriek kan wel eens een symptoom zijn bij autisme, maar is dat ook heel vaak niet hoor, zou daar niet naar kijken eigenlijk. De taal, het contact maken, prikkelverwerking, spel zijn dingen waarnaar gekeken wordt.
Mijn zoon maakt ook contact. Sterker nog, hij lijkt mensen zelfs te overladen met contact. Hij voelt niet aan wat de persoonlijke ruimte van iemand is. Dus contact maken alleen staat niet gelijk aan geen autisme. (maar waarschijnlijk zijn er nog 101 andere dingen ) "gewoon" autisme bestaat niet. Elk mens met autisme is anders, bij iedereen lijkt er een andere vorm van autisme aanwezig te zijn. Er zijn gezamenlijke kenmerken, maar zet 100 mensen met autisme naast elkaar en je hebt 100 verschillende uitingen van autisme. Ik zal niet zeggen dat ze geen gelijk hebben of iets, maar ik ben vooral nieuwsgierig. Daarom vroeg ik het en schrijf ik bovenstaande dingen. Waarom zeggen ze dat? Waarom denken ze daaraan? Wat bedoelen ze met aanverwante stoornis? Ik vind het heel interessant.
Mijn jongste zoon is lui, klinkt hard, maar zo zie ik het wel. Hij ging 'pas' lopen met 23 (!) maanden. En is nu bijna 4 en stapt nu pas op een fiets (zit ook een behoorlijke eigenwijze kop op). Als je in het Van Wiechenschema kijkt zie je dat het eerste niet grijze blokje bij loopt los op 18 maanden staat. https://www.ggdghorkennisnet.nl/?file=656&m=1310474916&action=file.download Dat wil niet zeggen dat het met 18 maanden "moet", maar dat het wel verwacht kan worden. Mijn zoon liep dus pas met 23 maanden los en alleen omdat ze vonden dat hij wat houterig liep hebben ze ons fysio geadviseerd. Als hij op dat moment soepeler had gelopen was er niets aan de hand geweest. Tot 2 jaar hoeft een kindje nog niet los te lopen, maar zien ze natuurlijk wel graag dat een kindje al wel andere stappen heeft ondernomen (zoals staan) Loslopen heeft een heel groot spreidingsvlak. Alles wat voor de 2 jaar losloopt is goed, pas als een kindje met 2 jaar niet losloopt valt het onder laat en is het advies om er naar te laten kijken door bijv een fysio.
Voor mensen die het interessant vinden; Het Is Hier Autistisch kijk je op npo.nl Ik vind zelf vooral de eerste aflevering goed. De 2e, ik word heel verdrietig van de Amerikaanse moeder de de autisme van haar zoon 'genezen' heeft (en zie enorm veel kenmerken van autisme nog steeds). Maar er wordt dus wel met verschillende personen gesproken over autisme en de verschillende vormen ervan.
Waarom ben je bang voor autisme? Zoals ik begrijp uit je verhaal is je zus niet tegen op verder onderzoek zoals het CB aangedragen heeft? We weten van mijn dochter niet of zij ass heeft,of een combinatie met ass of misschien wel iets heel anders. Maar ik kan je vertellen dat mijn dochter minder zegt als jouw neefje. Wie weet is het alleen maar een taalachterstand of taalstoornis en wie weet is het wel meer. Wij kunnen hier geen echte uitspraken over doen. Het is vooral belangrijk dat je zus actie onderneemt. De wachttijden voor verschillende vormen van hulpverlening zijn over het algemeen vrij lang en het is zonde als die tijd verloren gaat.
Ik had zelf meer met de derde aflevering, maar dat is omdat die 2 jongens zoals mijn zoon zijn, niet de kunstjongen, maar de andere 2.
Wij hebben nog geen diagnose, maar hier zei de psycholoog ook al dat het wel contact maken niet meteen betekend dat het geen autisme is. Vaak is er wel een bepaalde/aparte manier van contact maken of communiceren.
Mijn jongste zoon maakt prima contact, maar toch is er bij hem ook een vermoeden van autisme. Autisme hoeft geen drama te zijn. De zwaartste vormen zijn dat vaak wel, mijn oudste zoon zit met moeite op het zmlk en voor hem zit een zelfstandig leven er niet in (wonderen uitgesloten). Maar ik werk in de ict en heb verschillende collega's met een ass diagnose. Ze hebben vaak gewoon een relatie, kinderen en daarbij een sociaal leven. Echt, met de nodige ondersteuning komen de meeste mensen met ass er wel.