Herkenning tot op een bepaalde hoogte. Heb het idee dat het echt een beetje een mindset dingetje is. Hier nemen we de dag door aan tafel en daarbij noemen we het stomste (of meerdere dingen) En leukste op van de dag. Vaak komt dan wel e.e.a. naar voren om te bespreken (bv ruzie gehad, hoe los je iets op en hoe voelde het). En kan nadruk gelegd worden op de leuke dingen en we sluiten daar ook mee af voor het goede gevoel. (Wat fijn dat we dit hebben kunnen doen vandaag). Klinkt gezapig misschien maar is een prettig moment voor allemaal. Oh en wat ook kan helpen (gezien drukte ivm verhuizing bv) is quality time meer halen uit kleine dingen dan uit uitstapjes. Bv simpel aan tafel samen kleuren of samen lego bouwen. Soms geeft dat juist meer voldoening dan erop uit gaan.
@DeeLighT: Dat soort dingen (kleuren, spelen, voorlezen) doen we gelukkig ook! Soms zijn er van die lange 'BSO-dagen' dat het er bij inschiet. Dan is samen eten en naar bed brengen (+voorlezen) de enige qualitytime. Alle andere dagen zit er ook wel een speelmomet bij. Vooral mijn man kan heeeel lief samen met de kinderen met de lego spelen. Dan heb je er echt geen kind aan. En aan de jongens ook niet. Dag doornemen doen we ook, al voelt de inhoud voor mij soms wat 'onbevredigend' omdat "Niks" of "Ik weet het niet meer." ook wel een makkelijk antwoord is. Ik probeer dan wel af te wisselen in de vraagstelling: "Wat heb je gedaan vandaag?" "Met wie heb je gespeeld?" "Heeft de juf nog getoverd vandaag?" "Wie maakte jou vandaag aan het lachen?" (En hoe?) "Wei heb jij vandaag aan het lachen gemaakt?" (En hoe?) Maar ik moet zeggen: die ander soort vragen werkten in het begin wel goed, maar inmiddels prikt hij er doorheen. Hij snapt dondersgoed dat het gewoon een andere manier is om naar zijn dag te vragen. Hij heeft daar blijkbaar niet altijd zin in. En dat moet ook mogen, vind ik.
ze weten nog niet, of beseffen, dat het gevoel van een moment, onthouden kan worden. en hoe je dat proces moet sturen zodat je je vaker blijer voelt. Tijdens de activiteit geniet hij, maar wanneer dat moment afgelopen is en in de auto terug naar huis rustig moet zitten; dat vindt hij jammer, dat het gevoel nu anders is. leren dat je de slechte gevoelens kwijt kunt raken, ervoor kan zorgen dat die niet te lang bij jou blijven. alsof een foto ervan maken om straks terug te kunnen kijken. hij moet nog leren om zijn gedachten aan de goede gevoelens en ervaringen te binden. Maar goed, men onderzoekt tegenwoordig waar pessimisme vandaan komt. Met muizen en katten en honden zelf. Het begint te lijken dat zelfs tussen de dieren verschillen zijn. je hebt individuen dus die blijven hopen en positief gedrag tonen binnen 1 soort dier, ook die makkelijker opgeven omdat zij vrij snel een negatief beeld vormen van de situaties via de ervaringen en daarna geen positieve veranderingen in de toestand kunnen verwachten, dus ervan uitgaan dat het weer slecht is als het 2 keer slecht uitpakt. dat is dus pessimisme. een soort van de wortel daarvan tenminste. het is geen ondankbaarheid denk ik, wat je hebt met je kindje; en je kunt het dus niet veranderen door minder 'blije ervaringen' aan te bieden. Hij is anders dan zijn broer op dit moment. hij moet blijdschap leren mee nemen naar de andere minder mooie momenten. de overgang van de een naar de andere soepeler maken moet hij nog leren. Kinderen hebben dat probleem, gelukkig maar. want het werkt ook andersom. Zorgeloos kunnen genieten kunnen zij ook heel goed. wanneer zij blij zijn kun je hun spel niet zo makkelijk onderbreken, en ze ook niet verdrietig laten voelen door een slecht nieuws, dat horen ze dus niet eens. zorgeloos kunnen genieten. dat geldt en werkt ook omgekeerd. Troosteloos lijden. hij is moe, of uitgeput zelfs, dat voelt slecht, hij weet dat er geen leuke dingen meer gaan gebeuren omdat de dag afloopt, alle leuks is afgelopen, of waren allemaal gisteren volgetrokken, rustig moeten zitten, vast gebonden in de auto stoel en straks naar bed. dan overheerst wat slechter gevoel in verhouding tot wat hij in de dierentuin voelde. als hij klaagt, op dat moment, neem wat hij zegt over wat de oorzaak is etc, die gedachten niet serieus. Op dat moment heeft hij last van vermoeidheid of van niet vrij zijn. draai een rustig muziek, of een liedje laten zingen, want dat werkt goed tegen slecht voelen. met hem discussiëren om hem te laten beseffen dat het wel leuk was, heeft geen zin. hem proberen te laten herinneren wat voor leuke dingen er waren etc. heeft ook geen zin. Hij wil de overgang niet maken naar minder blije, dus gewone toestand. ook dingen bedenken om hem nog ietsje langer blij te laten voelen(een spelletje met hem etc) heeft ook geen zin. de overgang moet hij zelf leren maken. Ga naar de volgende fase van de dag, dat is rustig genieten van muziek, minder licht, comfort en troost van de aanwezigheid van zijn gezin etc de normale gang van zaken. het is een beetje lang verhaal geworden.eigenlijk is het moeilijk van afstand iets zinnigs te zeggen. maar mijn advies is kunst/ muziek. Laat hem piano leren spelen. want muziek draagt de code van het gevoel, die je overal mee kunt nemen en daarmee sferen kunt veranderen. een trieste melodie of een vrolijke ritme. zo kan hij even bij de piano oefenen en leren hoe hij zichzelf uit dat gevoel van de moment kan halen of de blijdschap mee kan nemen naar de andere momenten van de dag. de dag samen doornemen doen mensen ook lees ik hier vaak. maar let op, dat kan bij sommige gevoelige kinderen het gevoel dat meerdere keren per dag een overgang moet maken, nog heftiger. een object een tekening een melodie dragen de codes van zijn gevoel die hem kunnen helpen om overgang te maken van blij, vrolijk naar normaal gewoon. snap je wat ik bedoel? het is een soort verslavingsverschijnsel. heel normaal voor zijn leeftijd. er meer of minder van die blije stof toe dienen(minder uitjes, meer uitjes) kan niet de oplossing zijn. maar de stof uit de andere dingen leren halen waar de overgang natuurlijk soepeler is naar het gewone. zoals kunst muziek dans, (sport?), allerlei dingen die je in je eentje kunt doen zonder de dieren van de dierentuin nodig hebt (maar daarmee ook de grote overgang van dierentuin naar huis niet nodig is), en die leren inzetten wanneer je die nodig hebt. aan de uitjes werken dus=NIET,juist maar aan zijn gewone dag werken zodat hij de gelegenheid krijgt, elke gewone dag, om met zijn gevoel en gedachten te oefenen door middel van muziek etc. hoop je wat aan mijn rommelige bericht hebt. gr.
Ik zou er veel moeite mee hebben om eerlijk te zijn. Ik heb ook van die schatjes in mijn klas waar het nooit goed is. Voorlezen is niet leuk, ze willen netflix. Dit spelletje is niet leuk, we willen dat spelletje. Of minstens 10 leerlingen die bij een hele leuke feestelijke traktatie 'ditlusiknie' roepen. Ik vreet mezelf dan echt op. Wat ik doe met die leerlingen? Ik kap het heel snel af. Vind je iets niet leuk? Prima, doe je niet mee, mag je iets nog vervelender doen. En bij de traktaties was ik er zo klaar mee dat ik duidelijk heb gemaakt dat de eerst volgende die 'lusiknie' zegt de volgende keer gewoon geen traktatie krijgt. Sorry, even mijn rant. Heb jij natuurlijk niet veel aan. Maar ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe je ermee om moet gaan. Het lijkt me soms heel frustrerend. Zie wel dat sommige forummers hier goede ideëen hebben!
Dank je wel, Belize, wat een mooi stuk! Toevallig zei onze oudste gisteren zelf dat ze met liedjes haar gevoel uitdrukte en kon veranderen, ik ga hier extra aandacht aan schenken. Het is inderdaad de overgang naar 'gewoon' die niet soepel verloopt.
Ik denk dat er ook verschil zit tussen iets gelijk niet waarderen of achteraf. Die van mij vinden dingen vaak als ze het doen heel leuk. Maar achteraf is het dan een hele stomme dag geweest, want als je dan doorvraagt is dat bijv omdat ze hun grote teen die dag ergens een keer hebben gestoten. Maar ik denk ook inderdaad de overgang naar het 'gewone' dat dat lastig is voor sommige kinderen. Heel zwart-wit.
Wat dat betreft dat teenstoten: dat is ook wel echt kinder-eigen. Vooral tot een jaar of 8. Dan kunnen ze op een hele leuke dag tijdens een leuke activiteit ook ineens verdrietig zijn om het konijn dat een half jaar geleden is overleden bijvoorbeeld. En als je dan 's avonds vraagt of ze een leuke dag hebben gehad, denken ze vooral aan die 5 minuten waarin ze even verdrietig waren. Al het leuks eromheen doet er dan even niet toe. Dat komt ook wel goed met de jaren.
Ik merk het inderdaad aan mijn zoon dat ie al veel beter kan relativeren, mijn dochter zit dan nog volop in die fase ja.. ik vind het als volwassene dan lastig om me daarin in te leven denk ik.
Dank je wel Belize voor je uitgebreide reactie. Ik denk dat daar veel waarheid in zit! Los van de verandering van activiteit / 'gemoedstoestand' is ons kind wel het type dat minder flexibel is. Inmiddels gaat het beter, maar als peuter was de overgang van winterjas naar zomerjas ook altijd even 'een dingetje'. En dan na een lange periode van "Je moet je jas aan." kreeg je weer de tijd "Je hoeft geen jas aan." Dat leverde dan ook een paar dagen gedoe op. Verandering van ritme (schoolweek / vakantieweek) was vaak ook lastig. Het laatste jaar gaat dat al veel beter. Voor onze zoon is -op dit moment- even rustig met de lego spelen een uitlaatklep die hem helpt te kalmeren als hij erg verdrietig is. Dat is al een goed begin. Nu heeft hij niet altijd een berg lego bij zich natuurlijk dus ik denk inderdaad dat het de kunst is dat hij leert ook op andere plaatsen en momenten die rust in zichzelf te vinden. Met mij knuffelen werkt trouwens ook. Soms vind ik het lastig dat hij mij zo nodig heeft, omdat ik weet dat ik er natuurlijk niet altijd voor hem kan zijn (naarmate hij ouder wordt). Aan de andere kant is hij ook nog jong natuurlijk, hij hoeft als zes-jarige heus niet al als volwassene met zijn emoties om te kunnen gaan. Hij heeft nog heel wat jaren om dat allemaal te leren en daar weerbaarder in te worden. Ik probeer ook wel eens naar hem te benoemen: ik denk dat jij je nu zo voelt omdat je erg moe bent (of honger hebt). Gevolgd door: je voelt je vast weer beter zodra... Alleen weet ik niet of ik hem daar dan mee help of dat het informatie is die toch niet binnen komt omdat hij er op dat moment niks mee kan. De adviezen die we krijgen zijn vaak ook zo wisselend, dan slaat de twijfel toe. Mensen die hem meemaken op zo'n moment dat een ander denkt 'je staat te huilen om niks', roepen dan makkelijk dat we dat gedrag moeten negeren omdat hij het anders blijft doen -> levert aandacht op. Er zijn ook wel momenten dat ik denk: doet hij het daar nu om? Maar aan de andere kant: wij kunnen het wel onzin vinden waar hij om huilt, voor hem is het ècht. Moet je een kind dat echt verdrietig is dan maar alleen laten met zijn ellende. Leert hij daarvan zijn emoties te reguleren? Of alleen om ze te onderdrukken. De laatste tijd kies ik vaak voor een middenweg: ik ga niet uitgebreid troosten maar help hem gewoon even met datgene wat hij op dat moment zou moeten doen (bijvoorbeeld aankleden of opruimen). Ik ben er wel en stel me in mijn eigen emotie heel rustig en zo neutraal mogelijk op. Even een knuffel en een aai over zijn bol en weer door. Als ik uitgebreid ga knuffelen en troosten, ben ik bang dat ik hem te veel bevestig in zijn negativiteit (Zie je wel, mama vindt het ook heel erg voor me, het is echt heel ellendig.) Als ik hem zou negeren, lijkt het me zeker niet bevorderlijk. Bovenop alle andere ellende en verdriet, óók nog eens genegeerd worden door je moeder! Dus ik kies maar een beetje voor de middenweg. Als hij gekalmeerd is, bespreken we het wel eens na en probeer ik de meest negatieve gedachten om te denken naar een gedachte die meer gericht is op groei / kans om beter te worden. Zucht. Wat is opvoeden toch moeilijk soms... maakt het ook leuk natuurlijk. Het voordeel van de wat pessimistische aard van onze oudste, is dat hij vaak heel braaf is. Hij is zich heel erg bewust van gevaren en alle dingen die mis kunnen gaan. Hij blijft dus over het algemeen netjes bij ons, doet geen gevaarlijke dingen in de speeltuin. Natuurlijk let je op je kind, maar het was en is bij hem haast niet nodig. Hij let wel op ons. De jongste is zo'n vrolijke flierefluiter die nergens gevaar in ziet. Echt een weglopertje dus! En die moet je echt in de gaten houden in een speeltuin. Kijk 3 seconde niet en hij klimt de glijbaan op, gaat onder een schommel liggen, is gewoon helemaal verdwenen... We grappen wel eens: Het is maar goed dat we voor X maar een half oog nodig hebben, want voor Y hebben we aan 3,5 ogen nog niet genoeg! Toch denk ik vaak dat we ons altijd meer zorgen zullen maken om de oudste. De 'uitdagingen' die we hebben bij zijn opvoeding, zijn zoveel meer ongrijpbaar. De jongste moeten we de komende jaren gewoon altijd goed in het oog houden en dan komt het wel goed. Hij leert al steeds meer (door vallen en opstaan) wat wel en niet kan. Terwijl het bij oudste denk ik veel meer een proces is waarbij hij onze hulp nodig heeft.
graag gedaan. wat ook wel bij ons ook werkt: klei kunst. met klei werkt onze jongen en met andere voorwerpen maakt een beeld van zijn gevoel! (ze zien er niet uit maar hij is pas 7) met handen werken heerlijk vies. en daarna maakt hij een foto van het kunstobject en de foto plakt in zijn boek.
Ik vind het altijd 'grappig' om te lezen hoe jullie kinderen en onze kinderen zo waanzinnig veel overeenkomen. Hier ook de oudste tobberig, vaak verdrietig/pessimistisch etc., terwijl de jongste echt bijna altijd vrolijk is en dingen veel luchtiger opvat. Ik lees jouw topics dan ook altijd heel geïnteresseerd door. Jouw vragen over wat de beste benadering is deel ik: wanneer ga je er te veel in mee, wanneer te weinig, wat is de goede strategie? En zo puzzelen we vrolijk verder.
Je zou nog er een ritueel van kunnen maken om elke dag samen te benoemen wat het leukste van de dag was en het minst leukste. Even kort een gesprekje erbij. Zelf natuurlijk ook meedoen en eerlijk antwoord geven. Zo leuk wanneer ze ons advies gaat geven hihi. Door dit dagelijks te doen krijgen wij inzicht in wat er speelt bij de kids. De dingen die negatief zijn en regelmatig terugkomen bespreek ik dan op een neutraal moment nog eens om haar zo tips of adviezen te geven in het leren omgaan met deze dingen. Wij doen dit aan de eettafel s'avonds of in bed. Het wisselt wel eens. Maar het werkt heel goed hier in het ombuigen en positief blijven.
komen bekende dingen in je verhaal voor. hier ook de oudste die dat soort dingen ook zegt. niet eerlijk als je X zo lang knuffelt. en dat terwijl ik haar veeel langer geknuffeld heb. of dan zijn we ergens geweest wat ze helemaal geweldig vondt. wat ze ook duidelijk aan geeft. `vindt het zooooo´n toffe dag. om eind van de dag te zeggen:"wanneer gaan we nou zwemmen? we mogen nooooit wat". waarom gaan we volgende week niet naar de efteling?, wij doen echt noooit leuke dingen". ze komen verdorie 1-2x per jaar in de efteling en andere parken en ze is met haar 5 jaar al 3x in disney geweest:x en dan leg ik uit dat er kinderen zijn waarvan de ouders zo weinig geld hebben dat ze misschien nooit van hun leven in disney komen en dat ze blij mag wezen met al die uitstapjes. dat vindt ze dan harstikke zielig en sneu en ze lijkt het te begrijpen. om na een half uur te zeuren hoe slecht ze het wel niet hebben of een cadeautje uit mogen zoeken en dan altijd meer willen.
Hier ook heel veel herkenning hoor! Oudste is ook niet snel tevreden en kan zich niet goed zelf vermaken. Soms voelt het ook echt alsof ze ons constant 'claimt.' En de focus op wat niet leuk was is regelmatig sterker dan op wat wel leuk was. Ook herken ik het vergelijken met zusje. Als ik even gek doe met de jongste of haar knuffel, dan is het al gauw "Nu ben ik aan de beurt, dat moet je ook met mij doen." Ook wij vinden het lastig soms. We merkten wel eens dat we daardoor wat minder duidelijk de jongste complimenten gaven omdat we weten dat de oudste dat soms verkeerd opvat. Maar dat is ook niet eerlijk tegenover de jongste, dus daar letten we nu wel op.