Hallo, Dit is een onderwerp waar we allemaal wel mee te maken krijgen of hebben gehad. En waar we ook verschillend mee om gaan. De ene vind het geweldig om kind met papa te zien en rust te hebben voor zichzelf, de ander heeft daar moeite mee. Ik behoor tot de 2e groep. Natuurlijk vind ik het ook leuk om vader en zoon te zien en tot op zekere hoogte kan ik ook relativeren als zoonlief wat met papa wilt gaan doen. Voor ons zoontje (nu 3 jaar, 2 maanden) is papa altijd al erg belangrijk geweest. Ook al ben ik veel meer met hem bezig en kiest papa toch vaak voor zijn eigen dingen om te gaan doen. Maar het wordt nu steeds erger. Waar hij overdag nog prima vond al ik er alleen was en papa niet, gaat hij nu overdag steeds meer om papa vragen en zeggen dat hij bij papa wilt zijn. Ook 'kiest' hij altijd voor zijn papa als we bijvoorbeeld weggaan en we moeten met 2 auto's of we moeten beiden verschillende dingen doen. Ik hoef echt niet even vaak of meer dan papa gekozen te worden. Maar nooit gekozen worden is zeker niet leuk en dat heeft niets te maken met het papa niet gunnen. Ik zie nu al een scenario voor me in de toekomst waar alleen papa leuk dingen met zoon doet. Ik kan me namelijk voorstellen dat hoe ouder jongens worden hoe meer ze naar hun vader trekken en meer met ze doen zoals naar voetbal gaan, of sport op tv kijken samen enz enz. Ik had eigenlijk juist op deze leeftijd gehoopt dat mama nog erg belangrijk was en hij vaak bij mama wilde zijn. Ik weet dat het niet persoonlijk is maar ook ik wil belangrijk zijn voor mijn zoon, niet alleen in zijn gevoel dat hij van me houdt maar ook met dingen doen. Ik zit er nu even doorheen. Het is gewoon een rotgevoel als je steeds maar hoort ik wil met papa mee, ik wil bij papa zijn. Of dat hij zegt ik hou alleen van papa en papa van mij. Jij mag niet van mij houden. Ik verwacht dit soort jaloers gedrag bij een meisje richting mij maar niet van een jongen. Ik weet echt wel dat hij van me houdt maar dit gedrag maakt het alleen niet echt leuk voor mij. Ik probeer er niet teveel aandacht aan te geven. Maar van binnen voel ik me rot en dat wil ik niet. Ik wilde dit even kwijt Wees vrij om erop te reageren
Ik snap je wel hoor. Hier is het andersom. Mijn dochter is echt een mama'skindje, maar af en toe stoot ze mij ook af. Dan is ze boos en laat ze mij niet meer toe. Mijn vriend kan ook dan alleen toekijken. Jij bent sowieso de leukste mama voor hem. Als jij dat een keer anders zegt, is het eigenbelang omdat iemand anders wel ijsjes weggeeft bijvoorbeeld, maar als het puntje bij paaltje komt, ben jij de mama waar hij naar terug wil. Grote kans dat jullie juist heel erg op elkaar lijken
Ik heb een dochter die ALTIJD voor haar vader kiest, al sinds dat ze baby is. Met papa mee in de auto ipv mij...papa moet haar naar bed brengen (ik heb eerst het hele badritueel, aankleden enz gedaan). Als ze snachts wakker wordt vraagt ze om papa en niet om mama. Lang vond ik het vervelend maar nu niet meer. Ik ben het meeste thuis (werk 3 dagen uit huis en halve dag thuis) en we doen samen heel veel leuke dingen waar ik van geniet en zij ook. Haar vader werkt ong 50 uur in de week dus die ziet ze ook minder. Als hij thuis is wil ze vaak zijn aandacht. Ik begrijp dat wel. Ik weet zeker dat mijn dochter super veel van mij houdt en vind het ook wel leuk om te zien hoe sterke band ze heeft met haar vader. Dat kan ook anders zijn. Mijn vriend is ook echt een hele leuke papa en gek op zijn prinses.
Hier oook zo. Maar als hij echt ziek is of heel verdrietig is heeft hij z'n mama nodig.. de rest is altijd papa.
Ik zal het eens vanuit mezelf vertellen. Mijn moeder was altijd thuis toen ik klein was. En ze was en is echt de liefste moeder die ik mij had kunnen wensen. Maar als papa uit zijn werk kwam stond ik te trappelen bovenaan de trap om hem in de armen te vliegen. Mijn vader maakte altijd grapjes en was wat wilder, stoeien enzo. Dat vond ik geweldig. Dus dan komt het misschien al snel over alsof je de een verkiest boven de ander. Maar kon ook heerlijk bij m'n moeder op schoot boekjes lezen enzo. En ik was ook altijd gek op haar. Voor ouders kan het misschien heel anders overkomen en kun je daardoor een rotgevoel krijgen. Wat meespeelt is dat jij vaker met je zoon bent. Dat maakt papa speciaal. En doordat jij meer met hem bent zul je ook vaker dan papa iets zeggen wat zoon misschien niet leuk vindt. Dat hij iets niet mag ofzo. Jij bent vaker bezig met opvoeden. En als je man uit werk komt heeft hij hem de hele dag miet gezien. Dus dan is het veel makkelijker om vrolijk en relaxed te zijn tegen je zoon. Waarmee ik niet zeg dat jij dit niet bent, hoop dat je me begrijpt Probeer er luchtig mee om te gaan als je zoon zoiets zegt van dat hij alleen van papa houdt. Zo van : ok maar ik hou lekker wel heel veel van jou, met een glimlach erbij.
mijn kinderen zijn ook graag bij hun papa, wat ik logisch vindt, want ik ben de hele dag bij hen en papa werkt full time. Overigens behoor ik dan denk tot de 1e groep, want als ze beiden met bedtijd zeuren dat ze willen dat papa hen op bed legt en voorleest denk ik: moooi, kan ik lekker voor de tv gaan hangen
Hier absoluut een voorkeur voor mama, vanaf baby af aan al. En waarom? Geen idee. Voor papa zeker niet leuk maar wat eraan te doen? Ook geen idee.
Hier juist andersom, voel me ooit echt lullig tegenover mijn man. Mama is de liefste,mama ik love you, mama wij vinden papa stom he.. Stralend voor mij maar vervelend voor mijn man. Ze hebben zeker ook samen hun momenten.. maar mama blijft favoriet.. man kan het gelukkig relativeren
Hier ook andersom. Willen beide mama. Tot nu toe nog bij beide kindjes. Wellicht dat het bij me zoontje nog verandert in de toekomst. Mijn man werkt ook de hele week en ik ben het meeste bij ze (werk ook wel maar minder) ik dacht eigenlijk dat ze juist meer naar mij toe trekken omdat ze mij het meeste zien. Ik begrijp je frustraties wel maar heel lastig want je kan hierin niets sturen (denk ik)
Hier ook een papakindje, maar ik heb er geen moeite mee. Ik zie m'n dochter vaker dan m'n man en snap dat papa dan specialer is. Ik kan genieten als ze samen spelen. Ik vind het heerlijk als ze in zijn auto wil, want dan heb ik ff tijd voor mezelf en kan ik keihard mijn muziek draaien en meezingen. Ik snap dat je het vervelend kan vinden, maar probeer er de voordelen van te pakken: meer tijd voor jezelf (of klinkt dat slecht?)
Hier ook maar ik weet niet zeker of het daar door komt? In periodes neigt hij soms iets meer naar de een of ander maar nooit op de manier dat iemand anders niet iets met hem mag doen...
Ik heb ook geen idee waar het door komt. Het lijken niet echt fases te zijn. Ook ik had verwacht dat hij meer naar mij zou trekken omdat ik thuis bij hem ben en allerlei dingen met hem doe. Maar ik kan me ook voorstellen dat papa specialer is omdat hij minder thuis is. Maar als ik weg ben en hij blijft met papa dan vertoont hij dat gedrag niet. Hij vraagt niet naar mij, komt niet extra naar mij toe als ik dan weer thuis kom. Ik heb meer tijd met hem te besteden maar ook in die tijd vraagt hij naar papa. Ik weet dat ik belangrijk voor hem ben en dat hij veel van mij houdt. Maar het is gewoon niet fijn dat als we als gezin samen zijn, hij altijd voor papa kiest. Als we even iets aparts moeten doen kiest hij altijd voor papa. Moet papa even de auto wegzetten dan kiest hij papa. Moet mama de auto wegzetten dan kiest hij ervoor om binnen bij papa te blijven. Bij papa op schoot zitten. Met papa in douche of bad. Ook nog met zn zus. Maar niet met mij. Ik weet wel dat het gevoel/houden van goed is. Maar als we als gezin zijn wil ik ook dingen met hem doen. En niet alleen als papa er niet is. Zeker op vakantie is dit echt niet leuk. Ik kan er weinig aan doen, je kan een kind niet sturen. Maar ben wel verdrietig. Hoe ouder hij wordt, hoe meer hij met papa zal gaan doen (sporten, auto's enzo). Hoe meer ik er niet meer bij betrokken zal zijn. En die gedachte doet zeer. Ook al blijft hij natuurlijk van mij houden.
Deels herkenbaar, onze zoon is al vanaf het begin erg op zijn vader gericht en daar heb ik het echt wel moeilijk mee gehad. Ik ben de eerste 15 maanden van zijn leven thuis geweest zonder baan en juist toen had ik verwacht dat hij meer naar mij zou trekken, maar juist integendeel. Nu werk ik al een poos 4 dagen en mijn man de ene week 4 en de andere week 5, en nu is het bij hem net iets meer papa en bij mijn dochter net iets meer mama.
Hier is het ook geen fase meer bij onze oudste. Die is bijna 6 jaar en heeft al jaren meer een voorkeur voor zijn papa. Het zijn zo. Ik weet dat hij ook van mij houdt, maar zijn papa is zijn alles. De jongste trekt overigens meer naar mij toe.
Hier ook hoor.. Als ik al in de ochtend zijn kamer in kom, gaat ie huilen dat hij papa wil en 'mama moet weg'. Dus ik behoor ook tot de tweede groep! Hij doet overigens niet zo als mijn man aan het werk is. Dan is het mama, mama, mama. En als hij ziek of pijn is weet ie me ook te vinden. Maar voor de rest is het echt papa. Dit duurt nu al ruim een maand en ik hoop dat het een fase is, want ik vind het echt niet leuk
Hier is het omgekeerd. Tot ons beider frustratie, soms. Maar je kan er wel degelijk iets aan doen hoor. Doe ik ook, dus ik denk dat hierin ook een rol voor jouw man weggelegd is. Ik zorg er namelijk vaak voor dat ik doelbewust de saaie, stomme, vervelende taken op mij neem, en dat mijn man de leuke opties krijgt. Zit ze in haar fase dat ze niet in bad wil, dan is dat mijn taak. En doet ze dat alleen met mij. Papa mag altijd de leuke uitjes aankondigen alsof het zijn idee is. Als ik bedenk dat ze wel een ijsje mag, dan fluister ik dat tegen hem en mag hij ermee uitpakken. Zwemmen doet hij met haar, ik zorg er altijd voor dat ik een excuus heb om niet mee te gaan. Ik weet dat mijn man altijd een snoepje voor haar koopt als hij met haar naar de bakker gaat, dus ik doe dat expliciet niet. En hij zet haar voor korte ritjes wel eens met haar autostoel in de passagiersstoel, wat ze geweldig vindt. Vraagt ze daarnaar bij mij in de auto, dan zeg ik expliciet 'nee, dat wil ik niet in mijn auto, dan moet je maar wat vaker met papa meerijden als je dat leuk vindt'. Soms rot omdat ik mezelf dan vaker in een zeur positie zet, maar tot op heden blijft ze mij even graag zien, maar vindt ze papa wel al héél wat leuker dan enkele maanden terug.