Ze is 5.. en krijgt wat meer vrijheid. We wonen zelf in een straat waar weinig kinderen wonen. De straat naast ons is veiliger en wonen allemaal kinderen uit haar klas. Ze mag naar deze straat toe en hier spelen en fietsen. We hebben 3 duidelijke regels: - je gaat met niemand mee ook niet als je diegene kent, je komt het eerst vragen - je fiets niet op straat (dit geldt alleen in onze straat, die is nogal druk) - als je ergens anders naar toe wil kom je het eerst vragen Ze zit sinds 7 weken hier op school (zijn verhuisd) en heeft het erg naar haar zin, ook in de wijk. Ze ging fietsen in de straat naast ons. Weer duidelijk de regels herhaalt (op ooghoogte). Na een kwartier besloot ik even te gaan kijken. Doe ik regelmatig. Even om de hoek spieken. Maar ze was niet in de straat. Ze was bij niemand thuis. Had iedereen gevraagd. En toen ik haar na 45 minuten nog niet had gevonden ben ik als een bezetene door de wijk gaan fietsen en mensen bellen om te helpen zoeken. Komt ze ineens aangerend.. ze was naar een andere speeltuin gegaan en had me voorbij zien scheuren op de fiets. Ik huilen, zij huilen.. Man man.. ik ben werkelijk 10 jaar ouder geworden in een klein uurtje. Nu eerst maar een kijken hoe we dit gaan aanpakken. Het is teveel vrijheid denk ik.
Dat is schrikken. Gelukkig goed afgelopen. Ik zou nu niet haar vrijheden inperken. Het is een leerproces, en volgens mij heeft ze hier best iets van geleerd 😉.
Pfff een van mijn grootste nachtmerries. Ik kijk er nu al tegenop, de dag dat mijn dochter alleen buiten gaat spelen.
Dit indd! Anders misschien een timertje aan haar geven en die instellen op 20 min ofzo om te beginnen. Wanneer deze af gaat, moet ze zich even komen melden?
Wij hebben een gps-horloge voor onze dochter. Ik laat haar nog niet eens alleen buiten spelen, maar bij vriendjes en vriendinnetjes schijnt dit nogal normaal te zijn. Vandaar dat ze regelmatig haar gps-horloge om heeft Ik wil het haar niet verbieden en ik zal eraan moeten wennen, maar dit geeft mij al meer rust.
Ik lees hele hele fijne tips! Kan nu inmiddels ook wat meer relativeren. Vanavond maar eens over hebben en ik neem jullie tips zeker mee! Ze heeft er waarschijnlijk wel van geleerd. Ze begon tijdens de lunch ineens heel hard te huilen.. super geschrokken van haar moeder natuurlijk.
Ik kan het mij oprecht niet inbeelden op vijf jaar. Mijn dochter is bijna vijf en een heel verantwoordelijk kind, maar no way dat ze deze zomer alleen over straat mag. Ik kan mij daar echt niets bij voorstellen. Maar ik heb al wel vaker gemerkt dat dit echt een cultuurverschil is. Hier in België wordt dat gewoon niet gedaan. Dus dat helpt ook om er nog niet aan te hoeven denken Gelukkig heb je haar uiteindelijk weer gezond teruggevonden!
Wat schrikken zeg! Ik ben ooit mijn middelste 5 minuten kwijt geweest en was al redelijk van streek, kan me indenken hoe erg jij in paniek was Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn zoontje van vijf ook niet alleen over straat laat gaan. Mijn dochtertje van 8 wel. Maar ik merk dat die van 5 gewoon nog te snel is afgeleid en niet kan overzien wat de gevolgen van dingen zijn. Ik zou hem wel laten gaan als hij hier kon spelen op een plek waar ik hem vanuit huis kan zien, maar hem verdere verantwoordelijkheid geven lukt nog niet. Wel als ik hem met zijn zus laat gaan omdat het geen onwil is bij hem maar gewoon een te korte aandachtsspanne en zijn zus houdt hem bij de les Mijn zoontje van 4 mag nog niet alleen weg en ook niet met zijn zus. Hij zit nog in zijn 'ik doe lekker waar ik zin in heb' fase.
Hier gaat ook de oudste niet verder dan de oprit, ookal is de wijk nog zo rustig. Ik kan het me voorlopig ook nig niet voorstellen dat ik het wel zou toelaten. Misschien hoor ik ook bij 'die andere cultuur' 😊 Wel ben ik mijn beide meisjes een keer kwijt geraakt in een overvolle winkelstraat, dus ik ken het gevoel wel. Eerst was ik heel relaxt: ach, vast naar dat hobbelpaard aan de overkant van de straat. Maar daar waren ze niet. Ze waren nergens! Je voelt de wanhoop toenemen, gaat harder lopen, weet van gekkigheid niet waar je kijken moet... Tot ik ze met een vreemde vrouw op me af zag lopen (de oudste huilend). Ze hadden ons niet meer kunnen vinden en waren richting de parkeergarage gegaan voor de auto!!! Ik was met stomheid geslagen. Het was een voor hen vreemde stad en de auto stond echt weet ik hoeveel straten verderop (zeker 10/15 minuten lopen) en ze waren er al bijna (bleek toen de vrouw vertelde waar ze ze gevonden had). Pffff. Weet niet hoeveel grijze haren ik er bij heb gekregen die middag, maar het waren er vast heel wat!
Oh wat zul jij je vreselijk angstig gevoeld hebben.. Ongeveer het ergste gevoel wat je kunt hebben, echt rot voor je Ik zou ook de vrijheid niet meteen inperken, misschien kun je dmv rollenspellen met playmobil (of iets anders) wat situaties oefenen?
En welke cultuur hoor ik dan? Die van de onoplettende tokkie moeders die hun kind maar gewoon de straat op douwen? Sorry maar ik voel me echt ontzettend aangevallen nu. Het zal wel totaal onterecht zijn en overtrokken gereageerd.. Ik ga zoeken naar een oplossing die bij ons past en bij ons kind. Als ik haar nu volledig weer opsluit achter de poorten van onze woning zijn we terug bij af. Ze was totaal zichzelf niet meer na onze verhuizing. Eenzaam.. echt heel erg zielig. Ze was gewend dat ze zelf buiten mocht spelen in onze oude wijk. Daar kon ik alleen de volledige straat in kijken en dat is nu een beetje anders. Ben er de hele dag doodziek van geweest. Vanmiddag stond mevrouw alweer voor mijn neus. Nou ik ga fietsen hoor! Dacht het niet.. we gaan eerst een veilige tussenoplossing vinden. Het komt vast goed. Ik denk dat ik haar in ieder geval een horloge ga geven met iets van een timer ofzo. En dat GPS is misschien voor mijn eigen gemoedsrust een "fijn" idee. Verder oefenen we heel erg veel wat te doen in geval dat een vreemde je aanspreekt. En hebben we een codewoord als iemand anders je wil ophalen ed.
Rustig maar. Ik zeg het toch letterlijk: een cultuurverschil tussen België en Nederland. Hier gaan kinderen op die leeftijd gewoon echt niet alleen de straat op, dus ik moet er niet aan denken bij mijn kinderen. Maar na jaren op dit forum heb ik ondertussen wel al door dat dit in Nederland heel gewoon is. Ik blijf het vreemd vinden, dat mag toch?
Er is een cultuurverschil tussen Nederland en België, in België spelen kinderen niet op straat zoals in NL. Er is ook een groot verschil in NL, tussen dorp en stad, dus ik denk niet dat je je aangevallen moet voelen hoor. Hier is het ook normaal voor kinderen vanaf 4 (schijnt) ik vind het ook moeilijk.... maar wij wonen in een dorp. En hier spelen kinderen nou eenmaal veel buiten.
Wij wonen ook in een "dorp". Hier vliegen de kinderen je om de oren. Had er vorig weekend 10 op de stoep staan. Hoi mam, WIJ komen hier spelen . Nou... ik heb liever een half klaslokaal in de tuin dan dat ik haar nog 1 keer kwijt ben.
Om je gerust te stellen Maartt: mijn zoontje van 5 speelt hier in de buurt ook alleen buiten. Hij mag in de straat om de hoek in de speeltuin en op het veld. Ik kan hem daar vanuit huis niet zien. Ik ga overigens ook nooit controleren of hij er nog is. Ik vertrouw erop dat hij onze afspraken niet schendt, alhoewel ik natuurlijk echt wel weet dat die mogelijkheid er heus wel is. Net als bij jullie dochter gebeurde. Maar ja, ik kan hem toch niet binnenhouden of constant in de gaten gaan houden omdat ik bang ben. Ik geloof dat ik hem door hem deze vrijheden te geven ook (zelf)vertrouwen geef. Verantwoordelijk zijn en verantwoordelijkheden nemen moeten ze ook leren en dat leren ze alleen als je ze ook verantwoordelijkheden geeft.
Ja, dat snap ik. Maar hé, wat is er nou eigenlijk gebeurd: ze is te ver uit de buurt gegaan, maar was verder niks gevaarlijks aan het doen. Dus ja, ze deed iets wat niet mocht, maar ze is niet onverantwoordelijk bezig geweest. Wat natuurlijk niet wegneemt dat ik me kan voorstellen dat je je de tandjes geschrokken bent.
Natuurlijk is het schrikken, maar ik zou je kind zeker niet opeens thuis houden. Nederlandse kinderen worden relatief vrij gelaten, zeker vergeleken met andere landen, en toeval of niet: onze kinderen zijn een van de gelukkigste ter wereld Het hoort bij zelfstandig worden. De tip van een GPS horloge vind ik overigens wel een hele goede. Mocht het dan misgaan, kan je altijd makkelijk vinden waar je kindje is.