Dat hebben ze wel Cookies op AD.nl | AD.nl VeiligheidNL: 'Laat jong kind met zakmes spelen' Laat je kind met een zakmes spelen, ook al is er risico dat hij zich verwondt. Ouders zijn te voorzichtig en dat leidt tot angstige, onzekere kinderen, waarschuwt VeiligheidNL.
Ik vind de campagne wel wat overdreven. Straks moeten ze over 5 jaar weer een campagne voeren m.b.t. veilig spelen. De tussenweg lijkt mij beter!
Ben het zeker eens met Veilig NL. In het dorp waar ik woon valt mij voornamelijk op dat kinderen of op de bso zitten of als ze thuis zijn verplichtingen hebben zoals sport of zwemles. Veel spelen ze iig niet in de speeltuinen of het bos. Als de kinderen thuis komen, kunnen ze misschien nog even een rondje fietsen voordat het eten klaar is en daarna gaan ze naar bed. Of mogen op de tablet of tv zitten. Denk dat kinderen tegenwoordig ook weinig vrijheid en ruimte krijgen om risico's te nemen.
De tekst is vreemd. Laat jonge kinderen met zakmessen spelen. Ben het er wel mee eens dat kinderen met zakmessen kunnen spelen maar jonge kinderen natuurlijk nog niet. 7 jaar vind ik ook niet heel jong meer. Zet dat dan in de tekst. Nu krijg ik beelden van drie jarige kinderen die met zakmessen spelen voor me bij het lezen van de tekst.
Als het aan mij ligt ben ik ook TE voorzichtig met de kinderen. Gelukkig hebben ze een vader die me altijd terug fluit waardoor de kinderen gewoon hun vrijheid hebben. Met als voorbeeld het zakmes... ik was er op tegen dat dit gekocht werd, mijn man deed dit toch "want dat hoort bij jongens". Vervolgens verstop ik hem liever en wil mijn zoon natuurlijk buiten takjes slijpen ermee. We hebben als tussenweg afgesproken dat hij nu takjes mag slijpen maar wel in de achtertuin. Als er dan wat mis gaat zijn mijn man of ik altijd in de buurt om hulp te bieden. Voor de rest is het een heerlijk buiten kind (voetballen, beestjes zoeken in de bosjes, vissen, hutten bouwem? Bomen klimmen enz) wat ik naar binnen moet slepen voor avondeten, hij dit snel naar binnen werkt om daarna met zijn bal weer naar buiten te kunnen en tegen 7 uur lekker vies van het spelen binnen komt. Door het vele buiten spelen heeft hij ook altijd een heerlijke gezond bruine snoet.
Zo mee eens! Maar alleen al met het gewoon los laten! Vertrouwen opbouwen! Hier in de wijk 2 gezinnen waarvan de kinderen niet alleen buiten mogen spelen. Gezin 1 2 kinderen van 8/9 en 10/11 jaar.... als ze buiten spelen gaat mama mee! Ik heb het jongetje wel eens zien spelen, moeder staat van een afstand te kijken... hij kan niet communiceren/spelen, ik weet dat hij geen rugzakje of iets heeft maar hij weet gewoon niet hoe hij moeten spelen met andere kinderen! Gezin 2 2 kinderen van 1 en 6 jaar, bijna 7 jaar, zit bij mijn oudste in de klas... Ze wonen achter de speeltuin, speeltuin zit aan hun achtertuin.... Meisje mag niet alleen buiten spelen, zelfs niet alleen in de zandbak! Ik snap gewoon echt niet hoe! Ik aanbid het lekkere weer, kinderen lekker buiten, lopen in en uit... Er lopen hier ook kinderen van 3 jaar alleen buiten.. uren achter elkaar geen ouder die komt kijken waar ze zijn... ik ben dan de gene die de kinderen op gevaren wijst... ik wil geen gewonde kinderen zin! Ik heb ook al een keer een mes van een kind af gepakt, O ook al een keer een zaag... dat zijn dan weer de ouders die niet omkijken naar hun kinderen
Nou ik weet natuurlijk niet hoe het bij jou thuis gaat maar bij mij speelt mijn dame niet op haar billen/zittend. Die loopt rond, gaat zitten,gaat staan, draait rondjes en loopt weer verder. Het is maar net hoe je het artikel leest/opvat.
Ik ben het in grote lijnen met het bericht eens. Veel ouders zijn in mijn ogen ook te beschermend. Laat kinderen lekker de wereld ontdekken. Koop kleding die vies mag worden! Het is aan jou als ouder om je kind het vertrouwen in zichzelf en de omgeving te geven. Laat ze proberen en ontdekken.
Dat stukje van die drie jarige waar uren niet naar word omgekeken vind ik zwaar onverantwoord. In mijn ogen ben je dan echt een luie ouder als je niet de moeite neemt om te kijken hoe het met je kind gaat en waar het mee bezig is. Dan zie ik toch liever een 7 a 8 jarige met een zaag lopen om bijv een hut te bouwen.
Wat ben ik gelukkig dat wij in een wijk wonen waar kinderen zowat buiten leven. Klimmen in de bomen, kruipen door het slootje (geen water, alleen modder/brandnetels ed), spelen met takken, aarde, stenen enz. Ze verzamelen met zn allen gereedschap thuis om een oude boom om te toveren tot een 'clubhut' Ze vallen ook uit die bomen en komen thuis vol met schrammen en bulten, prima!
Ik zou heel goed van een afstandje kunnen toekijken hoe ons kind in een boom klimt of over stapstenen of een boomstam ofzo een slootje oversteekt... als ik een kind had dat het zou durven. Die van mij krijg je echt niet zo ver! De jongste doet trouwens wel meer. En de oudste (scheelt 3 jaar) heeft geloof ik af en toe het gevoel dat hij niet kan achterblijven en doet nu ook wel een paar dingen die zijn broertje ook doet. Maar als ik wil dat onze oudste toch eens overheen klautert of ergens vanaf springt, dan zal ik er als een soort 'helikoptermoeder' bij moeten staan om hem aan te moedigen, vast te houden, op te vangen. Het is dan heel makkelijk om te denken dat ìk overbeschermend ben. Maar geloof me: ik zou het hem allemaal veel liever zelf zien doen. Alleen is voor mij de keuze: een kind dat helemaal niet klautert en springt en geen enkel risico neemt. Of een kind dat samen met mij ontdekt wat zijn lijf kan en de wereld ontdekt. Dan kies ik voor het laatste.
Het ligt natuurlijk ook erg aan het kind zelf. Hoe gedraagt hij zich als ie met vrienden in een speeltuin speelt, zonder jou erbij? Als iedereen ergens vanaf klimt, gaat hij mee of loopt ie om? Mijn dochter is namelijk ook angstig aanglegd, maar ze komt steeds meer los nu ze dagen buiten doorbrengt met haar vrienden. Stapsgewijs, dat wel, maar ze waagt het steeds meer op.
Als hij met vrienden in de speeltuin de grote speeltuin is (waar ook hoge speeltoestellen zijn) komt het er op neer dat hij veel alleen speelt. De andere jongens gaan in de hoge toren om van de snelle glijbaan te gaan en klimmen in van die touwtorens. Dat doet hij allemaal niet. Althans, vorig jaar zomer. We waren er gisteren en toen heeft hij me wel een paar keer verrast door dingen te doen die hij vorig jaar niet durfde. Stapje voor stapje komen er meer dingen bij die hij wel durft. Maar in dat opzicht loopt hij wel 'achter' als ik vergelijk met de meeste leeftijdsgenoten. Die glijbaan waar hij nu voor het eerst vanaf ging (6,5 jaar) wordt ook gebruikt door kinderen van vier.
Zolang hij zijn eigen overwinningen boekt vind ik het echt niet achterlopen, durf is niet leeftijdsgebonden 😉 Ik herken mijzelf heel erg in jouw zoon namelijk. Met andere meisjes durfde ik vroeger wel meer dan met mama, maar ik heb bijv nooit op sceelers of schaatsen gestaan. Ik durfde niet, en alle oefeningen van de wereld konden mij niet ertoe bewegen om op te staan en het te proberen. Verder heb ik nog nooit in een achtbaan gezeten, of uberhaupt een attractie dat een beetje snel gaat, ik zwem prima maar niet in een zee, en heb ook nooit in een boom geklommen. Verder heb ik een prima leven, alleen heb ik echt heel veel leuke dingen gemist in mijn jeugd, dat geef ik eerlijk toe. Vanuit die hoek ben ik blij met een man zonder angst die onze kinderen ook zo opvoedt. Maar mijn dochter is ook voorzichtig, dat verander je niet. Wel gelukkig lang niet zo angstig als ik.
Tja, maar ook daar is een verschil in... Ik laat mijn kinderen maar moeilijk uit mijn zicht. Maar in het zicht grijp ik niet snel in. Vallen ze in (ondiep!) water? Ze kunnen zwemmen en ik sta er zo bij- maar dan leren ze wel volgende keer. Die boom? Dat klimrek? Prima.. gáán, je kan het best zonder mijn hulp! Ik stimuleer dat. Maar ik heb wel 2 rustige meiden, die wat stimulans kunnen gebruiken. Maar zoals gezegd; ik hou dingen wel in de gaten. Zodat ik kan helpen oplossen indien nodig. Het is ook niet zo dat ik mijn kinderen niet vertrouw. Op peutergym heb ik gezien dat kinderen meer kunnen dan ik dacht. Maar ik vertrouw de wereld om hen heen niet - dus daarom vind ik het moeilijk om ze uit mijn zicht te laten (wat wel gebeurd, maar ik weet wel altijd waar ze zijn).
Ow maar daar ben ik het ook wel mee eens. Ik weet altijd precies waar de kids zijn, we spreken altijd af dat als ze bijvoorbeeld bij het voetbal veldje willen spelen ( 500m van ons huis af ) en ze zijn voor het huis aan het spelen dan moeten ze dat altijd even melden, en gaan ze even een straat verder op een vriendje halen dan moeten ze dat ook altijd even melden. Dus ik hou ze in zekere zin ook wel in de gaten maar ik ga niet op een bankje in de speeltuin zitten en ze continue in de gaten houden.