Ik weet niet of hij hier goed geplaatst staat, anders mag hij natuurlijk onder de juiste kop gezet worden.. Ik ben nu 26 weken zwanger van nr 2. Mijn eerste zwangerschap was er geen volgens het boekje. Begon met 7 weken HG tm 16 weken, daarna met 20 weken bekkeninstabiliteit door hypermobiliteit. Waardoor ik thuis kwam te zitten. Met 28 weken kregen we te horen dat de kleine een groeiachterstand had. Daarna regelmatige controles gekregen en met 33 weken was de groei zo afgebogen dat ik opgenomen werd en met 35 weken vanwege HELLP is hij uiteindelijk geboren. Na 16 dagen warmtebak mocht hij naaar huis. Hij is inmiddels een drukke, leergierige dreumes. Niets meer van te zien dat hij zo'n weg heeft afgelegd. Nu deze zwangerschap begint erop te lijken. Vanaf week 5 tm week 13 HG. Vanaf week 8 weer bekkeninstabiliteit waardoor ik thuis kwam te zitten. En nu is sinds week 20 mijn bloeddruk weet gestegen. Ik doe het rustig aan want ik kan ook weinig, gelukkig kan ik nog enigsinds voor m'n zoontje zorgen. Afgelopen week ben ik tot 2x toe op de triage kamer van de verloskundige beland. De eerste keer vanwege m'n bloeddruk die 130/82 was en met spoortjes eiwit in m'n urine. Toen na 1,5 uur weer terug naar huis gestuurd met een bloeddruk van 115/65 en het eiwit leek afscheiding geweest te zijn. En de tweede keer omdat ik last had van menstruatiekramp onderin mijn buik in combinatie met bloedverlies. Deze keer zat ik ruim 3 uur in het ziekenhuis, met m'n zoontje want ik heb helaas geen oppas op afroep. Inwendig onderzoek en uitwendig onderzoeken brachten niets omhoog, waarschijnlijk gewoon stom toeval. Wel was m'n bloeddruk weer 130/80 maar werd als netjes bestempeld in het ziekenhuis. De krampen blijven aanhouden, maar het bloedverlies is gelukkig weg. Maar ik vraag me echt af, waar blijft die roze wolk.. Ik probeer er het beste van te maken en ervan te genieten maar voor mijn gevoel wordt het mij heel moeilijk gemaakt. Ik ben enorm onzeker geworden en echt bang gewoon. Ik ben gewoon aan het aftellen tot ik 37 weken ben.. dan hoop ik te bevallen want 40 weken klinkt voor mij gewoon als een te hoge berg die ik niet kan beklimmen.. Ik wil echt niet te negatief zijn want ik weet dat ik er een pracht van een kindje voor terug krijg, maar ik ben het zwanger zijn wel zat eigenlijk... Is er iemand met een soortgelijk iets?
Geen soort gelijk iets maar sjonge wat heb jij zware zwangerschappen!! Alle recht om negatief te zijn want het is ook allemaal helemaal kut! Wil je alleen even heel veel sterkte wensen met dat laatste trimester!!!
Jemig wat vervelend en zwaar zulke zwangerschappen. Wat een pech vooral! Ik heb helaas geen tips voor je...maar wil je inderdaad ook veel succes/sterkte wensen voor het laatste trimester. Hou vol want inderdaad straks heb je er een prachtig kind voor terug. Maar klagen mag zeker in jouw situatie toi toi toi!
Lieve IlonavanH90, ten eerste wil ik je zeggen ik snap je helemaal! een lijf dat niet meewerkt is zeer frustrerend. Ikzelf heb een soortgelijk verhaal;mijn eerste zwanger liep al vanaf het begin niet lekker.... rare cyclussen geen idee wanneer ik zwanger was geraakt maar oh wat was ik blij! toen ik ging ik voor mijn eerste echo, reete spannend want ik had steeds bloedverlies maar niets ernstigs volgens de verloskundige. en toen.. toen kon ze het kindje niet vinden... dan maar inwendig proberen en ja hoor gelukkig een zwangerschapsring met daar in een boontje... maar geen hartslag. Het vruchtje meten ook op maar 5 weken... mijn hart brak en ik dacht dat het over was.. maar door mijn verhaal van rare cyclussen wilden ze toch hcg prikken.. en dit deed ze een paar uur later werd ik gebeld en volgens mijn hcg was ik ook 5 weken zwanger... dus voorstel om 2 weken te wachten en dan weer een echo. het waren 2 vreselijke weken maar toen met 7+3 weken was daar een prachtig hartje. alleen ik bleef bloeden.. iedere keer lag ik weer bij de vk met de veronderstelling dat het over was en iedere keer een kloppend hartje. met 14 weken stond ik in de winkel en gutste het letterlijk uitme langs me been. iedereen in de winkel schrok en ik ging gauw naar de verloskundige de praktijk was om de hoek. ze schrok en hielp me eerst alles schoonmaken.. en toen toch maar een echo om te bevestigen wat wel al dachten.. maar daar wipte mijn kleintje gewoon vrolijk heen en weer niks aan de hand. toen toch maar naar het ziekhuis gegaan en daar kwamen ze met de diagnose; complete placenta previa en mijn placenta leek niet goed te hechten. ik moest rustig aan doen en bij veel bloedverlies bellen. dit gebeurde gelukkig niet meer en met 20 weken was mijn placenta goed aangehecht en met 21 weken was hij bijna helemaal weg voor de uitgang. ow wat was ik blij... ik heb toen 10 weken redelijk kunnen genieten... tot de 30 weken en begon ik met een hoge bloeddruk,overgeven en eiwitten in de urine... iedere keer net op het randje.. iedere keer net goed... maar mijn zoontje besloot met 35 weken dat hij er genoeg van had en is toen spontaan gekomen. in het ziekenhuis wisten ze niet waardoor het kwam, ik wel mijn lijf was op. nu ben ik zwanger van de 2de en dit keer heb ik ook hg. dit heb ik van 10 weken t/m 24 weken gehad wat een hel... en met 23 weken begon ik al regelmatige harde buiken te krijgen.. toen werd er naar mijn baarmoederhals gekeken; deze was 2,9 cm. nog prima maar wel wat korter dan wenselijk en ik moest rustig aan doen. dit heb ik gedaan, maar toch bleven de hardebuiken komen en ik ben met 25 weken weer in het ziekenhuis beland. gelukkig was baarmoederhals stabiel en baby was iets te klein maar groeide wel op een eigen lijn. Ik besloot toen om te stoppen met werken want ik was bang dat het toch te veel was. mijn moeder haalde dan ook vaak mijn zoontje op zodat ik even op bed kon liggen. dit ging goed tot 27+6 weken ik had de hele nacht pijnlijk harde buiken er was niets dat leek te helpen. een warme bad, paracetamol... had er geen effect van. toch ben ik in slaap gevallen. toen ik wakker werd van het gehuil van mijn zoontje en mij nog steeds hetzelfde voelde belde ik mijn moeder. zij is toen mijn zoontje komen halen en ik de vk gebeld. mocht s'middags langs komen. prima dacht ik, even bijslapen. dit lukte echter niet en aangezien ik al hypertensie klachten heb gehad besloot ik een bakje te halen om urine in op te vangen en mee te nemen naar de vk. ik liep naar beneden en voelde al iets nats langs mijn been. dacht aan urine of afscheiding en pakte het bakje. toen ik ging zitten op de wc stroomde er in een keer iets uit me waar ik geen controle overhad. gauw het bakje eronder. het was niet heel veel maar wel wat, vond het troebel en geel lijken. ik dacht zal wel urine zijn.neem het wel mee. mijn harde buiken werden soms echt pijnlijker... en aangekomen bij de vk kon ik ook niet rustig zitten in de wachtkamer van de pijn. toen ik binnen kwam bij de vk is ze gelijk op vruchtwater gaan testen. ik dacht nog ze zal me wel een idioot vinden die urine opvangt... maar dat staafje werd niet roze maar knal blauw; vruchtwater. ik met de ambu naar het ziekenhuis. baarmoederhals bijna helemaal verstreken varieerde tussen 0.2 cm en 0.8 cm. en hij was bijna helemaal verstreken. ik kreeg weeën remmers en long Rijpers en heb 48 uur gedacht dat ik zou bevallen. alle artsen dachten het ook. maar toen werd het stil, alles was gestopt! wat was ik blij. na een week ziekenhuis mocht ik naar huis op bedrust en hier ben ik nog steeds en morgen dus 32 weken.. ik ben het ook ongelofelijk zat... mijn lijf ook.. ik heb de hele dag door pijnlijke harde buiken maar er zit nooit langer dan een uur echt frequentie in... dat is zwaar vermoeiend. ik weet hoe langer de baby blijft plakken hoe beter maar ik ben op, fysiek, emotioneel... als je wilt kun je me een pbtje sturen en kunnen we samen even klagen...
Ik zit (nou ja, lig) ook thuis met een behoorlijke bekkeninstabiliteit. Daar had ik last van sinds ongeveer 10 weken, niet helemaal duidelijk wanneer dat begon omdat ik voor de zwangerschap ook al bekkenpijn had. Tot en met ongeveer 15 weken was ik te misselijk om normaal te functioneren, maar was nog wel aan het werk. Met 18,3 weken kon ik niet meer werken. Staan of zitten hield ik hoog uit 20 minuten vol, daarna viel ik gewoon om. Met ongeveer 21 weken last van vreselijke ( en eerlijk gezegd gevaarlijk ook) depressies met harde buiken en intensieve behandelingen bij psych.. Mijn "roze" wolk was een git zwarte wolk voor die volgende 10 weken. Inmiddels 34,6, ik loop hooguit 50 meter met veel pijn. Geestelijk weer stabiel. Mijn meisje in mijn buik doet het gelukkig heel goed, en ik ben heel blij dat ik me daaraan een beetje kan vast houden. Vind het echt vreselijk dat jij dat niet had, en hoop dat dit kindje beter blijft groeien voor je. En heb nu het idee dat ik nog echt niet mag klagen. Hou vol! Sterkte en Je bent een kanjer!!!
Ook jij mag klagen! Bekkeninstabiliteit is een bitch! Zo, ik heb het gezegd, haha. Krijg je wel hulp?
Zwanger zijn is voor veel mensen niet heel denderend. En dan zijn er een paar waarbij het gewoon k met peren is. Hier ook hg gehad en bi door hypermobiliteit en reuma. Zelfs ademen deed ontzettend veel pijn. Lag maandenlang op bed te kermen tot het voorbij was. Dat was 6 maanden na de bevallingen pas ik 'moet' nog 1 keer omdat ik nog een kinderwens heb. Maar ik doe het zowat in mijn broek van angst. Uitzitten en het jezelf zo makkelijk mogelijk maken. Meer kun je niet doen. Sterkte!
Hulp is er wel, maar niks lijkt nog te helpen met de pijn. Nog niet te spreken over wat een rotzooi mijn huis is hihi. Mijn vriend probeert het goed hoor.. Maar mannen blijken wat makkelijk te zijn en alles al snel goed genoeg te vinden. Fysiotherapie heb ik inmiddels gestopt omdat ik er gewoon niet meer heen kan (kan geen auto meer rijden). Ik wens degene die mij over een paar weken een auto in moet krijgen om me naar het ziekenhuis te krijgen met weeën en alle pijn heel veel succes, en ik hoop voor ze dat ik niet nog shaggerijniger word van de pijn haha
Meis voel je niet schuldig dat je niet op een roze wolk zit. Met jouw zwangerschappen is dat ook gewoon heel lastig. En dan heb je ook nog die verrekte krampen en bloedverlies. Niets om heel vrolijk van te worden. Lucht lekker je hart en tel iedere dag als weer één. Ik maak niet mee wat jij doormaakt, maar ben behoorlijk misselijk geweest. Dat trekt nu een beetje weg. Daarbij had ik tot de uitslag van de NIPT nog een hele grote angst voor een miskraam of Down. Genieten was er hier ook niet bij. Ook nu speelt er van alles door mijn hoofd, maar kan ik het wel steeds meer loslaten. Al kijk ik uit naar het moment dat ik de kleine kan voelen omdat dat toch weer iets meer bevestiging geeft. Ik las ergens dat maar 11% van de vrouwen echt daadwerkelijk geniet van haar zwangerschap, dus volgens mij is het nog volkomen normal wat jij voelt ook. Sterkte meis. Op naar de eindstreep!
Xivanka, mijn bekkenfysiotherapeut kwam aan mijn huis, kan je niet zoiets regelen, evt bij een andere? Is toch te gek als je geen hulp kan krijgen omdat je te veel pijn hebt! Succes ermee!
Vond ik ook zeer vreemd. Bekkenfysiotherapeuten blijken het hier erg druk te hebben, mijn eigen fysiotherapeut doet dus geen huisbezoeken, en de andere 2 in de omgeving nemen mij niet aan als patiënt omdat ze druk zijn en ik "al onder behandeling" ben. Nou heeft mijn zus een vriendin die fysiotherapie heeft gestudeerd en zij wil volgend weekend wel langs komen, de schat!
Ja ik wou net zeggen, mijn fysio kwam ook aan huis. Ik kon echt geen kant meer op. Ze heeft ook eens dry neerlig gedaan, dat hielp een beetje. Waardoor ik ben gaan kijken naar acupunctuur. Ik ging met de rolstoel naar binnen en liep zonder krukken naar buiten. Helaas hield het maar 2 dagen aan, maar wow! Bij de volgende ga ik er wekelijks heen, kan me niet schelen wat het kost.
Dry needling werkte zeer weinig, de eerste dag voelde het helemaal blauw, en de dagen daarna leek mijn heup nog losser dan daarvoor, bleef weer omvallen. Acupunctuur niet geprobeerd, maar bij deze wel genoteerd voor eventuele volgende zwangerschap.
Ja dry needling deed hier ontzettend veel pijn en kreeg er een heel naar soort stekende spierpijn van. Acupunctuur was heel anders. Ik ben niet zo happig op naalden en had er eigenlijk ook weinig vertrouwen in. Maar zodra de naalden zaten voelde ik ineens een warme golf door mijn lichaam gaan. Alsof alles open gezet werd zeg maar. Daarna ging ik bijna van mijn stokje Ze trok er toen 1 naald uit en toen voelde ik mij weer prima. Echt zo bizar. Want hoe wist ze nu welke naald dat was? Echt geen idee. Het was in elk geval heel bijzonder. Maar kort daarna ben ik bevallen dus niet meer terug gegaan.
Ik geloof niet in roze wolken.. denk dat het vooral in het leven is geroepen vanwege commerciële redenen haha. Maar ik geniet vd kleine momenten en kijk uit naar volgende week wanneer ik word ingeleid en alles straks achter de rug is. Sterkte!
De roze wolk tijdens de zwangerschap en/of na de bevalling is een fabeltje. Een niet geheel onschadelijk fabeltje Natuurlijk kan de ene vrouw meer genieten dan de ander, en als je enorm geniet omschrijf je dat wellicht als een roze wolk. Allemaal prima. Maar waarom is die roze wolk de norm, terwijl zoveel vrouwen het niet zo ervaren? Omdat het een ideaalbeeld is? Vaak wordt vergeten dat een zwangerschap, een bevalling en de tijd daarna een grote omschakeling is voor lichaam en geest, en dat dat vaak kleine of grote ongemakken met zich mee brengt, soms traumatisch is en behoorlijk zwaar kan zijn. Door de mythe van de roze wolk in stand te houden creëren we een schuldgevoel bij degenen die het als zwaar, moeilijk en blij-als-deze-fase-voorbij-is ervaren. Dit kan zorgen voor een gevoel van "Er is iets mis met me, want mijn roze-wolk-gevoel is kapot" en dat kan weer bijdragen aan een prenatale/postnatale depressie en angst. IlonavanH90, laat die roze wolk lekker in zijn sop gaar koken. Het is wat het is. Misschien kun je vaak genieten, misschien af en toe, misschien is het voorlopig overleven geblazen. Met de hele geschiedenis die jij omschrijft, is het begrijpelijk als voor het moment de zorgen overheersen. Voel je daar ook niet schuldig over. Jij bent een mensje aan het maken, met alles wat daarmee gepaard gaat. En dat is in feite vaak gewoon hard werken. F**k die roze wolk! Jij mag voelen wat jij voelt!
@Maxy wat een heftig verhaal ook jij en wat zul je geschrokken zijn op de momenten van bloedverlies/gebroken vliezen..... voor jou is het ook echt overleven de komende weken.. ik snap dat je helemaal op bent, ondanks dat ik niet in een soortgelijke situatie zit. Een digitale knuffel voor jou! Hoe breng je momenteel je dagen door?