Q komt regelmatig thuis met verhalen over andere kinderen en is dan redelijk boos / gefrustreerd. Ik wil haar helpen om meer begrip te krijgen voor het gedrag van anderen zodat ze dit zelf beter los kan laten. We zeggen vaker dat zij zich niet druk hoeft te maken om anderen, maar dat werkt natuurlijk niet. Ook hebben we uitgelegd dat niet iedereen op dezelfde manier denkt en dat dat ook niet erg is. Het gaat vooral om dingen die zich op school of bij het sporten afspelen. Zo kan ze zich er erg boos om maken dat klasgenootjes niet opletten en daarna iets niet begrijpen of foutjes maken. Dat kan in haar ogen écht niet, wanneer je iets moeilijk vindt luister je gewoon naar de juf en daarna voer je het uit. Een ander voorbeeld was dat ze voor het rapport een soort zelfreflectie op hun gedrag in moesten vullen. Er stonden een aantal uitspraken op een blad (ik let goed op mijn spullen, ik doe mijn best, etc). Hier moesten ze een aantal vakjes kleuren waarvan ze vonden dat het bij je past. De juf had erbij gezegd dat ze hier heel goed over na moesten denken. Q heeft het er een week over gehad dat sommige klasgenootjes alle vakjes hadden gekleurd bij alle uitspraken en dat dit volgens haar helemaal niet kan. Hier zit ze dan echt mee en kan dit moeilijk loslaten. Hoe gaan jullie hier mee om? Ik vind het zo vervelend voor haar dat ze zich hier keer op keer zo druk om maakt.
Ik haal hieruit dat ze vooral vindt dat andere kinderen dingen fout doen. Dat zou ik wel snel proberen af te leren, als ze dat nl ipv thuis ook tegen die andere kinderen zegt wordt ze daar niet erg populair van zeg maar Ze moet wel gaan snappen dat het niet voor elk kindje zo werkt als: je luistert naar de juf en dan voer je het uit...mijn dochter heeft ook een vriendinnetje die vaak zegt: jeeee die sommen had je in groep 2 al moeten snappen, dat is voor mijn dochter met hoogstwaarschijnlijk dyscalculie erg verdrietig. Wat betreft het niet snappen van andere kinderen, dat herken ik ook van mijn oudste maar wel op een andere manier. Zij vindt het heel moeilijk zich in te leven in de gedachten van andere kinderen. Als een vriendin een keer niet met haar spelletje mee wil doen is ze direct bang dat het kindje haar vriendin niet meer wil zijn. Zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Moet er wel bij zeggen dat hier het vermoeden is hier dat er meer achter zit.
Dat haal ik er ook een beetje uit. Mijn oudste heeft die neiging namelijk soms ook. Ik mag al de zwarte boekjes lezen en die en die moet nog steeds de rode boekjes lezen! Ik snap dat ze trots is en dat mag ook, maar bij dit soort opmerkingen zeg ik altijd, lieverd, dat is niet aardig om te zeggen. Jij kan toevallig goed lezen en die ander niet. Maar jij kan niet goed touwtje springen en dat kon die en die heel goed, toch? Dat vind jij toch ook niet leuk om te horen? Iedereen doet zijn best. Etc . Ik vind dat in dit geval inlevingsvermogen vooral moet zijn het besef dat iedereen anders is en dat iedereen zijn eigen kwaliteiten heeft.
dit idd. ik probeer het ook vaak om te draaien naar hoe het zou zijn als het over haar ging. dan vond dochter het idd niet erg leuk meer. het voorbeeld van niet goed opletten in de klas heb ik mijn dochter heel hard gezegd das niet jouw probleem dus hoef je je ook niet druk om te maken. dat vond mijn dochter ook echt verschrikkelijk, vooral als de haar dan gingen 'lastig vallen' met vragen over wat nou de bedoeling was. en helaas duurt het soms even voor ze inzien dat het echt hun probleem niet is en het dus wel los kunnen laten.
Dat anderen iets nog niet kunnen vindt Q niet raar en daar kijkt ze ook niet op neer. Ze kan juist ook goed een compliment geven wanneer iemand ergens zijn best voor heeft gedaan en het uiteindelijk lukt, ze is dan ook echt blij voor diegene. Wat ze niet snapt en waar ze ook mee blijft zitten is dat er genoeg kinderen zijn die iets niet snappen of waarbij iets niet lukt en dan niet luisteren naar de juf / trainer en niks doen met de tips of hulp. Deelight had me hier idd een fijn pb voor gestuurd, andere tips zijn ook nog welkom. Cactusje om haar te zeggen dat het niet haar probleem is werkt écht niet bij haar. Het lijkt wel of ze er dan alleen nog maar meer mee zit. En we hebben dit echt wel een tijdje geprobeerd om tegen haar te zeggen, zeggen nu ook nog dat de juf dat wel tegen diegene zegt, maar effect heeft het niet.
Maar zij kan toch helemaal niet overzien of andere kinderen niks doen met die hulp? Dat lijkt voor haar misschien zo maar dat hoeft niet zo te zijn. Er zit niet veel anders op dan te blijven herhalen dat ze zich daar niet druk om moet maken/niet mee moet bemoeien. Wellicht de juf tegen haar laten zeggen dat zij de juf is en niet Q. Als juffen iets zeggen maakt het vaak meer indruk.
Dit zou ik zeker niet laten doen. Het probleem is namelijk dat de juf vaak lang niet alles wat er gebeurt in de klas kan overzien. Als Q er dan vanuit gaat dat juf het wel oppakt en dat niet doet, is het nog veel erger. Ik herken het van onze dochter, ik blijf erover praten en zeg soms ook gewoon dat ik het met haar eens ben. Afgelopen maandag lag er nog sneeuw op het schoolplein, er was voor het buitenspelen gezegd dat er geen sneeuwballen gegooid mochten worden. Dat gebeurde toch, dochter wordt geraakt door een ijsbal, gaat naar de juf en die wimpelt dat af. Dochter gaat naar haar eigen juf, die net binnen was, en die zei dat ze het tegen de juf buiten moest zeggen. Dan is ze dus echt volledig van de kaart, hoe kan het nou dat de regels niet worden nageleefd en er toch niets aan wordt gedaan. Op zo'n moment stem ik gewoon met haar in dat er dan geen regels hadden moeten zijn.
Hmm ik denk daar echt anders over. De juf heeft nl de intentie wel dat die regel wordt nageleefd maar dat lukt gewoonweg niet altijd. Het is belangrijk dat ze ook leren dat dingen soms oneerlijk voelen maar dat je niet overal wat aan kan doen. Ik stem dan niet met mijn kind in dat die regel er niet had moeten zijn maar dat de juf dat gewoon echt niet gezien heeft. De juf binnen kan daar natuurlijk ook niks mee. Daarbij ben ik er een groot voorstander van dat een juf enkel ingrijpt op het moment dat dat echt nodig is. Zo'n ijsbal is voor mij ook zo'n moment, maar mijn ervaring is dat de kinderen met zo'n groot rechtvaardigheids gevoel heel vaak iets bij juf melden. En ik snap goed dat een juf daar niet elke keer in mee kan gaan. Er zijn nu eenmaal kinderen die heel erg goed luisteren en kinderen die minder goed luisteren. Daar zullen ze ook mee om moeten leren gaan. Ik vind het ook wel goed als een juf niet overal bovenop zit.
Dit zou hier idd ook een drama zijn en hier zal ze nog vaak op terug komen. Wat ik zelf wel eens zeg is dat ik me ook niet altijd aan de regels houd en dat dat eigenlijk ook niet mag maar dat dat heel soms beter uit komt. (Bijvoorbeeld met bedtijd, of hoeveel ze mag lezen) Dat wordt dan ook wel eens tegen me gebruikt...
Het is ook niet vaak dat ik dat zeg. Er is bijvoorbeeld ook de regel dat er tijdens het stillezen (elke dag een halfuur) niemand naar de wc mag. Ik heb uitgelegd dat die regel er is omdat veel kinderen niet van lezen houden en dan lang 'naar de wc gaan'. Ik ben het er niet mee eens dat je kinderen verbiedt te gaan plassen in plaats van te proberen de kinderen daarin op te voeden, maar ik snap de achtergrond wel en die leg ik dus uit, zonder te zeggen dat ik het er niet mee eens ben. Maar als er vlak voor het buitenspelen is gezegd dat er geen sneeuwballen gegooid mogen worden en dat gebeurt naar zeggen van iemand toch, dan moet je dat uitzoeken. Doe je dat niet, dan vind ik het dus onzin dat je die regel hebt ingesteld en zeg ik dat ook zo tegen mijn dochter. Ik blijf vinden dat het erkennen van het gevoel het belangrijkst is: de juf zegt dan inderdaad bijvoorbeeld dat ze haar best doet om alles in de gaten te houden, maar dat het niet altijd lukt. Of dat er kinderen zijn die nog moeten leren dat het handiger is om tijdens de uitleg naar de juf te luisteren. Het kortaf afdoen met: laat maar zitten, het zijn jouw zaken niet, is niet productief. Want het kind signaleert dat degene wiens zaken het wel zijn, niet alles (veel) niet meekrijgt. Dat schept geen veilige omgeving voor zo'n kind. Ik merk de irritatie van de juffen ook, hoor, dat is de reden dat ze zich er zo kort van afmaken. Maar als je merkt dat er blijkbaar veel dingen aan je aandacht ontsnappen, dan lijkt het me beter om daar klassikaal aan te gaan werken dan degenen die dat signaleren weg te zetten als mieperds.
Een regel breken is hier al drama. Als de juf daar dan ook nog weigert iets aan te doen, dan is het feest compleet. Vind dat trouwens ook raar.er wordt gezegd niet gooien. Er wordttoch gegooid. En vervolgens wordt dat gemeld en dan wordt er niet ingegrepen. Dat die juf het niet had gezien snap ik. Je kunt niet alles zien. Maar als er dan een kind voor je neus staat die zegt: die en die heeft een ijsbal tegen mijn hoofd gegooid, dan die je daar wat mee. Maar om op je oorspronkelijke vraag terug te komen ik denk ook dat je er gewoon over moet blijven praten. Dat nu eenmaal niet iedereen hetzelfde is of kan. En dat instructies volgen of opletten voor sommige kinderen ook moeilijk kan zijn