Naar aanleiding van het topic: Meest verschrikkelijkste date ooit, ben ik benieuwd wat jullie meest verschrikkelijkste of vreemdste sollicitatiegesprek is geweest? Ik heb 4 jaar geleden een gesprek gehad, daar belde ik aan, werd de deur open gedaan met werd niet ontvangen. Toen ik vervolgens zelf de directeur aantrof in zijn kamer klopte ik aan, liep naar binnen maar meneer had totaal geen oog voor mij, hij was druk bezig op zijn computer en af en toe stelde hij een vraag zonder mij aan te kijken of interesse te tonen... heel vreemd, is dan ook niks geworden. Ook heb ik een sollicitatie gehad bij een mevrouw die nogal persoonlijke vragen stelde, o.a. waarom ik nu al getrouwd ben, waarom ik jong kinderen heb gekregen en of de kinderen ongewenst waren. En de laatste nogal vreemde sollicitatie was een paar weken geleden, ik werd gebeld door een iemand van een uitzendbureau die mijn CV online had gevonden of ik nog zoekende was want hij had een leuke functie bij een grote internationaal bedrijf 10 km bij mij vandaan. Uiteindelijk mocht ik daar op sollicitatiegesprek en de meneer van het uitzendbureau wilde daarbij zijn en kwam mij op halen om samen te gaan(wat ik opzich best vreemd vind, samen met zo'n man gaan die ik niet ken) het gesprek was met een jongeman, een dame en de meneer van het uitzendbureau. De werkzaamheden en de locatie (in een koude loods met vrijwel geen voorzieningen) spraken mij niet aan, daar komt bij dat de jongeman continue naar mijn borsten zat te kijken. Normaal merk ik zoiets niet, maar dit was echt zo opvallend. Ze wilde me uiteindelijk nog in hun team hebben ook, maar dit aanbod heb ik vriendelijk afgeslagen.
Samen naar een gesprek gebeurt wel vaker.... maar thuis ophalen vind ik wel een beetje vreemd. Ik heb zelf eens t idee gehad dat ik bijnIdols terecht gekomen was. Veel mannen om de tafel. Zaten bijna allemaal iets anders te doen. Bleven maar doorzagen dat ik zo weinig ervaring had (dat hadden ze op mijn cv ook kunnen zien???) Eenmaal thuis werd ik gebeld dat ze het gesprek wilden verzetten omdat de planning uitgelopen was 🤔 Al met al was ik er niet rouwig om dat ik afgewezen werd
Toen ik 21 was heb ik gesolliciteerd bij een callcenter. Gesprek ging heel goed maar ik werd afgewezen omdat hij vond dat ik de mannelijke collega's zou afleiden??
Solliciteren is vreselijk als je een sociale angstfobie hebt. Dan spreek je je eigen naam al verkeerd uit en 5 minuten later midden in een angstaaval zitten. Niet zo heel leuk. Gelukkig ben ik daar vanaf.
Bij mijn ergste sollicitatie waren ten eerste te veel mensen aanwezig. Dan heb ik geen idee meer waar ik moet kijken, het waren en volgens mij een stuk of zes. Ten tweede had ik geen idee waar ze naar toe wilden met de vragen. Ik gaf antwoord, maar dat was blijkbaar nooit voldoende/goed. Dus de klik was er niet. En toen begon tot overmaat van ramp ook nog iemand er over dat hij of zij honger had en graag wat wilde gaan eten. Dat vond ik gewoon respectloos. Alles bij elkaar opgeteld vond ik het niet erg dat ik niet was aangenomen, en anders had ik het wel afgewezen.
Toen ik begin 20 was heb ik wel eens ergens gesolliciteerd waar me gevraagd werd of ik uit een normaal of een gebroken gezin kwam. Nu zijn mijn ouders wel gescheiden (al sinds ik heel klein was), maar ik kom verder uit een heel normaal gezin. Echt een belachelijke vraag! Dat vraag je toch niet aan iemand?! Wat the *piep* heeft dat met je functioneren te maken. Ik heb toen ook geantwoord dat mijn ouders gescheiden zijn, maar dat we verder heel normaal zijn. Als iemand me nu zo'n vraag zou stellen zou ik daar echt geen antwoord meer op geven.
Niet ik, maar mijn moeder. Ze ging solliciteren voor een functie als secretaresse bij een bedrijf dat enveloppen produceert. Een vd eerste vragen was: heeft u affiniteit met enveloppen? 😂 ja nou! Wat moet je daar nu op zeggen? Jah ik gebruik ze regelmatig en oeh het dichtlikken is écht super
Hahaha, dat is wel een aparte vraag inderdaad (toepasselijk ook dat poppetje). Heeft ze de baan gekregen?
Ik was 15, ik was bezig met een opleiding voor patholoog-anatoom daarvoor moest ik eerst de opleiding verzorging afronden en ging/wou stage lopen bij een bejaardenhuis, bij het sollicitatie gesprek met een vrouw die heel streng en ongeintreseerd over kwam vroeg ze mij allemaal vragen op een blaadje, totdat ze mij vroeg of ik wist wat rigor mortis was (lijkstijfheid) op dat moment wist ik even niet wat het was, ik was zo zenuwachtig het was mijn allereerste gesprek, wist natuurlijk wel wat het was maar de officiële benaming ontschoot me, ik had alles goed beantwoord maar ik was afgewezen ALLEEN omdat ik niet wist wat het ook alweer betekende, vond ik erg lullig. Bij een ander tehuis gesolliciteerd en daar vroegen ze ook een paar dingen, nadat ik had vermeld dat ik was afgewezen op die ene vraag zei de vrouw toen: iedereen begint met 2 linker handen. Ik was hier dus wel aangenomen en had mooi me diploma op zak! en heb daar (hoe zielig ook) mijn eerste ervaringen opgedaan met overleden mensen verzorgen, was toen 16 en daarna met diploma op zak gaan werken bij een mortuarium, elke keer als ik het woord post-mortum hoor moet ik altijd terug denken aan dat moment!
Ik had een aantal jaar geleden een sollicitatie voor een stage bij een jongerenopvang. Ik was al vreselijk zenuwachtig omdat ik totaal geen ervaring had met de doelgroep. Tijdens het gesprek kreeg ik vervolgens ontzettend persoonlijke vragen. Nu is het in dit werkveld niet raar om meer over je levenservaring te vertellen maar dit ging wel heel ver. Of mijn ouders gescheiden waren en waarom. Waarom ik geen contact meer heb met mijn vader en of ik hem niet miste, etc. Zo stom en jong als ik was gaf ik nog antwoord ook. Zodra ik thuis was gelijk gebeld dat ik geen interesse had.
Erg apart allemaal. Heb gelukkig zoiets nog nooit meegemaakt. Alleen een keer een sollicitatie voor een soort jury. Ik solliciteerde bij een academisch ziekenhuis en had een gesprek met 6 mensen ik was overigens wel door naar de 2e ronde, maar heb toen ergens anders een baan aangenomen.
Tijdens mijn sollicitatie werd mij gevraagd of ik bereid was met de baas het bed te delen. Oke, we waren toen al getrouwd
Mijn raarste sollicitatie was een vergissing; de directeur dacht dat mijn intermediair op de koffie zou komen, maar zij had begrepen dat hij mij meteen wilde zien (ik was ook wel erg geschikt voor de baan). Vrij ongemakkelijk. (En dat werkte door, want hij vond mij ook (te) geschikt en durfde me vervolgens niet aan te nemen, het ging hem allemaal een beetje te snel.).
Ik heb jaren geleden weleens gesolliciteerd bij Pauw (luxe kledingwinkel). Eerst een heel fijn gesprek gehad met twee medewerkers daar, op basis daarvan werd me verteld dat ik was aangenomen. Vervolgens zou ik een puur informatief gesprek hebben over hoe alles in z'n werk gaat daar. Dat gesprek was met één van de bestaande verkoopsters, echt een enorm omhooggevallen typetje... En vervolgens kreeg ik te horen (per brief geloof ik) dat ik niet was aangenomen... Maar na dat laatste gesprek had ik er zelf ook allang geen zin meer in, dus heb er toen ook geen werk van gemaakt. (ha!) Ook weleens tijdens een sollicitatie te horen gekregen dat ik wel veel ge-'job-hopped' had (en dan in de negatieve zin van het woord). Ik was toendertijd 22 jaar en nog bezig met mijn studie...
Mijn vreemdste sollicitatie was voor een stage. Ik kon het in de eerste instantie al niet vinden, de locatie zat echt ergens een beetje tussen gepropt. Dus ik was al een beetje aan de latere kant. (ik had wel gebeld, daardoor heb ik het uiteindelijk kunnen vinden) Hele kleine ruimte, lange trap naar boven en kwam je op een plek wat een beetje lijkt op zo'n donker zoldertje. Amper licht en het stonk ontzettend. De baas, of in ieder geval degene die de sollicitatie met me zou hebben, was er nog niet. Of ik even kon wachten.. Prima.. Toen was het ineens of ik alvast wou kijken wat ze zoal deden daar. Ik heb geen idee meer wat ze nou precies allemaal had gezegd, maar zo jong en dom dat ik was heb ik uiteindelijk dus alvast wat zitten werken daar tijdens het wachten. En het duurde.. En het duurde.. Uiteindelijk durfde ik eindelijk te zeggen dat het me te lang duurde en dat ik ging.. Weet niet meer hoe lang ik daar nou heb gezeten, maar gewoon voor niets hun werk gedaan. Lekker makkelijk als ze dat alle sollicitanten laten doen. Heb er ook nooit meer wat van gehoord, geen excuses van dat die baas te laat was of wat dan ook. Ik voel me daar nog steeds dom om. En ik heb ook een keer gehad dat ik via een uitzendbureau een 2 of 3 dagen taak had gevonden. Was zonder sollicitatie. Kwam daar binnen, m'n plek werd gewezen, uitgelegd wat ik moest doen en ik kon zo aan de slag. Was een taak die ze daar niet echt wouden doen ofzo, maar ik vond het leuk. En echt super fijn dat ik geen sollicitatie had, want ik haat dat echt zo. Ze waren zo tevreden over mijn werk, dat ze dat hadden door gegeven aan een andere afdeling die nog iemand zocht voor meer. Dus ik kon gelijk langs gaan en even praten over de functie. Dat ik niet werd aangenomen kwam neer op dat ik te rustig was en niet in het team zou passen... Dus feitelijk omdat ik liever het werk doe wat gedaan moet dan gezellig praten willen ze me er niet bij...
Op mijn 18de ging ik voor een sollicitatiegesprek voor een stage. Dacht ik, want zo was het gecommuniceerd. Maar toen ik daar kwam en bij de man zat bij wie ik mijn gesprek zou hebben, werd ik meteen meegenomen naar een kamer met bureau en pc en kreeg ik uitleg over wat ik moest doen. Ik dacht dat het misschien onderdeel van het gesprek was; kijken of ik het wel begreep en kon ofzo. Maar na een beetje uitleg wenste de man mij veel succes en liep weg... Mijn stage was gewoon al begonnen Later wel opgehelderd, en het was gewoon een hele leuke stage!