dat hangt denk ik van je verschillende dingen af, wat is normaal in de omgeving, hoe oud zijn de kinderen, hoe gedraagt hij zich etc. Mijn man was 25 toen de 3e kwam dus ik vind iemand die op zn 44ste de 3e krijgt wel "oud", tegen die tijd kan mijn man opa zijn (oudste is dan 24)
Is ook niet oud hoor. Maar boven de 50 wordt het een ander verhaal. En ik heb de indruk dat zijn wens best onverzadigbaar is haha
Dit is voor mij ook wel een ding. Mijn man vond 2 genoeg, uiteindelijk wilde hij toch een 3e, maar nu is het echt klaar voor hem. Voor mij voelt het nog niet compleet. Al was mn laatste zwangerschap niet echt een pretje (de eerste 2 waren ook zwaar Door bi) ik zou het graag nog een keer meemaken. Ik zal het een plekje moeten geven dat het bij 3 blijft. De meeste babyspullen zijn weg en dat vond ik wel een dingetje. Verstandelijk gezien is het goed zo, maar emotioneel.... Mijn man zegt wel dat als er onverwacht een verrassing komt het welkom is. Ik laat mijn gevoel er zijn en bekijk het daarna weer praktisch.
Wat ik nu ga zeggen is denk ik meer een momentopname, maar de tijd zal het leren... Ik heb altijd gevoeld dat ik een gezin met drie kinderen een mooi gegeven vond. Toen was ik nog niet zwanger geweest, nog niet misselijk geweest tot ongeveer halverwege de zwangerschap, nog niet dat mooie moment dat ze jouw kindje op je buik leggen... Alhoewel er bij mij vervelende en supermooie momenten in de zwangerschap zaten, we nu voor ons tweede kindje in de MMM zaten, heb ik nu het gevoel dat het na dit tweede kindje voor mij prima is. Ik weet 100% zeker dat het gaat kriebelen daarna. Zeker weten.. Maar bij mij is het ook zeker het gevoel van het nooit meer meemaken. Het gemis van het nooit meer voelen van een kindje in je buik, de eerste ontmoeting. Maar dat is voor mij op dit moment niet genoeg om dan maar te zeggen, dat we door moeten gaan, totdat dat gevoel er niet meer is. Wie weet wat de tijd ons brengt, maar ben nu ook heel bewust bezig met deze zwangerschap. Genieten van alles, opschrijven, zodat ik kan herinneren hoe het was. Zodat we straks met zn viertjes kunnen genieten van de avonturen & momenten die dan op ons pad komen.
wij hebben er vier, en eerlijk is eerlijk, het geeft ons veel meer balans dan drie kinderen, ik kan niet precies uit leggen waarom, en misschien zit het ook wel in ons hoofd haha maar het lijkt gewoon soepeler te gaan, het is alsof het zo hoort en alsof het zo voor iedereen voelt waardoor we ons aan passen aan ons gevoel ofzo wij hebben nu wel het gevoel van klaar zijn, we dachten dit gevoel bij de derde al te hebben gehad maar toch voelden we beide die aaaah wat leuk hé en schatje wil je echt niet nog een kindje ? als we een baby tegen kwamen nu vind ik baby's nog net zo schattig als altijd maar mijn eierstokken rammelen niet meer, het is echt goed zo, wij zijn goed in balans, we hebben onze plek gevonden, we zijn blij met hoe het nu allemaal loopt, en we kunnen onze vier kinderen allemaal nog geven wat nodig is ( oke vakantie's zijn niet meer allemaal even luxe, ofja ... eigenlijk helemaal niet meer haha maar we kunnen nog steeds elk jaar op vakantie naar de camping in zuid frankrijk en de kinderen genieten daar net zo intens van als een all in hotel ) dus voor ons is het nu klaar, donderdag word mijn man gesteriliseerd en het voelt als de juiste beslissing.
Onze derde was een tweeling... Dat maakte het afscheid nemen van een zwangerschap wel makkelijker; ik ben wel zo'n beetje klaar nu! Ik geniet echt volop van de baby tijd en her kleine spul maar het gaat ook wel enorm snel hoor!
Ik denk dat ik dan zo'n mama ben die niet verzadigbaar is... Ik heb nu drie kindjes en zou heel graag nog een vierde willen. Maar mijn man wil niet echt. Hij vindt drie druk genoeg. Dan wordt het wel moeilijk natuurlijk. Ik zou echt, echt graag willen dat dat gevoel over gaat. Dat ik net zoals veel vrouwen kan zeggen, 'het is goed zo'. Maar ik kan dat niet. Mijn gevoel is momenteel veel sterker dan mijn verstand ben ik bang... Hippo89, hou oud zijn je kindjes als ik vragen mag? Werk je nog buitenshuis?
mijn oudste is net 3 weken geleden 8 geworden, mijn dochter was op dat moment 6,5 ( zit tot de dag af 18 maand tussen) mijn andere dochter is 3,5 en mijn jongste is 1,5 de oudste was 6 toen de jongste geboren werd. ik werk niet ik ben thuis bij de kinderen.
Wij hebben een hoop verstandige redenen om geen kinderen meer te willen, de derde was hier al een beetje 'extra' (al genoeg mensen die dat niet verstandig vonden). Dus tijdens de zwangerschap van 3e heel duidelijk beleefd als: laatste keer. Het 'hielp' dat zwangerschap superzwaar was (echt niet verleidelijk om nog een keer mee te moeten maken!), zwanger zijn is absoluut niet aan mij besteed. Toch heb ik na bevalling in hormonale roze wolk erg nagedacht aan 'nog eentje' en was het vreselijk raar en ook wel emotioneel om bij VK weg te lopen met idee dat ik nooit meer terug zou hoeven. De eerste babykleertjes die te klein zijn wegdoen etc. Het is echt afsluiten van een fase die niet meer terug komt. Maar hoe ouder de 3e werd, hoe makkelijker het ging. Het leven met 3 kinderen was/is ook erg druk/zwaar, dus ik wist ook echt dat ik geen kindje erbij zou willen hebben. Nu is babytijd al weer langer geleden en ervaar ik ook steeds meer het voordeel van wat oudere kinderen en dat is ook erg lekker. Moet er nu dus ook echt niet meer aan denken om 'opnieuw' te beginnen met een kleine pasgeboren frummel. Zou ook veel te bang zijn om nog een kind met beperkingen te krijgen. Dus... ik ben echt verzadigd !