Ja, ik heb toen na 6 maanden een gesprek met mijn manager gehad. Het nog een maand aangekeken en daarna mijn ontslag ingediend. Ik wilde er geen dag langer meer werken. Valse beloftes, onderbezetting en ongemotiveerde collega's. Na 2 maanden een andere gevonden waar ik prima op mijn plaats zit, nog geen seconde spijt van gehad. Leuk team, leuke sfeer op de werkvloer en goed overleg mbt rooster.
Ja een keer bij een tandarts. De hygiëne- en veiligheidsregels werden totaal niet toegepast. Ik ben n mijn proeftijd weg gegaan. Later hoorde ik dat er nog geen assistent was die het langer vol hield dan een jaar.
Echt spijt niet, maar of het de allerbeste keuze is geweest, daar twijfel ik wel eens over. Ik nam een regelmatige baan, onder mijn niveau, had totaal geen match met mijn opleiding, maar wel regelmatig. Eerste 3/4 jaar was het verschrikkelijk druk, kon bijna geen pauze nemen, zo druk. Daar genoot ik van, heerlijke tijd was dat. Daarna werd het een stuk rustiger, verschrikkelijk, de dag door zien te komen, dat is niks voor mij. Het onder mijn niveau werken vond ik toch ook niet zo prettig meer uiteindelijk. Het maakte de stap om helemaal thuis te gaan zijn voor vooral onze oudste zoon wel makkelijker. Ergens wist ik wel dat het beter voor hem zou zijn als ik thuis zou blijven (of mijn man, maar hij verdiende op dat moment een stuk meer dan ik), maar de stap zetten was wel moeilijk. Maar het daar zat zijn was het zetje in de rug om te stoppen met werken.
Ja, na 3 dagen had ik al door dat het bedrijf niet bij mij pastte. Ik heb mijn oude werkgever opgebeld (reden van vertrek was dat ik meer uren kon gaan draaien bij een nieuwe werkgever) of ze mijn functie al hadden opgevuld en ik kon gelukkig terugkomen. Toen ik 1,5 jaar later weer wegging, kreeg ik wel de opmerking dat ze mij de komende 3 jaar niet meer aan zouden nemen op die functie
Ik wilde wel iets anders doen in de zorg/begeleiding na 12 jaar. Vijf maanden geprobeerd maar ik voelde me er niet fijn, werk viel tegen,ik had te weinig te doen ( nu zou ik er voor tekenen!). Contract opgezegd en via een uitzendbureau gaan werken waar ik na 3 weken gevraagd werd voor een vaste baan. Inmiddels al weer 13 jaar terug naar waar ik 26 jaar geleden begon, dit is gewoon mijn werk en plek.
jep... eerste maand regelmatig huilbuien gehad, voelde me zo diep ongelukkig! (zal ook een stuk verwerking van overspannen situatie ervoor bij hebben gezeten hoor) maar cultuur is niet helemaal wat bij mij past, het werk inhoudelijk ook helemaal niet. had ik toch wel ander beeld van gekregen bij de gesprekken... en nu zit ik in m'n 5e maand...nu wel wat meer contact met collega's, dat is wel gezellig, maar haal ik niet voldoende energie uit. als ik 1 mailtje per week krijg is t veel.... ik kom uit een hele dynamische functie en dan is dit wel echt heel passief....niks voor mij gelukkig best snel weer wat nieuws gevonden! alleen heb ik 2 maanden opzegtermijn waardoor t allemaal wat lang op zich laat wachten volgende week nog 2 dagen werken (na vandaag) en dan start ik 1 maart bij nieuwe werkgever! weer meer terug naar mn roots zeg maar. had wel oude finance manager gebeld met de vraag of ik terug mocht komen in eerste instantie, maar helaas was dat toch geen optie. en had ook niet goed geweest hoor voor mij. daarvoor was er eigenlijk al gewoon veel te veel gebeurd binnen het bedrijf voor mij.
Ik ben nu sinds 5 maanden binnen dezelfde instelling (gehandicaptenzorg) op een andere groep gaan werken... En ervaar het heel wisselend, de ene keer denk ik: vreselijk, kon ik maar terug. Vooral omdat het team heel anders is, veel gesloten, stugge collega's die hele hoge eisen stellen. Maar dan heb ik weer een leuke dienst met de bewonertjes en denk ik: toch wel heel leuk... Hmmm, ik weet t niet, kijk het nog een paar maanden aan.
Ik ben nu een maand bezig bij mijn nieuwe baan na mijn verlof, en het valt me zoooo tegen. Ik moest het van mezelf een maand aankijken, maar ik ga echt weer om me heen kijken. Ik las het hier ook van iemand die hetzelfde was overkomen en tijdens zijn verlof ook dacht hmm ik weet het niet. Dat was hier precies hetzelfde, maar ik dacht ook ' ik heb tenminste een baan'. Daar ben ik nog steeds blij mee, maar dit is het niet op de lange termijn voor mij.
Yep. Het salaris had me over de streep getrokken om het toch te gaan doen. Was een bakkerij met een industrieel tintje. Nou pfff srond de hele dag aan de lopende band vlaai in een doos te leggen of vulling in een vlaai te doen. Of je moest uren lang rozetten op vlaaien/gebakjes zetten. En de combinatie gezin/werk was niet te doen. Heb na een weekproeftijd een gesprek aan gevragen en daar meteen de knop doorgehakt dat ik per direct zou stoppen. Wat werd ik ongelukkig daar zeg.
Ik heb spijt gehad van mijn vorige baan dus ik heb een nieuwe baan gezocht, daar zit ik nu maar helaas valt dit me ook vies tegen en is er weinig te doen. Ik heb al meerdere malen aangegeven dat ik weinig te doen heb aan mijn werkgever echter wordt er niet geluisterd. Zo zijn er meerdere dingen en ben ik helaas opnieuw zoekende naar een baan.
Jep nu. Zelfde werkgever dus zelfde principe manier met werken alleen in een ander team aan de andere kant van het land. Nu komt het doordat de werktijden in de avond echt knudde zijn hier. Als ik een avond dienst heb start dat pas om 20.15 of 21.15 tot 22.30. De hele dag al met dochter in de weer geweest, ligt ze op bed moet ik nog werken.
Ja van mn studentenbaantje vakken vullen en kassa draaien. Echt totaal niet mijn ding. Vond het helemaal niks. Nu zou ik het misschien wel leuker vinden, toen was het gewoon te veel naast een moeilijke studie, lange dagen, veel zelfstudie etc. Na mijn studie geen werk gedaan wat ik niet leuk vind/vond. Wel vond ik het altijd erg spannend de eerste weken bij een andere baan, nieuwe mensen, nieuwe omgeving, alles leren kennen.