Hallo, Dit is misschien een beetje een vreemd topic op dit forum, maar ik weet dat er een aantal dames op dit forum ongewenst kinderloos zijn. Ik zal eerst even mijn verhaal vertellen. Ik ben al jaren supergelukkig met de liefde van mijn leven. Ik heb al sinds mijn puberteit psychische problemen en ik heb ook een Wajong omdat werken niet lukt. Ik heb in de tussentijd diabetes, apneu en astma gekregen. Mijn man heeft cptss en ook medische problemen waardoor werken niet lukt. Ikzelf heb borderline, chronische depressie, add en een angst en paniekstoornis. Wij bride zitten bij een fact team. Mijn man en ik hebben ons jaren geleden beseft dat wij door onze problemen niet aan kinderen moeten beginnen. Het lukt ons amper door alle problemen fatsoendelijk ons huishouden te runnen laat staan een sociaal leven. Wij gaan nooit uit of weg. Ik ben nu naast mijn wekelijkse gesprekken ook een traject begonnen bij een psycholoog. Dit omdat er nogal wat gebeurd is. Nu heeft mijn man zich laten steriliseren en ik merk dat ik het sinds die tijd toch wel moeilijk heb. Mijn zus en schoonzus zijn beide in verwachting en ik merk toch dat ik het er erg moeilijk mee heb. Nu had ik gisteren ern verjaardag waarbij de hele familie aanwezig was en ik merkte dat het heel erg om de babies ging. Het was geen leuke verjaardag voor mij. Ik wil natuurlijk wel een leuke tante zijn en vraag mij dus af aan de ongewenst kinderloze dames hoe jullie uiteindelijk toch iets van vrede met de dituatie hebben gekregen. Ik wil ook kunnen genieten van mijn toekomstige neefje en nichtje zonder dat ik zelf gestressed ben. Slijt dit? Of hebben jullie meer moeten doen om hiermee om te kunnen gaan? Een herl verhaal, maar dit is best een issue momenteel.
Geen ervaring (nog, je weet het niet), maar ik wilde even zeggen dat ik het ontzettend dapper en goed vind dat jullie je verstand in dit geval boven je gevoel kunnen plaatsen.
Geen ervaring, maar wat enorm knap dat je/jullie het verstand boven het gevoel zetten. Ik weet dat er iemand in onze kennissen kring is die zelf ook graag een kindje had gehad, maar dit is er niet van gekomen. (meerdere redenen) Ik probeer er zelf dan wel op te letten, dat het niet te veel over kinderen gaat. Maar ik weet ook dat het voor mij erg prettig is om te weten hoe zij er in staat en wat het met haar doet. Dan kan ik tenminste rekening houden. Dus misschien is dat voor jullie ook een optie? Apart aan bepaalde mensen uitleggen dat je blij bent voor hen, maar dat het jou wel verdriet doet. Dan kunnen zij er misschien ook meer rekening mee houden....
Moeilijk in te schatten denk ik voor jezelf of je beter wel of niet aan kinderen kunt beginnen. Er is hier ook een forum juist met vrouwen die Borderline hebben en wel kinderen krijgen met wat ondersteuning. Ongewild kinderloos is hartstikke klote, vooral nu je man gesteriliseerd is is alle kans voorbij. Knuffel!
Vrienden van mij zitten met hetzelfde. Man heeft zich laten steriliseren, een paar weken daarna kreeg zij een miskraam. Bleek tegen alle verwachtingen toch zwanger te zijn geweest. We hebben veel gepraat over het krijgen van kinderen. Is het verstandig en hoe dit het met de erfelijkheid. Beide komen uit een familie met bekende zware psychiatrische problemen. Daarnaast speelde een grote kans op lichamelijke aandoeningen. Ze zijn erg betrokken bij een kind van een vriendin. Hebben hun huisdieren, dagbesteding. Natuurlijk blijft het een gemis, emotioneel hadden ze graag kinderen gekregen. Rationeel was dit niet in het belang van zichzelf en absoluut niet van het kind. Andere vrienden zijn ondanks MMM kinderloos. Ook zij zijn erg betrokken bij kinderen van vrienden. Hebben 2 meiden die veel over de vloer komen. Ze zijn voor deze meiden meer dan oom en tante, maar door omstandigheden een tweede set ouders. Voor deze vrienden is het gemis moeilijker, ze hebben alles in huis om kinderen op te voeden. Maar het mag niet zo zijn. Aan ts knap dat jullie besloten hebben geen kinderen te krijgen. Deze beslissing neem je niet zomaar. In mijn ogen heb je erg veel liefde voor kinderen ook te besluiten dat het in sommige gevallen niet wenselijk is ook kinderen te krijgen.
Ik heb geen tips, maar wilde wel even zeggen dat ik veel respect heb voor jullie beslissing. Waren er maar meer mensen zo verstandig. Heel veel sterkte!
Ik ben niet kinderloos, want heb een dochter, maar had wel graag meer kinderen gewild. Het ziet er niet naar uit dat er hier ooit nog meer kinderen komen en dat is wel een flink pijnpunt. Ik heb al sinds mijn pubertijd last van winterdepressie. Hoewel dat in de wintermaanden heel heftig is, hadden mijn man en ik daar samen wel een redlijke modus in gevonden en durfden we het toch aan. Vervolgens heb ik echter een heel heftige zwangerschap, bevalling en kraamtijd gehad. Het was heel lang heel zwaar, ook omdat onze dochter veel huilde i.v.m. verborgen reflux. Net toen we het gevoel hadden dat we als gezin een beetje de goede kant opgingen, kreeg mijn man ziekte van pfeiffer. Dat was midden in de winter, dus eigenlijk moest ik op hem terug kunnen vallen, maar omdat hij niets kon kwam alles op mij neer. Vervolgens kreeg ik zelf ook ziekte van pfeiffer, maar daar kwam ik pas laat achter omdat ik in de eerste instantie mijn klachten weet aan het feit dat ik heel zwaar belast werd tijdens mijn winterdepressie. Er is in die jaren nog veel meer gebeurd, maar dit zijn wel de heftigste dingen. Doordat ik al zo veel depressies gehad heb, ben ik gevoelig voor depressie. Ik ben dan ook in een chronische depressie terecht gekomen, nu al zo'n vijf jaar. Ook heb ik een persoonlijkheidsstoornis (NAO) ontwikkeld. Het gaat nog steeds niet goed met mij en ik vraag me ook echt af of het ooit nog goedkomt. Ik zit nu in de WIA en op dit moment kan ik de verantwoordelijkheid en zorg voor het ene kind dat ik hier al heb rondlopen maar net aan. Hoewel mijn hart graag nog steeds meer kinderen wil, weet ik dat ik het nu niet aankan en betwijfel ik of er ooit nog een periode komt waarin een tweede kindje wel een verstandige keus is. Ik moet daar niet te veel bij stil staan, want dan word ik erg verdrietig. Ik ben boos op mensen in mijn omgeving die tweede kinderen krijgen. (Dat laat ik natuurlijk niet merken, maar is wat ik van binnen voel.) Ik vind het pijnlijk als mensen er van uit gaan dat wij bewust maar een kind hebben. Dat gebeurt regelmatig, want onze dochter is ondertussen zo oud dat er anders wel een broertje of zusje was geweest. Ik raak in paniek als mijn man voorstelt om de babykamer of de kinderwagen weg te doen. Ik begin dan te huilen, te hyperventileren en klap helemaal dicht. Ik weet niet of dit ooit slijt. Ik denk na verloop van tijd wel een beetje, zeker na de overgang, omdat je de mogelijkheid daarmee echt definitief afsluit. Toch denk ik dat je dan soms gebeurtenissen of periodes zult hebben dat je het er moeilijk mee hebt.
Wat vind ik jullie dappere maar ook verstandige mensen. Heel veel respect.. Maar ook een dikke knuffel voor je gevoel. Die hoef je niet weg te stoppen. Ik denk dat het een rouwproces is..
Volgens mij is dit juist één van de weinige topics waar geen subforum voor bestaat... Waar zou jij hem plaatsen?
Ja hier ervaring. Ik kan met oprechtheid zeggen dat ik ontzettend geniet van mijn neefje en nichtjes en hoor vaak dat wij een leuke oom en tante zijn. Hoe we zover gekomen zijn weet ik niet. Op gegeven moment realiseer je je dat er meer in t leven is dan kinderen en kinderen hebben is ook niet altijd leuk. Wij genieten ondertussen ontzettend van de voordelen van kinderloos zijn en genieten ontzettend van de kindjes om ons heen
Ik heb wel een kind dus helemaal hetzelfde is het niet, maar man o man wat zou ik graag nog meer kinderen krijgen/gekregen hebben. Helaas heb ik geen leuke vent waardoor dit dus niet kan. Heel verdrietig vaak vooral als ik zwangere vrouwen om me heen zie. Natuurlijk ben ik al wel mama en dat realiseer ik me heus wel, maar toch doet het pijn, had zo graag nog meer kinderen gekregen...
Verhaal van TS doet me trouwens denken aan een stel dat bij mij in de flat woonde vroeger en ook heel erg moeite hadden met het huishouden, structuur etc. Vrouw had ook diverse stoornissen. Zij hebben wel twee kinderen gekregen maar kregen echt heel veel hulp en steun ook thuis. Bijvoorbeeld standaard boodschaplijsten, schoonmaaklijsten en controle en hulp hierbij. Het heeft hun wel heel goed geholpen.
En een donor SG2007, van iemand die geen psychische stoornis heeft? en dan met begeleiding? Of via een speciale poli in het ziekenhuis?
Ik heb geen ervaring hiermee. Maar ik wil even zeggen dat ik jullie beslissing om niet voor kinderen te kiezen erg dapper vind. En ik wens je veel sterkte bij alle moeilijke momenten
Het is nog niet uitgesloten he? Een donor al dan niet bekend kan ook nog. Bij een bekende donor kan diegene ook meehelpen met de opvoeding van het kind. Een stukje ondersteuning en betrokkenheid. Of cryos!
Volgens mij vroeg TS ervaringen en tips om ermee om te gaan en geen manieren om toch een kindje te krijgen?