Ze is verder een voorbeeldkind. Ik kan haar zonder problemen meenemen met boodschappen doen (ze helpt de juiste producten te pakken), helpt met opruimen en bij een evenement afgelopen weekend wilde ze de hele dag iedereen van drinken voorzien. Als ze moe is komen de huil en driftbuien, maar als ze genoeg heeft geslapen heb ik eigenlijk niks te klagen. Verder is ze meestal lief met dieren en andere kinderen (maar dat een hond echt geen spekje mag, vindt ze maar raar).
Waarom raakt het jou zo dat mensen haar druk vinden? Mijn tweede is ook druk, niet te druk (hij heeft absoluut geen ADHD), maar hij kan nauwelijks stilzitten. Gewoon omdat alles leuk is. Mijn broer was hetzelfde, mijn moeder heeft regelmatig opmerkingen erover gekregen. Maar het deed haar niet zoveel. Net als dat ik er absoluut niet van wakker lig. Het is een kleine wiebelkont, altijd al geweest. Het is geen afdoen van jouw kind, tenminste dat kan het wel zijn, maar is dst gewoon vaak niet. Het is jouw task in het leven om die energie in goede banen te leiden, zodat ze het als kracht kan gebruiken en het niet als probleem wordt gezien. Zo te horen kan ze dat heuswel leren, ze isnog maar twee, dus jehebt de tijd. Ik denk trouwens dat je wel een beetje gelijk hebt dat het makkelijker wordt geaccepteerd bij jongetjes, maar helaas is dat ook iets waar we mee om moeten gaan. De wereld is weerbarstiger dan je zou willen. Dus ook dat kun je omdraaien naar iets positiefs, dat doe je niet door haar weg te halen uit de situatie, maar door rustig de situatie te overdenken en de volgende keer een plan te hebben. Jouw kindje voelt trouwens jouw frustratie, dus met deze boosheid bij je heb je wel een hele grote kans dat ze de volgende keer inderdaad gat rotzooien. Hoe kalmer jij bent, hoe groter de kans dat je er beiden van kunt genieten.
Ik krijg van meerdere mensen te horen dat ze haar erg druk vinden. Verder dat ze ook een schat van een kind is en erg behulpzaam, maar dat drukke moet er altijd even bijgezegd worden. En vaak op zo'n toon of ik haar even in kan dammen. Zo'n peutergym als jij hebt klinkt veel meer zoals ik het ook graag zie. En nogmaals, het is niet tijdens de uitleg dat ze over een mat gaat rollen he? Dat is bij bijv dingen als Jan huigen in de ton in een cirkel en 9 van de 10x omdat ze het een ander ziet doen. Dat is wat mij ook vooral frustreert. Omdat ze erg aanwezig is en anderen haar volgen, wordt er dus naar haar gewezen en niet naar de ander. Het rondrennen tijdens het uitleggen was afgelopen keer ook niet mijn dochter. Die zat op de bank. Wel was ze later op een 'karretje' (plank op wielen) gaan zitten (hoorde bij de baan) en een ander kindje begon te duwen. Toen wees zij waar ze heen wilde (wat eindigde met een botsing tegen de muur maar ondat ze haar benen introk ging dat goed). Ze moet natuurlijk niet aangeven dat ze ergens anders heen gerold moet worden, maar het blijft een onderdeel van het parcours alleen met een eigen bedachte route. Haar grote bal was afgepakt en ze had een kleine bal gevonden. Toen is ze daarmee gaan spelen ipv met de grote bal. Ze heeft ook achter het gordijn gestaan, maar daar heb ik haar weggehaald. Andere voorbeelden zijn momenten dat we in een speeltuin zijn en ze, op het moment dat iemand wat aan je vraagt, ze meteen op een klimrek klimt voor oudere kinderen. Vervolgens vraagt ze aan een ander kind om mee te doen en is zij degene die andere dingen aanzet. Het gaat dus vooral om spelen. Ze mag ook niet meer bij papa's sporten (budo) kijken omdat ze steeds opstaat (niet het sport gedeelte in de zaal in trouwens) en dan wijst naar papa en 'papa! Papa' roept. Het zoontje van de instructie is even oud en die hoor of zie je niet. Die gaat in een hoekje filmpjes kijken. Maar zij leidt anderen af met haar aanwezigheid (als iemand met een worp op de mat wordt gegooid roept ze standaard 'o jee') terwijl ze vooraf welkom was. Als ze de matten oprent, zou ik het snappen maar als ik zeg dat dat niet mag, doet ze dat niet. Het is dus niet alleen bij peutergym. Ze praat wel veel en valt op. Het is mij wel eens letterlijk gevraagd in een rumoerige ruimte of ik haar niet stil kon houden! Toen ben ik maar buiten gaan staan
Kijk, wij kennen jouw kind niet en weten niet hoe ze "echt" is. We zien haar niet en horen het verhaal van jouw kant. Het is moeilijk vanachter een scherm hier een oordeel over te geven. Maar de signalen die je nu noemt...dat het dus in meerdere situaties zo benoemd wordt lijkt mij dat niet al die mensen overdrijven?
Ze is aanwezig, maar als ik mensen ernaar vraag is het altijd dat dit niet op een vervelende manier is. Ze schreeuwt ook niet extreem, maar is niet 'het stille meisje achterin de klas'. Ze is eerder het type kind dat meteen vooraan staat als de hoofdrol voor een toneelstuk uitgedeeld wordt. Ze zorgt ervoor dat ze op de voorgrond is, waardoor alles wat ze doet uitvergroot lijkt te worden
Oh maar bv muisstil moeten zitten bij budo zou mijn jongste ook écht niet kunnen hoor, dat hoef ik niet eens te proberen. Zij is ook echt niet het type dat rustig een filmpje kan kijken in een hoekje dan. Ik ga dus enkel naar dat soort gelegenheden als ik ook weer weg kan als het noet gaat. Zoiets is voor mijn 5-jarige al moeilijk, ze kán het wel, maar het is moeilijk. Bij de psz is mijn jongste ook haantje de voorste; dat valt op, maar is niet erg. Ze moet alleen wel leren dat ze bv op haar beurt moet wachten. Bij bv een carnavals-modeshowtje wilde ze continu op de catwalk, dat is dan dus een leermomentje want alle peuters mochten 1x... Ik zou dus niet zeggen dat jij te weinig of te veel verwacht van haar ofzo, maar dat je misschien gewoon ook moet accepteren dat je er soms wat van hoort? Dat is niet erg he... Ik kreeg bij de oudste juist vaak te horen dat ze wel erg de kat uit de boom keek, bij de jongste het omgekeerde. Ik doe daarmee wat ik kan, niet meer dan mogelijk is.
Zoals je het nu omschrijft heb je een doodnormaal kind. Maar wel raar dat de peuterjuf er zo'n probleem van maakt. Ik zou haar vragen wat ze graag zou willen wat jij doet als ouder in een situatie waarin je dochter iets doet wat afwijkt van de groep. Of spreek af wie haar corrigeert, doe jij dat als ouder of mag de juf haar ook aanspreken? Soms is het goed daar duidelijkheid over te hebben. Onze beide kinderen zijn geen stilzitters. Er zijn gewoon situaties waarbij we ze niet meenemen. Ook al is er gezegd dat de kinderen gerust mee mogen, wij weten dan al dat het 'met die van ons' niet een geslaagde actie zal zijn. Wij doen daarom juist veel andere dingen met ze wat wél geschikt is zoals peutergym, peuterzwemmen, etc. Bij zoiets als peutergym zou je dochter zich juist moeten kunnen uitleven.
Maar waarom raakt het je zo? Je kind is druk, en ondanks dat ze een lief meisje is, kan het toch zijn dat dat een feit is? Daar moet je niet boos, emotioneel of gefrustreerd van raken lijkt mij. Dat is de waarde die JIJ aan het commentaar hecht. Nogmaals mijn kind is vreselijk druk (voorbeeld: vorige week stond ze tijdens een afspraak die ik had constant om ons heen te springen ... letterlijk springen in dit geval aandachttrekkerij). Ik heb duizendmaal excuses aangeboden voor haar gedrag, het was ook vreselijk irritant, maar als ik haar op dat moment tot de orde roep, gaat het van kwaad tot erger. Ook dat uitgelegd aan mijn gast. Ik voel echt je "frustratie" wel!) Maar je moet denk ik echt gaan loslaten dat het je emotioneel raakt. Je kindje is 2, ik kan je op een zilveren presenteerblaadje geven dat het "erger" gaat worden - sorry meer kan ik er niet van maken. En opvoeden begint nu al. Je zult iets met haar "gedrag" moeten doen, zeker als er meerdere onafhankelijke mensen daar iets over melden. Of hebben al die mensen allemaal ongelijk? En dat kan prima zonder haar leiderskwaliteiten in te perken hoor
Ik vind langer dan 3 a 4 minuten moeten wachten op uitleg tijdens een gymles die waarschijnlijk 45 minuten duurt persoonlijk niet echt iets voor peuters. Zelfs voor kleuters in een gymzaal zou dat moeilijk zijn (en het is ook zo'n beetje de maximale aandachtsspanne van mijn groep 5 in een gymzaal, want die nodigt ook zo uit tot bewegen!). Dus nee, ik vind het niet gek dat je kindje daarna graag op wil staan als er zoveel te doen is. Mijn peuter van bijna 2,5 zou ook niet blijven zitten en in alle eerlijkheid vind ik dat een gymles daar ook niet voor bedoeld is. Hier in de buurt zijn twee organisaties die kleutersport verzorgen. De ene meerdere keren gedaan en daar heb ik echt nog geen tel met mijn peuter hoeven zitten. De andere moeten we na iedere activiteit van 5 minuten weer 5 minuten in de kring. Brrrr! Echt niets voor ons. Overigens was onze middelste vroeger ook heel energiek en ik herken wel dat iedereen daar (vooral bij meisjes) iets over te zeggen heeft. Een meisje dat het liefst slootje springt is veel opvallender dan een jongen die dat doet.
Ik denk eerlijk gezegd dat je het veel te groot maakt. De gymjuf geeft aan dat ze het "storend" vindt dat je dochter zo druk en wild is tijdens een uitleg en dat ze de rest mee trekt in haar gedrag. Lijkt mij niet meer dan normaal om daar een beetje rekening mee te houden. Niet te zwaar aan tillen verder Mijn zoon van 5 is naar volwassenen toe verlegen. Nooit gehad toen hij jonger was, maar sinds een jaar speelt dit bij hem. Echt, hoe vaak ik daar al niet op aangesproken ben..... Soms heb ik het gevoel dat ik mij naar anderen moet verantwoorden voor zijn verlegenheid. Maar ik maak het ook niet groter dan het is en lig er zeker niet wakker van. Ik probeer hem over zijn verlegenheid heen te helpen en hem zelfverzekerder te maken. Meer kan jij ook niet doen; ze is een gezellige drukke meid, maar zal ook moeten leren zich op bepaalde momenten aan te passen....
Mijn dochter is precies zoals jij omschrijft TS. Maar op een bepaalde leeftijd (zo rond de 2 jaar dus, meestal wanneer ze naar de psz gaan of meedoen aan peutergym clubjes enz) moeten ze toch langzaamaan leren om eens een paar minuten op een bankje te zitten of even wachten/luisteren naar de juf bijvoorbeeld. Ik merk vooral omdat mijn dochter zo'n enthousiaste actieve peuter is, dat zij heel veel baat heeft bij een moeder die duidelijke (maar liefdevolle) grenzen aangeeft. Straffen of time out bankjes ben ik zelf geen voorstander van. Maar je kan op deze leeftijd prima leren welk gedrag wenselijk is en wat niet, dat heet opvoeding. Ik heb niet alle reacties gelezen, dus excuses als ik iets zeg wat misschien al gezegd is. Ik zou dus niet de gymjuf of een ander hierom "aanvallen" maar proberen om je kind wat meer te begeleiden in plaats van vrij te laten spelen want daar is in mijn ogen een peutergym niet voor. Als je kind straks op de basisschool zit word er ook bepaald "wenselijk gedrag" van je kind verwacht
Meid, wat herkenbaar!! Maar maak jezelf geen verwijten! Ook ik heb een dochter(3,5), die vanaf de geboorte temperamentvol is. Ik heb mijn handen vol aan haar, voel me al 3,5 jaar een entertainer, want ze heeft veel uitdaging en nieuwe prikkels nodig. Daarentegen, net zoals jij je dochter omschrijft, is ze lief, sociaal, heel erg slim en ondernemend. Maar ze gebruikt veel energie, ik ben na een dag compleet gevloerd, zeker op dagen dat ze flink aan het peuterpuberen is. Maar op die gym, ik vind het nergens op slaan, ze is 2! van een 2-jarige kun je niet verwachten dat ze zo lang stil zitten. Denk dat het dan meer aan de juf ligt dan aan je kind hoor! Onze dochter heeft een juf op de peuterspeelzaal, die ging in het begin heel erg bezig met voorbereiden op de basisschool, leuk voor de kids die er binnenkort heen gingen, maar voor mijn dochter en de jongere kindjes nog totaal zinloos, en vooral erg vermoeiend. Dochter kwam daardoor ook overprikkeld thuis, heel vervelend! Als ze een andere juf heeft, komt ze veel blijer en minder vermoeid uit de PSZ. Het ligt dus echt niet altijd aan je kind of jouw opvoeding! Veel succes met de kleine stuiterbal en probeer ook te genieten van haar temperamentvolle karakter. Dit "soort" kinderen zijn namelijk alles behalve saai!
Ze kan prima stilzitten en luisteren. Ik kan met haar naar een restaurant zonder problemen, maar als het eten op is, gaat ze na een paar minuten wel vervelen. Dan helpt een boekje oid om de tijd te doden. We zijn bij een hondenshow geweest afgelopen weekend en ze heeft geen enkele keer zonder toestemming een hond geprobeerd te aaien. Als ze wel een vreemde hond mocht aaien, maakte ze eerst rustig kennis door aan haar hand te laten ruiken. Precies zoals geleerd. Ik kon daardoor gewoon foto's maken voor de organisatie en toch met mijn dochter rondlopen. Als ik de meeste reacties lees, denk ik dat peutergym misschien niet de juiste plek voor mijn dochter is. In ieder geval niet deze peutergym. Ik blijf het idee houden dat of de invaljuf of een ouder heeft geklaagd, want het is zo plotseling en de juf heeft nooit eerder wat laten merken of mij erop aangesproken hoe ik met haar omga en dat ze de les zou verstoren. Maar het doet pijn als iemand je het idee geeft dat je je kind niet (goed) opvoedt en onder controle hebt, terwijl ik, als ik het naast elkaar ga leggen, waarschijnlijk wel 100 voorbeelden kan bedenken waarin ze zich voorbeeldig gedraagt, in tegenstelling tot veel peuters die ik ken. Dat geldt niet voor dingen waar ze kan klimmen. Dan hoeft echt niemand een praatje met mij aan te knopen, want dan vind ik mijn peuter bovenin een klimtoestel wat niet voor peuters geschikt is (tot ergernis van de ouder die even wil kletsen). En als een andere peuter/kleuter ergens heenrent om iets te doen wat haar leuk lijkt, dan rent ze er uiteraard achteraan.
Altijd Nee, tuurlijk niet. Het blijven kinderen en die hebben een grote fantasie en denken niet in hokjes. Maar het type dat omschreven wordt, laat je over het algemeen van de ene in de andere verbazing vallen
Vervelend is dat dat je het idee hebt dat je je kind niet (goed) opvoed of onder controle hebt. Volgens mij is dat niet gezegd door de gymjuf toch? Ik denk dat jij het zo opvat en daar moet je iets mee. Je zal in de toekomst wel vaker meemaken dat er door anderen iets gezegd wordt over het gedrag van je kind. Dat gaat niet over je kind zelf, niet over jouw opvoeding, maar over het gedrag. Misschien kun je iets veranderen aan het gedrag, misschien niet. Ga er over in gesprek, probeer te relativeren en vraag door. Dat scheelt je een heleboel stress en pijn. Ik herken het wel trouwens, 1 van mijn 6 kinderen heeft ADHD en ik ben al zo vaak op zijn gedrag aangesproken. Dan voelde ik me ook 'aangevallen' en had het gevoel dat ze bedoelden dat ik het niet goed (genoeg) deed. Toen ik ging doorvragen ging het er in de meeste gevallen om dat die personen of hun kinderen niet wisten hoe ze er mee om moesten gaan. Als ik dan bepaalde dingen uitlegde was er gelijk wederzijds begrip.
Blijkbaar is mijn dochter een ontwikkelingssprong doorgegaan. Bij peutergym werd opeens gezegd dat het zoveel beter ging (er renden ook minder kinderen rond. Voor mij is 1+1 nog steeds 2). Vandaag op de peuterspeelzaal werd ook gezegd dat mijn dochter meer en anders contact zocht met de leiding ipv haar eigen gang te gaan. De leidster liet duidelijk blijken dat dat een hele goede ontwikkeling was. Alleen het opruimen had ze nog wat moeite mee. Vooral omdat ze tijdens het opruimen iets anders zag en dan daardoor afgeleid werd, maar ze vinden dit geen probleem gezien haar leeftijd. Misschien komt het toch nog goed...
Twinkle, ik herken je verhaal voor een groot deel. Mijn oudste van bijna 3 is vanaf zijn geboorte een ondernemende stuiterbal. Met 10 maanden lopen, wat al snel overging in rennen/klimmen ik kreeg doorlopend te horen goh wat is hij druk, actief en wat zul je moe zijn. Hij was altijd het actiefste kindje. Soms maakte het mij onzeker die opmerkingen van anderen. Maar waarom eigenlijk? Hij is actief, so what? Hij gaat sinds kort naar de peuterspeelzaal, het gaat supergoed en ik ben heel trots. Ik snap heel goed dat je een actief kindje op gym doet. Ik begrijp de juf niet. Ik vind haar opmerking best kwetsend, kan me je gevoel voorstellen hoor. Ik vind het normaal peutergedrag.
Fijn dat het nu wat beter ging, misschien is het niet zo dat ze een ontwikkeling sprong heeft gedaan maar de aanpak anders is. us ze altijd zo druk, grenzen opzoeken? Onze uk doet dat namelijk ook en we zijn met leidsters aan het kijken naar hooggevoelig en dan strong willed/ high attention seeker.