Dag dames, Ik zou graag jullie mening hierover willen. Mijn zoon van 4,5 jaar zit sinds een aantal maanden op school. Hij is zelfs van school gewisseld omdat er op de vorige school erg vreemde dingen gebeurde wat niet goed voor mijn zoon was vandaar dat we hadden besloten om begin dit jaar te wisselen van school dit is allemaal stel op sprong gegaan. Nu zit ik met het volgende:mijn zoontje heeft spraak taal achterstand wat hij al behoorlijk heeft ingelopen,nu hebben wij in het verleden onderzoek met hem gehad.Hij is in januari 2015 gestart met logopedie en in december 2014 hebben wij hem laten onderzoeken door de kno afdeling in een ziekenhuis daar is heel breed naar hem gekeken.Daar was toen uitgekomen dat hij getest moest worden op autisme dit kwam hard bij ons binnen.Dit hebben wij niet direct gestart omdat wij dat vrij vroeg vonden.In januari 2015 is hij dus gestart bij de logopedisten en die heeft op haar beurt weer een orthopedagoog laten mee kijken bij een aantal sessies.Ook is hij toen gestart op de psz met vve verklaring. Daar heeft de orthopedagoog ook meegekeken.Kortom De logopedisten ,leidsters van psz en orthopedagoog vonden allemaal dat wij de onderzoeken maar moesten doen want zij zagen zorg bij onze zoon. Dus wij hebben een soort van onder druk de onderzoeken gestart dit heeft 6 weken geduurd hij was toen 3 jaar.Is uitgekomen pdd nos en hooggevoeligheid.De hooggevoeligheid zijn wij het mee eens autisme herkenden wij hem niet zo zeer in.Vanuit de organisatie waar hij is getest was ook advies starten mkd heeft hij heel even opgezeten maar daar vonden wij hem niet passen de medewerkers daar vonden hem ook vrij zelfstandig en waren het hier mee eens. Vervolgens is hij getest bij Kentalis en daar kwam uit dat hij erg goed vooruit was gegaan en een EQ had van 102.Best goed dus.Zij gaven het advies reguliere psz en met 4 jaar lekker naar school! Nu hebben wij bij de intake van de eerste school niet aangegeven dat hij was getest op autisme wel dat hij onderzoek heeft gehad bij kentalis.Bij de huidige school heb ik ook niks over zijn diagnose verteld. Nu op de huidige school zijn wat problemen met zijn gedrag hij is wat druk snel boos en slaat veel de juf wil hier een gesprek over. Wat moet ik nu doen moet ik vertellen dat hij toen de tijd een diagnose heeft gehad waar wij het toen totaal niet mee eens waren of moet ik mijn mond houden? aan de ene kant schaam ik me omdat ik niks heb gezegd maar aan de andere kant wij waren het toen totaal niet eens met de diagnose en wij zijn toen echt onder druk gezet om die onderzoeken te laten doen. Ik vind dit heel moeilijk ook omdat ik zie dat onze zoon echt dit gedrag nu vertoond maar wil dit dan zeggen dat hij toch autisme heeft? En ben je verplicht om een diagnose te vertellen aan school? Wat zouden jullie doen in mijn situatie? Sorry voor mijn lange verhaal... Liefs Dounia
Mijn eerste gevoel zegt me dat je het beste open en eerlijk kunt zijn in alles. Dus de hele geschiedenis, inclusief je eigen beeld en het uiteindelijke advies voor normale school. Hoe kan je van school verwachten dat ze de beste begeleiding voor je kind kan geven als ze maar het halve verhaal kennen? Hierbij ga ik er wel vanuit dat vanuit school ook met de beste intenties en zonder vooroordeel naar je kind kijken. En dat ze verder kunnen kijken dan enkel een labeltje.
Ik werk op een sbo cluster 4, dus eigenlijk alleen maar kindertjes met 'een afkorting', een stoornis. Ik vind alle kindjes net zo lief als kindjes zonder stoornis, maar ik vind het erg fijn om te weten welk kindje welke stoornis heeft, zodat ik met mijn aanpak (ik zit in het zorgteam/achterwacht) rekening kan houden met zijn/haar stoornis. Zo vinden veel kindjes met pdd-nos het niet fijn zomaar aangeraakt of vastgepakt te worden en kan ik hen anders benaderen dan een ander kind. Ik vind dus eigenlijk dat je je kindje tekort doet als je dit achterhoudt, met of zonder stoornis is hij je zoon en een kleuter op school met zijn behoeften en zijn goede punten.
Bedankt voor jullie reacties! Zou ik het nog kunnen vertellen of zou dit erg vreemd staan? Ik wil het wel vertellen maar wij waren het er toen niet mee eens.
Gewoon vertellen in het gesprek. En alsjeblieft accepteer je zoon zoals hij is, als het met 3 jaar al 'duidelijk' was, is het echt aanwezig. Ook hij krijgt op een gegeven moment door dat hij anders is of dat hij zichzelf anders vindt. Als jullie je schamen voor deze diagnose of het niet willen geloven/accepteren, hoe moet hij zichzelf dan accepteren? Zelf ertrouwen is heel erg belangrijk voor ze, en jij bent zijn basis, zijn veiligheid, zijn waarheid!
Een diagnose krijgen, zeker als je gevoel zegt dat het onterecht is, is niet niets. Mijn ervaring is met diagnoses dat je het niet zomaar krijgt. Heb je geen uitleg gekregen waarom ze deze diagnose hebben gegeven? Welke kenmerken hij binnen het autisme spectrum stoornis heeft? Heb je geen begeleiding achteraf gehad? Wij kregen de, door mij verwachte, diagnose, maar hebben hele verslagen gehad van elk onderzoek waarin ook stond wat men als ander gedrag ziet. Wij hebben mondeling uitslag met uitleg gehad. En we hebben thuisbegeleiding gehad. Als je de diagnose onterecht vind is het misschien niet onverandig om een second opinion te vragen of op zijn minst uitleg. Aan jouw verhaal kan niemand zo zeggen "ja hij heeft ass" of "nee hij heeft zeker geen ass". Daarnaast zijn de meeste hier daar ook niet voor opgeleid (verwacht ik zo) Ik vind dat je het wel hoort te vertellen. Kinderen met een diagnose kunnen zoveel anders reageren dan gemiddeld. Onze juffen weten de diagnose en weten nu waar ze op moeten letten. Ze proberen hem nu vordat hij overprikkeld is al uit de situatie te halen, just daardoor voorkomen ze dat hij bijv gaat slaan. Ben je het verplicht? Nee niemand kan jou verplichten. Maar ik vind dat je het voor je zoontje wel verplicht bent. Alleen met de juiste informatie kunnen zij hem begrijpen en helpen.
Maar waarom herkenden jullie geen pdd nos in hem? Wilden jullie dit niet zien? Zijn jullie hiermee bekend ivm eigen vak/werk? Ik vind het lastig want ze zeggen zoiets niet zomaar om maar iets te zeggen. Het zijn vast mensen geweest die hier verstand van hebben dus dan snap ik de twijfel niet. Als het wel zo is dan kun je ook een juiste aanpak kiezen en je houdt niet minder van je kind toch?
Het is niet zo dat ik als hij echt autisme heeft dat niet zou willen accepteren maar ik herkende hem er toen totaal niet in!Nu begint hij eigenlijk wat meer gedrag te vertonen dat ik toch mijn twijfels heb. Ik schaam me nu eigenlijk dat ik het niet eerder heb verteld en weet niet ik ik dit nu moet vertellen en wat zij daar dan van vinden..
Hoeft niet he? Juist bij jonge kinderen dient men extra voorzichtig te zijn. Sommige dingen die kenmerkend zijn voor autisme spelen zich af in het sociale gedeelte, wat zich ook pas later kan ontwikkelen. En ieder mens heeft wel een of meerdere kenmerken van autisme. Dus enerzijds zeg ik, ja je hebt gelijk. Maar anderzijds kan het ook een achterstand zijn die ingehaald kan worden. Daarom geven sommige instanties op jonge keeftijd ook een voorlopige diagnose. Maar met de rest ben ik het absoluut met je eens.
Wat maakt het uit wat een ander ervan vind? Hij is jouw zoon en geef hem wat hij nodig heeft. Dat kan alleen als een leerkracht weet wat er (mogelijk?) speelt. Ik denk dat de meeste leerkrachten het opprijs stellen als je het alsnog verteld en je kan er ook bij zeggen dat je twijfelde of je het moest vertellen.
Omdat hij dus die spraak taalachterstand had en wat dingen op een rijtje zetten en wat geur gevoellig is van daaruit hebben zij de diagnose gesteld. Even voor de duidelijkheid ik hou onvoorwaardelijk van mijn zoon wat hij dan ook heeft ik vindt het alleen lastig dat er tegenwoordig zo snel diagnoses worden gegeven ook bij zulke jonge kinderen.
Er zullen inderdaad altijd uitzonderingen zijn, alleen ben ik ze nog niet tegengekomen. Hier wordt bij twijfel geen diagnose gesteld, maar hooguit een voorlopige diagnose, dus ik vertrouw ook op de kinderpsychologe en orthopedagogen in deze. Ik merk wel dat veel ouders moeite hebben met dit soort diagnoses. Begrijp ik ook wel hoor, maar ik zieverdrieitige kindertjes die hiermee te maken hebben. Ze voelen zich minder, dom, niet waardig.
De diagnose krijgen is niet leuk. Ik vond het fijn, ik was immers niet 'gek' dat ik zag dat onze zoon anders is. Maar ook heel verdrietig, juist omdat het blijvend is. Omdat je hoort dat je kind anders is.
En het nu alsnog doen? Desnoods andere organisatie? Ik heb zo veel geleerd van de ondersteuning na de diagnose. Hoe hij denkt, waarom hij iets doet, wat hij nodig heeft.
Je hoeft je echt niet te schamen dat je het nog niet vertelt hebt. Het is niet niks om zoiets te horen, zeker als je het dan zelf niet herkent. Als ouder ga je door een heel proces, dat is niet makkelijk en daar hoef je je echt niet voor te schamen. Ik zou het nu wel met school bespreken misschien kun je met hen overleggen waar je nieuw onderzoek kunt laten doen. Het klopt dat zoiets bij jonge kinderen niet makkelijk gesteld wordt, maar het is altijd mensenwerk, dus prima om nog eens te laten onderzoeken. Daarbij hebben ze destijds niet voor niks aangegeven dat over een jaar opnieuw onderzoek gedaan moeten worden. Ik denk wel dat het jouw kindje en de juf kan helpen om open te zijn. Wellicht kan zij bijvoorbeeld daardoor al een andere aanpak proberen, die beter bij hem aansluit.
Maar dan moet ik ook verslagen laten zien dat wil ik niet.Ik ben echt in twijfel. Nog een probleem is de orthopedagoog die mijn zoon heeft gezien die tijd werkt bij het buurttaem die ook met school is verbonden dus mochten er nog meer zorgen komen en de school het buurttaem erbij haalt dan komt alles uit.