Jawel... maar daar ging de hoofdvraag dus onder andere om Stel hij verliest dan alsnog zijn baan (waar ik toch wel bang voor ben) en vindt niets anders meer of we gaan scheiden ik noem maar iets dan kan ik het officieel gezien niet meer dragen in mijn eentje. Plus dat hele gedoe er dan nog steeds omheen dat ik 4 dagen de kids kan wegbrengen en halen in mijn eentje, nog steeds later op mijn werk ben dan de bedoeling is en we bij ziekte en studiedagen geen back-up hebben. Maar jij/jullie hebben ook wel gelijk...situaties veranderen en ik kan me daar moeilijk bij neerleggen. Vind het lastig daarmee om te gaan. Weet wel dat ik dit zo niet had gewild voor iedereen, al die stress en kids elke dag opvang enz. Dan denk ik,heel egoïstisch, dit kán allemaal heel makkelijk opgelost worden...
Als je dat graag wil.. dan zorg je daar toch zelf voor... Ik vind het niet eerlijk tegenover je man dat hij alles maar moet aanpassen omdat jij vind dat zijn werk minder is als het jouwe... En het feit dat je zegt ' ik bedoel het niet denigrerend, DENK IK' zegt dus eigenlijk dat je wel vind dat zijn werk niets voorstelt, hij maar moet stoppen zodat jij verder kan met je carrière...
Ja is hij aan het doen. Ook al gesolliciteerd maar helaas nog zonder resultaat. "Ergens recht op hebben" bestaat helaas niet voor zijn werkgever. Mijn man vindt zijn collega's leuk maar daar houdt het verder ook wel mee op. Klaagt veel. Werkdruk, amper vakantie, overwerken maar niet uitbetaald krijgen maar in tijd mogen opnemen wat vervolgens toch nooit lukt, verplicht worden naar een andere standplaats te gaan 50 km verderop maar geen reiskosten krijgen enz. Dan denk ik: stop gewoon! We kunnen zoveel meer tijd samen zijn met elkaar als je stopt. Maar dat wil hij niet. Hij kan niet uitleggen waarom niet. Toch een stukje trots denk ik en ouderwetse opvattingen dat een man niet thuis hoort te zitten. Maar dat wil hij niet toegeven. Hij vindt het heerlijk om thuis te zijn, is net 40 en kijkt nu al uit naar zijn pensioen. Heeft altijd gezegd dat hij zou stoppen met werken als dat kan en dat heeft mij dan kennelijk onebwust/bewust "hoop" gegeven. En moet ik met de situatie dealen dat dit verandert.
Heeft je man een beetje ondernemingszin? Ik weet niet precies wat hij doet, maar waarom zou hij niet kunnen beginnen als ZZP'er bijv.? Meer vrijheid voor jullie als gezin, hij doet wat hij leuk vindt (als het goed is), en wat er binnenkomt aan geld is mooi... Beter dan zo met stress te moeten leven in een baan die zo te lezen van de pot gerukt is.
Dat gaat dus niet. Ik kan niet minder werken. EN dat hebben we vooraf afgesproken, en een half jaar geleden nog eens besproken en bevestigd toen we dit huis in de picture hadden en wilden kopen. Hij wilde dit huis nog liever dan ik. Ik zou dan alles nog eens heel goed moeten uitrekenen maar hij meer werken en ik minder dat gaat volgens mij ook niet echt. Plus het risico dat als hij zijn baan dan kwijtraakt we een probleem hebben als ik niet fulltime werk.
Je kan wel minder, want je kan 4 dagen.... En Tsja risico's zijn er altijd... als hij zijn baan kwijt raakt krijgt hij ww dus je zit echt niet ineens met niks hoor... Als als als...
Hier hadden we ongeveer dezelfde afspraak als jullie: man zou voor de kinderen zorgen, ik zou voor het inkomen zorgen. Man heeft dat ook een aantal jaren gedaan, maar heeft vorig jaar aangegeven weer fulltime te willen gaan werken. En fulltime is zijn salaris nog niet een kwart van mijn salaris, maar....dat doet er niet toe! Mijn man wilde weer werken en carrière maken. Dat was voor hem belangrijk. En inderdaad, ik wilde ook niet dat de kinderen veel naar opvang gingen, of gene vriendjes uit konden nodigen. Dat was niet de 'afspraak', of het idee wat we er oorspronkelijk bij hadden, maar doet dat er toe? Dus er moest een compromis komen: want of meer opvang, of ik moest minder werken. Dus nu 1 dag opvang, man werkt 4 dagen, een beetje schuiven en rennen en vliegen en we redden het allemaal net. En ja we hebben minder inkomen, ik kan er niet wakker van liggen, we zijn gelukkig. Ik vind je een beetje kinderachtig en drammerig overkomen. Ja, het was niet originele idee dat hij ook zou werken. En ja jij verdient o zo veel. Maar jouw man is er ook nog! Zijn geluk is ook belangrijk, ook al verdien jij meer en heb jij andere wensen. Ik probeer heel hard te bedenken dat je net pas te horen hebt gekregen dat je man niet wil stoppen en dat je nog aan het idee moet wennen en daarom zo reageert...maar het kost echt moeite, pff...
Hier doen we het zo, vanaf 2011 waren we beide ZZP'ers met een eigen zaak. In 2015 ben ik in loondienst gegaan. In 2016 volgde mijn man ook, hij is deeltijds ZZP'er gebleven. Mijn uren waren in het begin ver-schrik-ke-lijk. Avondwerk, weekendwerk, zonder compensatie, veel overuren... dus toen mijn man ook in loondienst ging, moest hij soms al om 15 uur stoppen om de kinderen maar op tijd op te halen. Want 5 dagen in de BSO, dat wilden wij ook niet. In juni 2016 ben ik van functie veranderd, waarbij ik 2 dagen thuiswerk, 1 dag thuis ben en mijn andere 2 dagen ook vrij ingevuld kunnen worden. Wat een verademing. We hebben allemaal meer rust gekregen. Mijn man werkt nog altijd 5 dagen en is er een opleiding bij gaan volgen. Omdat hij toch verder wil. Ik ben nu gelukkig met deze functie. Qua salaris is dit hetzelfde gebleven, maar qua uren en werkdruk hebben we enorm veel luxe erbij gekregen. We hebben het 'normaal', nog een dag eraf zou voor mij bijv. niet gaan. Het zou ook niet nodig zijn, want ik werk graag en de kinderen kunnen op tijd gehaald worden. Mensen en situaties veranderen. Een beetje flexibel zijn kan idd geen kwaad.
Heb je geen andere opvang die flexibel zijn? Nu heb ik de perfecte opvang ( geen vaste uren,geen vaste dagen,betalen per kwartier,savonds voor 19:00 inboeken via internet en hij kan zowiezo de volgende dag terecht,open van 6:45 tot 19:00) het kan toch niet zo zijn dat dat hier alleen in het oosten is?
kan je niet om te proberen eerst een aantal maanden 1 dag (on)betaald verlof opnemen? dan weet je of je het echt fijn vind en heb je nog even de tijd om erover na te denken. of misschiej ouderschapsverof?
Wat ik lees is dat je eigenlijk alles wil. En dat mooie huis, en financiele zekerheid, en 4 dagen werken. Ik denk dat je niet alles kunt hebben. Ik denk dat je moet bepalen wat je nou het belangrijkste vindt. Is dat de financiele zekerheid dan moet je fulltime blijven werken. Vind je 4 dagen werken belangrijker dan moet je accepteren dat mocht je gaan scheiden je het huis moet verkopen.
Je kunt prima alles hebben; én volledig werken (wat ik heel verstandig vind voor de onafhankelijkheid van een vrouw en zekerheid + daarnaast was het gewoon afgesproken tussen je man en jou) én daardoor een mooi huis. Tot op heden werkte het ook voor jullie aangezien je als man en vrouw afspraken had gemaakt. Maar blijkbaar moeten er nieuwe afspraken gemaakt worden. Ik denk dat jullie samen om tafel moeten gaan voor die afspraken maar (nog belangrijker) voor het gevoel en de belangen die er onder liggen. Dat je man meer wil werken komt ergens vandaan. Je geeft aan dat hij aangegeven heeft het liefste thuis te willen zijn maar blijkbaar is er iets in veranderd. Wat is dat? Wat zijn zijn beweegredenen/behoeften/angsten? En hoe zit dat bij jou? Ik heb persoonlijk geen moeite met mensen die beide veel werken en kinderen hebben. Dit kun je prima organiseren. Het gaat denk ik veel neer om de zaken die er onder liggen.
Dat laatste snap ik wel hoor! En gedoe dat blijft het inderdaad. Maar je kunt ook denken: het is nou eenmaal zo, ik deal er maar mee. En ik herken het hoor. Ik doe doordeweeks alles alleen en ben om 7 uur al weg met mn dochter 3x per week, ophalen tegen 18, weer alleen alles doen thuis. Dat is ook stress. Maar ja, mijn inkomen van 4 dagen werken en de onafhankelijkheid die ik heb, vind ik te fijn om op te geven. We kunnen trouwens het huis niet op 1 inkomen dragen. Ook een risico, maar we hebben wel overlijdensrisicoverzekeringen en arbeidsongeschiktheidsverzekeringen, dus die risico's hebben we flink ingedekt. En tja, mocht er 1 zn baan verliezen is er nog tijdelijk ww en anders staat ons huis in elk geval niet onder water en dat is ook belangrijk. Tja, je kan niet alles voorkomen of indekken denk ik dan. Ik zou als ik jouw man was in elk geval geen ontslag nemen, dan heb je nergens meer recht op. Gewoon op gemak op zoek naar andere baan, en bij ontslag in elk geval nog ww.
mss kan je terecht bij een ander kdv of een flexibelere gastouder? andere risicos die je noemt zoals arbeidsongeschiktheid kan je middels extra verzekering afdekken. en het steekt een beetje dat jij genoeg wilt verdienen bij een evt scheiding maar het ook handig vindt als bij dan tbp zou zijn... dat voelt niet echt eerlijk he.. nog afgezien van dat jij ook je baan kunt verliezen... dat is niet alleen voor hem... ik denk dat je te egoistisch denkt en meer moet kijken naar praktische oplossingen.. knelt het haasten zoek een go.. neem een schoonmaakster.. laat je boodschappen bezorgen.. kook vooruit.. dat soort dingen.
en als je man zijn baam verliest vind je ook wel een oplossing. niet leuk maar serieus dat overkomt honderden mensen en die vinden ook een nieuwe baan en sleuren zich uit de misere.. zo simpel is het.
Maar je bent nu ook wel heel erg naar jouw plaatje aan het kijken... als jij 4 dagen gaat werken en je gaat scheiden, dan kom je niet meer rond (met dit huis). Wat denk je van jouw man als hij helemaal stopt met werken? Dan komt hij zeker niet rond en of hij dan weer zo gemakkelijk werk vindt na een tijd thuis te zijn geweest is ook maar de vraag. Ik weet niet of voor hem een reden is om in het arbeidsproces betrokken te willen blijven, maar ik zou als partner toch zoveel mogelijk stimuleren dat we beide een inkomen hebben. En dan dus thuis duidelijke afspraken maken over de taakverdeling. Maar waarom is het wegbrengen en halen eigenlijk zo zwaar? Van het afmelden op je werk bij ziekte van 1 van de kinderen snap ik wel dat je baalt, maar het rijden naar de opvang niet.
Je hebt gelijk hoor...we moeten eerst maar eens (weer) goed om de tafel gaan zitten hoe we dit op gaan lossen. Als hij fulltime wil werken so be it maar dan regelt hij maar wek dat alles gelijk verdeeld wordt qua halen en brengen en bij ziekte enz. Ik wil ze geen 5 dagen wegbrengen maar als hij dat graag wel wil... ik vind het iig niet logisch om degene met de hoogste baan en meeste salaris minder te gaan laten werken. Ik vind t behoorlijk zwaar ja om ze weg te brengen en te halen. Vind het sowieso zwaar 3 jonge kids Ben alleen al een kwartier bezig om iedereen aan te kleden en in de auto te krijgen. Die van 4 kan het zelf maar doet altijd lekker dwars en de andere 2 trekken steeds hun jas weer snel uit en hun schoenen. Ik kan er maar met 1 tegelijk naar buiten naar de auto want anders rent de andere weg. Waar mn 4 jarige ook een handje van heeft trouwens. Als ik de 1 vastsnoer in de auto klimt de andere snel over het traphek naar boven of gaat keihard lopen krijsen en zn zus knijpen,bijten you name it. Als iedereen dan eindelijk is aangekomen bij t kdv herhaalt zich hetzelfde. Het is een stukje lopen over een gevaarlijk parkeerterrein en moet ze heel goed in de gaten houden. Ik kan ze niet alle 3 een handje geven want sjouw ook nog luizenzakken en tassen enz mee. Als ik dat daar laat liggen ben ik elke ochtend aan het zoeken waar het daar is gebleven. Chaos. 1 in de auto achterlaten en er 1 onder mn arm snel afzetten kost ook veel tijd en levert 2 krijsende peuters op. Met een buggy ben ik nog langer bezig om deze uit de auto te halen en de kinderen erin vast te snoeren die zich zo stijf als een plank houden en het me onmogelijk maken Binnen bij kdv en school alle jassen en schoenen uit en alles op de juiste plekken leggen en dan vaak heeft er 1 of allebei nog even gepoept en moet ik dat ook nog even doen omdat de leidster alleen staat en niet weg kan totdat de 2e leidster er is. En dan nog gedag zeggen.. En aan het eind van de dag herhaalt het zich maar dan andersom tussen 5 en 6 zijn ze ook de vrolijksten niet meer zullen we maar zeggen vrolijke smiley maar ik vind het ontzettend vermoeiend... thuisgekomen zijn ze alle 3 chagrijnig,moe en hongerig maar zal ik echt nog even eten moeten koken, iets opwarmen kost ook tijd, terwijl ze krijsend aan mijn been hangen of bijtend in elkaars armen ach het wordt vast beter als ze ouder zijn... Dat dus en er zijn dagen dat ze wel goed luisteren en het meevalt maar helaas overheersen de vermoeiende dagen wel. Het valt ook niet mee om vroeg uit je bed te moeten steeds en er wel een tempo in te zetten qua aankleden eten enz. Meer rust thuis zou dus fijn zijn...