Hey allemaal! ik ben inmiddels 22 weken zwanger maar vooral in de ochtend nog vaak misselijk. Ik eet wel kleine beetjes maar het helpt niet, alsof mijn buik al dagen geen eten heeft gehad. Echt misselijk van de honger, klinkt misschien een beetje vaag haha. Ik heb me nog geen moment echt fit gevoeld en baal hier zo van omdat ik veel op bed en op de bank lig..mijn sociale leven is niet veel meer. Herkent iemand dit? Verder vind ik het ook best eng om de baby te voelen, schrik er nog telkens van. Ik echt heel dankbaar dat ik een kindje kan krijgen en het is ook heel gewenst maar ik had gehoopt meer te kunnen genieten! Voel me ook schuldig dat ik er over klaag
Dat weinig sociaal leven ken ik wel! Haha ik werk/slaap/hang op de bank en echt puf om iets te ondernemen is er gewoon niet. Maar ja. Dat komt later wel weer! Appen en bellen gaat nog wel dus dat doe ik nu wat vaker. Waarom schrik je als je je kindje voelt? Waar ben je bang voor? Dat heb ik dan helemaal niet. Dat vind ik echt zo ontzettend heerlijk! Probeer je een beetje er aan over te geven, zwanger zijn is gewoon zwaar en ik denk als je je er tegen verzet dat het nog veel zwaarder wordt in je hoofd. Ik heb ook tm 20 weken elke dag moeten spugen, voel me al weken niet fit zoals er voor, maar ja, ben ook druk met baby bouwen! Kan nu eenmaal geen 2 dingen gelijkertijd
Dankje voor je reactie denk dat ik gewoon geen persoon ben die echt van een zwangerschap kan genieten, mede door alle kwaaltjes. Ik schrik gewoon telkens van het gevoel in mijn buik en probeer echt te denken dat het leuk is, maar vind het toch een beetje eng..je hebt wel gelijk, moet me er niet tegen verzetten en de controle loslaten. Veel mensen begrijpen ook niet dat het nu even niet gaat, zo leer je wel je echte vrienden kennen.
Misselijk zijn gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik was de eerste weken een beetje misselijk en toen vond ik er ook weinig aan. Ik voel me nu best prima, maar ik ben ook niet zo'n heerlijk-zwanger-gevoel-type. Ik vind die vrouw van '19 kids and counting' zo knap. Die is bijna alleen maar zwanger geweest de afgelopen 25(?)jaar. Ik wil inderdaad ook niet klagen, want ben superblij dat ik zwanger ben. Het bewegen van de baby blijft een apart gevoel alsof er een beestje in je buik zit he! Het gaat vanzelf wennen hoor. Hopelijk voel je je snel minder misselijk, zodat je wat meer puf hebt om je sociale leven op te pakken. Misschien dat een vriendin een keer film kan komen kijken of gewoon langs komen voor een bakkie.
Niet schuldig over voelen, je hebt nou eenmaal vrouwen die het heerlijk vinden en vrouwen die er op zijn zachts gezegd niks aan vinden. Ik hoor zeker tot de laatste categorie! Nu in verwachting van de tweede en hoewel ik in mijn handen mag klappen in vergelijk met de eerste, ben ik nu weer veel misselijk, lusteloos en moe. Ik ben tijd oogegroeid onder het mom van 'zwangerschap is geen ziekte'. Mijn moeder heeft dan ook 3 zalige zwangerschappen gehad. Toen ik na12 weken met zo'n 5x spugen, lichtelijk klagend haar opbelde kreeg ik te horen dat het wel tussen mijn oren zou zitten en het vanaf dat moment waarschijnlijk alleen maar beter zou gaan😉. Na 16 weken krabbelde ze enigzins terug en na 25 weken bood ze haar excuses aan😂. Iedere zwangerschap is anders en iedereen beleefd het ook nog anders.
Het kan nog best komen hoor! Ik heb hyperemesis gehad (fikse zwangerschapsmisselijkheid) en heb maanden op bed gelegen en ben ook opgenomen geweest. Ik heb me ook veel eenzaam gevoeld want ik kon geen telefoon oid verdragen, geen boek lezen etc en bezoek was ook te vermoeiend. Maar toch ben ik vanaf 24 weken ongeveer wel echt gaan genieten. Dat was voor mij het moment dat ik echt van die kleine begon te houden. Ook al kreeg ik toen fikse pijn in mijn bekken dat ik nog geen rondje kon lopen en nu met hoge bloeddruk opnieuw bedrust. Maar ik geniet wel met volle tuigen van die kleine in mn buik! Vind het echt vreselijk dat de zwangerschap nu bijna voorbij is en ik deze week misschien nog ingeleid word.
Echt waar?! Dus er nog hoop voor mij hahah.. ik kan me het niet voorstellen en zal blij zijn als ik het kleintje lekker in mijn armen kan houden ipv zwanger zijn
Oh dat is wel balen zeg!! Dat maakt het er niet makkelijker op! Hier gelukkig wel begrip van vrienden en familie. Ze komen gerust langs om te koken, of alleen een kop koffie te drinken, of te helpen met de was/ huishouden terwijl ik slaap . Ik hoop wel echt voor je dat het schrikken als je de kleine voelt weg gaat en je op dat punt een beetje kan genieten. en verder niet tegen verzetten, wat iemand anders net ook zei, sommige vinden er gewoon niks aan en dat gevoel mag er ook gewoon zijn.
Van dat sociale leven herken ik wel. Alles draait nu om werken, voor mijn zoontje zorgen, een middag dutje als hij dat doet en s avonds slaap ik weer om 8 uur. Ik ben dan echt gewoon op 😓 ik hou maar in mijn achterhoofd dat het allemaal wel weer goed komt. Nu heb ik het blijkbaar nodig. Als mensen daar last van hebben dan is dat jammer maar, ik kan er verder weinig mee. Zoals je zelf al zegt; zo leer je je vrienden kennen.
Jammer dat je sociale leven op een laag pitje staat.. Maar wat niet gaat gaat niet. Kun je je vriendinnen niet vragen om naar jou te komen? Zo heb je toch gezelschap en dan hoef je de deur niet uit.. Hier probeer ik echt nog wel energie te hebben om wat te gaan doen met vriendinnen.. Maak het dan niet laat maar wil echt nog ff genieten. Straks als de kleine meid er is heb ik er ook ff geen tijd en fut voor.. Vaak plan ik overdag zo weinig mogelijk als ik weet dat ik s avonds nog met vriendinnen heb afgesproken.. Al valt dat niet mee met school brengen, psz en speeldates