Na een zware depressie, twee burn outs en een hoop verdere ellende heb ik deze week eindelijk de officiële diagnose ASS gekregen. Hoogfunctionerend en hoogbegaafd..hbo-er, docent, moeder... Ik ben een meester geworden in het kopiëren van anderen, veel mensen zijn ook best verbaasd als ze het horen. Ik kan best sociaal overkomen, maar wat mensen niet weten is dat dit vreselijk veel energie kost, alles wordt overdacht en uitgewerkt, veel spontaans is er niet bij. Vriendschappen vreten dus energie en zijn ontzettend moeilijk vast te houden. Daarnaast komen bij mij heel veel prikkels binnen, geluid, licht, geur echt alles. Helaas voor mijn leerlingen hoor ik echt alles haha.. Het blijft moeilijk om uit te leggen, ik heb mij altijd al anders gevoelt maar omdat ik blijkbaar goed in aanpassen ben heb ik mij er altijd doorheen geslagen, maar de laatste tijd was het gewoon op. Gelukkig heeft mijn psycholoog doorgevraagd en weet ik eindelijk waarom zoveel dingen lopen zoals ze lopen. En nu... nu ga ik bezig met de acceptatie en krijg ik tips om mijn leven wat te vereenvoudigen. Ik zag bijvoorbeeld het bullet journal hier op de site, mijn man gaat mij hier mee helpen. Ik vind het lastig in te schatten tegen wie ik het moet/zal zeggen. Ik wil er gewoon eerlijk over zijn, ik schaam me niet, maar mijn baas kennende zal hij alles onder een vergrootglas gooien. Mijn burn-out is ook gekomen omdat hij zich niet aan zijn afspraak heeft gehouden (belofte vast contract) en vervolgens mij onder druk heeft gezet (meer uren laten werken). Hij bedoelt het niet echt kwaad, maar is gewoon echt sociaal een ramp.. maakt fout na fout, maar ziet dat zelf helemaal niet in en anderen krijgen problemen. Mijn lessen zijn ontzettend gestructureerd, wat natuurlijk goed bij ons soort leerlingen past (vmbo) maar ook voor mij goed werkt. Van intern begeleiders uit het SVO die bij ons komen krijg ik ook altijd te horen dat mijn lessen zelfs volgbaar zijn voor de laagste Iq's. Ik doe mijn werk goed, ik ben bang dat als ik op mijn werk mijn baas vertel echt op elke slak zout wordt gelegd. Mijn naaste collega's weten het wel. Wat zouden jullie doen? Vinden jullie dat ik verplicht ben om dit te zeggen. Mijn psycholoog heeft aangegeven dat ik het alleen maar hoef te doen als ik mij daar prettig bij voel. veel mensen hebben een bepaald beeld bij autisme, dat ze niet kunnen functioneren in de maatschappij. Dit kwetst best wel, ik heb een gezin, een man, werk.. ik ben echt niet minder dan een ander, alleen anders En misschien hebben jullie nog tips voor mij? Misschien lotgenoten? Het is nu even zoeken allemaal en dit bericht is denk ik ook weer een stukje met de billen bloot.. Bedankt voor het lezen en een fijne avond allemaal.
Onze zoon heeft ass en ik vertel het bewust niet aan iedereen. Ook de reden die jij aangeeft, mensen begrijpen het niet en denken aan rainman oid. Er is zoveel onbekend en zoveel mensen die niet willen luisteren en hun eigen beeld willen houden. Echter je hebt het al wel aan collega's verteld. Ik denk dat het daarom netter is om het zelf te vertellen ipv dat hij het hoort van een collega.
Heb er geen ervaring mee.. maar wil wel even zeggen dat ik het knap vind dat je toch alles doet en er open over durft te spreken! Het zal twee kanten hebben als je het al collega's heb verteld kunnen zij zich per ongeluk verspreken en hoort hij het via via. Maar in hoeverre je dit verplicht bent om te vertellen weet ik ook niet Zolang je goed functioneert en alles aankunt zou ik het nog niet direct vertellen.. ben zelf ooit eens heel open naar mijn teamleider geweest en 2 keer mee op de koffie gekomen dus ben er nu ook voorzichtiger in.. succes!
Ons vakgroephoofd is ook mijn vriendin, zij weet het dus. En onze vertrouwenspersoon. Doorvertellen ben ik niet zo bang voor.. wat jij zegt averlach.. alsof ik ' avonds telefoonboeken lees Mijn zus zei eerst "ach iedereen is een beetje autistisch" dat kwetst best.. nu begrijpt ze het wel hoor.. Ik wil mij niet schamen, maar er zit best een stigma op en bij vrouwen werkt het ook nog anders. Lastig...
Ik dacht collega's als in gewone collega's. Dan zou ik het mogelijk niet doen. Wat levert het jou op om het te vertellen en wat kan er gebeuren als je het wel verteld? Als ik irl iemand spreek, zonder dat deze het van mijn zoon weet, en die begint al over "ik geloof niet zo in al die labeltjes".. Tja, laat dan maar. Jij zal het toch niet willen begrijpen. En ik vind dat heel jammer hoor, want in mijn ogen geef je mijn zoon dan nooit een eerlijke kans. Jij en hij zijn net zo goed mens als ik of ieder ander, vergeet dat nooit. In mijn ogen, in mijn beleving, zit er nog een groot verschil tussen schamen en niet vertellen. Als je het niet vertelt hoeft het niet automatisch te betekenen dat je je ervor schaamt.
Ik heb het niet verteld. Op mijn vorige werk wel, en dat werkte niet in m'n voordeel. Werd niet echt voor vol aangezien Nu geef ik wel heel duidelijk mijn grenzen aan. Asperger (zo heette het 20 jaar geleden nog ) is onderdeel van mij, maar ook iedereen met ass is anders. En ik merk dat veel mensen toch bepaalde verwachtingen hebben. En vrienden en familie weten het wel hoor, maar verder , ik ben wie ik ben. Bevalt het je niet, pas je niet in mijn leven. En dan doet de diagnose er voor mij niet zoveel meer toe. Het klinkt heel hard, maar het werkt voor mij. Wel heb ik veel aan de diagnose gehad trouwens hoor. Waarom ik soms zo ben als ik ben. Dingen waar ik aan kan werken maar ook dingen die ik moet accepteren. Lijkt me heel lastig als volwassenen de diagnose krijgen trouwens! Veel sterkte en succes ermee! Mocht je iets willen vragen mag je altijd pb doen! Maar ik heb de diagnose al sinds ik jaar of 7 a 8 was, dus weet niet of ik je kan helpen, maar wil het altijd proberen!
In mijn geval is er geen sprake van autisme maar van ADHD. Ook hier in combinatie met een hoge intelligentie en dat compenseert natuurlijk enorm. Net als jij functioneer ik prima. Alleen ben ik wat vaker mijn sleutels kwijt. Ik heb er ervoor gekozen om het wel te vertellen, maar ik verwachtte daar verder geen problemen mee. Als er nu een plek is waar je kennis en begrip zou verwachten, zou dat toch het onderwijs moeten zijn! Nu werk ik wel in het basisonderwijs. "Wij" zijn, denk ik al wat langer en beter ingesteld op leerlingen met autisme, ADHD e.d dan het V.O. Wat mijn collega's en leidinggevende betreft, merk ik geen verschil. Ik ben gewoon wie ik ben, zo accepteren ze me. En soms zullen ze zich ook wel aan me ergeren, net als aan een ander. (of ik aan hun ) Het werkt niet in mijn nadeel en niet in mijn voordeel. Richting ouders en leerlingen, vind ik het over zijn algemeen wel een voordeel. Ik adverteer er niet mee, maar bij ouders en leerlingen die het traject ingaan of net een diagnose hebben, benoem ik het meestal wel even. Het praat vaak wel makkelijker. Ze weten dat ik het snap. Dat kan de communicatie wel eens makkelijker maken. Maar goed: met ouders bespreken dat jij zelf ook een diagnose hebt terwijl dit bij je leidinggevende niet bekend is, is natuurlijk geen optie. Het is dus denk ik vooral belangrijk dat jij voor jezelf een afweging maakt. Help je jezelf ermee of werkt het in je nadeel? Kun je de school of individuele leerlingen verder helpen door open te zijn? Je hoeft nu ook nog niet te beslissen hè. Dat je het nu nog niet vertelt, betekent niet dat je het nooit zult vertellen. Misschien komt er n de toekomst een moment dat he het wel relevant gaat vinden. Dan kan het altijd alsnog.
Oh en pandadroom, bij mij zou het vroeger ook asperger hebben geheten.. zei mijn psycholoog... en wat tof hoe je er mee om gaat!
Ik denk dat adhd wat lastiger te verbergen is. En ook dat het wat geaccepteerder is. Bij hb heb ik dat gevoel overigens niet. Ik ben vaak tegen gekomen dat anderen daar toch een heel ander beeld bij hebben. Wat autisme betreft heb ik hetzelfde idee als ts. En omdat je al hoog functioneert vraag ik mij af wat de toegevoegde waarde is. Jij kan je denk ik beter focussen op de punten die energie vreten en daarin duidelijkheid geven in wat jij nodig hebt. Onder het motto van een volgende burn-out voorkomen. Ik heb de diagnose hb en ad(h)d. En ben ook erg gevoelig voor prikkels. Vooral geluid en licht. Petje af dat jij voor de klas kunt staan zeg! Ik werd altijd helemaal leeg gezogen als leerling. Heb je een goede plek op school om bij te komen van de prikkels? En krijg jij voor jezelf op tijd een signaal dat je even de prikkels van je af moet schudden?
Mijn man heeft het onlangs verteld op zijn werk omdat hij ergens tegenaan liep. Hij werkt in een groot maar informeel bedrijf en er werd gewoon goed op gereageerd. Ik vertaal al jaren gedrag van collega's voor hem omdat hij niet alles kan plaatsen. Meeste wel maar mechanisch. Onze zoons hebben ook ass, oudste hb erbij en we zijn er tegen iedereen open over. Dat pakt ontzettend goed uit, klasgenoten accepteren zonder problemen de "vreemde" dingen van oudste (regulier onderwijs) en leggen ook soms uit: "jij dacht dat ik X deed maar ik deed Y".. echt superfijn! Maar hij zit in een sociale klas met weinig gepest goddank. Voordeel is ook dat ik tegen ouders kan zeggen dat als hij moppert of zegt dat hij zich verveelt, dat betekent dat hij iets niet snapt en uitleg nodig heeft. Dat is nooit een probleem. Voor jezelf: ik zou het alleen vertellen als het je echt iets oplevert.