Ik blijf me toch steeds meer afvragen of het gedrag van mijn 5 jarige kleuter wel echt helemaal "normaal" is. Het is een gevoelig, onzeker ventje maar ook eentje met een kort lontje en snel beledigd, geïrriteerd etc. Wat mij nu echt wel opvalt als ik hem met andere kinderen vergelijk is de manier waarop hij soms kan reageren op onschuldige plagerijtjes....of zijn verkeerde interpretatie hiervan. En altijd is alles de schuld van een ander. Voorbeelden: - Vanochtend zat hij even te tekenen aan tafel en zijn zusje ging naast hem zitten en begon tegen hem te praten. Hij geeft zijn zusje antwoord - verliest hierdoor een beetje focus m.b.t. het tekenen - en schiet uit met zijn viltstift. Nou; tekening was natuurlijk meteen verpest en dat was de schuld van zijn zusje want die begon tegen hem te praten. En toen werden er alleen nog maar boze gezichtjes getekend want hij was boos op haar. - Vervolgens lopen we naar school en begint zijn zusje iedereen een beetje (lachend!!) te plagen door te zeggen dat niemand meer praten mag totdat zij het zegt. Zoonlief dus helemaal beledigd (mag ik dan soms niet meer op vakantie praten???) en echt boos op zusje. Ik leg uit dat ze gewoon een grapje maakt maar hij blijft mokken en blijft zeggen "maar ik mag van X helemaal niet meer praten!!!". Dus zelfs als je het uitlegt snapt hij het niet? - Aangekomen op school loopt hij de klas naar binnen en laat bijna elk kind dat voorbij komt zijn riem zien. Deze had hij helemaal zelf aangedaan vanochtend en hij was apetrots hierop. "Kijk, kijk! Heb ik zelf omgedaan!!" Geen enkel kind reageert eigenlijk daarop en zie je ook denken "ow, ok...whatever". Zoonlief gaat dan vervolgens weer mokken en beledigd op zijn stoel zitten omdat die kinderen niet van bewondering omhoog sprongen... En dat zijn dus 3 voorbeelden op tijd van een uur...is dit herkenbaar voor iemand? Ik weet oprecht niet zo goed hoe ik hierop moet reageren? We zijn vorige week gestart met een soort weerbaardheidstraining bij een orthopedagoog (Kiezel en Druppel) in de hoop hier iets wijzer/beter van te worden. In de klas zelf is hij verder erg dromerig geeft de juf aan (paar keer roepen nodig voordat hij reageert) en in de pauze ook wel vaker conflicten met de andere kinderen. Ook merk ik dat hij voor mijn gevoel soms "raar" reageert op vriendjes. Vanochtend rent er eentje op hem af, roept hem, laat iets zien en dan staat hij er een beetje gefronst naar te kijken, draait zich om en loopt dan weg? Hij wordt zeker niet buitengesloten, heeft zo nu en dan een speelafspraakje (groep 1) en af en toe een verjaardagsfeestje wat verder allemaal eigenlijk wel prima gaat. Maar toch....als ik kijk naar onze dochter van net 4 dan is het een wereld van verschil! Zij heeft haarfijn in de gaten wanneer iets als grapje bedoelt is, of reageert gewoon "beter" op conflicten met andere kinderen. Is niet meteen geraakt als iemand iets zegt. Onze zoon voelt zich zó snel aangevallen en beledigd...ook gewoon vermoeiend voor ons omdat hij continu komt klagen wat de andere kinderen hem nu weer aangedaan hebben.... Hij kan totaal niet tegen grapjes of plagerijtjes maar mag dit zelf uiteraard wél bij anderen doen! Dan is het grappig en leuk en is hij ook beledigd als de andere kinderen dan zeggen dat hij moet stoppen. Aan de andere kant kan hij ook heel leuk urenlang spelen zonder een enkel conflict met zijn zusje (vadertje, moedertje, poppenkast etc) dus hij kan het schijnbaar wel? Herkenbaar voor iemand? En hoe zouden jullie hiermee omgaan of op reageren?
Moeilijk! Ik herken het zelf eigenlijk niet, maar ik denk dat hij wat moeite heeft zich in te leven in anderen. Hij lijkt me nog erg gefocust op zichzelf, wat op zich normaal is op die leeftijd, maar andere kinderen (zoals je zelf ziet), zijn daar weerbaarder in. Hier kan ook zijn onzekerheid uit voorkomen. Hij begrijpt die grapjes en plagerijen gewoon niet. Ik houd niet zo van met labels gooien, maar hebben jullie aan hooggevoeligheid, icm met hoogbegaafdheid gedacht? Of aan hooggevoeligheid met een stoornis verwant aan autisme? Wordt daarnaar gekeken/rekening mee gehouden? Hoe zijn zijn schoolresultaten verder?
Ik hou er zeker wel rekening mee dat iets mss niet helemaal klopt. Iedereen om me heen (familie, kennissen etc) wuiven dat compleet weg maar ik hou het wel in m'n achterhoofd. Aan het begin van het schooljaar gaf de juf aan dat hij in de klas eigenlijk vrij weinig problemen oplevert en juist heel dromerig is. Wel soms nukkig om bepaalde werkjes te doen!! ("moet" werkjes noemt hij dat zelf) Maar cognitief is hij erg goed - geeft de juf ook aan. Hij maakt ook wel veel contact met andere kinderen en speelt ook nooit alleen in de pauze maar heeft dus ook regelmatig conflicten omdat hij een kort lontje kan hebben en zaken soms niet goed interpreteert. Al die zaken gecombineerd adviseerde de juf ons wel om eens langs te gaan bij de schoolarts. Zij liet toen zelf namelijk ook iets vallen m.b.t. autisme! School heeft daarop een email gestuurd naar de schoolarts m.b.t. zijn sociale weerbaarheid. Ok, wij naar de schoolarts en daar anderhalf uur gezeten. Die heeft hem onderzocht en allerlei testjes laten doen/vragen gesteld en kwam tot de conclusie dat er niets aan de hand was. Ze stuurde een email terug naar school waarin stond dat hij vrolijk was, goed contact maakte, zich goed kon concentreren, de opdrachtjes goed begreep en kon uitvoeren, en zijn motoriek ook prima ontwikkeld was. Ook is hij op school al gecheckt door de logopedist en dat was ook helemaal ok. Eigenlijk lijkt er verder dus niet direct veel aan de hand te zijn en de schoolarts gaf ook aan dat op zo'n jonge leeftijd een diagnose nog moeilijk te stellen is. Elk kind is anders gaf ze aan en hij moet dit gewoon nog leren. Tja, mss wel maar tóch valt mij dit op! Dus ik weet nu eigenlijk niet zo goed hoe ik hierop moet reageren..hem zelf proberen te laten oplossen? Emoties en inleven in anderen kan hij eigenlijk helemaal prima als je bv. een verhaaltje met hem leest. Hij kan het allemaal benoemen en ook begrijpen waarom iemand huilt o.i.d....vindt het ook bv. zielig als zijn zusje de kat plaagt en gaat haar dan ook in corrigeren. Of hij vindt het rot als ze hartverscheurend om iets moet huilen en geeft haar dan bv. zijn eigen speelgoed om te troosten etc. Dat lijkt dan toch ook wel goed te zitten? Of doen kinderen met ASS dit ook gewoon?
Ik herken het wel een beetje. Mijn zoontje van 4,5 heeft dit ook wel een beetje. Als iemand lacht (echt niet uitlachen, maar gewoon een grapje in het algemeen) en hij denkt dat het wel om hem gaat, wordt hij enorm boos. Als iemand praat en hij wil wat zeggen en ik zeg dat hij even moet wachten, is hij enorm beledigd en wil daarna dan ook echt niks meer zeggen. Soms wordt hij zo boos dat hij onder de tafel of onder de kapstok gaat zitten. Hij is overigens ook "nagekeken", niet officieel en hij is bij de logopedist geweest, maar daar kwam ook niks uit. Ja, ik herken het dus, maar ook ik heb wel eens het vermoeden dat er mogelijk ergens iets niet klopt. Aan de andere kant, misschien is het ook wel gewoon normaal kleutergedrag. Hij is overigens zeker wel hooggevoelig.
Ik vind het niet direct als autisme klinken, ik lees wel wat kenmerken, maar ook (te) veel dingen die wel goed gaan, vooral ook het prima fantasiespel enzo. Het lijkt mij meer dat hij met sommige dingen wat voorloopt en met andere dingen juist weer wat achter en dat kan ook best wat problemen geven. Van de andere kant kunnen we van achter de computer/ipad natuurlijk niet alles zien, dus als je moedergevoel zegt dat er iets niet klopt, vertrouw daar dan op. Een schoolarts is natuurlijk niet de juiste persoon om hem te beoordelen (uiteraard wel een signaleringsfunctie, maar niet om wel/geen diagnose te stellen). Bij mijn zoon zei de consultatiebureau arts dat ze dat niet kon en gaf ons een folder van Integrale Vroeghulp, en toen hadden we binnen een paar maanden een diagnose, dus dat was de juiste stap voor ons.
Nou, dit exact dus! Hooggevoelig kan ik hem ook wel onder scharen, zonder meer. Sommige zaken zijn ook echt "vanzelf" wel wat beter geworden maar sinds de juf ASS genoemd heeft blijft er toch iets knagen...ik kan alleen niet helemaal goed plaatsen, juist omdat hij aan de andere kant wel heel gevoelig is en bv. ook heel goed weet hoe hij iets kan manipuleren of verdraaien. Daar is toch ook een soort inlevingsvermogen voor nodig? Tja...heel lastig dit...het is allemaal zó subtiel qua signalen dat je het makkelijk onder heel veel verschillende dingen kan scharen. Lastig!
Ik herken het wel... het boos worden op anderen als iets mislukt Het bijna niet reageren op anderen, als we naar school liepen kwamen er wel eens andere kinderen voorbij en riepen heel enthousiast heee Bentley! En dan zei hij gewoon niks... zo vreemd vond ik dat altijd, gelukkig gaat dat de laatste tijd een stuk beter Ook stopt hij vaak niet als andere kinderen zeggen dat hij moet stoppen... eerst was ok ervan overtuigd dan het gewoon om te klieren was, maar aan de hand van Cito score en dat hij voorligt op klasgenootjes twijfel ik wel eens of hij gewoon andere mensen niet zo goed kan 'lezen' En idd kan de mijne ook goed liegen,verdraaien en manipuleren Anyway ik herken dus veel van het 'vreemde' contact met anderen
Zijn kinderen met ASS dan helemaal niet in staat tot fantasiespel? In principe is daar bij hem idd niets mis mee; hij kan ook bv. prima bedenken dat een kussen een krokodil is of een lege dvd-does zijn kroon etc. Takken zijn hengels en twee stukjes paprika maken hem Dracula. Dus idd; hier lijkt niet veel "mis" te zijn. Maar is dit dan altijd mis bij ASS? Het voorlopen met bepaalde zaken en achterlopen met andere dingen vind ik ook wel herkenbaar, dat is bij hem volgens mij echt wel het geval. Ook heeft hij altijd enorm veel bevestiging nodig en kan hij echt 10x per dag zeggen: "ik kan goed tekenen hè mama, ik kan goed binnen de lijntjes kleuren hè" etc etc. En zichzelf dan continu met zijn zusje vergelijken (of wie dan ook in de buurt is op dat moment) en dan is hij uiteraard veeeeeeel beter. Ik vind het lastig om nu te bedenken wat het kan zijn! De schoolarts wilde absoluut niet aan een diagnose of traject denken; vond dat hij zich prima kon redden & uiten bij haar en uit de vragenlijst die wij ingevuld hadden bleken vlgs haar ook geen schokkende zaken. Bovendien gaf zij aan dat een goede diagnose pas na 7 jaar gesteld kon worden omdat voor die tijd de ontwikkeling schijnbaar nog erg sprongsgewijs kan gaan.
Ja, het is ontzettend lastig. Overal vind je eigenlijk ook wel wat symptomen, dus je kunt eigenlijk overal hem wel in herkennen waarschijnlijk. Dat heb ik wel vaak. Tegelijkertijd zijn er ook heel veel dingen die hij wel doet, die weer niet bij een bepaald stempeltje passen. Toen mijn zoontje net begonnen was op school ging het niet zo goed, ze dacht dat hij niet goed hoorde of niet wilde luisteren. Voor de zekerheid zijn oren laten nakijken, maar daar was niks mis mee. De laatste keer was juf wel weer erg positief. Wij weten thuis nu beter hoe we met hem om moeten gaan en gedrag zoals dit, we negeren het voorlopig en leggen uit waarom hij soms op zijn beurt moet wachten en hoe het zit. Hij is enorm hooggevoelig en als hij een beetje op zijn broer/zus lijkt, ook niet dom. We kijken het nog even aan als het goed gaat op school.
Dit is ook heel herkenbaar; het niet altijd stoppen als andere kinderen dat aangeven. Wij hopen nu dat die Kiezel & Druppel training hier ook iets aan kan bijdragen.
Vervelend is dat het.. Thuis ook, zijn broertje is nu 1,5 en hoevaak ik al niet heb gezegd dat hij hem niet moeilt duwen oid omdat hij nog te klein is en dan valt en pijn heeft, of niet elke keer boven zijn gezicht moet gaan hangen oid. Hij lijkt het elke keer te vergeten oid en pas door te dringen als ik weeeeer vertel/uitleg waarom dat niet kan.... Hier gaat het overigens op school niet goed... hebben het idee dat hij zich behoorlijk verveelt en gaat dan lopen klieren.... 3 van de 5 dagen gaat het fout
@suus1983 Wij willen het ook nog even aankijken omdat wij thuis in principe ook niet heel veel problemen met hem hebben en hij zeker ook wel te corrigeren is. Alleen...hij lijkt het soms gewoon oprecht niet te snappen!! En tja...hoe leg je een net 5 jarige kleuter uit dat hij niet telkens boos hoeft te worden om dit soort akkefietjes. Wij zien ook wel sommige dingen terug in bepaalde etiketjes en dan andere zaken weer helemaal niet...echt lastig ja. Spelen met oudere kinderen gaat overigens meestal wel een stuk beter; er zijn een aantal oudere meisjes op het woonerf die allerlei dingen verzinnen wat ze dan gaan spelen en daar gaat hij leuk in mee en dan zijn er ook eigenlijk nooit issues. Dan heb ik het idee dat hij zich gewoon gedwee aan die meiden aanpast omdat ze ook 2 jr ouder zijn en hij dan dus wel weer aanvoelt dat hij zich een beetje "koest" moet houden.
Nee, verstoord fantasiespel is niet altijd bij ass, maar wel heel vaak. Maar misschien is het geen ass, maar iets verwants zoals add, dan zie je volgens mij veel minder kenmerken in het spel. En de schoolarts heeft er helemaal niets over te zeggen hoor of jullie een traject ingaan. En ook nog eens erg ongelijk. Mijn zoon heeft zijn diagnose sinds hij net 2 was en nu met 8 jaar nog steeds autistisch . Nu zit mijn zoon op het extreme uiteinde van het spectrum, dus dat is wel anders natuurlijk. Maar als het zo knaagt bij je, kun je dus best zelf het traject ingaan, dat kan via de huisarts, maar ook via Integrale Vroeghulp (geen verwijzing voor nodig).
Ook weer echt herkenbaar...pas de laatste paar maanden dat hij niet meer meteen zijn zusje slaat of duwt als ze in zijn ogen iets verkeerds doet. En op school gaat het de ene dag idd goed en de andere niet. In de klas extreem dromerig, beetje in eigen wereld vlgs de juf. In de kring rondkijken, niet opletten, niets meekrijgen en bijna van z'n stoel zakken etc. In de pauze gaat het dan vaker mis met duwen, trekken etc etc. Dan kan er dus ook een ruzie ontstaan als bv. een kind aan z'n muts trekt en hij daarop weer begint te duwen, trekken en soms zelfs een schop verkoopt. Hij reageert dan echt te fel! Ik heb echt wel al 100x uitgelegd dat hij dit niet moet doen maar het komt nog (te) vaak voor. Qua lesstof denk ik trouwens ook wel dat hij voorloopt; hij maakt al simpele rekensommetjes tussen 0-15, begint wat te schrijven en heeft bv een hekel aan knutselwerkjes maken. (waarom moet ik een clown knippen??) Vraagt vaak waarom dingen zo moeten of zijn...wilt het nu daarvan weten.
Ik herken idd wat dingen. Hier begon net als bij jou met een jaar of 5 de twijfel. Maar het gedrag wat hij nu vertoont is niet vreemd voor een kleuter. Die sova training lijkt mij een heel goede stap. Verder zou ik het zelf voorlopig even goed in de gaten houden en kijken hoe het zich ontwikkeld. Nu is het nog niet gek iig...blijft het zo dan is hij ws erg gevoelig, maar worden dingen (zoals bij ons) erger...dan kan het goed zijn om verder te kijken. Hier zijn we 3 jaar later en nu is duidelijk dat bepaalde dingen erger geworden zijn en echt "niet kloppen".
Ik denk er precies zo over Tuc. Voorlopig doen we de SOVA training en probeer ik de dingen maar zo goed mogelijk uit te leggen en hoop ik maar dat het langzaam aan beter zal worden. Maar ik heb wel diep van binnen een beetje knagend gevoel. Sinds de juf bepaalde zaken heeft aangegeven ben ik er ook veeeeeel meer op gaan letten en verrek...dan zie ik toch wel wat ADD-hooggevoelige-autistiforme trekjes etc. Volgens mij zat jullie dochter nu ook in een traject toch? Mag ik vragen hoe en waar jullie het traject zijn opgestart? En waar ervaren jullie meer problemen? Thuis of op school? Bij ons dus duidelijk school; thuis hebben wij weinig problemen met hem en hij heeft bv. ook geen moeite met veranderingen of spontane uitjes etc. (juist leuk!!) Wel is dat dromerige af en toe frustrerend, vaak moeten roepen, lijkt dingen oprecht niet te horen etc.
Oh, en waar ik ook wel moeite mee heb ik het concreet bepalen of iets nu wel of niet een "kenmerk" is of niet. Hebben jullie dat ook? Ik lees dan bijvoorbeeld bij autisme: "repetitief gedrag/handelingen". Maar hoe vaak moet een kind dan iets "doen" voordat het gezien wordt als repetitief gedrag? Snappen jullie een beetje wat ik bedoel? Mijn zoontje tekent erg graag; vrijwel elke dag en bijna altijd auto's. Soms ook eens wat anders maar meestal toch echt auto's. Is dit dan repetitief? Mijn dochter wilt namelijk ook elke avond steeds opnieuw hetzelfde verhaaltje horen en die is toch écht niet autistisch, tegenovergestelde juist. Als ik dit soort vragen zou krijgen zou ik daar oprecht moeite mee hebben want waar ligt daar dan de grens? Hij wilt ook niet gaan slapen zonder kus en daarna pas de knuffel, niet andersom...is dat dan weer dwangmatig? Lastig dus ook om ergens die grens van "normaal" te leggen vind ik!
Inderdaad, ik zou de komende maanden of twee jaar aankijken of er verbetering in zit. Gedrag kan nog veranderen en iedereen heeft wel autistische kenmerken o.i.d., maar ik zou ook zeker naar je gevoel luisteren. Wat ook nog al een verschil kan zijn bij sommige kinderen, is hoe ze zich gedragen met een volwassene, zoals zo'n schoolarts in een rustige omgeving, geen kinderen om zich heen en bij onbekende volwassenen zul je ook als kind minder snel uit de slof schieten.
@Jo79, Alsof je precies mijn zoon beschrijft. Bij volwassenen superlief, rustig, luistert heel goed etc. Echt geen klachten; heb je geen kind aan. Maar dat gedrag op het schoolplein...heeeeeel herkenbaar!!! Mag ik vragen of bij jullie zoon dan iets geconstateerd is?