Waarom ben je daar nou zo bang voor dan? Als jij ervan overtuigd bent dat het geen meerwaarde heeft voor de juf en je zoon om dat te weten, is dat jouw keuze toch? En die kan je dan als het goed is ook toelichten op het moment dat het wel evt. ter sprake komt.
Het probleem is dat je gerust een half jaar kunt wachten voordat je ergens terecht kunt als je je nu aanmeldt. Daarom zou ik zo snel mogelijk een verwijzing vragen en hopen dat je nog voor het eind van de zomervakantie ergens terecht kunt, want dat wordt echt al erg krap. Je kunt het altijd nog afzeggen als je over een maand of 4 denkt dat het niet meer nodig is.
Persoonlijk zou ik zelf wel de voorlopige diagnose vertellen. Ik lees ook nergens dat de diagnose op een nare wijze is gesteld, maar wel dat het traject richting het onderzoek heel vervelend (dwingend) is geweest. Het hele (diagnostisch) onderzoek kan verder wel heel secuur en goed zijn uitgevoerd. Ik zou open kaart spelen en ook samen met de lerares overleggen. School kan hele belangrijke informatie leveren over hoe het met je zoontje gaat, ts. Ook in hoeverre zijn gedrag wel of niet aansluit bij een ASS. Ik zou daarin gaan samenwerken. TS, door wie is de voorlopige diagnose gesteld? Als je dit niet wil delen natuurlijk ook goed.
Ik vind dit oneerlijk tegenover je zoon. Zoals eerder al gezegd is; de wachttijden zijn vaak behoorlijk en voordat je ergens echt een onderzoekstraject in gaat ben je al zoveel verder. Wat dacht je bijvoorbeeld van de vragenlijsten die je eerst in moet vullen? Een intake of startgesprek? Daarna pas onderzoeken... dit kost een heleboel tijd. Je weet nu niet waar dit gedrag van je zoon vandaan komt of waarom hij het doet. (Al lijk je een ass vermoeden te hebben of je bent hier bang voor). Zou het niet zoveel makkelijker voor hem zijn als je hier de oorzaak van weet? En wie weet komt er wel helemaal niks uit de onderzoeken, dat is ook een optie hè? Niet elk kind dat onderzocht wordt krijgt een diagnose. Ik merk ontzettend veel weerstand vanuit jou. Op basis van je eerdere ervaring. Dat snap ik, ik heb ook een slechte ervaring gehad met een bepaald onderzoeksteam. Maar daarna heb ik juist weer hele goede ervaringen gehad. Voor mij was het belangrijkste dat mijn dochter onderzocht moest worden. Dat het voor mij niet leuk was, tsja dat was maar zo. Ik heb echt wel eens zitten huilen of me flink klote gevoeld omdat een onderzoekstraject veel van ouders vraagt. Maar als ik dit niet zou doen dan zou ik mijn dochter tekort doen. Dat wil ik nooit op mijn geweten hebben want zij verdient het allerbeste. Hoe denkt de vader van je zoon er eigenlijk over?
Verhaal door gelezen en 1 ding valt mij heel erg op. Dat is de melding bij veilig thuis. Daaruit concludeer ik wel een beetje dat de hulpverleners meer zorgen/signalen hebben gezien. Al dit puur is gedaan door alleen het praten zou ik een enorme klacht indienen! Ik zou eerlijk zijn tegenover de leerkracht, werk samen! Geef aan dat er symptomen waren bij eerder onderzoek maar dat jullie het verder gaan onderzoeken . Als je het echt niet wil vertellen dan heb ik een belangrijke tip... als je zoon naar de schoolarts gaat geef dan geen toestemming voor nabespreking. De JGZ zal waarschijnlijk op de hoogte zijn van de onderzoeken en dit zal dan bij nabespreken waarschijnlijk boven tafel komen. Geef je echter geen toestemming dan maak je de situatie wel verdacht maar mag JGZ geen informatie geven.
Je zoon krijgt geen eerlijke kans zo... je zou je moeten kunnen verplaatsen in hem. Wat zijn zijn behoeftes, wat heeft hij nodig, welke hulp kan je hem bieden, waar is hij bij gebaat etc... ik lees teveel dat je uit jouw behoeftes praat, dat is jammer. Kinderen met een stoornis, welke dan ook, hebben het meestal moeilijker op een reguliere school dan reguliere kindjes. En als de juf dan ook niet op de hoogte is van hoe hij het beste benaderd en geholpen kan worden staat hij al 2-0 achter... Op een reguliere school hebben ze handvatten nodig! Dus hulp van thuis, zonder deze hulp wordt hij misschien gezien als vervelend of agressief?! Terwijl er een andere reden is, maar die jij dus niet wil vertellen, dus in deze hem hulp onthoud.
Dit indd. Ik vind dat je je kop een beetje in het zand steekt. Ik begrijp dat je het eng vindt,maar je helpt er serieus niemand mee. Moet je nagaan. Jij wilt continu rechts, maar iedereen stuurt aan op links. Niemand hoort of ziet jou omdat je gewoon mee moet in het reguliere programma. Dan wordt je ook tegendraads en voel je je niet gehoord. Dat is bij je zoontje niet anders. Dus kom op, zo'n ramp is het niet. Kies voor je kind!
Ik heb niet alles gelezen, maar wat vervelend dat je onderdruk bent gezet. Ik kan me voorstellen hoe je je voelt. Hooggevoeligheid en ASS ligt dicht bij elkaar! Er wordt vaak een foutieve diagnose gegeven, mede omdat hooggevoeligheid geen officiële diagnose is en niet opgenomen in de DSM. Wij lopen op dit moment op school tegen wat dingen aan en hier kwam als advies van integrale vroeghulp ASS (pddnos) uit. Mijn gevoel zegt dat dit niet klopt en dat hij hooggevoelig is. Wij hebben nooit problemen ervaren op PSZ en zijn ontwikkeling heeft altijd heel vlot verlopen. School wil persee een "label" anders kunnen ze hem niet helpen wordt er gezegd. Hier ga ik niet zomaar mee akkoord. Mede door de dingen die gezegd zijn, volgens de interne begeleider laat mijn zoon thuis alleen maar sociaal wenselijke gedrag zien. Ze is nooit bij ons thuis geweest. Ik heb overigens wel elke 2 maand overleg met de juf en hen meerdere handvatten gegeven over hoe met hem om te gaan ivm hooggevoeligheid. Thuis lopen we (op het kleuter gedrag na) nergens tegen aan, omdat hij hem rustig en kalm benaderen. Mijn zoon is heel gevoelig voor sfeer en de houding van mensen. Een kind is niets meer dan een spiegel van jezelf. Reageer jij boos, dat doet hij dat ook etc.. Ik zou wel eerlijk zijn naar de juf, maar geef wel aan hoe jij er zelf in staat en wat jouw gevoel is. En dat je hierdoor (nog) geen behoefte(?) had om het te vertellen op school.
Ik denk dat wij door het scherm helemaal niet kunnen zien of TS haar zoon tekort doet door geen nieuwe onderzoeken te starten of de diagnose te verzwijgen. Of dat haar twijfels over de diagnose terecht zijn of niet. Ik weet uit ervaring wel dat diagnoses, in tegenstelling tot wat ik hier lees, niet altijd zorgvuldig gegeven worden.
Ik heb niet alles gelezen, dus misschien val ik in herhaling, en bovendien weet ik niets van dergelijke trajecten, maar het valt me op dat het steeds gaat over de voorlopige diagnose van toen. Ik kan me zo voorstellen dat je een bittere nasmaak overhoudt aan een vervelend onderzoekstraject en zeker als daar een diagnose uitkomt die je als ouder niet herkent. Maar is er geen manier om die voorlopige diagnose te herzien? Ik begrijp dat je zoon daarvoor opnieuw onderzoeken zou moeten ondergaan en ik kan me zo indenken dat je daar wat huiverig voor bent, maar als je zoon op zoveel plaatsen moeilijkheden heeft om goed mee te komen en als zoveel professionals zien dat er iets 'anders' is aan hem, is het dan niet veel fijner voor iedereen als je zoon de juiste diagnose zou krijgen? Want daarmee kan hij dan ook eindelijk de hulp en begeleiding krijgen die bij hem past. Als je zo'n 'second opinion' aan zou kunnen vragen (op eigen initiatief dus, niet gedwongen door wie dan ook) zou ik de school daarvan zeker deelgenoot maken. Nogmaals, ik weet niet of het kan, maar ik zou proberen je eigen weerstand tegen de instanties te overwinnen om te zorgen dat je zoon eindelijk de juiste diagnose en de juiste hulp kan krijgen.
Lastige situatie. Ik zou toch naar de juf gaan en benoem je twijfels en onzekerheden. Leg uit dat je het heel lastig vindt om dit met haar te bespreken, dat je het misschien ook eerder had moeten doen, maar dat je niet achter de diagnose stond en nu toch gaat twijfelen. Dan kan ze ook niet veroordelen dat je het niet eerder hebt gedeeld.
Bedankt voor al jullie reacties!Erg fijn. Ik zou het echt wel willen vertellen als jullie mijn zoon zouden zien zouden jullie ook echt zeggen HIJ AUTISTISCHE!! Het is echt niet dat ik niet het beste voor mijn kind wil of dingen wil achterhouden het is alleen toen hij de diagnose kreeg was hij ook net geholpen aan zijn oren er speelde zoveel dingen. Ik wil zijn voorgeschiedenis ook echt niet achter houden voor school het is alleen ik stond er niet achter toen de tijd als ik nu ga vertellen hij autisme heeft wat heeft dit dan voor gevolgen voor hem hoe gaan ze naar hem kijken? En hoe moet ik dit vertellen aan de juf ben er zo bang voor.
Daarom zou ik juist nu opnieuw het onderzoekstraject ingaan. Dan kun je dat ook vertellen op school (zonder daarbij autisme te noemen) en hoef je ook eigenlijk niet zijn voorgeschiedenis te noemen. Als dat fijner voelt, zou je wel kunnen aangeven dat hij eerder in een traject heeft gezeten, maar dat hij zo hard vooruitging daarna, dat dat toen gestaakt is. Maar nodig is het niet direct om zijn voorgeschiedenis te noemen als je nu het traject in zou gaan. Je kunt dan gewoon open met school communiceren wat de huidige problemen zijn en hoe dat aangepakt kan worden. Misschien is het geen autisme, maar iets aanverwants, aangezien er dus wel problemen zijn, maar je zelf echt geen autisme ziet. Ik denk dat het hoe dan ook slim is om wel een traject te starten, ook om voor jullie zelf de nare ervaring van het vorige traject achter je te kunnen laten.
Je hebt ook helemaal gelijk ga maandag gelijk een verwijzing vragen bij de huisarts.Ik wil ook dat mijn zoon goed en veilig kan ontwikkelen en ook dat school weet hoe te handelen. Dus dan zou ik dat dan gewoon kunnen aangeven bij school en niet zijn voorgeschiedenis noemen?Maar ik las een andere reactie hier dat de schoolarts er wel vanaf weet?
Ik denk eigenlijk dat de schoolarts dat niet mag melden zonder toestemming, maar dat weet ik verder ook niet zeker. Misschien voor de zekerheid toch kort (zonder details) melden dat er een eerder traject is geweest, maar dat er geen problemen meer waren en dat je dat daarom ook niet van belang vond bij aanmelding (en zo is het toch ook? Misschien was het achteraf niet terecht nu er toch problemen zijn, maar als ouder heb je ook geen glazen bol). Uiteindelijk is het enige wat belangrijk is, dat je zoon hulp krijgt voor de dingen waar hij nu tegenaan loopt, niet voor de problemen die hij wel/niet had toen hij 3 was en die opgelost leken te zijn door zijn taalontwikkeling.
Ik zou gewoon zeggen dat hij met 3 jaar getest is en dat het vermoeden toen was dat hij een autistische stoornis heeft, maar dat het ook aan zijn spraakachterstand (van dat moment) kon liggen. Het advies was om hem nog eens te laten testen en obv wat je thuis ervaart en wat de juf nu zegt denk je dat het tijd is om opniew het traject in te gaan. Ik kan me echt niet voorstellen dat een juf hier vreemd op gaat reageren. Ik zou denk ik wel iets zeggen tegen zijn juf, het nieuwe traject gaat wel even duren en je wil niet dat juf hem 'oneerlijk' behandeld in de klas. Het is voor je zoon juist fijn dat zijn juf hem begrijpt en rekening met hem houdt.
Hoi, Je zoontje moet nog zon 7 jaar op school. Het is belangrijk om een eerlijke en open verhouding te hebben, vooral als je zoontje meer begeleiding nodig blijkt te hebben in de toekomst. Het is voor school heel fijn om te weten dat ouders transparant zijn en dat je naast elkaar staat om samen het beste voor je zoontje te zoeken. Gewoon open en eerlijk zijn tegen de juf en vertellen hoe moeilijk het was en is. Dat zal de juf alleen maar waarderen denk ik. Als het goed is hebben jullie beiden het beste met je zoontje voor. Juf heeft dan misschien meteen wat meer geduld en zal proberen erachter te komen welke aanpak beter bij je zoontje werkt zodat het beter gaat op school en hij zich beter en gelukkiger voelt op school.
Je hoeft sowieso niet te vertellen dat hij autisme heeft want het is een voorlopige diagnose die gegeven is. Er was dus een vermoeden van autisme. Misschien dat als je het op school vertelt dat ze proberen of een aanpak gericht op autisme werkt. Mijn dochter heeft ruim een jaar geleden een verkeerde diagnose ASS gekregen waar ik het nooit mee eens ben geweest. Dat was echt zo absurt. Ik kreeg geen fatsoenlijke uitleg, uit het verslag kon je het ook niet halen. Maar de conclusie was toch ASS. Ze gunde haar die diagnose zodat ze fijn naar het SO kon werd gezegd Een jaar later is de diagnose weer verwijderd.
Niemand van ons kan zeggen of ts haar hoofd in het zand stopt en er sprake is van ass of dat ts gelijk heeft en er geen sprake is van ass. Ts wil al het onderzoek herhalen voor duidelijkheid. Ik snap haar terughoudendheid wel over het wel of niet vertellen. Ik denk dat ze beter eerst het gesprek in kan gaan en dan op dat moment kijken of het nodig is de juf te vertellen van de voorlopige diagnose en het geplande vervolg onderzoek. Ik ben wel van mening dat als hier weer ass uit komt dat het verstandig is te accepteren en het wel te vertellen. Ts ik hoop dat je een goed gesprek hebt met de leerkracht en dat je een goed, onafhankelijk, onderzoek krijgt.