Hoi dames, Na lang aarzelen heb ik toch maar besloten een topic te openen. Omdat ik gewoon wil weten hoe anderen hierover denken. Mijn vader is een aparte man. Hij is lief, maar ook erg eenzijdig ontwikkeld. Kan zich niet inleven in anderen, etc.. Tegenwoordig zou hij waarschijnlijk de diagnose autist krijgen. Als kind heb ik dus niet veel aan hem 'gehad'. Mijn moeder heeft de opvoeding voor haar rekening genomen. Hij was er wel, maar van die vader-dochtergesprekken met goede raad en wijsheid, daarvoor moest ik eerder bij mijn oom of opa zijn. Hij was daar gewoon niet mee bezig. Nu we kinderen hebben is hij hartstikke trots, maar hij doet af en toe wel 'raar' tegen ze. Ik kan het niet echt uitleggen, maar we zitten bijv. met z'n allen aan de keukentafel, de jongste wil de boter pakken, ik pak het weg, en dan zegt hij 'ja, blijf met je poten van die boter!' Niet boos ofzo, helemaal niet, hij bedoelt het meer als grap. Maar kinderen snappen die 'humor' niet. Ik zou liever hebben dat hij gewoon eerlijk is tegen ze en op hun niveau. Is het teveel gevraagd als ik vraag dat hij niet zo grof doet?
Ik herken dit wel een beetje. Wij hebben ook een aantal mensen in de omgeving die dit soort dingen zouden kunnen zeggen... Maar ik vind zelf dat kinderen ook moeten leren dat niet alle mensen hetzelfde zijn. Sommigen zijn anders dan jij, niks mis mee. Bovendien denk ik niet dat jouw vader dit bewust doet, dus dan kan je hem er wel op wijzen, maar of dat wat opschiet...
Inderdaad, niet iedereen is hetzelfde. En hij doet het idd niet bewust. Maar een kind kan niet zoveel met 'blijf met je poten van de boter', of, toen mijn oudste niet naar bed wilde, 'ga maar bij de ezel in de stal' (ze hebben een ezel achter het huis staan). Mijn oudste kijkt nu ook zo naar mij: opa maakt maar een grapje, he? En dan zeg ik: ja lieverd, hij maakt een grapje. Maar ik vind eigenlijk niet dat zij op zo'n jonge leeftijd zich daar al mee bezig moeten houden.
Nou ik zou het niet leuk vinden als op deze manier tegen mijn kinderen gesproken wordt. Ik zou er direct wat van zeggen en ook min in de trant van; zou je dat op een normale manier kunnen zeggen, zonder grof in de mond te worden. Mijn kinderen zijn inmiddels van die leeftijd als je dit tegen ze zou zeggen, heel goed begrijpen de manier waarop maar het ook gaan gebruiken en daar zit ik niet op de wachten.
Ja ik vind dat ook... ik ben geneigd om het maar te laten passeren, 'ach hij is zo', maar ik vind het zelfs wat beledigend naar mijn kinderen toe. In onze familie wordt verder heel anders met kleinkinderen omgegaan. Hij mag ook weleens wat moeite doen.
Bij mijn vader is het af en toe net even teveel en dan zegt hij er iets van (als ze bijvoorbeeld iets uitspoken wat ik zijn ogen not done is). Dan roep ik hem terug, want het zijn mijn kinderen. Als ik er niet ben, prima zijn regels maar als ik er ben, bemoei je je er niet mee. Als je het passeert, leer je je kinderen dat opa dus alles kan zeggen, ookal ben jij het er niet mee eens. Het hoeft geen heel ding te worden of ruzie, maar je kan bv wel zeggen pa ff minder alsjeblieft.
vind wel verschil zitten tussen die 2 opmerkingen die je nu genoemd heb. 1 is gewoon grof, mensen hebben geen poten, daar kan je wel wat van zeggen als in "mensen hebben handen". 2 is voor de rest niet grof ofzo en zal aan de toon liggen hoe het overkomt. Als ik het zo lees bij mij niet verkeerd, maar dat komt misschien omdat mijn vader ook zulke grapjes maakt alleen dan dat we bij de konijnen kunnen gaan slapen of in de schuur
Ja, ik rem hem ook wel af hoor. Maar ik krijg dan de indruk dat ik weer de 'verzuurde serieuze dochter' ben die niets leuk vindt. Mijn moeder remt hem ook af, maar het is niet zo dat hij daardoor dat soort opmerkingen niet meer maakt. Helaas. Het is sowieso een apart geval. Hij is altijd enorm gespannen en opgefokt, dat zit in hem. Heeft ook lichte dwangneuroses. Soms denk ik dat wij met ons vieren teveel zijn voor hem. Maar we komen helemaal niet vaak, en alleen na lang aandringen, en altijd maar voor een nachtje. Daarbij zou het mijn moeder verdriet doen mocht ik hierom het contact verder afbouwen. Dat is dan iets tussen hun.
jouw vader is een beetje apart zoals je zelf al zegt. hij blijft altijd opa, dus het is wel belangrijk dat je kinderen om leren gaan met hoe hij is. ik denk dus dat het niet handig is om hem te vragen zich anders te gedragen, dan wordt de omgang voor hem misschien ongemakkelijk en dat proeven kinderen ook. wat je wel kan vragen is of hij zn taalgebruik aan wil passen. geen poten maar handen bijvoorbeeld, om het netjes te houden.
Hier een vader met adhd. Nooit een diagnose gehad,maar echt, het spat er af...Hele harde stem, veel praten, moeite met luisteren, chaotisch en moeite met dingen inplannen.. Heel vermoeiend voor zijn omgeving. Zelf ziet ie het niet zo. Het kan dus nooit rustig, als ik met de kleinkinderen kom. Altijd druk druk druk. Als ze daar een middagje gespeeld hadden, was het bij het ophalen altijd een drama om ze rustig in de auto te krijgen, zo opgefokt waren ze.. Nu de meiden wat ouder zijn gaat het beter. Maar mijn zoontje (de jongste,5,autistisch, zeer gebaat bij een kalm energieniveau), die kan het af en toe niet goed hebben. Die raakt er hyper van. Ik vraag dus vaak: beetje rustig vandaag aub? Das beter voor je kleinzoon? Maar jeetje, wat is dat moeilijk voor hem...Mijn vader lijkt wel een champagne fles. Te lang dicht? Je ziet de borrels bubbelen, wachten tot de energie kan ontsnappen (ik zie het dan ook aan zijn lijf). Maar ja, het is wel altijd superleuk bij opa en oma. Voor beide partijen. En ik weet gewoon, ik kan hem een beetje indammen af en toe,maar ik krijg het er niet uit. De man is 78, gaat niet meer veranderen. De kans dat jouw vader dat voor elkaar krijgt, lijkt me ook niet zo groot. Ik snap je dilemma. En jouw kindjes zijn ook nog wat kleiner dan die van mij. Die kan je nog niet echt uitleggen waarom opa zo doet. Als moeder van een autist, kijk ik naar de toekomst en ben benieuwd hoe mijn zoon het allemaal gaat doen. Eigenlijk het belangrijkst: vinden je kindjes het leuk bij opa en oma?
Herkenbaar. Mijn vader is ook een bijzondere man om zo maar te zeggen en ik en sowieso mijn zussen en broer hebben het best wel moeilijk met hem gehad. Hij is nu ook erg trots en blij met zijn kleinkinderen. Mijn eigen zoontje is nog wat jonger, maar ook met de kinderen van mijn zus (7&9) gaat hij ook wat apart om. Hier is het ook zo dat we wat proberen te remmen, maar hij is niet anders en zal niet anders worden... Van zelfinzicht is weinig sprake. Kinderen krijgen dat op een gegeven moment ook wel een soort van door...
Ja, ze vinden het geweldig. Ze krijgen alle aandacht dan van oma (vooral). Daarom dat ik hier geen 'ruzie' over wil maken. En helaas is het makkelijk ruzie te krijgen met mijn vader. Hij begint direct te schreeuwen en druk te doen, ook al is er niets aan de hand. Een gewoon 1 op 1 gesprek met hem is heeeeel moeilijk. Wel met een gebruiksaanwijzing, dus
O, ik hoop dat ze het doorkrijgen. Mijn man maakt zich er weleens zorgen om. Die kan zich ook totaal niet indenken waarom een opa zo zou doen. Hij denkt dan dat hij gewoon het inzicht niet heeft (wat volgens mij zo is), of dat hij gewoon iets duidelijk probeert te maken (hij moet ons niet). Het laatste is volgens mij echt niet waar, want daarmee zou hij mijn moeder heel veel verdriet doen.
Ik heb bij mijn neefje en nichtje wel het idee dat ze het een soort van door hebben... Ze zeggen dan bijvoorbeeld ''Opaaa...'' en dan met zo'n gezichtje. Wbt je man, het is soms misschien lastig je in te denken dat mensen onbedoeld raar overkomen wanneer je daar niet mee groot bent geworden om zo te zeggen... Bij mij zijn trouwens mijn beide ouders wat bijzonder, maar ieder op zijn geheel eigen wijze... Mijn zwager zegt wel eens ''Het is een wonder dat jullie zo normaal en sociaal zijn geworden''. Het was bij ons thuis vroeger vaak echt niet leuk. Desalniettemin ben ik ervan overtuigd dat mijn beide ouders het beste met ons en de kleinkinderen voorhebben, zoals ook de jouwe dat zullen hebben.
Hier ook zo'n opa. Ik zou dan toch tegen mijn kind zeggen dat opa af en toe een beetje aparte dingen zegt, maar dat opa heel veel van het kind houdt en het echt niet verkeerd bedoeld. Jouw dochter is alweer wat ouder. Als ze de leeftijd er al voor heeft zou je haar kunnen vragen of ze wil dat jij met opa een gesprekje aangaat, of dat ze het genoeg snapt om het erbij te laten en opa af en toe gekke dingen te laten zeggen. Juist omdat alle mensen anders zijn. als ik zou merken dat ze er echt mee zou zitten zou ik zeker een gesprekje aangaan. Mijn zoon mag ook geen gekke dingen tegen anderen zeggen en ik wil dat hij weet dat ik hem ook "bescherm" tegen vervelende opmerkingen van anderen en dan hetzelfde gesprekje aanga met opa als ik dat bij mijn zoon zou doen. En ik zou opa meteen aanspreken bij zo'n opmerking en zeggen "dat soort dingen zeggen wij niet tegen elkaar opa". Of "dat klinkt ook niet lief opa". Zoals ik dat ook tegen mijn kind zou zeggen als hij een rare opmerking maakt. Misschien ziet hij dan dat de opmerking op dat moment verkeerd valt bij je dochter.
Bedankt, dat is een hele goede! Niet aanvallend en zo kan hij wel zien dat iets echt niet gepast is. En dan maar herhalen en herhalen he
Gut, hebben we dezelfde vader. Hier totaal geen invoelend vermogen. Hij is overigens wel heel trots hoor, maar hij doet totaal niks met mijn dochter. Geen spelletje of even samen tekenen, niks. Doet mijn moeder allemaal. En wanneer ze iets pakt, waar ze niet aan mag komen, dan trekt ie het gewoon uit haar handen met een barse opmerking. Hij bedoelt het niet kwaad, maar is gewoon ontzettend onhandig met kinderen. En ik maar denken dat ik de enige was met zo'n vader...... Edit: Ik vind het vooral jammer dat het niet een echte opa is, voor hem en voor mijn dochter. Het is gewoon jammer.