Vertellen of niet?

Alsjeblieft, leg alles open aan school. Voor je kind. Je doet hem nu zo erg tekort en dat kan absoluut niet goed zijn voor hem.als jij je kind accepteert zoals hij is dan zou het je niks uit moeten maken wat andere mensen denken. Om eerlijk te zijn heb ik op basis van je verhaal echt te doen met je kind. Het komt namelijk niet over alsof jij hem volledig zou accepteren met een beetje extra.

Zelf ben ik al meer dan een jaar bezig met onderzoeken, mkd etc voor mijn dochter. Ze is nu 3 jaar maar dus ook bezig geweest toen zij 2 was. Er wordt zeker weten niet zomaar een diagnose of voorlopige diagnose gesteld, dat gebeurd alleen als er hele duidelijke aanwijzingen zijn.

Het is nu alleen maar goed als meer mensen zich bezig gaan houden met de ontwikkeling en het gedrag van je zoon. Als hij nu al problemen ontwikkeld dan is de kans groot dat dit alleen maar erger wordt als jij nu niks doet. Je bent dit verschuldigd aan je zoon.

 

Eens met mijn voorgangers, ook een voorlopige diagnose doen ze echt niet zomaar op zo'n jonge leeftijd. Mijn zoon had een diagnose toen hij net 2 was en een echte diagnose wordt alleen in hele duidelijke gevallen gegeven, mijn zoon heeft dan ook een hele zware vorm van autisme.

Als je je niet in het verslag kunt vinden, dan laat je dat toch niet zien? Ik zou gewoon eerlijk zeggen dat hij een voorlopige diagnose heeft gehad toendertijd, maar dat hij zo vooruit was gegaan, dat je daar later niet verder mee bent gegaan. En dat je dan nu er gedragsproblemen komen die misschien toch op autisme wijzen, weer opnieuw het traject in wilt gaan. Zo blijf je eerlijk en geef je meteen een prima verklaring waarom je niet meteen open bent geweest. Ik kan me namelijk best voor stellen dat je er verder niet meer veel mee hebt gedaan als er geen problemen meer waren. Nu heeft je zoon echter wel nodig dat je flink door gaat pakken en zo snel mogelijk hem laat onderzoeken.

 

Je MOET niets.
En de orthopedagoog mag, voor zover mij bekend, niets vertellen zonder jouw toestemming.


Wij zijn op een andere manier het traject ingegaan, met een ander startpunt.
Ik twijfelde al bij mijn zoon en heb op school aangegeven dat ik mijn twijfels had. Eerst zou de ib-er mee kijken, maar toen dat op zich liet wachten heb ik de ha ingeschakeld voor een doorverwijzing. Na de diagnose is er nog een gesprek geweest op school waarbij aanwezig waren; Leerkracht, Ib-er, 2 psychologen en ik. De psychologen gaven aan dat zij de verslagen niet mogen geven aan andere instanties zoals school. Als ik van mening was dat school dingen mocht weten, dan moest ik dat zelf doen.
Uiteindelijk heb ik de leerkracht gedeeltes laten zien, maar niet alles. Alleen waarvan ik vond dat dit handig kon zijn voor school. Dus oa het verslag over de observatie op school.


Jij kunt prima in het gesprek aangeven; wij hebben een voorlopige diagnose gehad, maar willen dit nu nogmaals onderzoeken. Wij zijn hier mee bezig. (als dit zo is)
Ja het is beter als je zegt welke voorlopige diagnose je zoon heeft gekregen, maar verslagen laten zien? Nee hoor, waarom?

Waar ben je zo bang voor?
Dat de leerkracht hem anders gaat behandelen? Anders is niet per definitie slecht. Anders kan ook zijn "beter passend". De meeste leerkrachten zijn leerkracht geworden vanwege het feit dat ze het een mooi beroep vinden en het beste willen voor de kinderen. De ene leerkracht kan het misschien beter dan een ander, maar je moet ze wel de kans geven.


Ik wou onze zoon laten onderzoeken. Waarom? Omdat ik geloof dat als ik weet wat er speelt ik mij voor 100% kan inzetten voor mijn zoon. Dat ik alles op alles kan geven met als doel een jongen groot te brengen als een volwassene die zelfstandig in onze maatschappij kan functioneren. Want ik geloof erin dat mijn zoon dit met de juiste hulp kan doen.
Als ik mijn zoon nu laat zwemmen in de grote, onbegrijpelijke maatschappij is de kans vele malen grote dat hij uiteindelijk ergens strand en zich niet staande kan houden in onze maatschappij.
Ik heb geen garantie dat, omdat ik mij voor 100% (of misschien wel 200%) inzet hij het als volwassene gaat redden. Maar ik vergroot de kans wel.
En die kans vergroten kan alleen als de leerkrachten op school ook weten wat er speelt en zij hier op in kunnen spelen.

Kies voor wat het beste is voor je zoontje. Hij heeft jou nodig.

 

Waarom hebben ze jullie toentertijd onder druk gezet? Je kan dit er toch bij vertellen op school? De juf ziet nu gedrag dat ze niet kan plaatsen. Jij kan dan het verhaal doen zoals je dat nu hier doet (dus ook dat jullie je er niet in herkenden en dat de diagnose opnieuw gesteld gaat worden).

Mijn dochter zit in de klas met een jongetje met een zware taalontwikkelingsstoornis. Ze zijn daar vrij 'laat' achtergekomen maar zolang het gaat blijft hij dus op een normale school. De juf weet nu wel hoe ze met hem om moet gaan.

Open zijn. Alleen dan kan je zoontje zich ook fijn voelen op school.

 

Ik denk dat ik je wel een beetje snap. Alleen sta ik er anders in.

Je hebt een paar mogelijkheden.
1. Hij heeft ASS, de diagnose was terecht. Maar je vertelt niets.
2. Hij heeft ASS, de diagnose was terecht. Je vertelt de juf iets, bijvoorbeeld dat er sprake is van een voorlopige diagnose, maar dat je nog een vervolg onderzoek wilt.
3. Hij heeft geen ASS, de diagnose is onterecht. Je vertelt de juf de diagnose wel.
4. Hij heeft geen ASS, de diagnose is onterecht. Je vertelt niets.

In al deze opties zal je juf hoe dan ook moeten kijken hoe ze de problemen moet oplossen. Er zijn immers al problemen. Wel of geen ASS, de problemen zijn er. En die moeten wel opgelost gaan worden. Anders zal je zoontje zich zeker anders voelen, eenzaam kunnen voelen, ongelukkig zijn.
Door het te vertellen maak het het de leerkracht en je zoontje makkelijker.

Even terug naar de basis. Wil je dat je zoontje zich zo goed mogelijk ontwikkeld? Wil je dat hij zo gelukkig mogelijk is?
Natuurlijk is het antwoord op beiden JA. Dan de vraag is wat je moet doen om dit voor elkaar te krijgen.

Heel vaak weten moeders het beter. Beter dan een arts als er iets aan de hand is.
Maar sommige moeders stoppen liever "hun kop in het zand" om maar niet de pijn, het verdriet, de onmacht (of wat dan ook) te voelen.


Ik denk dat het voor jou en je zoontje verstandig is om het onderzoek te herhalen. Als het geen ASS is, dan heb je dat vast staan. Als het wel ASS is kan je je er misschien bij neerleggen.
Ik weet niet waar je woont, maar misschien kan ik of iemand anders hier nog een advies geven over een goed onderzoeksteam/organisatie.

 

Ik zou zeker voor een andere onderzoeker kiezen. Omdat jullie je de vorige keer 'gepusht' voelden. Dat moet je nu vermijden.

 

Dus omdat hij niet goed sprak hebben ze een autisme-onderzoek geforceerd? Sorry, ik begrijp het niet goed denk ik. Het lijkt me dat er niet zomaar zo'n onderzoek gedaan wordt, maar pas na veel gesprekken met de ouders en na andere problemen dan niet goed praten?

In ieder geval denk ik dat het verstandig is de diagnose over te laten doen, maar dan door iemand die er blanco in staat.

 

Dat is helemaal geen fijne manier van doen natuurlijk. Hulpverleners moeten het belang van het kind in het oog houden, maar altijd in goede overeenstemming met de ouders omdat zij de veilige basis zijn. Ik denk dat er hier meer is misgelopen dan alleen de 'foute' diagnose. Jullie kunnen nu onmogelijk nog vertrouwen hebben in die instelling of persoon.

 

Geen probleem


Ik denk, juist omdat je twijfelt, ik persoonlijk liever voor een "blanco" organisatie zou gaan. Eentje die goed aangeschreven staat, maar als second opinion zonder achtergrond kennis.

Als je bij dezelfde organisatie gaat of een andere organisatie met achtergrond kennis zal je zelf bij de diagnose ASS waarschijnlijk altijd blijven afvragen of de diagnose gesteld is op basis van de eerdere onderzoeken of niet. Dan dan is er kans dat je hetzelfde gevoel behoud als wat je nu hebt. En ik denk dat wat de uitslag ook zal zijn, het voor jou goed moet voelen.

 

Ligt eraan waar je woont

Als de organisatie, en dat gaan ze doen, vraagt waarom je komt zou ik eerlijk zijn. Liegen werkt nooit in je voordeel.

Je kunt bijvoorbeeld iets zeggen als;
We hebben een voorlopige diagnose gekregen, maar twijfelen of dit terecht is. Daarom geven we voorkeur aan een blanco start.

 

Dat snap ik helemaal.
Gelukkig zijn er ook heel veel hulpverleners die gewoon goed werk doen.

Hoe is het contact verder met de juf en de school? Voel je je daar welkom? Zijn ze makkelijk aanspreekbaar? Als er een fijn contact is met de juf kan je ook het CLB (centrum voor leerlingenbegeleiding, ik weet niet hoe het in NL heet) aanspreken hiervoor.

Het is ook belangrijk dat jullie het vertrouwen terugkrijgen in instanties, want als je zoontje wel PDD-NOS blijkt te hebben zijn jullie echt gebaat bij de juiste begeleiding en ondersteuning.

 

Ik herken het onder druk gezet worden/gechanteerd worden door hulpverleners.

Wij hebben destijds om hulp gevraagd bij het wijkteam, daar kwam een voorstel uit wat nergens op sloeg: een time-management cursus om beter met de intensieve zorg voor onze zoon om te kunnen gaan. De reden van afwijzing door ons was dat wij die time-management al lang besproken hadden met mensen met meer kennis van zaken en gezamenlijk hadden besloten dat hier voor ons geen winst meer te behalen was.

Ipv dat die man van het wijkteam dan met een andere oplossing kwam, zij hij letterlijk dat het nu goed ging met onze kinderen, maar dat hij ons in de gaten hield en dat als het slechter met de kinderen zou gaan, hij ons zou dwingen.

Als je destijds ontevreden was over het onderzoeksteam van je zoon, dan kun je nu prima een second opinion aanvragen, gezien de huidige problemen van je zoon op school. De huisarts kan je zo'n verwijzing geven.

Op school kun je vertellen dat er al eerder sprake is geweest van een sterk vermoeden van autisme en dat jullie nu voor een verwijzing naar de huisarts gaan.

In principe ben ik helemaal voor openheid en eerlijkheid naar scholen toe, maar ik herken zeker de angst dat een rapport waar je het gewoon niet (volledig) mee eens was, op een vervelende manier wordt gebruikt. Dit hebben wij toch verschillende keren meegemaakt.