ja dat weet ik wel bloemjk, maar dat is in mijn ogen omgekeerd geredeneerd. Natuurlijk kan een man een l*l zijn en geen vader voor het kind, hij kan overlijden, hij kan vreemdgaan. Maar daar ga je in eerste instantie niet vanuit. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik een kind met een donor zou krijgen. Ik vind dat zo egoistisch gedacht.
Als jij het graag samen met een man wilt doen begrijp ik dat je er voor kiest om het niet samen met een donor te doen. Je moet je inderdaad goed afvragen wat voor jou het belangrijkste is, het kindje of het hele plaatje. Ikzelf vond het kindje krijgen belangrijk, de man kan ik in de toekomst altijd nog tegenkomen. Daarom ben ik opzoek gegaan naar een donor voor mijn wens. En er zijn genoeg donoren die graag betrokken zijn bij de opvoeding.
Ik zou het alleen willen als de donor ook echt volledig betrokken zou zijn. Dus ook mee naar zwemles en de tienminuten gesprekken op school.
Als je het kind genoeg liefde te bieden hebt en je hebt het financieel goed, wat komt het kind dan tekort? Er zijn kinderen die met 2 vaders opgroeien, met 2 moeders, of met alleen een moeder of alleen een vader. Je moet het zelf weten en ik snap dat het ideale plaatje natuurlijk is om op een normale manier met je partner een kindje te krijgen, maar de kans dat je een leuke man vind waarmee dat lukt wordt steeds kleiner. Nogmaals: Wat is de verhouding tussen jou en de vader van jou kind? Misschien kan hij ook de vader zijn van een tweede kind... zo heb je een kind met een bekende en hebben beide kinderen volledig dezelfde ouders.
Misschien kun je op date sites gaan??? Wie weet kom je daar de ware tegen? Of op een clubje? In het weekend een keer lekker weg gaan, wie weet kom je daar de ware tegen... Ik hoop dat je in de toekomst nog een mooi kleintje mag krijgen
Als ik je zo lees gaat het je inderdaad om "het hele plaatje" en zeer begrijpelijk. En ik hoop voor je dat het gaat lukken voor je. Hier een verhaal uit mijn omgeving, ter inspiratie Geef niet op meis.... Mijn ex-stiefmoeder, de tweede vrouw van mijn vader, is dus destijds (ik was toen 17) na een relatie van 7 jaar waarvan 2 jaar huwelijk van hem gescheiden. Ze had toch op haar 40ste nog een kinderwens en kon dat niet loslaten. Mijn vader was gesteriliseerd en wilde absoluut geen kinderen meer. Dus koos ze voor zichzelf. Vrij snel daarna kreeg ze een relatie met een goede oude vriend van haar, waar ze ooit mee gewerkt had, lang geleden. Samen gingen ze ervoor en op haar 42ste beviel ze thuis van een gezonde zoon met de steun van haar 2 reeds volwassen dochters aan haar zijde. De desbetreffende zoon is nu inmiddels alweer een jaar of 17 geloof ik, en zijn ouders zijn nog steeds gelukkig getrouwd
Ik wil dus niet zo redeneren, dat een kind met alleen een lieve moeder of twee moeders ofzo ook genoeg liefde krijgt. Ik vind dat niet hetzelfde. Als ik lesbisch zou zijn zou ik ook neit met een donor een kindje willen. Prima als anderen dat wel doen. Maar het zijn lastige discussies. Ik wil het niet. Ik vind het niet kunnen en egoistisch. Als een ander er wel een goed gevoel bij heeft prima. Iedereen heeft toch zijn eigen grens? Veel vrouwen zouden bijv. met een eiceldonatie of een baarmoedertransplantatie ofzo of een draagmoeder nog moeder kunnen worden. Maar die grens willen zij voor zichzelf dan niet over. Dat heb ik met donorschap.
Die zijn er ook hoor! Mijn donor zou daar zeker open voor staan! Ikzelf vind het juist een prettig idee dat mijn dochtertje nooit in de steek zal worden gelaten maar dat er wel een vader is waar ze naartoe kan als ze daar behoefte aan heeft. Ik ben zelf in de steek gelaten door mijn vader en ik vind het erg fijn om te weten dat zij dit gevoel nooit zal meemaken.
Ik denk dat er best mannen zijn die dat zouden willen! Maar goed, die moet je maar net kunnen vinden Ik las laatst een mooi artikel van een man met een grote kinderwens. Dat is ook zo onmogelijk zonder partner. En dat wilde hij ook niet. Mijn man heeft weleens gezegd dat hij best donor zou willen zijn. Maar dat vind ik idd ook moeilijk. Omdat ik zou willen dat hij ook een vader voor dat kindje zou zijn. En voor hem zou het na een donatie 'klaar' zijn. Dan zou hij het kindje heus wel eens willen zien, maar dat zou voor mij teveel voelen alsof hij iets met iemand deelt wat hij alleen met mij mag delen Voelt best egoïstisch als ik het zo schrijf. Maar ik begrijp dus wel je gevoel hierin. Het is alles of niets.
Hoe weet je dat dan zo zeker dat die donor je kindje nooit in de steek zal laten? Dat weet je toch helemaal niet? Er zijn geen garanties in het leven helaas.....
Ik heb wel in mijn omgeving gezien een vrouw die al heel lang goede vrienden was met een homo. Die wonen uiteraard niet samen maar zijn wel echt samen de ouders. Ook wel dingen apart hoor, maar wel samen eten af en toe, allemaal van die dingetjes, dat zou wat andes zijn.
En daarnaast weet mijn meisje altijd dat ze uit pure liefde geboren is en vanuit de wens voor een kindje, ipv omdat het zo hoort bij een gezin.. Ik zeg niet dat dat voor jou geldt hoor, voor de duidelijkheid
Nou dat is toch hartstikke mooi dat je dat zo voelt. Ik vind het egoistisch. We zijn allemaal anders. Adoptie, donorsperma, eiceldonatie, baarmoedertransplantatie, pleegzorg etc. Het zijn allemaal opties die "anders" zijn. En we mogen allemaal onze grenzen aangeven. Waarom doen mensen jarenlang pogingen om een kind via IVF van zichzelf te krijgen en willen niet een pleegkind? Of willen geen draagmoeder? Dat maakt verder toch niet uit. Het is misschien voor anderen niet te snappen maar het is zo belangrijk dat we het zelf mogen weten.
Eens Het is fijn dat we de keuze hebben voor al die opties en behandelingen. En als iemand dat niet wil, dan heb ik daar niets van te vinden.
ik reageer misschien een beetje fel omdat ik al zovaak vrouwen heb gehoord die zeggen dat hun kindje van een donor genoeg liefde krijgt van de omgeving (zichzelf, opa en oma etc) en dat mannen ook wel het gezin in de steek kunnen laten ofzo. Dat zal allemaal zo zijn, maar in eerste instantie is dat natuurlijk niet het uitgangspunt.
Dat geloof ik graag. En daarbij zul je dit ook vaak horen wanneer je je verdriet uit. Het gaat voorbij aan het gevoel en gemis dat je hebt. Dat je die gewoon kunt uiten zonder meteen een oplossing voorgeschoteld te krijgen. Het is niet simpelweg een kinderwens, het is een gezinswens.
Ik herken het gevoel wel. Ik was al een paar jaar alleen, werd ouder en begon afscheid te nemen van m'n kinderwens, op m'n 35-ste kwam ik m'n man tegen en ging die deur weer open...en werd ik op m'n 39-ste moeder. Hoop voor je dat je leven nog die verrassende wending neemt
Ja, dat is het rotte. Nou moet ik zeggen toen ik jaren terug voor het eerst over Cryos hoorde mijn hart een sprongetje maakte. Ik dacht ik heb helemaal geen man nodig! Dit zou weleens de oplossing kunnen zijn. Maar hoe meer ik erover nadacht hoe ellendiger ik mezelf voelde.
Iedereen snapt denk ik wel dat je nu erg geëmotioneerd bent over dit onderwerp. Je hoeft je niet te verontschuldigen wat mij betreft. Je krijgt alleen wel uiteenlopende reacties uiteraard. De een weet niet wat te zeggen. Terwijl een ander een "oplossing zoeker" is.
Ja, dat is ook lief. Ik snijd ook zelf het onderwerp aan dus ik mag blij zijn dat jullie met me mee willen denken.