Hoi allemaal, Ons lieve meisje is nu 9,5 maand. Ging altijd goed slapen (nu nog) en sliep ook al heel snel door. De laatste dagen doet ze moeilijk. Althans, ze valt wel in slaap.. maar wordt na een uurtje weer wakker in de avond! Als ik haar mee naar beneden neem en niet eens aandacht geef, zit ze naast me op de bank gewoon constant keihard te lachen, om niets of niemand dus (super schattig), maar niet wat ik wil. Zodra ze haar bed ziet begint ze te huilen als ik haar terug wil brengen. Nu is ze telkens 5 min stil in haar bedje en dan begint ze weer te huilen. Is dit testen of wat is dit? Vind het best vermoeiend.. maar vooral omdat wij echt een huilbaby gehad hebben (haar broer) daarbij was dit standaard. Maar bij haar weet ik echt niet wat te doen.. omdat ik dit gewoon niet ken van haar! Ben zelfs aan het twijfelen om dan maar weer een fles te geven.. terwijl ik denk dat dat het probleem niet is, tips?
Lastig inderdaad! Ik zou nog denken oké je hebt mama even nodig maar dan op de slaapkamer. Troosten, knuffel en weer in bed. Persoonlijk zou ik haar niet mee nemen naar beneden maar wel naar toe gaan, erkennen dat jij er bent en weer toestoppen. Ik ben ook van mening dat ze ( wil niet zeggen nu al ) maar op een gegeven moment donders in de gaten krijgen dat ze naar beneden mogen. En eerlijk gezegd heeft ze nog gelijk ook. Is toch veel gezelliger. Wel zou ik wanneer het langer aanhoudt kijken of het niet iets medisch is. Misschien zetpil geven voor slapen gaan? Tis ook lastig. Wat is wel goed en wat niet. Persoonlijk zou ik haar troosten op eigen slaapkamer. Ze weet dat jij er bent maar niet naar beneden. Ook hier hebben wij dat, ook al waren het tandjes of dergelijke haar nooit mee genomen naar beneden.
Ik snap jouw reactie helemaal en ben het ook helemaal eens! Ik doe dat eigenlijk ook nooit & dat is ook totaal niet nodig bij haar. Als ze af en toe al eens wakker werd, was het inderdaad troosten op haar kamer en terug leggen, dan sliep ze wel weer. Het geeft mij ook zeker het gevoel dat ze nu steeds meer door heeft wat er gaat gebeuren en dat ze wel gepakt wordt. Dus dat mee naar beneden nemen, was al zeker geen goed idee. Zou het kunnen dat ze nu al gewoon een soort "spelletje"' met me speelt?
Nee spelletje vind ik wat een te groot woord. En voor hetzelfde geld heeft ze misschien echt ergens last van if zit er wat aan te komen en heeft ze jou gewoon op dit moment wat meer nodig. Is ook niet erg natuurlijk! Alleen is het misschien wel duidelijk voor haar dat je er bent maar haar wel weer toestopt. Het is echt lastig. Een fase, misschien toch iets medisch of wat meer mama nodig. Maar misschien voor jezelf een keus maken waar dit alles te laten gebeuren. Hier heb ik avonden de trap op en af gezeuld. Ook als ze ziek was. Ik was er altijd maar dan boven. Na een aantal dagen kwam ik er dan wel achter wat het vaak was. Of tandjes of ziek of mama nodig. En nog soms heeft ze het en sta ik wel eens met mijn handen in het haar en denk ik wat is dit nu weer??!!!
ik bedenk me altijd maar zo dat er geen kind bestaat die lekker ligt te slapen denkt: "Zo, nu word ik even wakker om mama uit te testen". Er gaat zoveel om in het koppie van kinderen. Zelfs met een ontwikkeld volwassen brein lig je s nachts wel eens te piekeren en hebben veel mensen behoefte aan iemand naast zich in bed. Dus.. is het eigenlijk heel menselijk dat je kindje wakker wordt! Je kunt haar alleen maar begeleiden in hoe het hoort. In mijn ogen is nabijheid dan juist de kracht die je als ouder hebt. Probeer eens of het helpt als je in het donker bij haar blijft. Misschien wordt ze wel weer rustig. Hier hielp het pas als ik mijn zoon in mijn armen nam. Ik voelde dan hoe zijn lijfje ontspande. En soms was het verdriet te groot en sliep hij verder bij me. Dat veranderde door het volgende te doen....: niks! Ze worden vanzelf ouder en gaan je armen steeds minder nodig hebben. Dat is zo'n mooi proces en dat te beseffen en te ervaren bracht veel rust en vertrouwen. Nu soms zoekt hij me nog op s nachts en dan kruipt hij in de cosleeper naast me en soms zegt hij gewoon dat het goed is zo. "Doei doei mama, ga maar weg".
Hier een zoontje van 9 maanden en de afgelopen week regelmatig hetzelfde verhaal. Ze zitten nu in de fase van verlatingsangst en ontwikkelen zich verder. Waarschijnlijk huilt ze daardoor in bed en als je er bent is het weer goed. Wat ik doe als hij echt blijft huilen maar wel moe is, is bij zijn bedje blijven zitten totdat hij slaapt.
Herkenbaar dus ik denk inderdaad ook dat dat het is. Overdag wil ze ook het liefst dat ik haar vasthou. Zelfs papa is dan niet goed genoeg! Ach, gaat ook wel weer over hoor.. Maar merk dat ik bij haar overal als de kippen bij ben, omdat ik het van haar niet herken. Haha.. het is soms wat he? Moeder zijn!
Hier een dochtertje van 8,5 maand die ook ineens slechter slaapt. Maar dat komt door haar tandjes en ze is ook verkouden geworden. Meestal als ze wakker wordt stel ik haar even gerust (ik probeer haar niet uit bed te halen). Als ze echt blijft huilen (met pijn ofzo) dan til ik haar wel even op, soms zit er nog een boertje dwars ofzo. Ik heb toch 1 keer weer een nachtvoeding gegeven omdat ze maar bleef huilen en ook heel weinig op had over de dag, dus daar kijk ik dan ook naar. Ik wil er niet weer een gewoonte van maken maar ze kon in dit geval wel wat extra's gebruiken.
Hier een zoontje van bijna 8 maanden die ineens precies hetzelfde doet.. Hij is altijd een goede slaper geweest. Sinds een paar dagen gaat hij heel hard huilen als ik hem in bedje leg. Dan moet ik echt bij hem blijven tot hij slaapt en na precies 1 uur word hij dan gillend wakker.. gisteravond is hij 3 keer gillend wakker geworden en heb ik hem opgeef moment maar meegenomen naar ons bed want ik was echt kapot.. Geen idee wat het is, verlatingsangst, tandjes of misschien oorpijn, heb voor de zekerheid een afspraak bij de dokter gemaakt om medische oorzaken uit te sluiten. Is dat het niet, dan denk ik toch aan een sprongetje/fase.
Hier ook af en toe dat ze lief gaat slapen en na een halfuur overstuur wakker wordt. Als er fysiek niets aan de hand is (warm/koud/vieze luier/honger) dan heeft ze behoefte aan nabijheid en zet ik een stoel naast het bedje en blijf erbij tot ze kalmeert en weer in slaap valt. Eruit halen staat garant voor direct een stil en vrolijk kind maar slapen ho maar, dan is ze met geen mogelijkheid terug in bed te krijgen. Door erbij te blijven tot ze weer slaapt zit ik meestal 20 minuten bij haar en dan is het goed. Wordt ze daarna weer wakker dan herhalen we het gewoon. Meestal is het bij de volgende keer al binnen 5 minuten weer rustig en slaapt ze daarna lekker de nacht door.
Is de fase van verlatingsangst. Gewoon aan toegeven, dan is het het snelste over. Kiekeboe-spelletjes helpen: even verstoppen en dan weer tevoorschijn komen. Dat wegblijven doe je steeds iets langer en daarmee leren ze dus dat als je weg gaat, je ook weer terug komt.
Waarschijnlijk omdat ze denkt: jij gaat straks weer weg. Hier hielp het die fase om gewoon samen te slapen. Kind bij 1 van ons in bed, (voedingskussen onder het hoeslaken, dan konden ze er niet uitvallen) en 1 van ons op het logeerbed. Bijkomend voordeel was dat je om de nacht iig een redelijk goeie nacht kon maken