Oke, ik wil je niet voor het hoofd stoten maar je geeft nu ontzettend af op mensen die niet zeggen wat jij wilt horen. Dit is een forum, je stelt een vraag en geeft daarbij geen duidelijke situatie omschrijving. Filter de adviezen eruit wat je kunt gebruiken en leg de rest naast je neer, probeer je niet mee teveel mee te laten slepen in de slachtoffer rol. Wij weten niet wat er allemaal gebeurd is. Wij weten niet waarom je een depressie hebt, wij weten zoveel niet. Wanneer je hierop behandeld wilt worden moet je ook het hele verhaal er neer zetten en anders moet je het echt gewoon laten. Nogmaals, zoals ik al eerder heb gemeld. Praat erover met je zus. Zij zal ook weten wat er nog meer speelt en leg het uit. Ik geloof dat de MA de druppel is geweest. Verwerk alles stap voor stap. Maar gooi de boel open, je kwetst haar echt meer door het niet te doen namelijk.
Ben het hiermee eens, daarbij geeft ze alleen maar af op mensen die niet juist reageren volgens haar. Ik heb volgens mij best redelijk gereageerd en wat dingen gevraagd, maar daar komt geen antwoord op.
wij werden op het moment van mijn miskraam peter en meter (schoonzus en nicht) en heb me lang sterk proberen houden. maar op een gegeven moment was het me allemaal teveel. ik heb dan aan mijn nichtje, wie ik doodgraag zie, gewoon eerlijk gezegd dat ik een paar weekjes geen contact wilde en dat ze me even niet meer elke dag een babyfoto moest sturen. ze had hier ontzettend veel begrip voor en ze was blij dat ik het gezegd had want ze zou absoluut niet willen dat ik me nog slechter voelde. na 3 weekjes kreeg ik een heel lief berichtje van haar dat ze me stilaan begon te missen en diezelfde week afgesproken met de baby erbij en ik was heeeel blij om ze (allebei) terug te zien. gewoon je noden aangeven en er samen over praten over wat jij en zij nodig hebben in deze lastige periode. sterkte alleszins, er gaan zeker nog moeilijke momenten komen, maar er komen er ook terug goede aan. echt waar!
Meid kom op.. je wordt tante! Moeilijk maar kei leuk! Ik kreeg m'n 3e ma en tegelijk te horen dat m'n nichtje ernstig ziek is en zij niet oud gaat worden. Als eerste beginnen met onze kinderwens binnen de vriendengroep en we eindigen als laatste. Er zijn hier zoveel mensen met veel dieptepunten. Je bebt niet de enige. Maar als je niet meer blij kunt zijn voor notabene je zus. Als je na 3 maanden al zo in de put zit moet je jezelf idd een schop inder je kont geven. Als dit niet lukt ga je hulp zoeken. De situatie is zo ook niet fijn om opnieuw zwanger te raken wat veel stress gaat geven.
Ik vind sommige meiden hier veel te hard reageren. Sorry hoor maar het doet ook gewoon zeer als jij een kind die wilt en dat lukt nog niet en bij die andere wel. Dus ik begrijp ts. Ik kon ook niet meer tegen fb posts an zwangerschappen etc. Daarentegen was ik toen meer dan 2.5 jaar bezig en werd heel moeilijk zwanger (1x per 12-18maanden) en dan ging het alsnog mis. De situatie was denk ik wel wat anders maar ts kan er niets aan doen en de schop onder haar hol slaat natuurlijk nergens over. Goede tips heb je al gehad. Praat erover. Probeer de positieve kanten van jouw leven te zien. Je was binnen een maand zwanger: geloof me dat is heel snel maar 10% van alle stellen hebben dit. Bedenk dus dat je waarschijnlijk weer snel zwanger zult zijn en dat de kans dat t dan goed gaat heel groot is. Maar weinig meiden krijgen meerdere miskramen. Heel veel sterkte. Als je nu niet goed in je vel zit zou ik even wachten met je kinderwens en daar aan werken. Een (onvervulde) kinderwens brengt nog meer stress met zich mee en zal er dan bovenop komen. Sterkte En gefeliciteerd met je aanstaande tante zijn. Geloof me. ik wilde kinderen tegelijk met mijn beste vriendin. Zij beviel van haar 2e toen ik mijn vruchtje van 12 weken in de wc zag verdwijnen... het mooiste wss toen tante worden.... De droom dat t ooit ging lukken. Kus en knuffel
2e ronde zwanger of niet... Verdiet vd lege vruchtzak was een niet minder om hier!! Dat je je niet moet 'aanstellen' als je snel zwanger word vind ik echt n beetje cru! Elke zwangerschap die mis gaat is gewoon erom verdrietig! Ik heb niemand iets misgund maar het heeft me zeker wel pijn gedaan! Diep verdriet gevoeld.. en ook zeker n punt gehad dat ik het even niet meer wist. Maak het bespreekbaar .. mee eens. En als je zo zwaar in de put zit, probeer hulp te zoeken. Je hoeft het niet alleen te doen. Je bent voor je gevoel je kindje verloren.. en genept door je eigen lijf. Er komen echt betere dagen... al lijkt dat nu ver weg. Optijd ingrijpen bij een depressie is heel belangrijk!! En helemaal geen schande na zoiets. Meid, ga er met iemand over praten!!
Of je nu snel zwanger was of niet, het blijft heel pijnlijk en jaloersheid is gewoon normaal hoor!! Dat sommigen hier dit beter konden handelen dan TS is heel knap, echt waar, maar waarom zo weinig begrip voor haar jaloersheid? Purpose, zoals iedereen hier gezegd heeft, zoek op tijd hulp als je depressief bent en praat erover. Het doet inderdaad pijn om anderen zwanger te zien en geconfronteerd te worden met je eigen lege buik. Maar hou voor ogen dat er echt weer betere dagen komen, en ook weer nieuwe kansen voor een kindje. Sterkte!
Heb je hulp bij het aanpakken van je depressie? Had je al last van depressie voor je miskraam? Sorry voor de vragen maar als je al in een depressie zit dan was de miskraam denk ik de welbekende druppel?
Ik denk dat er best begrip is voor haar verdriet. Maar ik vind het echt vervelend als ik (en met mij nog wat anderen) wordt aangevallen op ons advies en geen begrip kunnen hebben voor iets waar we ook niets van weten?
Jaloersheid is herl normaal alleen moet het wel binnen bepaalde perken blijven. Een huilbui hierover is ook normaal maar daarna zul je jezelf wel moeten herpakken. Hoe eil je anders een nieuwe zwschap aangaan?
Ik ga hier waarschijnlijk niet het berichtje plaatsen dat je wil lezen, maar: Verman jezelf en wees blij voor haar, en als je dat echt niet kan opbrengen, zoek dan ergens hulp! Ik heb zelf 1 missed abortion, 1 buitenbaarmoederlijke zwangerschap en 1 miskraam achter de rug. Wij hebben deze zwangerschap meer dan 14 weken verzwegen voor iedereen en dachten met leuk nieuws uit te pakken met Nieuwjaar. Ik heb endometriose en al meerdere keren geopereerd hieraan, en zwanger worden liep hier niet van een leien dakje. We hadden weken uitgekeken naar dit moment en alles in de puntjes voorbereid (zelf 3 gangen gekookt met oudejaar, originele manier bedacht,...) Wel, het was de meest verschrikkelijke avond uit mijn leven. Mijn schoonzus die 10 maanden daarvoor ook een miskraam te verwerken kreeg, begon te schreeuwen: ''Dat meen je niet! Verdomme, het is niet waar he!'' Iedereen (mijn ouders, vriendlief zijn moeder, broers, zussen,..) verschoot en niemand dierf nog iets te vragen aan me. Amper felicitaties gehad. De sfeer zat zo onder nul dat niemand dierf vragen voor wanneer ik uitgerekend was en mijn leuke echo's dierf ik helemaal niet meer bovdn halen. Mijn moeder vroeg nog asn mijn schoonzus ''of het een beetje ging met haar'' en werd de neus afgebeten. Het dessert werd in stilte opgegeten en ik ben om 23u15 huilend in bed gekropen, terwijl m'n gasten beneden waren. Ik weet hoe het verlies voelt, en niemand hoeft me te zeggen hoe hard zoiets is. Maar wanneer je stopt met blij zijn voor anderen (en zeker naaste familie!!) dan moet je hulp zoeken. Bovenstaand voorval heeft meer dan een maand op mijn maag gelegen, en de band met mijn schoonzus serieus aangetast. Laat dat niet gebeuren bij je bloedeigen zus...
Wauw dat is echt verschrikkelijk zeg!! Wat kunnen mesen toch ongelooflijk egoïstisch zijn, bah! Heb echt met je te doen! Gelukkig kon ik ondanks mijn zware tijd en hevige postnatale depressie heel blij zijn voor mijn zus. Ookal had ze wat ik niet had, een zwangerschap zonder ellende. Echter overleed mijn zus toen ze 19w zwanger was. Wat had ik het erg gevonden als ik mezelf zo had gedragen zeg!
Altijd lastig zwangerschaps aankondiging. Ik begrijp heel goed dat het even lastig is. Ik ben uiteindelijk na 3 jaar zwanger geraakt via icsi. Toen ik bezig was met iui en de 1 na de andere mislukte vertelde mijn beste vriendin dat ze zwanger was. Ik heb haar gefeliciteerd maar heb de hele avond gehuild. Diep in mijn hart was ik super blij voor haar maar op dat moment voelde het niet zo. Ik heb dit besproken met haar en zei begreep mij volkomen. Na een week kon ik eindelijk echt blij zijn voor haar. Meid bespreek je gevoel met haar. Zo heb jij even tijd om aan het idee te wennen en ze zouden je vast begrijpen. Jaloezie op dit moment is echt niet zo gek alleen laat hier door niet je band verpesten. Sterkte en echt ook jou tijd komt een keer.
Rot dat je je zo voelt. Je geeft aan een depressie te hebben, krijg je daar hulp voor? Ik wil je wel afraden om zwanger te raken met een depressie, een zwangerschap en zeker een baby vergen veel van je. Een kind lost geen problemen op, he't maakt bestaande problemen juist vaak erger. Succes om alles op de rit te krijgen en bespreek het met je zus. Openheid levert vaak meer op.
Mag ik je nog een dikke knuffel doen? Wat een misselijke reactie van je schoonzus! Die zou bij mij op de negeerstand gaan!
Dankjewel voor de knuffel Ik ben er echt weken ziek van geweest, zeker omdat ik niet begreep waarom ze ineens zo deed tegen mij. Ik had mijn deeltje miserie al meer dan genoeg gehad en ontdekte op de dag dat vriendlief z'n zaad moest binnen brengen, dat ik zwanger was. Ik had geen uitbundige reactie van haar verwacht, maar wel een beetje begrip en blijdschap voor ons. Zij werd ook tante van dit kleintje. Dit had het meest blije nieuws ooit moeten zijn, maar pakte dat anders uit zeg. Uiteindelijk heb ik mezelf 'voorgenomen' om het te laten wat het was, want door boos te blijven op haar, merkte ik dat ik er zelf niet gelukkiger van werd. Boosheid en frustratie kosten ook energie, dus daar ben ik mee gestopt. Ochja...
Jeetje wisfulthinking wat een vreselijke reactie zeg van je schoonzus goed van je dat je er zo knap mee om gaat. En moppiemuis overleed jou zus toen ze zwanger was wat afschuwelijk geen woorden voor sterkte meid
Theezeefje ik vind dat heel erg voor je dat ze zo gereageerd heeft. Maar ik wil hier absoluut niet mee vergelijken worden want zo zou ik nooit naar mijn zus zijn. @ allen die makkelijk oordelen Ik ben zelfs 2 weken na mijn mk mee geweest naar de echo waar mijn zusje om heeft gevraagd of ik mee wilde. Ik liet een dikke glimlach zien aan haar maar in de nacht heb ik heel hard gehuild omdat het super confronterend was omdat er bij mij natuurlijk iets mis was. Ik ben absoluut geen egoïstisch persoon, verre van. Ik heb haar pas geleden een hele mooie kaart geschreven en haar mooie en lieve babykleertjes gegeven. Ik geef dus heel veel om haar en laat het niet merken dat ik het moeilijk heb. Ik vind dat jullie heel hard oordelen en dat kwetst mij enorm. Gelukkig heb ik een hele lieve man en zijn wij er altijd voor elkaar. Wat betreft hulp ik sta nog op een wachtlijst en ik heb niet elke dag slechte dagen. Ik sleep mezelf overal naar toe maar soms zit een mens er door heen. Dat is niet zo gek als je heftige dingen mee maakt. En als je extra gevoelig bent is deze maatschappij niet altijd even makkelijk voor mensen die zo hard zijn voor een ander. Jammer dat mensen zich soms zo slecht kunnen inleven en dat je dan gelijk een stempel krijgt hoe je zou zijn. Ook is het makkelijk gezegd van '' O je was gelijk zwanger'' Neeee dan is het totaal niet erg hé?!! Ik ken namelijk iemand die de 1e x gelijk net als ik zwanger was en daarna 4 jaar heeft moeten wachten, dus je kan zoiets niet voorspellen!!!! Zo nu zijn al mijn frustraties er uit en reageren jullie maar lekker hoe jullie willen maar ik ben er nu klaar mee!!!
zo hè dames gaat die lekker? Lees dingen in de trant van ''je heb maar 1 miskraam gehad of je raakt snel zwanger'' elke miskraam is er 1 teveel of je er nou 1 of meerdere heb gehad, ieder heeft recht op verdriet, lijkt wel een wedstrijd soms wie het ergste heb meegemaakt. @TPurpose88 ik hoop dat je een manier vind om er mee om te kunnen gaan, heel veel sterkte ik weet zeker dat je je zus dit zeker wel gunt maar je gunt het jezelf ook, ermee omgaan heeft tijd nodig maar zal altijd een pijnlijke plek blijven (ook al ben ik nu moeder van een tweeling die ene miskraam zal ik nooit vergeten) erover praten helpt heel veel.