Bij de bevalling van de eerste heb ik totaal geen steun gehad van mijn man. Ik kneep in zijn hand, begon hij te mekkeren dat ik hem pijn deed. De halve nacht lag hij naast mij te snurken, en als ik hem wakker maakte was hij zielig omdat hij zo moe was (en ik niet zeker...) Bij de tweede bevalling hebben we ons echt enorm verveeld. Man heeft niet gekeken hoe de ruggenprik er in ging, maar ging zonder morren mijn benen verleggen (had echt helemaal geen gevoel meer nl), en heb ik regelmatig naar beneden gestuurd om een saucijzenbroodje ofzo te halen. Bij beide heeft hij wel gekeken hoe de kinderen er uit kwamen, hij vond het niet vies of eng, wel indrukwekkend. Ben benieuwd hoe het bij de derde gaat..
Mijn man heeft grote angst voor naalden.... Laat ik er nu een hoop ingeprikt hebben gekregen We hadden dit aangegeven bij VK en ziekenhuis en ze waarschuwden hem steeds als ze iets gingen doen, dus hoefde hij niet te kijken. Verder was hij fantastisch. Hij wist goed wat ik wel en niet wilde (geboorteplan) en praatte voor mij met de gynaecoloog enzo. Dus mijn tips zouden zijn: zorg voor je vrouw, weet goed wat ze wel en absoluut niet wil, ga naar een cursus, neem wat entertainment voor jezelf mee, eet geen broodje gehaktbal (stinkt!), zorg voor genoeg eten en drinken voor jezelf
Misschien helpt dit je: mijn man kan absoluut niet tegen naalden! Valt flauw zodra er een naald in de buurt komt. Kan niet tegen bloed, wonden, kots en dat soort dingen.. Hij heeft tijdens het zetten van de ruggenprik gekeken hoe de anesthesist dat aan het doen was (vond ie ineens reuze interessant) en hij heeft gekeken hoe ze geboren werd.. en hij is niet flauw gevallen! Hij is een ontzettende steun geweest met washandjes koud maken, hete kruik in m'n rug duwen, meehelpen puffen as ik in paniek raakte.. Dus dat kan ook nog! Wie weet draai ook jij wel op een bepaalde adrenaline waardoor je alles aan kunt! Veel succes en hopelijk ook veel plezier!
Ik denk dat het ook went, kijk veel bevallingsfilmpjes en je kijkt nergens meer van op. Mijn man wilde er ook liever niet bij zijn maar was er uiteraard wel en ook al was het heel heftig, hij was er echt voor me en steunde me, dat is zoveel waard voor een vrouw. Hij durfde alleen bij het voeteneind te staan. Bij mijn tweede bevalling was het erg druk en moest hij een verpleegkundige overnemen om mijn been beet te houden tijdens het persen en zag dus alles gebeuren.daar beneden. Hij schrok er niet van maar vond het fascinerend om te zien. Het kan dus wel veranderende.. Hoop dat het bij jou ook verandert want een bevalling is ook iets prachtigs en je vrouw heeft je steun zo hard nodig. Succes!
Miss is thuis bevallen een optie omdat je zegt niks met ziekenhuizen te hebben ect? Dat is vaak een stuk relaxter en fijner voor iedereen. Mijn man houd ook totaal niet van ziekenhuizen, ben van de eerste daar bevallen en dat ging op zich heel goed met hem! Hij zegt dat hij het het mooiste vind wat hij ooit gezien heeft (kan ik me echt niet voorstellen hahaha) De tweede keer wad thuis en dat vond hij veel fijner.... omdat we gewoon onze eigen ding konden doen Toen de vk en de kraamzorg er waren zat hij met hun koffie te drinken op de bank en liep ondertussen rondjes door het huis😂
Ik heb het idd al gehad met mijn vriendin over thuis bevallen. Maar ik heb het daar niet zo op.. thuis bevallen lijkt me zo eng. Want wat als er complicaties zijn? Hebben ze dan wel gereedschap ervoor? Ik zou zelfs willen betalen voor een bevalling int ziekenhuis. Lijkt mij gewoon het veiligst en voelt fijner
Mijn man was geweldig! Heeft me getroost, gesteund en aangemoedigd. Hij voelde me erg goed aan, wist precies wanneer ik hem nodig had en wanneer hij zich juist even afzijdig moest houden. We waren echt wel een team met zijn 2en!
Niet bang zijn, je weet niet hoe je op dat moment gaat reageren! Het grootste gedeelte van de bevalling bestaat uit weeen opvangen. Lijkt me heel frustrerend als man om weinig te kunnen doen, maar geluk voor jou: daar is niks bloederigs aan. Dit kan lang duren, dus blijf goed voor jezelf zorgen. Eet een broodje, een mueslireep, een candybar, een appel: geef je lichaam energie. Niks wat ruikt, want daar kan je vrouw echt heel misselijk van worden! En in overleg met je vrouw mag je ook een momentje voor jezelf pakken als je dat nodig hebt Tijdens mijn eerste bevalling was de hand van ml mijn lijntje met de buitenwereld. Niet eens om in te knijpen, maar gewoon het contact. Als hij even ging, nam een vpk dat over. Het moment dat ml bang was om flauw te vallen, was niet met de uitdrijving maar met het aanprikken van het infuus 😂😂 Bij de tweede ben ik thuis bevallen en dat was zo fijn voor iedereen om in je eigen omgeving te zijn. Was sowieso een heel andere bevalling. Waar wil je vrouw bevallen? Ze heeft het immers al een keer gedaan. Als dat goed ging, is de kans op complicaties bij een tweede kleiner, omdat je weet dat t past. Ik zou het zeker overwegen! Bevallingsfilmpjes..., tja je hebt fijne en minder fijne... misschien is t goed voor je om animatiefilmpjes van een bevalling te kijken. Dan zie je wat er zich in t lichaam van een bevallende vrouw afspeelt. Wellicht sta je straks dan minder hulpeloos te kijken omdat je een beetje weet wat er gaat gebeuren.
Ik denk dat het gevoel dat je hebt door de meeste mannen wel wordt gedeeld. Je vrouwtje ligt daar pijn te hebben, je kunt niks en weet niet wat je kunt verwachten. Dat is gewoon eng en het is niet erg het eng te vinden. Mijn man vond het idee van de bevalling erg eng en kan ook absoluut niet tegen bloed. Hij had van te voren gezegd dat hij niet wist of hij de navelstreng zou durven doorknippen, en was bang om flauw te vallen. Tijdens de bevalling heeft hij me enorm geholpen door er te zijn, en af en toe te zeggen dat het goed ging. Tijdens het persen werd hij wel duizelig door de geur van bloed en de ziekenhuisgeur. Tussen de persweeën door zat hij daarom op een stoel maar bij elke wee stond hij weer langs me. Uiteindelijk heeft hij toch de navelstreng doorgeknipt (hij zegt dat het net stug spek is waar je door heen moet knippen) en hij vond het hartstikke gaaf om mee te maken. Nu kijkt hij uit naar een tweede bevalling
Ja, daar hebben ze "gereedschap" voor Maarre, jullie moeten samen beslissen wat voor jullie het fijnste voelt en daar dan op aansturen. Het komt echt, echt goed. En dan ben jij gewoon vader!
Voor ons wordt dit de eerste baby. Wij hadden ook allebei geen idee hoe of wat en proberen maar zoveel mogelijk info te delen met elkaar. We zijn ook op de cursus Samen bevallen nu. Ik heb het gevoel dat ik er nu wel wat meer over weet en ik denk dat mijn man er hetzelfde over denkt. Maar toch blijft het wel spannend. Geniet vooral. Zij is dan wel zwanger, maar je bent samen in verwachting. Gefeliciteerd.
Stoer dat je het toe wilt geven, en zeker op een forum vol vrouwen! Ik denk dat ik ook behoorlijk zenuwachtig zou zijn als ik een man was en mijn vrouw moest bevallen. Zou me mss geen houding weten te geven, want hoe kun je een vrouw steunen tijdens zo'n zwaar proces? Stiekem dus blij dat ik de klus moet klaren als vrouw, haha! Mijn man heeft hier gelukkig geen last van, we hebben een boerderij, melkvee en maakt bijna dagelijks geboortes van kalfjes mee. Vlotte geboortes, moeilijke geboortes, keizersnedes, meerlinggeboortes, doodgeboortes...alles passeert hier de revue. Elke koe reageert ook anders, het is soms echt heel vervelend om er bij te zijn, dan hebben ze zoveel pijn! Een koe kun je natuurlijk nooit met een vrouw vergelijken, maar de geboorte verloopt in grote lijnen hetzelfde. Er komt gewoon veel spanning, bloed, smurrie en andere viezigheid bij kijken. Het feit dat wij al van te voren wisten hoe heftig het kan zijn, maakte het minder "eng" om ons 1e kind op de wereld te zetten. En het mooie is dat ik me nu nóg beter kan inleven als er een koe moet kalven. Je ziet hoe ver zijn met de geboorte, en je voelt soms gewoon letterlijk met ze mee. Ik wil je heel veel succes wensen, en bedenk; je hoeft niet alles te zien! als jij alleen bij het hoofdeinde vh bed wil blijven staan, prima! (ik hoefde zelf als bevallende vrouw niet eens een spiegel te hebben om mee te kijken, dat vragen ze soms, of je dat wil, nou dank je, geloof ook zo wel wat daar beneden gebeurt...haha!). Schaam je ook niet om te zeggen dat je het spannend vind. Zorg dat je voldoende eet en drinkt, als je je hongerig voelt, kun je nog eerder onderuit gaan. En praat er over met je vrouw.
Mijn man kan echt niet tegen ziekenhuizen op zich .. En operaties oid op tv kan hij echt niet naar kijken.. Bloed wordt hij akelig van.. Maar tijdens de bevallingen heeft ie het echt heel goed gedaan en had hij nergens last van.. Hij was vooral bezig met mij steunen.. En vond het juist een hele bijzondere ervaring om zijn kinderen geboren te zien worden en helemaal niet akelig ofzo. En hij heeft het toch echt allemaal zien gebeuren Ik zou stoppen met bevallingen kijken, je hebt het echt wel gezien na een of twee En bij je eigen vrouw en kind is het totaal anders. Probeer vertrouwen te hebben in jezelf.. Ben er voor je vrouw, das het enige wat je kan doen. Tis zon bijzondere ervaring, ben benieuwd hoe jij het gaat ervaren!
Wat lief zeg dat je er zo mee bezig bent en hier al tips en adviezen aan neemt. Hulde, Je vrouw boft hoor. Mijn vriend was geweldig tijdens de bevalling, hij had het ook heel zwaar, is 36 uur wakker geweest. Hij zat in een stoel naast mij en op het moment supreme: bleef hij naast mijn hoofd staan om te ondersteunen en slokjes water te geven en washandjes te gebruiken. Hij heeft amper naar beneden gekeken. Toen de verloskundige zei: kijk eens, ik zie dr haartjes zei mijn vriend "nee sorry, ik kan niet kijken, ik wil mijn vriendin niet loslaten".... uiteraard zei ik dat hij moest kijken maar schoof snel weer een meter naar achteren. Als je veel naast haar hoofd blijft zitten, denk ik dat je niet veel ziet van de bloederige toestanden.
Mijn man was echt mijn houvast tijdens de bevalling, door hen raakte ik niet in paniek en kon ik de weeen wegpuffen. Zelfs toen ik al persweeen had en niet mocht persen. Haha hij moest mee van het bed naar de douche, naar de wc en de baarkruk. En bij elke wee Had ik zijn hand vast. Hij was mijn steun en toeverlaat en zonder hem was de bevalling veel zwaarder geweest. Ik zou dus zeggen, kijk goed naar je vriendin, zij geeft wel aan wat ze wel en niet wil. Van te voren is dat niet te zeggen denk ik.
Mijn man kan geen bevalling op tv zien, wilde er van te voren helemaal niet over praten, en was in shock toen ik gestript werd. Toen onze dochter eenmaal geboren werd stond hij er met zijn neus bovenop, en liep nog net niet de gyneacoloog voor de voeten. Hij heeft het er nu nog over 'hoe ver dat oprekt, en hoe blauw het dan wordt' De navelstreng doorknippen wilde hij dan weet niet, watje.. Dus dat heb ik zelf gedaan. Voelde me mega cool!
Ahhh, ik vind dat eigenlijk heel schattig. Dat het voor hem zo anders was omdat het dit keer echt om jou, hem en jullie baby ging. Wat stoer dat je zelf de navelstreng hebt doorgeknipt! TS, hoe gaat het nu? Jullie hebben nog even te gaan. Vaak groei je er ook wel naar toe. Maar als dat niet zo is, dan niet. Je gevoelens accepteren, zorgen dat je eet en drinkt tijdens de bevalling, blijven ademen. Kom je ver mee!