Met mijn schoonouders heb ik goed contact, sinds de verhuizingen en baby iets minder als voorheen (ging toen vaak op vrijdagen en in t weekend langs, nu minder tijd, maar zie ze toch wel minstens 1x in de 2 weken) Was even met m'n schoonmoeder op een lijn komen, maar we zijn door voor heen gegaan samen, en hebben in mijn ogen een goede band opgebouwd (Al heb ik soms wel eens een'wat doe je nu weer' moment) Haha ach, ik zal ook vast wel dingen doen waarbij zij dat denkt
Dit is hier ook. En ook veel gestook geweest. Ook tijdens de zwangerschap. Ik stond niet sterk genoeg in mijn schoenen om hier volwassen mee om te gaan. Ik ben hard aan de slag met oa mijn assertiviteit. Zondra ik sterk genoeg in mijn schoenen sta om dit toch in goede banen te leiden ga ik kijken of er mogelijkheid is om rustig het contact terug op te bouwen. En kijken of er een prettige manier van omgaan kan ontstaan voor het hele gezin. Ze hebben behoorlijk lelijk gedaan. Maar blijven toch de ouders van mijn vriend.
Mijn schoonouders zijn overleden. Ik heb mijn schoonvader nooit gekend, mijn schoonmoeder was een ontzettend lieve en warme vrouw. Maar ik mis mijn hele schoonfamilie, zij wonen allemaal in het buitenland.
De relatie met mijn schoonmoeder was altijd super. Mijn band met haar was heel erg goed en ze voelde meer als mijn moeder dan mijn eigen moeder. Ik woonde de eerste 2 jaar van onze relatie zo goed als bij hun in huis. Het is altijd goed gegaan tot de kerst van 2015. Ik heb toen ruzie gekregen met mijn schoonzus (dochter van schoonmoeder) en het is er heel heftig aan toe gegaan. Na 2 maand hebben we de ruzie uitgepraat, besloten dat áls er iets was we het zouden uitpraten en dit nooit meer zou gebeuren. Nog geen week later was ik niet meer welkom op haar verjaardag. Zonder uitleg. Meermaals gevraagd naar de reden maar zonder succes. Mijn vriend heeft na talloze ruzies binnen ons gezin voor mij gekozen en heeft sindsdien geen contact meer met zijn zus. Zijn moeder geeft mij overal de schuld van. Neemt het mij kwalijk dat mijn vriend en zijn zus geen contact meer hebben en de relatie binnen het hele gezin verstoord is. Mijn schoonzus is vorig jaar bevallen van haar 1e kindje . mijn vriend (ik/wij) zijn hiervan niet op de hoogte gesteld en hebben geen kaartje gehad. Logisch dus dag wij ze niet hebben gefeliciteerd. Daarover was zij dus erg boos. Nou goed er zijn duizend dingen gebeurd maar het is nu zo dat er geen verjaardag of feestdag kan komen zonder gezeur omdat het dan gaat van "melanie morgen komt X om 15.00 dus jullie kunnen niet komen om die tijd" wij zijn nu zelfs niet meer welkom op schoonmoeder haar verjaardag. Waar ik eerder wekelijks langskwam en ze ook altijd op de kinderen heeft gepast, mag ze blij zijn als ze de kinderen eens per maand ziet. Ik vind het jammer hoe het gaat maar zij zal nooit zeggen dat ze onpartijdig is. Mijn andere schoonzus heeft precies hetzelfde als mij (zij is ook "aanhang" net als mij) zelfde conflict met schoonzus en schoonmoeder. Ik denk dat dat genoeg zegt over mijn schoonfamilie.
Helaas is ons contact al een paar jaar slecht. Mijn schoonouders hebben letterlijk gezegd dat onze dochter (met ASS) niet voelt als hun kleinkind. Dat ze geen gevoel bij haar hebben, etc. Verder zijn er ook wel wat nare dingen over mij gezegd door hun. (omdat ik voelde dat ze zich dus 'vreemd' gedroegen t.o.v. mijn dochter, en hun hierop aansprak.) Maar goed, daar zou ik zelf wel bereid zijn om over heen te stappen/over te praten. Maar w.b.t. hoe ze tegenover m'n dochter staan, houd het voor mij op. Er is tussen hun en mij geen enkel contact. Tot kort geleden woonden wij nog in dezelfde stad. Inmiddels zijn wij verhuisd. Maar toen kwam ik ze dus wel eens tegen bij de AH. En dan werden zowel ik, als mijn dochter, genegeerd, of een vuile blik, etc. Terwijl ik dan wel uit beleefdheid begroette. Mijn man heeft nog wel contact met z'n ouders. Waar ik overigens wel blij mee ben. Het blijven zijn ouders, ze zijn al best op leeftijd, etc. Ik moet 'm er wel altijd aan herinneren dat hij even langs moet gaan. (bijv. met hun verjaardagen, maar ook z'n eigen verjaardag, moeder/vaderdag, etc) Als hij daar is vragen ze nooit naar mij, of m'n dochter. Zelf vind ik het erg jammer dat het zo is gegaan. Ik had het graag anders gezien. M'n dochter is nu ook op een leeftijd dat ze vragen begint te stellen aan m'n man: "Heb jij ook een papa/mama? Zijn dat mijn opa/oma?" En tja, zij missen nu hun geweldige kleindochter, waar ze veel leuke dingen mee hadden kunnen doen. Al zien zij dit dus helaas niet zo.
Pff sorry, maar zulke mensen heb je toch niet nodig in je leven? Wat een walgelijke instelling. Die had ik persoonlijk dus nooit meer willen zien.
Ik vind het belangrijk dat m'n man contact met ze blijft houden, omdat het zijn ouders zijn, en omdat ze al best oud (eind 70) zijn. Hun gezondheid begint bijv. nu ook mee te spelen. Overigens is hij natuurlijk ook helemaal niet blij met hoe zijn ouders t.o.v. onze dochter staan, en is er in het begin wel een flinke ruzie tussen hun geweest, waarna hij ze een tijdje niet meer heeft gezien. Inmiddels dus weer wel. (zo'n 5x per jaar) Ik hoef ze zelf idd niet meer te zien. Maar vind het wel heel jammer hoe het is gegaan. En had het graag anders gezien.
Hier een schoonmoeder met vriend (vader van mijn vriend is niet in beeld vanaf de geboorte al niet). Ik zie ze niet zoveel want zij wonen in Groningen aan de andere kant van het land, maar als ik ze zie is het heel gezellig. We hebben ook gewoon een goede band!
Ik heb super schoonouders. Mijn eigen vader en moeder leven niet meer, maar het contact met zowel mijn schoonvader als mijn schoonmoeder komt heel dicht in de buurt met zoals het met mijn eigen ouders destijds was. Tuurlijk zijn er wel eens dingen waarover we het niet eens zijn, maar we kunne alles tegen elkaar zeggen en spreken ook alles uit. Helaas wonen we 255 km uit elkaar en zien we elkaar gemiddeld 1x per 2 tot 3 maanden maar door whats app, fb, facetime etc lijken ze toch heel dichtbij.
Ik voel gen band met schoonouders. Ze bedoelen het niet kwaad, maar sommige dingen komen er echt lullig uit. SV duldt geen tegenspraak. Het is allemaal behoorlijk afstandelijk. Mijn vader heeft geen interesse in ons. Mijn vriend kan prima opschieten met mijn moeder. Soms mis ik wel een leuke gezellige warme familie waar je van op aan kan en waar je gewoon in alle vrijheid kan praten.
Ah ja, mijn schoonouders. Het zijn lieve mensen. Ze zijn dol op hun kleinkinderen. En op hun kinderen (vooral moeders). Wat wel eens lastig is voor hun 3 schoondochters omdat ze best veel van haar jongens verwacht, terwijl die nu zelf gezinnen hebben. Maar de kleinkids zijn een goede buffer. Iedreen heeft er belang bij dat iedereen op speaking terms is. Daar komt nog bij dat ze een totaal andere culturele achtergrond hebben. Nou ja in ieder geval, we gaan er heen, eten gezellig samen en gaan daarna weer lekker naar huis. Ze zijn wel echt lief hoor, oppas nooit een probleem.
Dat snap ik. Het lijkt me heel moeilijk om hiermee om te gaan. Wel knap van je dat je je man blijft aansporen ze te zien. Het blijven idd zijn ouders. Al zou ik qua mantelzorg voor grootouders die hun kleinkind zo afwijzen niets willen betekenen. Dan zoeken ze het zelf maar uit.
Ik heb een prima relatie met mijn schoonmoeder. Ze komt uit een compleet andere cultuur waardoor we het niet altijd met elkaar eens zijn, maar met wederzijds respect kom je een heel eind.
We hebben allebei een prima band met onze schoonouders. We zien onze (schoon)ouders regelmatig en ze passen graag op, als dat nodig is. Ze respecteren ook dat wij sommige dingen anders doen dan zij vroeger deden, erg fijn!
Mijn man is een moederskindje en is altijd vreselijk verwend en verzorgd tot op late leeftijd :ze kwam z'n huis schoonmaken, deed de was. Totdat ik in zijn leven kwam en automatisch de meeste huishoudelijke taken op me nam. Ik heb hem zelf nog een stukje "opgevoed" uiteindelijk, hij draagt nu ook gewoon zijn steentje bij in het huishouden. Maar dat heeft behoorlijk wat inspanning gekost want hij was het gewend om in Hotel mama te leven. Ook bemoeide ze zich het liefst met alles in zijn (ons) leven. Vond dat ze mee mocht beslissen over de naam van onze kinderen, nodigde zichzelf uit op iedere echo en op de bevalling van de oudste. Ze nodigde zichzelf uit op onze vakanties: de laatste verliep rampzalig o.a omdat ze zich met een ruzie tussen mij en man begon te bemoeien en ze vond dat wij onze dreumes en baby gewoon savonds laat mee naar de live muziek avonden moesten nemen. Toen ze een opmerking over mijn zoontje van toen 14 maanden maakte omdat hij nog niet kon lopen, ben ik uit mijn slof geschoten. Mijn man stond gelukkig achter me. We hebben een aantal maanden geen contact gehad. Uiteindelijk zijn we tot een gesprek gekomen en is het uitgesproken. Ik kan haar niet veranderen, maar ze kent nu wel duidelijk haar plek en probeer zich niet meer extreem met ons te bemoeien. Ook niet met de opvoeding van de kinderen. Ik probeer ook niet te veel contact te hebben: 1 max 2 keer per week is meer dag genoeg. En samen op vakanties absoluut niet meer
Wauw, dit is echt precies hoe het hier ook is. Mijn man kan heel goed met mijn ouders. In de laatste ruzie met zijn ouders heeft hij veel aan mijn ouders gehad. Wij zijn pas net elkaars partner geworden (maand geleden) Eigenlijk elke keer als er iets bijzonders is (samenwonen, geregistreerd partnerschap etc) is mijn schoonmoeder boos dat het niet zo gaat als zij wil. Mijn vriend is er ook helemaal klaar mee maar kan er niks mee. Nu zelfs zo erg geworden dat hij naar psycholoog gaat vanaf volgende week omdat hij zo onderdrukt is daar dat het hem nu niet meer lukt om voor zichzelf te kiezen.
Mijn schoonouders zijn uit elkaar, maar beide alleen. Ik kan heel goed met mijn schoonmoeder en met vlagen ook met mijn schoonvader, maar dat is echt een heel bijzondere man...
Ik heb lieve schoonouders. Zijn wel totaal anders dan ik ben, maar kunnen het prima met elkaar vinden. Ga dan ook wel eens op bezoek zonder mijn man, zijn ook op vakantie geweest, allemaal prima. Mijn ouders zijn ook heel lief voor mijn partner en die kunnen het ook prima met elkaar vinden.